--------------------

____________________

 

 

 



Pasawa i Ratyzbona - naddunajskie perełki

7 posts / 0 nowych
Ostatni wpis
achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 2 dni 9 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020
Pasawa i Ratyzbona - naddunajskie perełki

Wracając z wiosennego urlopu w Austrii w 2019 roku, zatrzymaliśmy się na krótki czterodniowy pobyt w Bawarii, który poświęciliśmy na zwiedzenie dwóch naddunajskich miast - Pasawy i Ratyzbony. 

 

Pasawa

Licząca ok. 50 tys. mieszkańców Pasawa (Passau) leży w Bawarii w regionie Donau-Wald przy granicy z Austrią. Jest ważnym ośrodkiem gospodarczym, kulturalnym, administracyjnym i turystycznym, węzłem komunikacyjnym oraz siedzibą uniwersytetu.

Osadnictwo na obszarze miasta sięga czasów neolitu. Pasawa była prawdopodobnie ośrodkiem eksportu krzemienia z Dolnej Bawarii do Austrii. Z lat 1875-1745 p.n.e. zachowały się pozostałości drewnianej przystani na Dunaju. W I wieku naszej ery rejon miasta dostał się pod panowanie Cesarstwa Rzymskiego. Dunaj stanowił wówczas północną granicę Imperium, zaś jej dopływ Inn rozdzielał prowincje Recja i Noricum. Miasto w obecnym kształcie wywodzi się z rzymskiego obozu warownego Castra Batavia, który w VIII wieku stał się siedzibą biskupstwa, gdy w roku 739 św. Bonifacy założył istniejącą do dziś diecezję pasawską i wyświęcił pierwszego biskupa - Vivilo. Prawa miejskie Pasawa otrzymała w roku 1225. Przez całe średniowiecze jej historia była ściśle związana z kościołem - biskupi pasawscy byli od 1217 roku jednocześnie władcami księstwa, którego miasto było stolicą. Miasto osiągnęło znaczący dobrobyt, który zawdzięczało korzystnemu położeniu na styku trzech dróg wodnych. Dzięki temu kwitł handel - przede wszystkim alpejską solą, ale również czeskim zbożem i słodem oraz austriackim winem. Na przełomie XV i XVI wieku Pasawa była ośrodkiem handlowym o znaczeniu europejskim. Wraz z przejęciem kontroli nad handlem solą przez księcia Maksymiliana III Habsburga (1558-1618) w roku 1594, Pasawa z dnia na dzień straciła swe główne źródło dochodów - okres prosperity gospodarczej dobiegł końca. Choć za panowania biskupa Wolfganga von Salm (~1514-1555) w mieście panowała dość liberalna atmosfera, a w roku 1552 podpisano traktat z Pasawy - pierwszą ugodę między katolickim cesarzem Ferdynandem Habsburgiem (1503-1564) i protestanckimi książętami Rzeszy, to ostatecznie zwyciężyła tu kontrreformacja. W czasach nowożytnych najważniejszym wydarzeniem był wielki pożar, do którego doszło w 1662 roku. Odbudowa, przy której pracowali architekci - przede wszystkim z Włoch - nadała starówce z grubsza obecny wygląd. Podczas oblężenia Wiednia przez Turków w roku 1683 w Pasawie schronił się cesarz Leopold I Habsburg (1640-1705). To właśnie tu przygotowywano plany słynnej odsieczy wiedeńskiej. W roku 1803 księstwo biskupie przestało istnieć i przeszło w wyniku sekularyzacji pod panowanie bawarskie. Ostatnie dwieście lat to także okres prosperity Pasawy - nastąpił rozwój przemysłu, zbudowano węzeł kolejowy, powstał uniwersytet. Szczęśliwie miasto uniknęło zniszczeń w czasie II wojny światowej.

Pasawa położona jest na licznych wzgórzach rozdzielonych trzema rzekami zbiegającymi się u stóp Starego Miasta - Dunajem, Inn i Ilz. Malownicze położenie, a także cenna zabytkowa architektura w stylu śródziemnomorskim sprawiły, że Pasawa nazywana jest "miastem trzech rzek" oraz "bawarską Wenecją".

-----

Nasz spacer po Pasawie rozpoczynamy w okolicach dworca autobusowego, skąd kierujemy się w stronę Starego Miasta. Wkrótce dochodzimy do Ludwigsplatz. To swoista "brama" do starej części Pasawy. Tuż za nim rozpoczyna się strefa wyłączona z ruchu samochodowego. W miejscu dzisiejszego placu stała niegdyś historyczna brama, która została rozebrana w 1819 roku i zastąpiona nową, która w 1826 roku została nazwana na cześć króla Bawarii Ludwika I (1786-1868) Bramą Ludwika (Ludwigstor) - plac przed bramą otrzymał w ten sposób nazwę Ludwigsplatz. Brama ta została jednak wyburzona w 1870 roku. Posągi lwów na Ludwigsplatz przypominają znajdującą się tutaj dawniej bramę miejską. W 1933 roku nazwę placu zmieniono na Adolf-Hitler-Platz na cześć kanclerza Adolfa Hitlera (1889-1945), który w młodości mieszkał również w Pasawie przez krótki okres. W 1945 roku powrócono do nazwy Ludwigsplatz.

 

 

 

Wotywny kościół p.w. Niepokalanego Poczęcia Maryi (Die Votivkirche Maria Unbefleckte Empfängnis) na rogu Ludwigstraße i Heilig-Geist-Gasse. Pierwotnie był barokowym kościołem franciszkanów. Zbudowany w latach 1613-1619, został zniszczony podczas pożaru w 1680 roku, a następnie odbudowany. Po sekularyzacji w Bawarii przeszedł w prywatne ręce i był wykorzystywany jako stodoła. Biskup Heinrich von Hofstätter (1805-1875) kazał odkupić budynek, który został odrestaurowany w latach 1857-1864, przeprojektowany i ponownie konsekrowany 20 sierpnia 1864 roku jako kościół wotywny. Poszerzenie drogi było powodem skrócenia długiego budynku kościoła wotywnego w latach 1963-1965. Kościół został całkowicie przeprojektowany przez Hansa Döllgasta (1891-1974). 8 września 1965 roku biskup Simon Konrad Landersdorfer (1880-1971) poświęcił nowy ołtarz ofiarny. Po 1988 roku nastąpiła kolejna przebudowa kościoła pod kierownictwem Wolfa Hirtreitera (1922-2014). Od 1978 roku kościołem opiekują się księża marianie. Ołtarz główny w kościele wotywnym p.w. Niepokalanego Poczęcia Maryi zdobi grupa rzeźb z 1863 roku, przedstawiająca ukoronowanie NMP. Ich autorem jest austriacki rzeźbiarz Joseph Knabl (1819-1881). Pierwotny, oryginalny ołtarz główny kościoła wotywnego stoi od 1823 roku w kościele parafialnym p.w. Trójcy Świętej w Grainet. W wyposażeniu kościoła wotywnego p.w. Niepokalanego Poczęcia Maryi warto zwrócić też uwagę na wczesnobarokowy krucyfiks.

 

 

 

 

Ludwigstraße to ulica, którą dojdziemy do serca pasawskiego Starego Miasta. W średniowieczu wiodła tędy droga prowadząca do Lasu Neuburskiego (Neuburger Wald). Później ulica nosiła nazwę Schärdinger Poststraße. W 1826 roku król bawarski Ludwik I przybył do Pasawy i zamieszkał w mieszczącej się tu dawnej gospodzie "Pod Złotym Jeleniem". Na pamiątkę tej wizyty zmieniono nazwę ulicy na Ludwigstraße. Stała się ona główną ulicą handlową tej części miasta i do dziś jest jedną z najbardziej prestiżowych ulic Pasawy. W latach 1910-1933 ulica nosiła nazwę Sedanstraße, a w latach 1933-1945 Ritter-von-Epp-Straße. Od 1976 roku Ludwigstraße jest częścią strefy dla pieszych. Na ulicy zwraca uwagę fontanna z rzeźbą "Dialog Mensch/Fisch" (Rozmowa człowieka z rybą) - dzieło współczesnej rzeźbiarki Edeltraud Marii Göpfert, a także rzeźba postaci anioła, zwieńczająca jeden z budynków. W 2007 roku na Ludwigstraße zastosowano całkowicie nowy typ oświetlenia, opracowany przez austriackiego projektanta Martina Klinglera. Zamiast ulicznych latarni, oświetlenie zapewniają reflektory, które z góry zalewają ulicę ciepłym światłem. Reflektory zamontowano w 32 miejscach. W każdym miejscu dwa reflektory punktowe zostały zainstalowane przy krawędzi dachu (jak można to zobaczyć na zdjęciu, pokazującym rzeźbę anioła). Jeden z nich oświetla chodnik, a drugi - przeciwległą fasadę.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ewangelicki kościół parafialny p.w. św. Mateusza (St. Matthäus Pfarrkirche) został zbudowany przez monachijskiego architekta dworskiego Georga Friedricha Christiana Bürkleina (1813-1872). Położenie kamienia węgielnego miało miejsce 5 listopada 1856 roku, a konsekracja świątyni - 17 lipca 1859 roku. Projektując kościół, Bürklein inspirował się architekturą gotyckich i neogotyckich kościołów wiejskich w Anglii.

 

 

Jeden z urokliwych staromiejskich zaułków odchodzących od Ludwigstraße.

 

 

Ulica Heuwinkel łączy Ludwigstraße z Rindermarkt. Dawniej nosiła nazwę Unter den Schmieden (Pod Kuźniami). Nazwa Heuwinkel (Róg Sienny) pochodzi od tego, że sprzedawano tu siano i słomę dla koni.

 

 

Plac Rindermarkt (Bydlęcy Rynek). Wzmiankowany jest już w 1209 roku pod nazwą Unter den Schmieden (Pod Kuźniami). Swą obecną postać zawdzięcza przebudowie dokonanej w XVII wieku przez Carlo Lurago (1615-1684) i Giovanniego Battistę Carlone (1640/1642-1718/1721). Około 1200 roku po północnej stronie dzisiejszego placu Rindermarkt wybudowano szpital św. Jana, do którego pod koniec XIV wieku dobudowano kościół pod tym samym wezwaniem (St. Johann am Spital). W 1278 roku szpital przejęło miasto i do dziś funkcjonuje on jako dom spokojnej starości. Szpital był ogniskiem wielkiego pożaru w 1662 roku, który zniszczył dużą część miasta. Nic nie zostało z jego pierwotnej konstrukcji, a nowy, widoczny na zdjęciu St. Johannis-Stift jest dziś domem opieki. Widoczny na trzecim zdjęciu kościół filialny pw. św. Jana Chrzciciela (Filialkirche St. Johannes der Täufer) na placu Rindermarkt jest dawnym kościołem szpitalnym. Jego obecny wygląd jest efektem neogotyckiej restauracji, przeprowadzonej w latach 1860-1864.

 

 

 

 

Kościół parafialny p.w. św. Pawła (Pfarrkirche St. Paul). Świątynia ta jest najstarszym kościołem parafialnym w Pasawie. Pierwszy kościół został zbudowany w tym miejscu ok. 1050 roku. Został on zniszczony przez pożary w 1512 i 1662 roku. Obecny został wzniesiony w latach 1663-1678, a jego budowniczym był Carlo Antonio Carlone (1635-1708). Oryginalny, płaski hełm wieży z przełomu XVII i XVIII wieku został zastąpiony iglicą w II połowie XIX stulecia. W 1950 roku wieża ta została rozebrana z powodu złego stanu technicznego i odbudowana jedynie do części poprzedniej wysokości. We wnętrzu kościoła, czarne złocone ołtarze i równie kolorowa ambona wyróżniają się na tle jasnych ścian. W dużym ołtarzu głównym z ok. 1700 roku umieszczono obraz, przedstawiający ścięcie apostoła Pawła. Ołtarze boczne i ambona powstały w latach 1678-1689. Obraz "Opłakiwanie Chrystusa" z 1689 roku został namalowany przez Johanna Michaela Rottmayra (1654-1730). Widoczny na trzecim zdjęciu obraz Franza Wernera Tamma (1658-1724) w ołtarzu głównym kościoła, przedstawia ścięcie apostoła Pawła.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Widok placu Rindermarkt sprzed kościoła p.w. św. Pawła.

 

 

Rokokowa fasada hotelu "Passauer Wolf", zbudowanego na placu Rindermarkt przez kupca Antona Korntheuera.

 

 

 

Przejście z placu Rindermarkt na ulicę Steinweg.

 

 

Na ulicy Steinweg. Nazwa Steinweg (Kamienna Droga) sugeruje, że jest to najstarszy utwardzony trakt miasta, który pełnił funkcję głównej drogi. Barokowa zabudowa ulicy powstała po pożarach miasta w latach 1662 i 1680 częściowo na fundamentach średniowiecznych domów.

 

 

 

 

 

 

 

Uliczka odchodząca od ulicy Steinweg w kierunku Dunaju.

 

 

Tzw. "Passauer Tölpel" to kamienna głowa figury z katedry, która została zniszczona w pożarze miasta w 1662 roku. Obok niej widnieje napis: "Von Passaus Dom fiel ich herunter, wobei mein schöner Leib zerbrach. Bin trotzdem kreuzwohlauf und munter, und nur im Kopf noch etwas schwach". ("Upadłem z katedry w Pasawie, moje piękne ciało pękło. Mimo to wciąż jestem na nogach i tylko trochę słaby w głowie").

 

 

Katedra pw. św. Szczepana (Stephansdom) to piękny barokowy kościół na pasawskim Starym Mieście. Pierwszy kościół istniał tu już ok. roku 450, lecz pierwsza pisemna wzmianka na jego temat pochodzi z roku 730. W roku 739 kościół został podniesiony do rangi katedry. W latach 1280-1325 pierwotną budowlę zastąpiła świątynia gotycka, do której w latach 1407-1560 dobudowano wschodnie skrzydło. W obecnej postaci kościół został wzniesiony w latach 1668-1693 wg projektu Carlo Lurago po wielkim pożarze miasta. Inicjatorem tej budowy był biskup Wenzeslaus hrabia von Thun (1664-1673). W przeciwieństwie do zewnętrznej bryły, w której zachowano niektóre elementy dawnej budowli, wnętrze katedry jest całkowicie barokowe. Świątynia jest największą barokową katedrą, położoną na północ od Alp.

 

 

 

 

 

 

 

Stiukowe dekoracje wnętrza katedry p.w. św. Szczepana są dziełem genueńskiego malarza Giovanniego Battisty Carlone (1603-1684). Nowoczesny ołtarz główny z przedstawieniem ukamienowania patrona kościoła św. Szczepana został stworzony w 1952 roku przez monachijskiego rzeźbiarza prof. Josefa Henselmanna (1898-1987). Pochodzące z lat 1684-1688 dwa ołtarze w transepcie oraz cztery ołtarze w nawach bocznych są dziełem Giovanniego Battisty Carlone i jego warsztatu. Portale są dziełem mistrza Andrei Solariego z Como i powstały w latach 1692-1693. Twórcą wielu zdobiących katedrę fresków jest pochodzący ze Szwajcarii Carpoforo Tencalla (1623-1685), freski w nawach bocznych są dziełem Matthiasa Rauchmillera (1645-1686) z Wiednia oraz Carla Antonia Bussiego (1658-1690) z Bissone. We wnętrzu świątyni na uwagę zasługują ponadto malowidła w ołtarzach bocznych wykonane przez Johanna Michaela Rottmayra (1656-1730), Johanna Karla Reslera i Johanna Andreasa Wolffa. Wspaniała pozłacana ambona, widoczna na jednym ze zdjęć, powstała w 1726 roku w Wiedniu i jest dziełem stolarza Johanna Georga Seriesa. Na jej korpusie przedstawieni są czterej ewangeliści i płaskorzeźba postaci kobiecej na tronie, która wraz z Barankiem Ofiarnym jest symbolem zwycięskiego Kościoła Jezusa Chrystusa. Dwa anioły w górnej części ambony - trzymające tablice przykazań i krzyż - symbolizują Stare i Nowe Przymierze. W latach 1972-1980 dokonano gruntownej renowacji wnętrza katedry, w tym nowoczesnej przebudowy prezbiterium.

 

 

 

 

 

Przez długi czas pasawska katedra szczyciła się posiadaniem największych organów na świecie. Obecnie jest to największy instrument w Europie oraz piąty na świecie. Organy te są nadal największymi katedralnymi organami na świecie. Instrument posiada 17.754 piszczałki oraz 233 rejestry, z których wszystkie mogą być obsługiwane przez pięciomanuałową konsolę główną umiejscowioną na emporze. Prospekt organowy jest dziełem Johanna Michaela Götza. W latach 1978-1981 organy zostały przeprojektowane technicznie i akustycznie przez firmę Eisenbarth z Pasawy.

 

 

Fasada katedry, glazurowana białym wapnem, charakteryzuje się powściągliwym wystrojem. W latach 1895-1898 wzniesiono dwie zachodnie wieże wg projektu prof. Heinricha von Schmidta (1850-1928). Zakończone płaskimi dachami wieże, uzupełniono ośmiobocznymi konstrukcjami i balustradami oraz zwieńczono kopułami.

 

 

 

 

Pomnik króla Bawarii Maksymiliana I Józefa (1756-1825) na Placu Katedralnym (Domplatz). Autorem posągu jest rzeźbiarz Christian Jorhan Młodszy (1758-1844), a odlew z brązu wykonał ludwisarz Georg Samassa (1770-1845). Ciekawe, że wśród wielu imion nadanych przyszłemu królowi było również polskie imię Leszek. Przyszły monarcha wychowywał się we Francji, gdzie odebrał staranne wykształcenie pod okiem swojego wuja księcia Christiana IV Wittelsbacha (1722-1775). W roku 1806 został pierwszym królem Bawarii, gdy na mocy pokoju w Preszburgu (dzisiejszej Bratysławie) przestało istnieć Święte Cesarstwo Rzymskie, a wszyscy dotychczasowi elektorzy przyjęli tytuły królewskie. W 1808 roku nadał on Bawarii konstytucję, zrewidowaną w 1818 roku, która z drobnymi poprawkami obowiązywała do 1918 roku.

 

 

 

 

Urokliwe zakątki Starego Miasta.

 

 

 

 

Kleine Messergasse to jedna z najstarszych uliczek Starego Miasta. Biegnie od ulicy Große Messergasse w kierunku Dunaju. Choć istniała już w XIII wieku, to większość stojących przy niej domów sięga pochodzi z XVI i XVII wieku, z okresu odbudowy miasta po pożarach w 1662 i 1680 roku, które spowodowały zniszczenia, choć mniejsze niż w innych częściach Starego Miasta.

 

 

 

Pałac biskupi i fontanna Wittelsbachów (Wittelsbacher-Brunnen) na Placu Rezydencjalnym (Residenzplatz). Dawna rezydencja biskupia to kompleks budynków składający się ze Starej Rezydencji (Alten Residenz), w której ma obecnie siedzibę sąd rejonowy, oraz Nowej Rezydencji (Neuen Residenz). mieszczącej ordynariat biskupi, muzeum i skarbiec diecezjalny. Widoczny na zdjęciu budynek Nowej Rezydencji został wzniesiony w latach 1712-1730. Autorami projektu byli Domenico d’Angeli (1672-1738) i Antonio Beduzzi (1675-1735). Fontanna Wittelsbachów, choć zbudowana w stylu barokowym, pochodzi z 1903 roku i jest dziełem monachijskiego rzeźbiarza Jakoba Bradla (1864-1919).

 

 

Cóż, wypada się chyba zgodzić...

 

 

Jeden z budynków przy Residenzplatz.

 

 

Widok twierdzy Veste Oberhaus położonej na drugim, lewym brzegu Dunaju. Została zbudowana w 1219 roku. Była rezydencją księcia biskupa Pasawy i była rozbudowywana aż do 1800 roku. Jest jednym z największych zachowanych kompleksów zamkowych w Europie. Obecnie mieści muzeum historyczne, schronisko młodzieżowe, obserwatorium i restaurację. Z punktu widokowego na zamku można podziwiać wyjątkową panoramę malowniczego Starego Miasta w Pasawie i zbiegu trzech rzek, Dunaju, Inn i Ilz.

 

 

 

Pojezuicki barokowy kościół p.w. św. Michała (Kirche St. Michael). Jezuici zostali sprowadzeni do Pasawy w 1611 roku przez księcia biskupa Leopolda V (1586-1632). Założyli kolegium, zaprojektowane przez księdza Johannesa Isfordinga z Molsheim w Alzacji, które zapewniało wykształcenie średnie i służyło jako seminarium dla diecezji do 1766 roku. W 1612 roku zbudowali też kościół, który został zniszczony przez pożar w 1662 roku. W latach 1665-1678 zbudowali obecny kościół p.w. św. Michała, wg projektu Pietro Francesco Carlone (~1607-1681/1682). Kościół ma jasne wnętrze z pilastrami i sklepieniem kolebkowym. Zdobią je sztukaterie Giovanniego Battisty Carlone. Ołtarz główny zaprojektował w 1712 roku Christoph Tausch z Wrocławia, a zdobi go obraz z 1714 roku autorstwa Carla Innocenzo Carlone (1686-1775) przedstawiający strącenie anioła. Miejscowi artyści Johann Seitz i Matthias Högenwald wykonali czarne i złote ołtarze boczne w 1678 roku. W kościele znajdują się obrazy artystów takich jak Johann Spillenberger (1628-1679), Frans de Neve (1632~1704) i Bartolomeo Altomonte (1694-1783).

 

 

 

Ulica Michaeligasse na Starym Mieście, biegnąca od kościoła p.w. św. Michała w kierunku Dunaju.

 

 

Widoczna w głębi ulicy Jesuitengasse świątynia to kościół klasztorny p.w. Św. Krzyża (Klosterkirche zum Hl. Kreuz) przy klasztorze Niedernburg. W połowie XI wieku została tutaj pochowana błogosławiona Gisela, bawarska księżniczka i królowa Węgier. Od tamtej pory jej grób był celem wielu pielgrzymów, zwłaszcza z Węgier. Kościół jest romańską bazyliką z XII wieku. W późniejszych wiekach był przebudowywany. Pożary miasta w 1662 i w 1680 roku spowodowały spore zniszczenia zarówno klasztoru, jak i kościoła klasztornego. Niemal całkowitą przebudowę kościoła klasztornego - po zniszczeniach, spowodowanych pożarami - ukończono w 1687 roku. W latach 1860-1865 nawę ponownie przebudowano w stylu neoromańskim. Górne piętra wieży zostały odnowione w 1863 roku. Dwuwieżowa fasada jest neoromańska. Wewnątrz kościoła filary i zachodni ganek pozostały niemal niezmienione. Sklepienia nawy są barokowe. Romański ołtarz baldachimowy w prezbiterium kościoła pochodzi z XIII wieku. Z czasów średniowiecza pochodzi też wiele elementów wyposażenia świątyni. Do kościoła przylega późnogotycki klasztor.

 

 

 

W czasie spaceru po pasawskim Starym Mieście zrobiliśmy sobie przerwę na obiad w sympatycznej restauracji "Altes Bräuhaus", serwującej różne bawarskie specjały i znakomite piwo.


 

 

 

Pokrzepieni, ruszyliśmy w drogę powrotną, która prowadziła przez pewien czas nabrzeżem Dunaju. Widoczny na zdjęciu Most Luitpoldbrücke (zwany potocznie "mostem wiszącym") ma długość 208 m i łączy oba brzegi Dunaju tuż przed ujściem do niego rzeki Ilz. Został otwarty dla ruchu w 1911 roku. Tuż przed końcem II wojny światowej most został częściowo wysadzony w powietrze. Odbudowany pod kierownictwem Rudolfa Barbré (1907-1997), został ponownie otwarty dla ruchu w 1948 roku. Na wzgórzu za mostem widoczny jest kompleks twierdzy Veste Oberhaus, widoczny na pierwszym i drugim zdjęciu.Z nabrzeża Dunaju można także podziwiać zamek Veste Niederhaus, stojący na skalistym cyplu u zbiegu Ilz i Dunaju poniżej Veste Oberhaus, widoczny na trzecim i czwartym zdjęciu. Z pewnością istniał on już w 1250 roku, o czym świadczą dokumenty. W 1367 roku został zdobyty przez mieszkańców miasta podczas buntu przeciw biskupowi. W 1435 roku został zniszczony przez wybuch prochu. Odbudowa miała miejsce za rządów księcia-biskupa Leonharda von Laiminga (1381-1451) i została ukończona najpóźniej w 1444 roku. Zamek służył za pomocniczą rezydencję biskupów. W XVII wieku Veste Niederhaus przekształcono w więzienie dla duchownych. Znaczenie militarne zamek odzyskał w 1805 roku, gdy był wykorzystywany jako magazyn wojskowy i fort aż do 1867 roku. Od tego czasu Veste Niederhaus jest własnością prywatną i nie jest dostępny dla publiczności. Na nabrzeżu zwraca też uwagę pomnik Emerenz Meier (1874-1928), poetki ludowej i pisarki. Była córką rolnika, sprzedawcy bydła i karczmarza Josefa Meiera. Była bardzo dobrą uczennicą i od wczesnych lat pisała opowiadania i wiersze. Wyemigrowała z rodziną do Chicago w 1906 roku i tam zmarła. Autorką pomnika jest Christine Wagner.

 

 

 

 

 

 

Po spacerze brzegiem rzeki wróciliśmy na ulicę Steinweg i plac Rindermarkt.

 

 

Widać, że część społeczeństwa niemieckiego coraz mniej przychylnie odnosi się do "gości" pani kanclerz.

 

 

Wieczorem udaliśmy się na krótki spacer do wesołego miasteczka, które znajdowało się tuż obok naszego hotelu.

 

 

 

 

-----

Ratyzbona

 

 

Położona nad Dunajem, przy ujściu rzek Naab i Regen, Ratyzbona (Regensburg) to jedno z najlepiej zachowanych średniowiecznych miast w całej centralnej Europie i jednocześnie jedno z najstarszych miast w Niemczech. Bez większej przesady można stwierdzić, że ratyzbońskie stare miasto jest otwartym muzeum, które pokazuje jak wyglądało jedno z ważniejszych średniowiecznych centrów handlowych w naszej części Europy. Spacerując wybrukowanymi uliczkami, raz po raz natrafiamy na romańskie lub gotyckie fasady, domy średniowiecznych patrycjuszy z charakterystycznymi wieżami znanymi z włoskich miast, czy wąskie przejścia i uliczki. Szczególnie domy w formie wysokich wież są czymś unikalnym po północnej stronie Alp. Dzisiejszy wygląd Ratyzbony można uznać za swoisty fenomen. Jest to jedno z nielicznych większych niemieckich miast, które nie zostały zniszczone bombardowaniami aliantów podczas II wojny światowej. Do dziś nie wiadomo czym podyktowana była taka decyzja alianckiego dowództwa, tym bardziej, że w bliskiej okolicy bombardowano m.in. fabrykę samolotów Messerschmitta.

Dzisiejsza Ratyzbona to piąte co do wielkości miasto Bawarii. Jest siedzibą diecezji rzymskokatolickiej. Posiada trzy szkoły wyższe. Główne gałęzie przemysłu i usług w Ratyzbonie to: elektrotechnika, produkcja samochodów, przemysł maszynowy, browarnictwo, drukarstwo, transport śródlądowy. Polska nazwa miasta wywodzi się z pradawnej nazwy celtyckiej Radasbona poprzez łacińską nazwę Ratisbona. Nazwa niemiecka Regensburg oznacza "zamek nad rzeką Regen". Niemal wszystkie najważniejsze atrakcje turystyczne Ratyzbony znajdują się w granicy dawnych murów miejskich. Bez większego problemu wszędzie dojdziemy pieszo i jest to zdecydowanie najlepszy sposób na poznanie pierwszej stolicy Bawarii. Warto czasem zbaczać z drogi, dzięki czemu możemy natrafić na nieco skryte dziedzińce czy inne fascynujące fasady. Ciekawostką jest, że niektórzy historycy wskazywali Ratyzbonę jako miejsce chrztu Polski w roku 966, ale pogląd ten nie znajduje uznania wśród współczesnych badaczy. W roku 1041 w Ratyzbonie został natomiast zawarty układ, na mocy którego czeski książę Brzetysław I (1002-1055) zrzekł się roszczeń do ziem polskich, z wyjątkiem zagarniętej części Śląska. 


Zapraszam więc na spacer ulicami miasta...

-----

Idąc od strony dworca kolejowego, do historycznego centrum dojdziemy widoczną na zdjęciu ulicą Maximilianstraße, przy której znajdziemy wiele ładnych kamieniczek.


 

Kolegiacka bazylika Narodzenia Matki Bożej (Kollegiatstift Alte Kapelle). W IX wieku król Ludwik II Niemiecki (806-876) zbudował kaplicę z bogatym i okazałym wnętrzem, w której celebrowano liturgię dla jego dworu. Po jego śmierci jeden z jego następców przeniósł dwór do Sankt Emmeram. Budynek popadł w ruinę. Dopiero książę Henryk IV, późniejszy cesarz Henryk II Święty (973/978-1024), odnowił kościół. Przeniósł on pałac królewski z powrotem do Ratyzbony i rozbudował starą kaplicę. W połowie XVIII wieku dokonano przebudowy bazyliki w stylu rokokowym.

 

 

Dawny Targ Zbożowy (Alter Kornmarkt) zawdzięcza nazwę swej funkcji centrum przeładunku i handlu zbożem. Dominuje nad nim masywna bryła Wieży Rzymskiej (Römerturm). Jest to dawna romańska wieża mieszkalna i obronna, licząca 28 m wysokości i siedem pięter. W najniższych kondygnacjach wieża ma mury o grubości 4 m. Zamiast dzisiejszego dachu w kształcie piramidy wieża pierwotnie miała blanki.

 

 

Klasztorny kościół karmelitów bosych p.w. św. Józefa. Karmelici byli w Ratyzbonie już w XIII wieku, lecz po ok. 80 latach opuścili miasto i przenieśli się do klasztoru w Straubing. Ponownie sprowadził ich cesarz Ferdynand II (1578-1637) w 1634 roku. Kościół klasztorny został zbudowany w latach 1641-1672, już za panowania jego następców - Ferdynanda III (1608-1657) i Leopolda I (1640-1705). W 1810 roku, w wyniku sekularyzacji, kościół został zamknięty i wykorzystywany był jako hala targowa. Dopiero w 1847 roku budynek klasztorny i kościół zostały zwrócone karmelitom.

 

 

Widoczny w głębi zdjęcia Niedermünsterkirche, to kościół zbudowany ok. 700 roku. Część fundamentów pierwotnego kościoła jest nadal zachowana. Pod koniec VIII wieku książę Tassilo III (~741~796) zbudował nowy kościół, a w połowie X wieku ów halowy kościół zastąpiła większa trójnawowa bazylika z transeptem i trzema absydami. W połowie XII wieku świątynia została przebudowana w stylu romańskim. Ten budynek jest w dużej mierze zachowany do dziś. W XVII i XVIII wieku kościół został zmodernizowany i wyposażony w wiele dzieł sztuki. Od 1821 roku pełni funkcję kościoła katedralnego (Dompfarrkirche).

 

 

Przejście z Dawnego Targu Zbożowego (Alter Kornmarkt) na Plac Katedralny (Domplatz).

 

 

Symbolem miasta i widocznym już z daleka centralnym jego punktem jest katedra p.w. św. Piotra. Pierwsza katedra w Ratyzbonie powstała wkrótce po założeniu w mieście biskupstwa w 739 roku. W końcu VIII lub na początku IX wieku wzniesiono trójnawową bazylikę, a ów karoliński kościół stał w miejscu dzisiejszego ogrodu katedralnego. Na początku XI wieku dobudowano nawę poprzeczną, tworzącą jedną całość z prezbiterium zachodnim i kryptą. Prezbiterium zamykały dwie wieże, z których do dnia dzisiejszego zachowała się wieża północna, tzw. Eselturm. W XIII wieku, pochodzący z patrycjatu miejskiego biskup Leo Tundorfer (1225-1277) przekonał bogatych mieszczan do sfinansowania budowy nowej katedry. Dokładna data rozpoczęcia prac nie jest znana. Prawdopodobnie pożar starej katedry, do którego doszło w 1273 roku, przyspieszył decyzję. Nowa gotycka świątynia została wzniesiona na zachód od starej katedry, bliżej centrum miasta. Po obu stronach nawy głównej biegły krótsze nawy boczne, do których od wschodu przylegały masywne przybudówki z osobnymi zakrystiami i kaplicami. W roku 1290 rozpoczęto przebudowę w stylu gotyku francuskiego. Ok. 1410 roku ukończono portal główny. Do 1430 roku zbudowano parter wieży północnej i przęsła północnej nawy. Na początku XV wieku budowniczym był Wenzel Roritzer, a po jego śmierci zastąpił go Andreas Engel z Kolonii. Zbudował on pierwsze piętro wieży północnej oraz ścianę północną. Więźba dachowa nad nawą środkową powstała w 1442 roku. W 1459 roku umieszczono w wieży północnej dzwony. Mateusz Roritzer wzniósł w latach 1477-1495 nad fasadą zachodnią szczyt z wieżyczką i rozpoczął prace nad drugim piętrem wieży północnej. Za czasów ostatnich budowniczych katedry, Erharda Heydenreicha (w latach 1514-1524) oraz jego brata Ulryka Heydenreicha (w latach 1524-1538), ukończono katedralne krużganki. Po czym prace przerwano, a katedra pozostała z niedokończonymi wieżami. W roku 1697 katedra otrzymała, zaplanowaną jeszcze w XIV wieku, kopułę nad skrzyżowaniem nawy głównej z transeptem. Barokowa kopuła była zdobiona bogatymi malowidłami oraz sztukateriami autorstwa braci Carlone. Na przestrzeni XVII i XVIII wieku kościół otrzymał wiele ołtarzy oraz innych elementów wyposażenia wnętrz w stylu barokowym. W latach 1828-1841 przywrócono katedrze styl gotycki. Pracami kierował monachijski architekt Friedrich von Gärtner (1791-1847). Z wnętrza usunięto prawie wszystkie elementy powstałe po średniowieczu, a barokową kopułę zdemontowano i zastąpiono sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Pod kierunkiem budowniczego Franza Josepha Denzingera (1821-1894) dobudowano w latach 1859-1869 brakujące piętra i ukończono wieże. Nawy poprzeczne otrzymały szczyty, a na dachu nad skrzyżowaniem nawy głównej z transeptem umieszczono sygnaturkę. W 1872 roku budowa katedry została ostatecznie ukończona.

 

 

 

 

 

Pomimo XIX-wiecznej "puryfikacji", w czasie której usunięto prawie wszystkie obiekty z wieków późniejszych niż średniowiecze, katedra ma wyjątkowo bogate wnętrze. Na uwagę zasługują liczne rzeźby gotyckie oraz pięć kamiennych ołtarzy baldachimowych. Po wewnętrznych stronach obu zachodnich filarów skrzyżowania nawy głównej z transeptem znajdują się wczesnogotyckie figury NMP oraz słynnego uśmiechniętego archanioła Gabriela. Obie rzeźby przypisuje się artyście znanemu jako Mistrz bł. Erminolda. Na filarach wschodnich umieszczono kamienne XIV-wieczne figury św. św. Piotra i Pawła. Katedra ma długość 86 m, szerokość 35 m, wysokość nawy środkowej 32 m i wysokość wież 105 m. Świątynia posiada sześć dzwonów głównych: Große Fürstin (Wielka Pani), St. Michaels-Glocke (Dzwon św. Michała), Kleine Fürstin (Mała Pani), Gebetsglocke (Dzwon modlitewny), Agnus-Dei-Glocke (Dzwon Agnus Dei), Arme-Seelen-Glocke (Dzwon biednych dusz). W katedrze możemy zajrzeć też do krypty z grobami biskupów i relikwiarzem z XIII wieku. Przy zwiedzaniu katedry, uwagę zwraca - oprócz wielu znajdujących się w jej wnętrzu cennych zabytków - pięć gotyckich ołtarzy z cyboriami, które zachowały się jako osobliwość katedry, podobnie jak okna z okresu 1220-1370. Świątynia posiada imponujące witraże z XIII, XIV oraz XIX wieku. Zachwycają przede wszystkim witraże z lat 1310-1450, które dzięki uniknięciu przez miasto większych bombardowań w czasie II wojny światowej, zachowały się w oryginalnym stanie. Niektórzy uważają nawet, że jest to najpiękniejsza kolekcja średniowiecznych witraży w naszej części Europy. Z okresu średniowiecza zachowało się ok. 1.100 oryginalnych kolorowych szyb witrażowych. Witraże XIX-wieczne powstały na zlecenie króla Bawarii Ludwika I Wittelsbacha (1786-1868). Wewnątrz katedry imponują zainstalowane w 2009 roku nowoczesne organy, które są największymi wiszącymi organami na świecie. Katedra jest także siedzibą chóru chłopięcego Regensburger Domspatzen (Ratyzbońskie Katedralne Wróbelki), który spełnia tutaj swoją liturgiczną posługę, tworząc muzyczną oprawę dla odprawianych w katedrze nabożeństw.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kościół p.w. św. Ulryka (Ulrichskirche). Prawdopodobnie jego budowę rozpoczęto ok. 1225 roku jako kaplicy pałacowej bawarskich książąt, a po romańskiej katedrze, która została zniszczona przez pożar w 1273 roku, kościół przejął do 1456 roku funkcję kościoła parafialnego dla całego miasta. W 1571 roku przeprowadzono jego remont, a w 1688 roku dokonano barokowej przebudowy. W latach 1880-1936 roku służył jako muzeum Towarzystwa Historycznego w Ratyzbonie. Po remoncie z lat 1975-1984 kościół został ponownie poświęcony i od 1986 roku służy jako muzeum diecezjalne. Za kościołem p.w. św. Ulryka widoczna jest tzw. Wieża Rzymska (Römerturm) - dawna wieża mieszkalna dominująca nad Rynkiem Zbożowym. Podczas II wojny światowej w Wieży Rzymskiej umieszczono żelbetowy strop pod sufitem, na którym przechowywano witraże katedry w celu ich ochrony przed zniszczeniem w wyniku ewentualnych bombardowań.

 

 

 

Konny pomnik króla Bawarii Ludwika I Wittelsbacha (1786-1868) na Placu Katedralnym (Domplatz). Został wzniesiony w 1902 roku, a jego twórcami są: Ferdinand von Miller junior (1842-1929) i Gottfried Hirschmann, a brązowy odlew rzeźby wykonał Ludwig von Miller w królewskiej Odlewni w Monachium (Königliche Erzgießerei in München).

 

 

Budynki przy Placu Katedralnym i stojąca przy nim tzw. Fontanna Cesarska (Kaiserbrunnen), zwana też Fontanną z Orłem (Adlerbrunnen). Pochodzi z 1566 roku. Wraz z orłem, symbolizującym cesarza, i złotą kulą, symbolizującą świat, jest ona "hołdem dla cesarza jako najwyższego władcy miasta i Rzeszy”.

 

 

 

 

 

Kościół kolegiacki p.w. św. Jana (Stiftskirche St. Johann) przy Placu Katedralnym. Należał do opactwa, założonego w 1127 roku. Pierwotną konstrukcję usunięto podczas budowy nowej katedry. Zbudowano wówczas gotycką świątynię, która w latach 60. XVIII wieku została przebudowana w stylu barokowym a następnie - po pożarze w 1887 roku - w neobarokowych formach. Pośrodku fasady znajduje się portal z naczółkiem z herbem papieża Urbana III (~1120-1187). Po obu stronach znajdują się owalne i prostokątne okna. W niszy nad gzymsem umieszczono posąg św. Jana Chrzciciela z 1889 roku - dzieło Friedricha Preckela.

 

 

Na rogu ulic Unter den Schwibbögen i Weiße-Hahnen-Gasse na Starym Mieście.

 

 

Wieża Baumburgów (Baumburgerturm). Jest to wspaniała, druga pod względem wysokości wieża w Ratyzbonie, z wczesnogotyckimi oknami. Na pierwszym piętrze widać piękną loggię - prawdopodobnie kupcy wystawiali tutaj swoje towary. Ta siedmiokondygnacyjna czerwona wieża została zbudowana przez patrycjuszowską rodzinę Ingolstetterów ok. 1270 roku zgodnie z włoskimi wzorcami. Później mieszkała tu rodzina Baumburgów, od której wieża wzięła swą nazwę.

 

 

Ulicą Targ Węglowy (Kohlenmarkt) dochodzimy do Starego Ratusza (Altes Rathaus).

 

 

Restauracja "Stadt Rathauskeller" przy Placu Ratuszowym (Rathausplatz).

 

 

Stary Ratusz (Altes Rathaus). Nie ma drugiego tak ważnego budynku w historii Ratyzbony jak miejski ratusz. Siedziba władz miejskich powstawała etapami przez wiele wieków - najstarszą częścią jest wysoka na 55 metrów wieża, zbudowana w 1260 roku (widoczna na drugim zdjęciu). Główna część tzw. Starego Ratusza datowana jest na XIV i XV wiek. Wewnątrz mieści się bogato zdobiona Sala Rzeszy (Reichssaal) w której w latach 1663-1806 obradował pierwszy parlament Rzeszy - Nieustający Sejm Świętego Cesarstwa Rzymskiego (Immerwährender Reichstag des Heiligen Römischen Reiches). Stały parlament zmienił codzienne życie Ratyzbony. Budynek Starego Ratusza został w pełni przekazany parlamentowi Świętego Cesarstwa. W tym samym czasie, wykorzystując istniejące obok domy, dobudowano tzw. Nowy Ratusz, gdzie mógł pracować lokalny magistrat. Do miasta przybyli ambasadorowie, ministrowie i reprezentanci krain, będących częścią Cesarstwa. Goście wynajmowali rezydencje, a ich obecność pozytywnie wpływała na życie społeczne i intelektualne miasta. Z drugiej strony, byli oni zwolnieni z ceł i podatków, więc budżet miasta nie zyskał wiele na ich obecności.

 

 

 

W pobliżu Starego Ratusza.

 

 

 

Pomnik księcia Juana de Austria (1547-1578) jest repliką pomnika, wykonanego przez Andreę Calamecha (1524-1589) w 1572 roku. Replika pochodzi z 1978 roku. Juan de Austria był nieślubnym synem cesarza rzymskiego Karola V (1500-1558). Urodził się w Ratyzbonie. Został dowódcą wojskowym w służbie swego przyrodniego brata, króla Hiszpanii Filipa II (1527-1598), i jest najbardziej znany ze swojej roli admirała floty Świętego Przymierza w bitwie pod Lepanto w 1571 roku.

 

 

Tzw. Fontanna Siły (Fortitudobrunnen) na Targu Rybnym (Fischmarkt). Pochodzi ona z 1610 roku. Składa się z prostokątnego kamiennego basenu, obramowanego ozdobną żelazną kratą. Zdobi ją postać młodzieńca w hełmie, stojącego na kolumnie i trzymającego w lewej ręce rybę, a lewą stopę opierającego na delfinie.

 

 

Dochodzimy do średniowiecznego Mostu Kamiennego (Steinerne Brücke) na Dunaju. Obok katedry, jest to najsłynniejszy zabytek ratyzbońskiego Starego Miasta. Powstał on najprawdopodobniej w latach 1135-1146. Sądzi się, że jego konstruktorzy byli zainspirowani architekturą rzymskiego mostu Trajana na dolnym Dunaju, leżącego na terenie dzisiejszej Rumunii w mieście Drobeta-Turnu Severin. Przez ponad 800 lat był to jedyny most na Dunaju w Ratyzbonie. Służył za wzór budowniczym wielu innych mostów w XII i XIII wieku, np. mostu Judyty w Pradze, a także mostów w Dreźnie, Londynie i Awinionie. Istnieje legenda opowiadająca o tym, że główny budowniczy mostu założył się z budowniczym katedry o to, kto pierwszy ukończy prace. Ponieważ budowa katedry posuwała się szybciej od budowy mostu, jego budowniczy zawarł pakt z diabłem. W zamian za pomoc, diabeł miał otrzymać pierwsze trzy dusze, które przejdą po ukończonym moście. Prace ruszyły pełną parą i most był wkrótce gotowy, znacznie wcześniej niż katedra. Kiedy diabeł zażądał zapłaty, sprytny budowniczy przegonił przez most trzy kury. Wściekły diabeł próbował zniszczyć konstrukcję, ale mu się to nie udało. W rzeczywistości, most był gotowy w 1146 roku, zaś budowę katedry rozpoczęto dopiero w 1273 roku. Most Kamienny ma długość 336 m, szerokość 8 m i wysokość 15 m. Liczy 16 przęseł (z czego 15 jest jeszcze widocznych). Pierwsze przęsło i filar od strony południowej zostały zabudowane w latach 1616-1620 przy okazji prac nad składami soli i zachowały się pod podjazdem na most. Mostu chroniły trzy wieże, z których zachowała się jedynie Wieża Mostowa (Brückturm) po stronie południowej. Przestronny przejazd z boku Wieży Mostowej i szeroki podjazd, powstały na początku XX wieku. Północna część mostu stanowiła wcześniej granicę pomiędzy Księstwem Bawarii i wolnym (czyli podlegającym bezpośrednio władzy cesarzy) miastem Ratyzboną. W połowie mostu znajduje się tzw. Bruckmandl, figura młodego mężczyzny patrzącego na Stare Miasto, symbolizująca niezależność wolnego miasta Ratyzbony od władzy biskupa. Wedle legendy, przedstawia ona głównego budowniczego mostu. Pochodząca z 1446 roku oryginalna figura znajduje się dziś w Muzeum Historycznym miasta Ratyzbony, a na moście stoi jej kopia z 1854 roku. Most prowadził do bawarskiej enklawy Stadtamhof i był jedną z najważniejszych przepraw przez Dunaj. To właśnie tędy przechodzili rycerze udający się na drugą i trzecią krucjatę. Most sfinansował książę Bawarii wraz z lokalnymi kupcami. Przed budową nowej przeprawy w tym samym miejscu istniał wcześniej most drewniany i prawdopodobnie most pontonowy. Po jego wybudowaniu, Most Kamienny był największym mostem o takiej konstrukcji na świecie i przez ponad 800 lat jedynym kamiennym mostem na Dunaju na odcinku od Ulm do Wiednia.

 

 

 

 

 

 

Widoki z Mostu Kamiennego. Widoczne są m. in. statki, którymi można popłynąć na rejs po Dunaju. Niestety, w tym miejscu niebo obdarzyło nas sporą porcją deszczu, więc w takich okolicznościach przyrody zrezygnowaliśmy z tej atrakcji.

 

 

 

 

 

Tuż za południowym zjazdem z Mostu Kamiennego, obok średniowiecznego składu soli, znajduje się restauracja "Historische Wurstküche". Budynek istniał tu już prawdopodobnie w 1135 roku i do 1146 roku zajmował go kierownik budowy. Po zakończeniu prac otworzono w nim restaurację. Dzisiejszy budynek ma ok. 500 lat, ale według historyków ma te same rozmiary co jego XII-wieczny poprzednik. W środku znajduje się mała klimatyczna izba, do której warto zajrzeć, ale smaczne kiełbaski zjeść możemy też przy stoliku na zewnątrz z widokiem na rzekę.

 

 

Staromiejskie kamieniczki w pobliżu Mostu Kamiennego.

 

 

Widok dawnego franciszkańskiego kościoła Braci Mniejszych (minorytów), stanowiącego dziś część Muzeum Historycznego w Ratyzbonie.

 

 

Na rogu Dreikronengasse i Schwarze-Bären-Gasse. W głębi widoczny jest budynek dawnego dekanatu (Alte Dechantei). Jego istnienie zostało udokumentowane już w 1344 roku. Przypuszczalnie dziekan Johannes Haiden kazał przebudować dom w 1464 roku. Ok. 1700 roku dokonano ponownej przebudowy, zachowując średniowieczny rdzeń budynku. W latach 1905-1906, po przebudowie dokonanej przez Karla Franka, dom uzyskał obecny wygląd. Z lewej strony widoczny jest budynek dawnego Krajowego Banku Centralnego (Landeszentralbank), wzniesiony w latach 1905-1907 wg projektu Friedricha Niedermayera (1856-1942).

 

 

Mieszkańcy Ratyzbony dość późno odkryli miłość do swojej starówki. Jeszcze w latach 60. XX wieku planowano wyburzenie zabytkowych budynków i wybudowanie w ich miejsce nowych obiektów. Dzisiaj wszyscy się cieszą, że do tego nie doszło. Od lat 70. XX wieku Stare Miasto jest objęte ochroną konserwatorską, a od 2006 roku znajduje się na liście światowego dziedzictwa kultury UNESCO.

 

 

Na Pfauengasse.

 

 

Kościół parafialny p.w. św. Kasjana jest drugim najstarszym kościołem w Ratyzbonie i jednym z najstarszych kościołów w Bawarii. Legenda głosi, że kościół został zbudowany na miejscu dawnej pogańskiej, prawdopodobnie rzymskiej, świątyni. Kościół ma bogatą historię, a jego architektura podlegała drastycznym zmianom w różnych epokach. Dziś styl rokokowy dominuje we wnętrzu i na północnej fasadzie. Zachowała się też gotycka zakrystia, widoczna na pierwszym zdjęciu. Po raz pierwszy kościół wzmiankowany jest w dokumentach w 885 roku. Z tego okresu zachowały się jedynie fundamenty. Ten przedromański kościół ocalał podczas wielkiego pożaru Ratyzbony w 891 roku. Został nieznacznie rozbudowany w XII wieku. Trzon obecnego budynku został wzniesiony w XIII wieku jako wczesnogotycka bazylika. Dodano szersze nawy boczne, a kościół uzyskał swój obecny wymiar poprzeczny. W I połowie XIV wieku kościół został przebudowany w stylu gotyckim, na początku XVII wieku w stylu barokowym, zaś w latach 1749-1760 w typowym dla tego okresu stylu rokokowym. Świątynia została ozdobiona licznymi freskami i bogatą dekoracją stiukową. Sztukaterie są dziełem Paula Antona Landesa (1712-1764), fresk sufitowy namalował Otto Gebhard (1703-1773), a pozostałe - Gottfried Bernhard Göz (1708-1774). Odnowiono także ołtarze. Do dziś zachował się gotycki ołtarz św. Kasjana. Ołtarz główny jest rekonstrukcją ołtarza Johanna Baptysty Dirra z 1759 roku, zniszczonego w 1864 roku, wykonaną w 1908 roku przez Jakoba Helmera. W latach 1863-1865 dokonano ponownej transformacji w stylu historyzmu. Podczas renowacji w latach 1906-1911 przywrócono wystrój rokokowy. W 1908 roku kościół p.w. św. Kasjana otrzymał nowe organy, wykonane przez firmę Martin Binder & Sohn z Ratyzbony. Dzisiejsze neobarokowe organy pochodzą z roku 1914 i zostały zbudowane przez organmistrza Willibalda Siemanna (1864-1932). Mają 12 rejestrów, dwa manuały i pedał.

 

 

 

 

 

Ewangelicki kościół parafialny (Neupfarrkirche) na terenie dawnej dzielnicy żydowskiej. Na przełomie XV i XVI wieku biskup i rada miejska dążyli do wydalenia Żydów z Ratyzbony, czemu sprzeciwił się cesarz Maksymilian I (1459-1519). Po jego śmierci rada miejska nakazała wydalenie Żydów. Doszło do pogromu, a dzielnica żydowska została zrównana z ziemią. Już w 1519 roku rozpoczęto budowę kościoła p.w. NMP wg projektu Hansa Hiebera. W 1542 roku Ratyzbona stała się miastem luterańskim, a kościół został pierwszą protestancką świątynią parafialną, nazwaną Neupfarrkirche. Dopiero w 1860 roku kościół, z prowizoryczną fasadą zachodnią autorstwa Ludwiga Foltza (1809-1867), został ukończony. Jest jednonawową renesansową światynią z późnogotyckimi elementami, pięcioboczną absydą i dwiema wieżami. W latach 1554-1555 roku Michael Ostendorfer (1490/1494-1559) wykonał drewniany ołtarz z bogatą ikonografią, nakazaną przez protestanckich pastorów i nadinspektora Nicolausa Gallusa (1516-1570). Ołtarz został usunięty z kościoła na początku XVII wieku i trafił do ratusza, a obecnie znajduje się w Muzeum Historycznym. Obecny ołtarz w kościele pochodzi z 1617 roku.

 

Na klimatycznych uliczkach ratyzbońskiej starówki.

 

 

 

 

 

Haidplatz jest dużym placem na Starym Mieście. Jego nazwa wywodzi się od staroniemieckiego określenia, oznaczającego miejsce porośnięte trawą. W średniowieczu i we wczesnych czasach nowożytnych plac zyskał reprezentacyjne znaczenie jako miejsce pobytu dostojnych gości oraz jako miejsce spotkań i imprez. Odbywały się tu turnieje rycerskie. W XIV wieku plac był miejscem hurtowego handlu warzywami. Pod koniec XX wieku Haidplatz był wykorzystywany jako parking. Dzisiaj jest miejscem imprez kulturalnych i publicznych, takich jak świąteczny jarmark rzemiosła i "Bawarski Weekend Jazzowy". Na placu wznosi się Fontanna Justitii (Justiziabrunnen), zbudowana w 1656 roku. Jest ona dziełem rzeźbiarza Leopranda Hilmera. Zastąpiła starszą fontannę z 1551 roku. Pośrodku ośmiobocznego basenu stoi kamienna podstawa postaci Justitii, personifikacji sprawiedliwości. Trzyma ona miecz w prawej dłoni. Postać otoczona jest ozdobną kratą z 1592 roku, wykonaną z kutego żelaza.

 

 

Głównym budynkiem na północno-zachodnim krańcu Haidplatz jest gotycki Zamek Patrycjuszowski Złotego Krzyża (Patrizierburg Goldenes Kreuz) zbudowany ok. 1250 roku. W obecnej postaci istnieje od 1862 roku. Wcześniej składał się tylko z wieży krenelażowej z dwupiętrową zabudową mieszkalną. Jego właścicielami były znane patrycjuszowskie rodziny m.in. Weltenburgerów, Zellerów, Krafftów, Seidlów, Schwöllerów, Schlumbergerów i Hauerów. W XVI wieku w budynku mieściła się karczma, w której bywali monarchowie, książęta i dyplomaci. Podczas swojego ostatniego pobytu w Ratyzbonie owdowiały cesarz Karol V Habsburg (1500-1558) spotykał się tu ze swą kochanką Barbarą Blomberg (1527-1597) i spłodził nieślubnego syna Juana de Austria (1547-1578). Napis na wieży Zamku Złotego Krzyża opowiada o tym - wówczas ściśle skrywanym - wydarzeniu. Dzisiaj w budynku mieści się "Hotel Goldenes Kreuz". Na parterze znajduje się "Café Goldenes Kreuz", prawdopodobnie w sali, która niegdyś była miejscem spotkań królów. W 1863 roku przebywał tu cesarz Franciszek Józef I (1830-1916).

 

 

 

Klasycystyczny Pałac Thon Dittmer (Thon-Dittmer-Palais), który powstał po przebudowie dwóch domów patrycjuszowskich w latach 1800-1809, dokonanej przez Emanuela Josepha von Herigoyena (1746-1817). Do 1856 roku był własnością rodzinną, a następnie stał się własnością miasta. Mieściła się tu szkoła, siedziba straży pożarnej, a obecnie - kilka instytucji kulturalnych i biblioteka. Po prawej stronie widoczna jest tzw. Nowa Waga (Neue Waag) - dawny patrycjuszowski dom rodziny Altmann, przejęty przez miasto w 1441 roku. Arkady pochodzą z 1575 roku. Dziś mieści się tu sąd administracyjny.

 

 

Arnulfsplatz w zachodniej części Starego Miasta. W średniowieczu obszar ten znajdował się poza murami miasta i służył głównie jako miejsce obozowisk i egzekucji. Historycy nie są zgodni, czy plac wziął swą nazwę od wschodniofrankijskiego króla i późniejszego cesarza rzymskiego Arnulfa z Karyntii (850-899), który wybrał Ratyzbonę na swoją siedzibę, czy raczej od bawarskiego księcia i późniejszego króla Arnulfa I (?-937). Do końca XIV wieku miejsce dzisiejszego Arnulsfplatz nazywane było Wehr vor Burg (Jaz przed Zamkiem), później plac otrzymał nazwę Jakobshof lub Jakobsplatz od pobliskiego szkockiego klasztoru św. Jakuba, zbudowanego ok. 1110 roku. Po oddzieleniu - w związku z budową teatru - północnej części placu od południowej w 1803 roku, obecny Arnulfplatz był początkowo nazywany Unterer Jakobshof, a obecną nazwę nosi od 1872 roku.

 

 

 

Tabliczki upamiętniające dawnych żydowskich mieszkańców jednego z domów przy Arnulfplatz, wywiezionych do obozu w Sobiborze i zamordowanych tam w 1943 roku.

 

 

Dom przy Arnulfsplatz, mieszczący kultową restaurację "Der Kneitinger". Bawarskie przysmaki, dobre piwo, wystrój i atmosfera lokalu zapewniają przyjemny pobyt gościom. Nie na darmo "Der Kneitinger" nazywany jest przez mieszkańców Ratyzbony "Matczynym Domem" ("Das Mutterhaus"). Pierwsze wzmianki o tutejszym browarze pochodzą z 1590 roku, ale prawdopodobnie powstał on już ok. 1530 roku. W 1861 roku browar stał się własnością Johanna Kneitingera i w rękach rodziny Kneitinger pozostawał do 1991 roku. Obecnym właścicielem jest Fundacja Hans-und-Sofie-Kneitinger.

 

 

Po podziale w 1803 roku placu Jakobshof na część północną i południową, ta pierwsza nosiła nazwę Oberer Jakobshof, którą w roku 1885 przemianowano na Bismarckplatz, na cześć pierwszego kanclerza zjednoczonych Niemiec Otto von Bismarcka (1815-1898). Od 1982 roku Bismarckplatz jest miejscem, w którym odbywają się koncerty festiwalu "Bawarski Weekend Jazzowy". Brama widoczna na zdjęciu prowadzi do pałacu dziedzicznych książąt Bawarii (Erbprinzenpalais).


 

 

Teatr Ratyzboński (Das Theater Regensburg) na Bismarckplatz. W 1803 roku książę arcybiskup Karl Theodor Anton Maria von Dalberg (1744-1817) zlecił Emanuelowi Josephowi von Herigoyenowi (1746-1817) wybudowanie teatru. Budowę ukończono już w 1804 roku. W 1812 roku teatr stał się królewskim teatrem narodowym. 18 czerwca 1849 roku budynek został całkowicie zniszczony przez pożar. Został odbudowany w latach 1851-1852, a w 1859 roku stał się własnością miasta. W latach 90. XX wieku przeprowadzono kompleksową renowację budynku. Teatr Ratyzboński od 1999 roku działa jako niezależne przedsiębiorstwo miejskie. Oprócz głównego budynku ma także sceny w Velodrome na Arnulfsplatz, na Haidplatz i w teatrze Junge w byłym Pałacu Prezydenckim. Latem utwory są czasami wykonywane na dziedzińcu Pałacu Thon-Dittmer lub w innych miejscach. Szacuje się, że spektakle ogląda ok. 180.000 widzów rocznie.

 

 

 

Romański kościół p.w. św. Jakuba i św. Gertrudy wznosi się przy zachodniej granicy Starego Miasta. Jest to jedna z najstarszych miejskich świątyń, nazywana również Kościołem Szkockim (Schottenkirche). Nazwa ta nawiązuje do benedyktyńskich mnichów ze Szkocji i Irlandii, którzy w Austrii i Bawarii zakładali swoje klasztory. Mnisi swoje opactwo w Ratyzbonie założyli w XI wieku. Sprowadzono tu irlandzkich misjonarzy (w ówczesnej łacinie wielkiej różnicy między Szkotami a Irlandczykami nie dostrzegano), którzy w średniowieczu nieśli celtyckie odrodzenie chrześcijaństwa całej Europie. Przybyłym z Irlandii mnichom przewodził Muiderach (?-1081), znany pod imieniem Marianus Scottus, lecz budowę kościoła rozpoczęli oni ok. 1100 roku za czasów pierwszego opata klasztoru - Dominusa. Ponieważ z biegiem lat spadła ilość zakonników przybywających z Irlandii, klasztor w 1515 roku został przekazany szkockim benedyktynom. W latach 1672-1720 za rządów opata Placidusa Fleminga nastąpił jego największy rozkwit. Poprawiła się sytuacja ekonomiczna i status prawny, zwiększyła się liczba braci, odnowiono dyscyplinę, przeprowadzono wiele prac budowlanych, rozwinięto działalność oświatową. Choć klasztor przetrwał trudny okres sekularyzacji w Bawarii w latach 1803-1828, to ustał dopływ nowych zakonników. Ostatecznie, klasztor zakończył działalność w roku 1862. W latach 1866-1872 klasztor został przebudowany i przekazany seminarium diecezjalnemu, a odnowiony kościół stał się kościołem seminaryjnym. W latach 90. XX wieku przeprowadzono w świątyni kompleksowe prace konserwacyjne i remontowe. Pierwszy kościół klasztorny powstał w XI wieku i została z niego część wschodnia, z wieżami i absydami. Kościół p.w. św. Jakuba i św. Gertrudy w dzisiejszym kształcie pochodzi z drugiej połowy XII wieku. Jest trójnawową bazyliką z transeptem. Wieże mają dwa poziomy biforiów, a całość kościoła obiega delikatny fryz arkadowy. Wnętrze jest proste i dostojne. Wysokie, monumentalne kolumny międzynawowe podtrzymują majestatyczną ścianę nawy głównej zwieńczoną drewnianym stropem. Nawy boczne mają sklepienia krzyżowe. Prezbiterium i nawy boczne zamknięte są absydami. Kościół oświetlają niewielkie okna oraz witraże. Kapitele kolumn są bogato zdobione. Ciekawym zabytkiem sztuki romańskiej we wnętrzu kościoła są też umieszczone na belce tęczowej pochodzące z końca XII wieku figury tworzące grupę Ukrzyżowania, widoczne na jednym ze zdjęć.

 

 

 

 

 

 

 

 

Unikalnym dziełem jest północny uskokowy portal kościoła p.w. św. Jakuba i św. Gertrudy, z bogato dekorowanymi ościeżami, archiwoltą i tympanonem oraz szerokim obramowaniem. Intryguje on różnorodnością rzeźb i wyglądem elementów. Nie ma pełnej zgody co do ich znaczenia. Najbardziej popularną interpretacją jest ta, że połowa nawiązuje do grzeszników, którzy nie dostaną się do nieba po Sądzie Ostatecznym. Część portalu symbolizuje więc dobro, a druga część - zło. Według historyków figury były dawniej kolorowe. Władze miejskie otoczyły portal szklaną szybą mającą chronić go przed dalszym zniszczeniem przez warunki pogodowe.

 

 

Wewnątrz kościoła, po prawej stronie portalu, znajduje się pozioma rzeźba reliefowa mnicha o imieniu Rydan, trzymającego klucz. Ten mnich prawdopodobnie jest postacią autentyczną i być może był on budowniczym portalu.

 

 

Park Hotel Maximilian przy Maximilianstraße. Wydłużony, trzypiętrowy reprezentacyjny budynek w stylu wiedeńskiego rokoka, z dachem mansardowym, bogatym zdobieniem i dekoracją stiukową został zbudowany w latach 1888-1891 wg projektu Juliusa Pöverleina.

 

 

Dziękuję za uwagę.

 

 

mabro
Obrazek użytkownika mabro
Offline
Ostatnio: 5 godzin 55 minut temu
Rejestracja: 26 wrz 2013

Achernar, przybliżasz na tripku tereny zupełnie mi nieznane a warte odwiedzenia. Miasta mają dużo do zaoferowania i są bardzo zadbane. Twoja relacja to gotowy przewodnik do zwiedzania Good Wielkie dzięki Give rose

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 2 dni 9 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Mabro - uważam, że generalnie Niemcy są kierunkiem trochę niedocenianym. A kraj obfituje w piękne miasteczka i miasta, a także zakątki oferujące wspaniałe pejzaże i przyrodę. Gorąco zachęcam do odwiedzenia dwóch regionów, które są mi najlepiej znane - Szlezwiku-Holsztynu, a także Bawarii. Wiosną tego roku planowałem także wyjazd do Austrii, a w drodze powrotnej - wypad do Nadrenii, ale epidemia przekreśliła te plany. Może uda się za rok... Pozdrawiam. Biggrin

_Huragan_
Obrazek użytkownika _Huragan_
Offline
Ostatnio: 8 godzin 25 minut temu
Rejestracja: 13 cze 2015

Widzialem kiedys reportaz w TV o takich rejsach tymi statkami wzdluz Dunaju,az do Rumunii.Wydawalo mi sie,ze takie rejsy rzekami sa dosyc nudne,ale po tym reportazu troche zmienilem zdanie,bo praktycznie codziennie plynac Dunajem jest sie w  innym kraju,a i tez kraojobrazowo duzo sie zmienia

https://marzycielskapoczta.pl/

Napisz pocztowke ze swoich podrozy do chorych dzieci

Nel
Obrazek użytkownika Nel
Online
Ostatnio: 15 minut 9 sekund temu
admin
Rejestracja: 04 wrz 2013

Achernar, a jaki bawarski specjał konsumowaliście w Passau ?

No trip no life

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 2 dni 9 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Huragan - myślę, że taki rejs może być atrakcyjny, zwłaszcza, że codziennie jest okazja zwiedzania innych miast i oglądania pięknych ikolic z perspektywy wielkiej rzeki... Pozdrawiam. Biggrin

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 2 dni 9 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Nel, przyznam się, że nie pamiętam. Żona zjadła coś w rodzaju gulaszu, a ja chyba golonkę, popijaną pysznym ciemnym piwem... Pozdrawiam:).

Wyszukaj w trip4cheap