--------------------

____________________

 

 

 



Dania - Królewska Kopenhaga 2018

6 posts / 0 nowych
Ostatni wpis
achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 17 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020
Dania - Królewska Kopenhaga 2018

Kopenhaga była naszym przystankiem w drodze na Grenlandię, a ponieważ zarówno lecąc na tę wyspę jak i wracając z niej musieliśmy spędzić tu noc i niemal cały dzień, wykorzystaliśmy ten czas na pobieżne zapoznanie się ze stolicą, a zarazem największym miastem Danii. Kopenhaga leży na wschodnim wybrzeżu wyspy Zelandia oraz częściowo na wyspie Amager. Od 2000 roku jest połączona mostem ze szwedzkim Malmö. Obecnie zamieszkuje ją ok. 520 tys. osób, a cały zespół miejski liczy ok. 1,2 mln mieszkańców.

W czasach wikingów istniało tutaj targowisko, ale miasto założył dopiero w 1167 roku biskup Roskilde Absalon (1128-1201), który otrzymał tę część Zelandii z nadania króla Waldemara I Wielkiego (1131-1182) w połowie XII wieku. Z inicjatywy Absalona wzniesiono gród warowny Slotsholmen, położony na wyspie naprzeciw niewielkiej osady rybackiej zwanej Havn (port). W 1191 roku Absalon przekazał Kopenhagę na własność biskupom Roskilde. W "Księdze Ziemskiej" króla Waldemara II Zwycięskiego (117-1241) ) z 1231 roku nazwana została ona Kiopmanhafn (port kupiecki). Miejsce założenia Kopenhagi nie było przypadkowe. Leżało bowiem w połowie drogi pomiędzy ważnymi ośrodkami władzy królewskiej w Danii - Roskilde i Lundem, a także było miejscem krzyżowania się szlaków handlowych: lądowego z Zelandii do Skanii i morskiego, z Bałtyku na Morze Północne. Strategiczna rola tego miejsca miała znaczenie pierwszoplanowe dla Absalona przy podjęciu decyzji o założeniu miasta właśnie w tym miejscu. Wokół grodu warownego wyrosło z czasem średniowieczne miasto. W 1254 roku Kopenhaga otrzymała prawa miejskie. Korzystnie usytuowany port i rozwijający się ruch handlowy poprzez Sund były ważnymi czynnikami wpływającymi na rozwój Kopenhagi, która już w XIII wieku była dobrze zorganizowanym ośrodkiem handlowym. Największym zagrożeniem dla Kopenhagi była silna hanzeatycka Lubeka, która nie zamierzała tolerować konkurencji. W XIV wieku miasto przeżyło kilka najazdów floty z Lubeki, a w latach 1368-1369 zostało zniszczone przez siły Hanzy. Miasto było przedmiotem rozgrywek między biskupem, królem i Hanzą, ale przez większą część średniowiecza pozostało we władaniu biskupów Roskilde. Podczas walk o panowanie nad Kopenhagą między królem Krzysztofem I (1219-1259) i biskupem Roskilde Jakobem Erlandsenem (?-1274) miasto zostało spalone i obrabowane w 1259 roku. Średniowieczna Kopenhaga posiadała 4 kościoły i kilka klasztorów, które dominowały w panoramie miasta. Część Kopenhagi, rozciągająca się wokół katedry i założonego w 1479 roku uniwersytetu, była centrum władzy biskupiej. Siedliskiem władzy świeckiej był wzniesiony na ruinach biskupiego Slotsholmen nowy zamek, w którym od 1420 roku rezydował król Eryk VII Pomorski (1382-1459), który w 1416 roku odebrał miasto biskupowi Roskilde. Król ten nadał Kopenhadze w 1422 roku przywileje handlowe i wspierał gospodarczy rozwój miasta. W 1443 roku Kopenhaga stała się de facto stolicą kraju. Od tego czasu datuje się szybki wzrost jej znaczenia. W latach 1445-1767 była ona miastem koronacyjnym królów Danii. Reformacja w 1536 roku zakończyła rozgrywki między biskupami Roskilde i królami Danii o Kopenhagę, pozostawiając miasto w ręku tych ostatnich.

 

Dania w tamtych czasach była mocarstwem regionalnym w Skandynawii. Chrystian IV Oldenburg (1577-1648) pragnął więc nadać swojej stolicy odpowiedni wygląd. Jego panowanie przyniosło Kopenhadze wielką rozbudowę, a miasto zostało ozdobione wieloma wspaniałymi budynkami, które istnieją do dzisiaj i często są uważane za symbole duńskiej stolicy. Rosła też liczba mieszkańców. Fortyfikacje miejskie wzniesione za panowania Chrystiana IV zdały w pełni egzamin podczas oblężenia miasta przez Szwedów w latach 1658-1660, którzy miasta nie zdobyli. W czasach monarchii absolutnej Fryderyk III Oldenburg (1609-1670) kontynuował politykę umacniania Kopenhagi jako twierdzy, szczególnie w obliczu zagrożenia szwedzkiego, po tym jak Dania utraciła Skanię i z miasta położonego w centrum kraju stała się ona nagle miastem na jego rubieżach. W jego czasach wzniesiono Kastellet, twierdzę obronną położoną na północ od centrum Kopenhagi. Podczas wielkiej wojny północnej, latem 1700 roku, Kopenhaga przeżyła ponowne oblężenie, tym razem połączonych sił angielsko-holendersko-szwedzkich. Flota tych krajów dokonała bombardowania miasta, które jednak nie wyrządziło większych strat. Następną plagą, jaka nawiedziła duńską stolicę, była epidemia dżumy w 1711 roku. Zmarła wtedy 1/3 mieszkańców. Za panowania Chrystiana V Oldenburga (1646-1699) wzniesiono nowy plac pomiędzy starym miastem i nową Kopenhagą - Kongens Nytorv, z konnym pomnikiem króla, co miało być wyrazem potęgi monarchii absolutnej. W październiku 1728 roku doszło do wielkiego pożaru miasta. Spłonęło 1670 domów i przepadły tysiące skarbów kultury. Odbudowa nadała miastu inny charakter: większość domów odbudowano według ówcześnie panujących prądów w architekturze, a do Kopenhagi zawitał barok. W 1794 roku, po kolejnym wielkim pożarze Zamku Królewskiego Christiansborg, rodzina królewska przeniosła się do Amalienborga, który dotychczas pełnił rolę rezydencji podmiejskiej. W 1795 roku stare miasto ponownie strawił pożar. W 1801 roku na redzie portu kopenhaskiego doszło do bitwy morskiej floty duńskiej z brytyjską. Pokonani Duńczycy zmuszeni zostali do rezygnacji z polityki neutralności. Brytyjska flota wróciła w 1807 roku, po tym jak Dania stanęła po stronie Napoleona I Bonaparte (1769-1821). Doszło wtedy do pierwszego w historii terrorystycznego bombardowania dzielnic, zamieszkanych przez ludność cywilną. Kopenhaga została obrócona w gruzy, a flota duńska stacjonująca w porcie została skonfiskowana przez Anglików. Okres po zakończeniu wojen napoleońskich to czasy stagnacji i - paradoksalnie - niezwykłego rozkwitu kulturalnego Kopenhagi. Nigdy dotąd nie działało tutaj tylu wybitnych pisarzy, filozofów, rzeźbiarzy i malarzy. Prężnie rozwijały się również środowiska studenckie, dając początek odrodzeniu narodowemu i demokratyzacji. Na tej fali, w 1848 roku doszło do demonstracji przed zamkiem Christiansborg, której uczestnicy domagali się wprowadzenia konstytucji. Została ona przyjęta w roku następnym, a Christiansborg stał się siedzibą duńskiego parlamentu (Folketingu). II połowa XIX wieku była okresem rozrostu terytorialnego Kopenhagi, jej urbanizacji i industrializacji. Wraz z tymi przemianami zaczęła gwałtownie wzrastać liczba ludności. Od 1857 roku miasto było oświetlane za pomocą latarni gazowych, od 1859 roku miało nowoczesne wodociągi, od 1860 roku kanalizację, od 1863 roku tramwaje konne (elektryczne od 1894 roku), od 1878 telefony, a od 1892 elektryczność. W 1911 roku Kopenhaga otrzymała nowoczesny dworzec kolejowy, który zastąpił poprzedni. Miasto zostało również ozdobione wieloma interesującymi budynkami publicznymi. W latach 1891-1894 wybudowano nowy port. Na początku XX wieku doszło do powiększenia obszaru miasta poprzez przyłączenie sąsiednich miejscowości, należących obecnie do tzw. Wielkiej Kopenhagi. W latach międzywojennych Kopenhaga nadal była rozbudowywana. Port kopenhaski nie tylko utrzymał rolę ważnego portu handlowego, ale odgrywał również istotną rolę w ruchu turystycznym. W latach 1940-1945 miasto znalazło się pod okupacją niemiecką. Od 1943 roku było centrum ruchu oporu i miejscem wielu akcji sabotażowych. W maju 1945 roku zostało wyzwolone przez duński ruch oporu i wojska brytyjskie. Lata powojenne przyniosły braki na rynku mieszkaniowym, co stało się powodem budowy nowych dzielnic mieszkaniowych w latach 50. i 60. XX wieku.

-----

Spacer po północnej części historycznego centrum

Ponieważ następnego dnia musieliśmy być na lotnisku już o 7.00 rano, mieszkaliśmy w hotelu blisko lotniska. Jednakże, dojazd do centrum miasta był bardzo prosty. Po kilkunastu minutach podróży metrem dotarliśmy do widocznego na zdjęciu placu Kongens Nytorv - największego placu w mieście. Nazwa placu oznacza Królewski Nowy Targ. Plac ten powstał w II połowie XVII wieku podczas panowania króla Chrystiana V Oldenburga (1646-1699), na miejscu dawnego wysypiska i miejsca przeładunku towarów z niedalekiego portu Nyhavn. Plac otwarto w 1688 roku, łącznie z usytuowanym na środku pozłacanym pomnikiem króla Chrystiana V, zaprojektowanym przez francuskiego rzeźbiarza Alberta L' Amoureux - pierwszym pomnikiem konnym w Skandynawii. W 1946 roku statuę zastąpiono inną, odlaną z brązu. Plac przebudowano w 1749 roku na polecenie króla Fryderyka V Oldenburga (1723-1766) i od tej pory, aż do 1908 roku, był on placem ceremonii dla królewskiego wojska. Wtedy też ostatecznie ukształtowano go w formie, która przetrwała do dziś. Na drugim zdjęciu widoczny jest Hotel d'Angleterre, otwarty w 1755 roku.

 

 

Fragment neorenesansowego gmachu Teatru Królewskiego (Det Kongelige Teater) przy placu Kongens Nytorv. Teatr na tym miejscu mieści się od 1748 roku. Jego pierwszy budynek zaprojektował Nicolai Eigtved (1701-1754), lecz kilka dziesięcioleci później konieczna była przebudowa, którą ukończył w 1774 roku architekt Caspar Frederik Harsdorff (1735-1799). Dzięki dokonanej przebudowie teatr mógł pomieścić więcej widzów. Również i ten budynek został zastąpiony nowym, zbudowanym wg projektu Jensa Vilhelma Dahlerupa (1836-1907) i Ove Petersena (1830-1892) i oddanym do użytku w 1874 roku. Przed gmachem Teatru Królewskiego stoi też - widoczny na drugim zdjęciu - pomnik Ludviga Holberga (1684-1752), czołowego dramaturga skandynawskiego swoich czasów i być może najlepszego komediopisarza XVIII wieku obok Carlo Goldoniego (1707-1793) i Pierre'a de Marivaux (1688-1763). Jest on uważany za ojca teatru duńskiego. Pisał utwory wszelkiego rodzaju i - jak przystało na pisarza oświeceniowego - pisał także powieści filozoficzne.

 

 

Przy wylocie placu Kongens Nytorv w stronę kanału portowego Nyhavn napotkamy tzw. "Mindenakeret" ("Kotwicę Pamięci"), ustawioną tu w roku 1951. Pochodzi ona z fregaty "Fyn" (Fionia) i przypomina o 1,7 tys. duńskich marynarzy, którzy zginęli w walce z państwami Osi, służąc w siłach alianckich podczas II wojny światowej. Corocznie w dzień wyzwolenia Danii, 5 maja, odbywa się tu oficjalna ceremonia uczczenia ofiar wojny. Za Mindeankeret otwiera się kanał, stanowiący oś Nyhavn. W jego zachodniej części - położonej bliżej Kongens Nytorv - przy południowym brzegu zacumowanych jest sześć statków należących do Muzeum Narodowego. Jednostki te pochodzą z lat 1895-1924.

 

 

Dom u zbiegu Kongens Nytorv, Bredgade i Store Standstraede. Widoczna na drugim zdjęciu Bredgade, czyli ulica Szeroka jest jedną z najbardziej znanych ulic w Kopenhadze. W średniowieczu była to trasa wykorzystywana do przepędzania bydła, lecz pod koniec XVI wieku przekształciła się ona w najszerszą drogę poza wschodnią bramą miejską. Po włączeniu wschodnich murów w granice miasta, nazwę ulicy zmieniono na Norgegade (ulicę Norweską), lecz nazwa ta nie przyjęła się i w roku 1877 powrócono ostatecznie do nazwy Bredgade.

 

 

 

Pomnik Chrystiana X Glücksburga (1870-1947) u zbiegu Bredgade i Sankt Annæ plads. Był on niezwykle popularnym monarchą, jednoczącym Duńczyków podczas II wojny światowej. Pomnik ten przypomina jego codzienne samotne przejażdżki po ulicach Kopenhagi w latach okupacji hitlerowskiej. Podobno, gdy pewien niemiecki żołnierz zapytał jednego z mieszkańców miasta, czy król nie obawia się jeździć tak bez ochrony, uzyskał odpowiedź, że wszyscy Duńczycy stanowią jego ochronę. Autorem wzniesionego w 1954 roku pomnika jest rzeźbiarz Axle Einar Utzon-Frank (1888-1955).

 

 

Odd Fellow Palæet przy Bredgade to rokokowy pałacyk, nazwany tak na cześć lokalnego oddziału Niezależnego Bractwa Odd Fellows ("Niezwykłych Facetów"), które nabyło budynek w 1900 roku. Pałac został zbudowany w ramach przebudowy nowej dzielnicy Frederiksstaden. Został zaprojektowany przez Johanna Gottfrieda Rosenberga (1709-1776) dla bogatego kupca i polityka, Christiana Augusta von Berckentina (1694-1758), który uzyskał tytuł hrabiego. Po śmierci Berckentina w 1758 roku rezydencję przejął jego zięć, Christian Sigfred von Plessen (1696-1777), zaś w roku 1762 kupił ją niemiecki kupiec i bankier Heinrich Carl von Schimmelmann (1724-1782). Dlatego też, wcześniej pałacyk znany był jako dwór Berckentina i dwór Schimmelmanna.

 

 

Kościół Fryderyka (Frederiks Kirke), znany chyba bardziej jako Kościół Marmurowy (Marmorkirken) to barokowo-eklektyczna świątynia w dzielnicy Frederiksstaden, położona u zbiegu Bredgade i Frederiksgade. Wokół kościoła znajduje się 14 brązowych posągów prominentnych postaci Duńskiego Ewangelickiego Kościoła Luterańskiego - wśród nich pastora, poety i filozofa Nikolaia Frederika Severina Grundtviga (1783-1872), filozofa i teologa Sørena Aabye Kierkegaarda (1813-1855) oraz poety i powieściopisarza Bernharda Severina Ingemanna (1789-1862). Na balustradzie wokół kopuły znajdują się cynkowe rzeźby 18 postaci biblijnych, wśród nich proroków i apostołów, jak również ojca reformacji - Marcina Lutra (1483-1546). Świątynia została zaprojektowana przez Nicolaia Eigtveda (1701-1754) w 1740 roku. Jej powstanie, jak i powstanie całej dzielnicy Frederiksstaden wiąże się z jubileuszem 300-lecia panowania dynastii Oldenburgów. Kamień węgielny pod budowę świątyni został wmurowany przez Fryderyka V Oldenburga (1723-1766) w 1749 roku. Po śmierci Eigtveda pracami budowlanymi kierował francuski architekt Nicolas-Henri Jardin (1720-1799). Kościół Marmurowy posiada największą - wspierającą się na 12 kolumnach - kopułę w Skandynawii, której przęsła wznoszą się na wysokość 31 m. Jest ona wzorowana na kopule watykańskiej bazyliki p.w. św. Piotra. Kopuła i latarnia kościoła pokryte są blachą miedzianą z pozłacanymi detalami. Początkowo Kościół Marmurowy wznoszono z marmuru norweskiego, ale z uwagi na wysokie koszty tego materiału, w 1770 roku pomysł ten zarzucono. Wkrótce z powodu braku środków finansowych prace w ogóle przerwano. Niedokończony kościół stał przez ponad sto lat. Budowę wznowiono dopiero w 1876 roku dzięki wsparciu finansowemu duńskiego przemysłowca Carla Frederika Tietgena (1829-1901). Ukończony wg projektu Ferdynanda Meldahla (1827-1908), został otwarty 19 sierpnia 1894 roku. Nad głównym wejściem do kościoła widnieje napis "Herrens ord bliver evindelig", co oznacza: "Słowo Pana trwa na wieki". Kopuła kościoła jest podzielona na 12 części, z których każda ozdobiona jest wewnątrz postaciami aniołów i podobizną jednego z 12 apostołów.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Cerkiew p.w. św. Aleksandra Newskiego przy Bredgade jest jedyną świątynią Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego w Kopenhadze. Została zbudowana przez rząd rosyjski w latach 1881-1883 pod wpływem córki Chrystiana IX Glücksburga (1818-1906), księżniczki Marii Zofii Fryderyki Dagmary Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg (1847-1928), która w roku 1866 poślubiła Aleksandra Aleksandrowicza Romanowa (1845-1994), przyszłego cara Aleksandra III i jest znana jako caryca Maria Fiodorowna. Cerkiew została zaprojektowana przez rosyjskiego architekta Dawida Iwanowicza Grimma (1823-1898), profesora Cesarskiej Akademii Sztuk w Sankt Petersburgu. Praktyczne wykonanie budowy powierzono duńskiemu architektowi Albertowi Nielsenowi, pracującemu pod nadzorem Ferdynanda Meldahla (1827-1908). Projekt jest inspirowany XVII-wieczną architekturą moskiewską. Na fasadzie świątyni, w niszy nad dzwonami, umieszczona jest figura patrona cerkwi. Niestety, we wnętrzu nie można robić zdjęć.

 

 

 

Amalienborg to oficjalna rezydencja duńskich monarchów i duńskiej rodziny królewskiej od 1794 roku. Określana jest również jako zimowy pałac królewski, ponieważ zwykle jest wykorzystywana przez duńskich monarchów w miesiącach zimowych. Nazwa pałacu pochodzi od królowej Zofii Amelii Brunszwickiej (1628-1885), która w latach 1667-1673 kazała na tym miejscu zbudować pałacyk letni z ogrodem. Spłonął on całkowicie w 1689 roku w czasie pożaru, który wybuchł w przylegającym do pałacyku drewnianym budynku opery. W przepełnionym budynku opery zginęło wtedy ponad 200 osób. W roku 1750 król Fryderyk V Oldenburg (1723-1766) przekazał cztery działki leżące na miejscu obecnej rezydencji i zwolnienie od płacenia podatków przez okres 40 lat czterem duńskim arystokratom, zobowiązując ich w zamian do budowy w tym miejscu swoich rezydencji wg planów architekta królewskiego Nicolaia Eigtveda (1701-1754). Pałace miały być częścią zaplanowanej w 1748 roku przez króla nowej dzielnicy Kopenhagi, Frederiksstaden, budowanej na pamiątkę 300 rocznicy koronacji króla Chrystiana I Oldenburga (1426-1481), pierwszego duńskiego monarchy z tej dynastii. W 1749 roku architekt królewski Nicolai Eigtved został mianowany wykonawcą projektu. Po pożarze zamku królewskiego Christiansborg, w nocy z 26 na 27 lutego 1794 roku, Amalienborg został w przeciągu kilku dni zakupiony przez króla Danii, który wraz z rodziną przeniósł tam swoją kopenhaską siedzibę. Zespół pałacowy Amalienborg składa się z czterech identycznych rokokowych pałaców zbudowanych wokół ośmiokątnego placu, na którego środku znajduje się konny pomnik Fryderyka V Oldenburga, inicjatora budowy kompleksu pałacowego i jego otoczenia. Konna statua króla, odzianego w szaty cesarza rzymskiego z wieńcem laurowym na głowie, jest dziełem francuskiego artysty Jacques'a François-Josepha Saly'ego (1717-1776), który pracował nad nią przez ok. 20 lat i ukończył ją w 1771 roku. Została ona ufundowana przez duńską Kompanię Azjatycką. Wspomniane cztery pałace kompleksu Amalienborg to: Pałac Moltkego (zwany też Pałacem Chrystiana VII), Pałac Levetzaua (zwany też Pałacem Chrystiana VIII), Pałac Brockdorffa (zwany też Pałacem Fryderyka VIII) oraz Pałac Schacka (zwany też Pałacem Chrystiana IX).

 

 

 

 

 

Jak wspomniałem, kompleks Amalienborg składa się z czterech części:

- Pałacu Moltkego (Moltkes Palæ), zbudowanego przez hr. Adama Gottloba Moltkego (1710-1792), w którym mieszkał Chrystian VII Oldenburg (1749-1808), a który od jego śmierci jest używany do celów reprezentacyjnych.

- Pałacu Levetzaua (Levetzaus Palæ), zbudowanego przez hr. Christiana Frederika Levetzau (1682-1756), w którym mieszkali Chrystian VIII Oldenburg (1786-1848) i królowa Karolina Amelia (1796-1881), Chrystian X Glücksburg (1870-1947) i królowa Aleksandra Meklemburska (1879-1952). Obecnie mieszka tutaj następca tronu książę Fryderyk, a na parterze mieści się Muzeum Pałacowe (Amalienborgmuseet).

- Pałacu Brockdorffa (Brockdorffs Palæ), zbudowanego przez barona Joachima Brockdorffa (1695-1763), w którym mieściły się uczelnie wojskowe, a także mieszkali Fryderyk VII Oldenburg (1808-1863), Fryderyk VIII Oldenburg (1843-1912), Fryderyk IX Glücksburg (1899-1972) i królowa Ingrid Bernadotte (1910-2000).

- Pałacu Schacka (Schacks Palæ), w którym mieszkali Fryderyk VI Oldenburg (1768-1839) i Chrystian IX Glücksburg (1818-1906), a obecnie mieszka królowa Małgorzata II. Budowę pałacu rozpoczął w 1750 roku baron Severin Løvenskiold (1719-1776), ale ukończyła ją hrabina Anna Sophie Schack (1689-1760), a po niej pałac odziedziczył jej wnuk Hans Schack (1742-1808).

Kompleks pałacowy Amalienborg jest jedną z największych atrakcji turystycznych Kopenhagi, przyciągającą szczególnie turystów zagranicznych. Samo Muzeum Pałacowe jest odwiedzane rocznie przez ponad 77 tys. turystów, a przez dziedziniec zamkowy przewija się ich nieporównywalnie więcej, szczególnie podczas ceremonii zmiany warty. Dziedziniec Pałacu Amalienborg jest dostępny zarówno dla pieszych, jak i ruchu kołowego, co podkreśla otwartość współczesnej monarchii duńskiej wobec społeczeństwa. Przed każdym z czterech pałaców Amalienborga stoją na straży gwardziści królewscy w czarno-niebieskich historycznych mundurach i charakterystycznych czapkach z futra niedźwiedziego. Uroczysta zmiana warty ma miejsce codziennie w południe, a w niedzielę podczas obecności królowej w pałacu, południowa zmiana warty ma szczególnie uroczystą oprawę z udziałem wojskowej orkiestry i gwardii ubranej w czerwono-niebieskie galowe mundury. Obecność królowej Małgorzaty II znamionuje duński sztandar królewski podnoszony ponad Pałacem Chrystiana IX (Pałacem Schacka), a obecność następcy tronu powiewający sztandar następcy tronu nad Pałacem Chrystiana VIII (Pałacem Levetzaua). Corocznie w dniu urodzin królowej (16 kwietnia) można zobaczyć Małgorzatę II i jej rodzinę na balkonie Pałacu Chrystiana IX, z którego dziękuje ona zgromadzonym tłumom za życzenia.

 

 

 

 

 

Budynki przy ulicy Borgergade.

 

 

Egon's i Olsen & Co. Czyżby w mieście działał wciąż Gang Olsena? ...

 

 

 

W Ogrodach Królewskich (Kongens Have) koło zamku Rosenborg. Jest to najstarszy i najczęściej odwiedzany park w centrum Kopenhagi. Został założony w 1606 roku jako prywatne ogrody króla Chrystiana IV Oldenburga (1577-1648). Ogrody służyły rodzinie królewskiej jako miejsce relaksu i odpoczynku, lecz dostarczały także owoców i warzyw na potrzeby dworu królewskiego. Na terenie parku Kongens Have, oprócz zamku Rosenborg, znajduje się także kilka innych historycznych budynków, w tym Koszary Rosenborg, będące siedzibą gwardii królewskiej. Jest tu także duża liczba rzeźb i pomników. W parku odbywają się również tymczasowe wystawy sztuki i inne imprezy, takie jak koncerty w okresie letnim. Na pierwszym zdjęciu widoczna jest rzeźba, przedstawiająca grupę jeleni, której autorem jest francuski artysta Arthur Jacques le Duc (1848-1918). Na drugim - rzeźba dziewczynki z 1898 roku, której autorem jest Theobald Stein (1829-1901). Park Kongens Have zajmuje powierzchnię 12 ha i rocznie odwiedza go ok. 2,5 mln osób. Park przecina siatka alejek, z których największymi są - wysadzane lipami i przebiegające równolegle do siebie w pobliżu jego środka - Ścieżka Rycerzy (Kavalergangen) i Ścieżka Dam (Damegangen). Swój barokowy charakter park zawdzięcza Johanowi Corneliusowi Kriegerowi (1683-1755), który w 1721 roku został mianowany głównym ogrodnikiem królewskim i dokonał zmian w pierwotnej konfiguracji parku. Najważniejszym obiektem na terenie parku jest XVII-wieczny zamek Rosenborg, który służył za podmiejską rezydencję królewską, a obecnie mieści ciekawe muzeum, gromadzące wiele eksponatów związanych z dynastią oldenburską. Więcej informacji o jego historii i prezentowanych zbiorach podaję w następnym punkcie, specjalnie poświęconym zamkowi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Budynki sąsiadujące z zamkiem Rosenborg, mieszczące biura, kasę biletową i sklep z pamiątkami.

 

 

-----

Zamek Rosenborg

Jeśli lubicie historię, zamki, piękne zabytkowe wnętrza i artefakty, to wizyta w Rosenborgu jest obowiązkowym punktem wycieczki po Kopenhadze.

Zamek Rosenborg to dawna rezydencja podmiejska królów Danii, a obecnie muzeum, poświęcone monarchom z dynastii Oldenburgów i jeden z najbardziej rozpoznawalnych budynków stolicy kraju. Zamek, który był jedną z wielu inwestycji Chrystiana IV Oldenburga (1577-1648), powstawał etapami pomiędzy rokiem 1606 i 1634. Król pragnął zbudować dla siebie podmiejską rezydencję, znajdującą się jednak w pobliżu Kopenhagi i będącą miejscem wytchnienia od ponurego Christiansborga, znajdującego się w obrębie fortyfikacji Starego Miasta. Wybór padł na tereny położone na północ od wałów obronnych stolicy. W latach 1606-1607 król kazał tam wznieść dwukondygnacyjny pałacyk, który został w trakcie następnej przebudowy włączony w obręb nowego zamku. W latach 1613-1615 został on dwukrotnie powiększony, osiągając obecną powierzchnię. W latach 1616-1624 zamek został podwyższony o jedno piętro i dobudowano doń dwie wieże od strony wschodniej, które przykryto hełmami. Od strony zachodniej postawiono wyższą od pozostałych pojedynczą wieżę, a w 1634 roku dodano wieżyczkę z klatką schodową, kończąc tym samym dzieło budowy. Rosenborg został

zbudowany wg projektu niderlandzkich architektów pod kierunkiem Hansa van Steenwinkela Młodszego (1587-1639), przy znaczącym udziale króla Chrystiana IV Oldenburga, który też przeniósł się tutaj wraz z dworem. Niderlandzcy architekci nadali zamkowi formy i wystrój zgodny z założeniami ówcześnie modnego renesansu niderlandzkiego. Wokół zamku powstał park zwany Ogrodami Królewskimi (Kongens Have), a sam budynek został otoczony fosą. Chrystian IV Oldenburg zakończył swój żywot właśnie w Rosenborgu, gdzie zmarł 26 lutego 1648 roku. Jego następcy, Fryderyk III Oldenburg (1609-1670) i Chrystian V Oldenburg (1646-1699) także często przebywali w Rosenborgu, ale na początku XVIII wieku dwór duński przestał tam bywać, preferując inne rezydencje. Fryderyk IV Oldenburg (1671-1730) uważał Rosenborg za przestarzały i niemodny. Chrystian VII Oldenburg (1749-1808) był ostatnim królem Danii, który spędził noc w Rosenborgu. Stało się to po przegranej przez Duńczyków bitwie na redzie portu kopenhaskiego w 1801 roku.

Zamek przetrwał nienaruszony wraz z wyposażeniem wnętrz z czasów Chrystiana IV Oldenburga, nadawał się więc doskonale na muzeum, które otwarto w 1838 roku. Rosenborg jest jednym z najbardziej znanych muzeów duńskich i zajmuje się dokumentowaniem historii dynastii Oldenburgów od XVI do XIX wieku. Na trzech kondygnacjach budynku znajdują się komnaty królewskie z kompletnym wyposażeniem pochodzącym w większości z XVII i XVIII wieku. Są pośród nich ciekawe meble, portrety królów i królowych, gobeliny, rozliczne precjoza i inne pamiątki po duńskich monarchach. W podziemiach zamku znajduje się skarbiec, w którym obok licznych wyrobów ze złota, srebra i szlachetnych kamieni, przechowywane są duńskie regalia koronacyjne, wystawione na widok publiczny od 1922 roku.

 

-----

 

Żołnierz stojący na warcie przed zamkiem Rosenborg.

 

 

Zegar astronomiczny z pozytywką i ruchomymi figurkami, wykonany w 1594 roku przez Izaaka Habrechta (1544-1620). W części, jest on kopią zegara sporządzonego przez Habrechta dla katedry w Strasbourgu. Został przeniesiony do Kopenhagi z zamku Gottorp w 1764 roku. Eksponowany jest w tzw. Pokoju Zimowym Chrystiana IV Oldenburga (1577-1648).

 

 

Dekoracja malarska w tzw. Pokoju Zimowym Chrystiana IV Oldenburga (1577-1648).

 

Portret księcia Ulryka (1611-1633), syna Chrystiana IV Oldenburga (1577-1648), namalowany przez Jacoba van Doorta (?-1629) ok. 1615 roku.

 

 

Element dekoracyjny z godłem Danii i marmurowe popiersie króla Chrystiana IV Oldenburga (1577-1648), wykonane w Kopenhadze w 1644 roku przez Françoisa Dieussarta (1600-1661).

 

 

 

Portret księcia-elekta Chrystiana (1603-1647), syna Chrystiana IV Oldenburga (1577-1648) i królowej Anny Katarzyny Hohenzollern (1575-1612).

 

 

Tzw. Pokój Marmurowy. Początkowo pokój ten był sypialnią drugiej, morganatycznej żony Chrystiana IV Oldenburga (1577-1648) - Kirsten Munk (1598-1658). W 1668 roku Fryderyk III Oldenburg (1609-1670) urządził pokój w pompatycznym barokowym stylu. Ozdobny stiukowy sufit i imitujące marmur ściany wykonał prawdopodobnie pochodzący z Włoch Francesco Bruno. Większość eksponowanych w tym pokoju przedmiotów pochodzi z okresu tej przebudowy.

 

 

 

 

Dekoracje w pokoju Chrystiana V Oldenburga (1646-1699). Początkowo był to pokój Kirsten Munk (1598-1658), morganatycznej żony Chrystiana IV Oldenburga (1577-1648). Za panowania Fryderyka III Oldenburga (1609-1670) stał się on częścią apartamentu królewskiego jako przedpokój Pokoju Marmurowego. Na drugim zdjęciu widzimy portret króla Chrystiana V Oldenburga, którego autorem jest francuski malarz Jacob d’Agar (1540-1715). Portret został namalowany ok. 1690 roku. Na trzecim zdjęciu widoczny jest kominek z czasów Chrystiana IV Oldenburga z umieszczonym nad nim portretem Chrystiana V Oldenburga, namalowanym przez Jacoba d’Agar. Kominek ten był początkowo umieszczony w pokoju Fryderyka IV Oldenburga (1671-1730), a na obecne miejsce został przeniesiony w roku 1700.

 

 

 

 

Tzw. Kamienny Korytarz to długie przejście, łączące dwa duże pokoje szczytowe na parterze. Pierwotnie było podzielone na dwie części. Można zauważyć, że stiuk sufitu jest inny na obu końcach przejścia. Na ścianie korytarza umieszczona jest tablica genealogiczna Chrystiana IV Oldenburga (1577-1648), przedstawiająca herby i portrety jego przodków.

 

 

 

Portret króla Fryderyka III Oldenburga (1609-1670), klęczącego podczas bitwy pod Nyborgiem 14 listopada 1659 roku w czasie wojny duńsko-szwedzkiej. Obraz został namalowany przez niemieckiego artystę Wolfganga Heimbacha (1615-1678). Ciekawostką jest to, że Fryderyk III nie brał w ogóle udziału w bitwie, portret pokazujący go na polu bitwy miał więc znaczenie propagandowe.

 

 

Tzw. "Pokój Różany". Nazwa ta pochodzi z czasów Fryderyka IV Oldenburga (1671-1730), kiedy był on używany jako jadalnia dla członków dworu królewskiego. Widoczna na zdjęciu szafa wykonana przez warsztat Chrystiana Fryderyka Lehmanna w 1757 roku to nie tylko imponujący przykład XVIII-wiecznego duńskiego rzemiosła meblarskiego, ma ona również wbudowany "mechanizm muzyczny" z mini orkiestrą. Została zamówiona w przez Fryderyka V Oldenburga (1723-1766), który był w stanie zaimponować i oczarować nią swoich gości. Co pół godziny w szafie rozbrzmiewał dzwonek, po czym grała muzyka. Do wyboru było 14 różnych utworów na flet i 7 utworów na trąbkę.

 

 

 

Jeden z zabytkowych kunsztownych mebli.

 

 

Obraz przedstawiający epizod z wędrówki Izraelitów przez pustynię, opisany w Starym Testamencie - wydobycie przez Mojżesza wody ze skały.

 

Zegar w jednym z pokojów królewskich.

 

 

Pokój Fryderyka IV Oldenburga (1671-1730). Początkowo pokój był większy i służył jako sala audiencyjna Chrystiana IV Oldenburga (1577-1648). W czasie przebudowy w 1700 roku pokój został skrócony i przekształcony w przedpokój komnaty siostry Fryderyka IV Oldenburga, księżniczki Zofii Jadwigi (1677-1835). Ściany pokoju zostały pokryte wówczas gobelinami, tkanymi w Oudenaarde w Niderlandach.

 

 

 

Jeden z pokojów królewskich.

 

 

 

Pokój Chrystiana VI (1699-1746). Pokój ten był pierwotnie sypialnią siostry Fryderyka IV, Zofii Jadwigi. Ściany są obecnie ozdobione gobelinami, przedstawiającymi sceny z życia Aleksandra Wielkiego. Zostały przywiezione jako próbki przez tkacza Bernta van der Eichena. Został on wezwany z Flandrii w 1684 roku do zaprezentowania swych prac, zanim otrzymał zlecenie na wykonanie tapiserii, ilustrujących czyny wojenne Chrystiana V, które umieszczono w Sali Rycerskiej. Na drugim zdjęciu widoczny jest portret żony Chrystiana VI, królowej Zofii Magdaleny (1700-1770).

 

 

 

 

Jeden z mebli w pokojach królewskich.

 

Gabinet Fryderyka V Oldenburga (1723-1766) to pierwszy z pokoi zajmowanych przez brata Fryderyka IV Oldenburga (1671-1730), księcia Karola. Wraz z pokojem Chrystiana VII Oldenburga (1749-1808) i pokojem Fryderyka VI Oldenburga (1768-1839) zaprojektował go w latach 1782-1784 Johannes Wiedewelt (1731-1802). Ściany zdobią gobeliny z fabryki Charlesa Le Vigne'a w Berlinie, przedstawiające sceny ogrodowe. Gobeliny zostały wykonane ok. 1750 roku. Większość eksponatów w tej sali pochodzi z drugiej połowy XVIII wieku i kojarzy się głównie z Fryderykiem V Oldenburgiem i jego rodziną. Na uwagę zasługuje widoczny na zdjęciu bursztynowy żyrandol, wykonany przez Wawrzyńca Spenglera (1720-1807).

 

 

Pokój Chrystiana VII Oldenburga (1749-1808). Pokój ten, wraz z gabinetem Fryderyka V Oldenburga (1723-1766) i pokojem Fryderyka VI Oldenburga (1768-1839) został zaprojektowany w latach 1782 1784 na Królewski Gabinet Monet przez Johannesa Wiedewelta (1731-1802).

 

 

Portret księżniczek Marii i Karoliny w ogrodach Frederiksberg, wykonany ok. 1800 roku przez nadwornego malarza Jensa Juela (1745-1802).

 

Pokój Chrystiana VIII Oldenburga (1786-1848) i obraz Johana Vilhelma Gertnera (1818-1871), przedstawiający koronację tego monarchy. Był on ostatnim koronowanym królem duńskim, a ceremonia koronacyjna odbyła się 28 lipca 1840 roku na zamku Frederiksborg. Po proklamowaniu monarchii konstytucyjnej przyjął się zwyczaj, że objęcie panowania przez kolejnego monarchę jest ogłaszane przez premiera rządu z balkonu zamku Christiansborg po ogłoszeniu śmierci poprzednika. Zwyczaj ten zastąpił ceremonię koronacji.

 

 

 

Zegar kominkowy z brązową statuetką Chrystiana VIII Oldenburga (1786-1848), wykonany przez firmę A. & W. Jacobsen.

 

 

Pokój z eksponatami poświęconymi Fryderykowi VII Oldenburga (1808-1863). Jego obecny kształt został zaprojektowany pięć lat po śmierci króla. Widoczny obraz przedstawia ślub ówczesnego księcia Fryderyka - późniejszego króla Fryderyka VII - z księżniczką Mariane Mecklenburg-Strelitz, który odbył się w Kopenhadze 22 czerwca 1841 roku. Autorem obrazu jest Carl Balsgaard (1812-1893). Na drugim zdjęciu widoczny jest portret Fryderyka VII jako księcia następcy tronu, prawdopodobnie wykonany przez pannę Romili w Genewie w 1827 roku.

 

 

 

Tzw. Sala Rycerska została ukończona w 1624 roku. Pierwotnie była wykorzystywana jako sala balowa. Ok. 1700 roku jej funkcje uległy zmianie i była ona najczęściej wykorzystywane do audiencji i bankietów. Nazwa "Sala Rycerska" została nadana w okresie romantyzmu. W głębi sali widoczny jest srebrny tron audiencyjny, wykonany w 1740 roku dla Chrystiana VI Oldenburga (1699-1746) przez A.F. Hollinga. Za czasów Chrystiana V Oldenburga (1646-1699) salę częściowo zmodernizowano i umieszczono w niej dwanaście gobelinów, przedstawiających zwycięstwa króla w wojnie w Skanii w latach 1675-1679. Gobeliny zostały później przeniesione do Pałacu Christiansborg, lecz powróciły do Rosenborga w 1999 roku. Obecny stiukowy sufit sali pochodzi z początku XVIII wieku. Umieszczono na nim przedstawienie duńskiego godła z czasów Fryderyka IV Oldenburga (1671-1730), w otoczeniu Orderu Słonia i Orderu Dannebroga. Warto zwrócić uwagę na trzy korony na niebieskim tle, symbolizujące długotrwałe pretensje władców Danii do tronu szwedzkiego. W godle widnieje także norweski lew na czerwonym tle oraz trzy duńskie lwy i dziewięć serc. Całość symbolizuje trzy kraje, połączone unią kalmarską, istniejącą od roku 1397 do wystąpienia z niej Szwecji w 1523 roku. Do głównych atrakcji Sali Rycerskiej Rosenborga należą trony dla króla i królowej, używane podczas koronacji wszystkich królów absolutystycznych. Tronów "strzegą" trzy srebrne lwy. Sala Rycerska zawiera również dużą kolekcję mebli, z których większość pochodzi z XVII wieku.

 

 

 

 

 

Trony koronacyjne w Sali Rycerskiej. Z lewej strony widoczny jest tron króla, zamówiony przez Fryderyka III Oldenburga (1609-1670) i wykonany przez Bendixa Grodtschillinga Starszego (1620-1690) w latach 1662-1671. Po prawej stronie widoczny jest tron królowej, wykonany w 1731 roku przez Nielsa Jonsena w Kopenhadze dla królowej Zofii Magdaleny (1700-1770), żony Chrystiana VI Oldenburga (1699-1746). Na drugim zdjęciu widoczny jest jeden z trzech srebrnych lwów, wykonanych w latach 1665-1670 w Kopenhadze przez Ferdynanda Küblicha na zlecenie króla Fryderyka III Oldenburga. Były używane przy uroczystych okazjach jako "strażnicy" tronu oraz były ustawiane przy królewskich katafalkach. Ich postaci inspirowane są historią starotestamentowego króla Salomona, którego tronu strzegło 12 złotych lwów.

 

 

 

Tzw. Gabinet Porcelanowy. Urządzenie takiego gabinetu w Rosenborgu planował Fryderyk IV Oldenburg (1671-1730) po wizycie w pałacu Charlottenburg w Berlinie w drodze powrotnej z włoskiej podróży w 1709 roku. Niestety, z nieznanych powodów nigdy nie udało się mu zrealizować tych planów. Obecne wnętrze gabinetu urządzono ok. 1860 roku. Eksponowane są tu najpiękniejsze przedmioty z królewskiej kolekcji porcelany, pochodzące z Miśni, Sèvres oraz Chin. Dużą część kolekcji stanowią porcelanowe wyroby z manufaktury w Kopenhadze, w tym słynny serwis "Flora Danica", prezentowany na drugim zdjęciu. Serwis ten wyprodukowany został w latach 1790-1803 w Królewskiej Kopenhaskiej Manufakturze Porcelany. Jest on ozdobiony motywami roślinnymi, przedstawiającymi przykłady flory występującej w Danii. Według tradycji, serwis miał być przeznaczony na prezent dla carycy Katarzyny II (1729-1796), która jednak zmarła zanim został on ukończony. Jest on nadal używany przez rodzinę królewską przy specjalnych okazjach. Na zdjęciu widoczna jest także waza, ozdobiona postaciami bogini losu Minerwy i Apollina, wyprodukowana w tej samej manufakturze w 1789 roku i zakupiona przez księcia Fryderyka - następcę tronu i późniejszego króla Fryderyka VI (1768-1839). Na trzecim zdjęciu widzimy serwis śniadaniowy, wyprodukowany w Królewskiej Kopenhaskiej Manufakturze Porcelany, ozdobiony ukoronowaną literą F i motywami kwiatowymi. Został on zakupiony również przez księcia Fryderyka - następcę tronu i późniejszego króla Fryderyka VI Oldenburga w 1785 roku.

 

 

 

 

W podziemiach zamku eksponowana jest obszerna kolekcja dawnej broni. Na zdjęciu widoczny jest napierśnik i hełm Chrystiana V Oldenburga (1646-1699), wykonany ze złoconego mosiądzu i używany podczas zabaw i turniejów, wzorowanych na średniowiecznych turniejach rycerskich. Ich celem było pokazanie umiejętności jazdy konnej, a także umiejętności wojskowych.

 

 

Beczki z winem w podziemiach zamku. Wino z zamku Rosenborg serwowane jest na bankiecie noworocznym królowej i przy specjalnych okazjach. Przy obecnym tempie rocznej konsumpcji jego ilość jest wystarczająca na co najmniej kolejne 300 lat. Zgodnie z tradycją, wino pochodzi z okolic Bacharach w Nadrenii. Beczki zostały przeniesione z zamku kopenhaskiego do Rosenborga w 1731 roku. W ciągu kilkuset lat wino w beczkach było starannie dopełniane innym winem bez cukru, dzięki czemu zachowywało ono charakter starego wina. Jednakże, stare drewniane beczki uległy pogorszeniu do tego stopnia, że w 1982 roku konieczne było przeniesienie większej części wina do stalowych zbiorników i butelek.

 

 

W podziemiach zamku eksponowane są także liczne artefakty z kości słoniowej i bursztynu, pochodzące z lat 1585-1850. Na pierwszym zdjęciu widoczna jest konna statuetka Fryderyka IV Oldenburga (1671-1730), zakupiona w 1733 roku, zaś na drugim - miniaturowy filigranowy żyrandol z kości słoniowej.

 

 

 

Emaliowany portret Fryderyka III Oldenburga (1609-1670). Został wykonany przez francuskiego malarza miniaturzystę i emaliera Paula Prieura w 1663 roku. Portret jest arcydziełem, ponieważ temperatura topnienia szkliwa ogranicza zarówno liczbę kolorów, jak i rozmiar miniaturki.

 

 

Skarbiec w podziemiach zamku Rosenborg został udostępniony zwiedzającym w 1975 roku. Prezentowane są w nim eksponaty o charakterze liturgicznym, regalia, najwcześniejsze okazy Orderu Słonia, Order Podwiązki Chrystiana IV Oldenburga (1577-1648) i inne przedmioty, pochodzące głównie z czasów panowania tego władcy.Na zdjęciach poniżej widzimy niektóre z eksponatów, prezentowanych w skarbcu. Na czwartym zdjęciu uwagę zwraca tzw. Puchar Koronacyjny Fryderyka III Oldenburga (1609-1670), wykonany przez H.C. Brechtela w Hadze w 1653 roku.

 

 

 

 

 

Herb pierwszej żony Chrystiana IV Oldenburga (1577-1648), królowej Anny Katarzyny Hohenzollern (1575-1612), jako księżnej brandenburskiej. Jest on haftowany złotem i perłami oraz wysadzany turkusami i granatami. Pochodzi z 1597 roku. Był umieszczony na baldachimie łoża królowej i stanowił część jej posagu.

 

 

Przedmioty, klejnoty, ordery i łańcuchy orderowe, oraz regalia należące do królów duńskich - głównie Fryderyka IV Oldenburga (1671-1730) i Chrystiana VI Oldenburga (1699-1746), prezentowane w skarbcu.

 

 

 

 

 

Korona wykonana dla żony Chrystiana VI Oldenburga (1699-1746), królowej Zofii Magdaleny (1700-1770), przez nadwornego złotnika i jubilera Fryderyka Fabritiusa (1683-1755) w 1731 roku.

 

 

Korona Chrystiana IV Oldenburga (1577-1648), wykonana w latach 1595-1596 przez Diricha Fyringa (?-1603) w Odense. Jest wykonana ze złota z emalią, kamieniami szlachetnymi i perłami, a jej całkowita waga to 2.895 gramów.

 

 

Po zwiedzeniu widocznego na zdjęciu zamku Rosenborg przechodzimy przez park Ogrodów Królewskich (Kongens Have), kierując się w stronę Nyhavn.W pogodne i ciepłe dni park jest miejscem relaksu wielu mieszkańców Kopenhagi.

 

 

 

 

 

Budynki przy ulicy Kronprinsessegade widziane z parku Kongens Have. Nazwa ulicy upamiętnia żonę następcy tronu i późniejszego króla Fryderyka VI Oldenburga (1768-1839), księżniczkę Marię Zofię Fryderykę Hesse-Kassel (1767-1852). Po pożarze w 1795 roku, który zniszczył duże części miasta, istniało duże zapotrzebowanie na nowe mieszkania. Zainspirowany przez swoją małżonkę książę Fryderyk wydzielił wzdłuż południowej granicy Ogrodu Zamkowego Rosenborg pas terenu do założenia nowej ulicy, której nadano powyższą nazwę.

 

 

Przy wyjściu z parku Ogrodów Królewskich stoi pomnik Viggo Hørupa (1841-1902) - duńskiego polityka,dziennikarza i ministra transportu,członka duńskiego parlamentu.

 

 

 

-----

 

Spacer przez Nyhavn do kopenhaskiej "Małej Syrenki"

 

 

Po zwiedzeniu zamku Rosenborg postanowiliśmy zobaczyć słynną kopenhaską "Małą Syrenkę", spacer do której wiódł przez uroczy Nyhavn (Nowy Port). Jest to kanał i ulica w centrum Kopenhagi, położona między placem Kongens Nytorv i przystanią. Fasady domów pomalowane są tu charakterystycznymi jaskrawymi kolorami. Ulica jest atrakcją turystyczną, ponadto znajduje się tu przystań, z której można wybrać się na rejs po kopenhaskich kanałach. Początki Nyhavn sięgają roku 1670 i czasów króla Chrystiana V (1646-1699), gdy kanał łączący Kongens Nytorv z morzem był wykorzystywany do rozładunku towarów i kutrów rybackich. Przy Nyhavn mieszkał też sławny autor baśni Hans Christian Andersen (1805-1875). Ulica składa się z dwóch nabrzeży, zwanych "stroną słoneczną" i "stroną cienia". "Strona słoneczna" pełniła aż do lat 60. XX wieku rolę dzielnicy "czerwonych latarni". Od lat 70. XX wieku zarówno sama ulica, jak i otaczająca ją dzielnica stały się modnym miejscem zamieszkania, jak też atrakcją turystyczną. Obecnie, kanał jest wykorzystywany przez statki turystyczne, a także jako miejsce ekspozycji drewnianych statków z lat 1780-1810. Nyhavn m.in. nazywana jest nieoficjalnie "najdłuższym otwartym barem w Skandynawii" z racji tego, że mieszczą się tu liczne kawiarnie, puby i restauracje. Warto przyjść tu, usiąść w słońcu nad kanałem i rozkoszować się klimatem gwarnego wybrzeża.

"Mała Syrenka" (Den lille Havfrue), będąca celem naszego spaceru, jest darem ofiarowanym miastu przez Carla Christiana Hillmana Jacobsena (1842-1914), właściciela Browaru Carlsberg. Rzeźba znajduje się na wybrzeżu w rejonie Langeline, a została odsłonięta 23 sierpnia 1913 roku i od razu stała się symbolem miasta. Rocznie odwiedza ją około miliona turystów.

 

-----

 

Przy wyjściu z Ogrodów Królewskich (Kogens Have) na skrzyżowaniu Gothersgade, Kronprinsessegade i Christian IX's gade. Gothersgade (widoczna na zdjęciu od prawej do lewej strony), której nazwa oznacza ulicę Gotów, pokrywa się z przebiegiem nieistniejących już wschodnich murów miejskich. Została wytyczona ok. 1647 roku i początkowo nosiła nazwę Ny Kongensgade (Nowej Ulicy Królewskiej). Po wyburzeniu starych murów i zniwelowaniu terenu w 1870 roku ulica została przedłużona, uzyskując obecny przebieg.

 

 

Adelgade (ulica Szlachecka), odchodząca od Gothersgade. Została wytyczona w 1649 roku. W 1865 roku przy ulicy tej otwarto pierwszą publiczną łaźnię w Kopenhadze, ufundowaną przez mieszkającego w Londynie bankiera Carla Joachima Hambro (1807-1877). W końcu XIX wieku okolice ulicy były zamieszkiwane przez ubogą ludność, lumpenproletariat i wielu przestępców i w związku z tym zyskały złą reputację. Po II wojnie światowej ulicę zabudowano nowymi gmachami i charakter ulicy zmienił się.

 

 

Nyhavn przez wielu uważany jest za ikonę Kopenhagi. Nazwa ta oznacza Nowy Port, lecz jego wygląd i długoletnia historia przeczy tej nazwie. Nyhavn został zbudowany w latach 1671-1673 z inicjatywy króla Chrystiana V Oldenburga (1646-1699), którego zamysłem było przybliżyć ruch wodny i handel do centrum miasta oraz zezwolić kupcom wybudować swe domy wzdłuż kanału. Pomysł ten udał się doskonale, statki zawijały do portu, aby sprzedać swój ładunek, marynarze zaś bawili się w wielu pubach i tawernach - ulokowanych wzdłuż kanału - w towarzystwie pięknych pań uprawiających najstarszą profesję świata. Warto pamiętać, że sam kanał kopali szwedzcy jeńcy, wzięci przez Duńczyków do niewoli podczas wojny w latach 1658-1660. Ulica ma dwie strony rozdzielone kanałem - jedna (widoczna na zdjęciach) nazywana jest "stroną słoneczną", druga - "stroną cienia". Większość kamienic nad kanałem ma ponad 300 lat. Dziś, odnowione piękne stare domy i restauracje dominują nad dawnym portem. Nyhavn jest wypełniony ludźmi, którzy cieszą się swobodną atmosferą, muzyką jazzową, drinkami i świetnym jedzeniem.

 

 

 

 

Widoczny z lewej strony budynek przy Nyhavn 9 (o szaroniebieskiej elewacji) jest najstarszym domem Nyhavn. Został on zbudowany w 1681 roku, najprawdopodobniej dla zarządcy doku Christena Christensena. W budynku tym mieszkał przez pewien czas pierwszy dyrektor Królewskiego Teatru Duńskiego, Hans Wilhelm von Warnstedt (1743-1817). Od 1822 roku był siedzibą wydawnictwa Bladkompagniet, zaś piwnica i parter mieściły później pensjonat i tawernę pod nazwą "Hotel Stevns", a następnie lokale rozrywkowe "Safari" i "Nyhavnskroen", W 1900 roku budynek zajmował duński oddział jednego z niemieckich banków oraz firma ubezpieczeniowa. Obecnie w piwnicach domu mieści się restauracja. Dom przy Nyhavn 9 to typowy dom nad kanałem. W przeciwieństwie do wielu innych budynków wzdłuż kanału, nie został on podwyższony w XIX wieku. Widoczny na zdjęciach dom przy Nyhavn 17 mieści znaną restaurację, serwującą dania kuchni duńskiej i międzynarodowej. Kanał portowy Nyhavn jest jednym z najbardziej urokliwych miejsc Kopenhagi. Cumowane wzdłuż kanału żaglówki, łajby i statki dodają temu miejscu uroku i sprawiają, że siedzący przy stolikach spacerowicze mogą poczuć tęsknotę za morską wyprawą. Gdzieniegdzie w Nyhavn można znaleźć jeszcze jakąś starą marynarska tawernę, jednakże większość z nich przekształciła się obecnie w eleganckie restauracje i sklepy z antykami, tłumnie odwiedzane przez turystów, pomimo wysokich cen. Również pisarze nie stronili od Nyhavn. Niedaleko kanału, w trzech różnych domach mieszkał w różnych latach najsławniejszy duński bajkopisarz Hans Christian Andersen (1805-1875). Nyhavn długo stanowił typową dzielnicę portową Kopenhagi, a jej codzienny żywot obracał się wokół handlu, wyszynku i prostytucji. W miarę przejmowania transportu wodnego przez większe jednostki, niż statki zdolne wpłynąć do kanału, oraz rozbudowy lądowej sieci transportu, znaczenie gospodarcze tej okolicy stopniowo upadło. Nieznany wcześniej blask przyniosła temu szczególnemu śródmiejskiemu portowi dopiero trwająca od lat 60. XX wieku rewitalizacja. To dzięki niej, stare kamienice odrestaurowano i pomalowano na pastelowe barwy, a w kanale znów zaroiło się od statków. Północnym brzegiem Nyhavn władają w całości prywatni posiadacze statków i łodzi, którym ta szczególna uliczka-kanał zawdzięcza częściowo swą niepowtarzalną atmosferę. Nawet w zimniejszych okresach roku tutejsze urokliwe knajpki pełne są klientów, z których najwytrwalsi obsiadają nawet ogródki, racząc się grzanym winem, otuleni zapewnianymi przez restauratorów pledami.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Okazała kamienica na "stronie cienia" Nyhavn.

 

 

Widok z mostu Nyhavnsbroen, łączącego oba brzegi kanału. Pierwszy most przez kanał Nyhavn został otwarty 6 lutego 1875 roku. Był to tymczasowy most drewniany dla pieszych. Został on zastąpiony przez obecny most (dostępny także dla ruchu kołowego) w 1912 roku.

 

 

"71 Nyhavn Hotel" mieszczący się w zrewitalizowanym zabytkowym budynku magazynu portowego z początku XIX wieku.

 

 

Inderhavnsbroen - most dla ruchu pieszego i rowerowego, otwarty w 2016 roku i łączący Nyhavn z Christianshavn.

 

 

Widoczny na zdjęciu "Skuespilhuset" to budynek usytuowany na nabrzeżu portowym, wzniesiony dla Królewskiego Teatru Duńskiego. Powstał jako scena, uzupełniająca obiekt z 1874 roku, znajdujący się na placu Kongens Nytorv. Został zaprojektowany przez duńską firmę architektoniczną Lundgaard & Tranberg i otrzymał Europejską Nagrodę RIBA w 2008 roku za swoją architekturę. Jest zbudowany z długiej, cienkiej, ciemnobrązowej cegły, która została specjalnie opracowana dla realizacji tego projektu. Przeszklone foyer, skierowane w stronę wody, umieszczone jest na całej długości budynku. Zapewnia panoramiczne widoki na port i mieści restaurację i kawiarnię.

 

 

Ofelia Plads to przestrzeń publiczna, usytuowana na pirsie Kvæsthus obok nowego gmachu Królewskiego Teatru Duńskiego (Skuespilhuset). Została zaprojektowana przez firmę Lundgaard & Tranberg i ukończona w 2016 roku. Pod placem znajduje się podziemny parking mieszczący 500 samochodów. Sam pirs wziął swą nazwę od szpitala marynarki wojennej znajdującego się w tym miejscu od 1686 roku, który później został przeniesiony do Christianshavn. Później pirs był wykorzystywany przez cumujące do niego statki i promy. Obecnie Ofelia Plads pełni rolę przestrzeni rekreacyjnej. Znajduje się tu kawiarnia, toalety, punkty sprzedaży biletów na wycieczki po porcie, a także plac zabaw. Dostępne są leżaki i różny sprzęt sportowy. Plac też jest wykorzystywany do urządzania imprez plenerowych i koncertów.

 

 

Hotel "Admiral" przy Toldbodgade na nabrzeżu portowym istnieje od 1787 roku, a jego budynek został odrestaurowany w roku 2009. Ulica Toldbodgade bierze swą nazwę od budynku urzędu celnego, wzniesionego tu w 1630 roku. Nazwa pierwotnie odnosiła się tylko do południowego odcinka ulicy, podczas gdy odcinek na północ od Sankt Annæ Plads był jedynie nasypem, biegnącym przez bagniste tereny wzdłuż wybrzeża. W początkach XVIII wieku teren został zabudowany, a w roku 1719 ulica została wybrukowana i stała się znana jako Ny Toldbodgade. Nazwa ta była w użyciu do 1940 roku. Ulica prowadziła do nowego gmachu urzędu celnego, który został zbudowany w 1734 roku wg projektu Johana Corneliusa Kriegera (1683-1755).

 

 

Widok z Toldbodgade na pirs Kvæsthus mieszczący Ofelia Plads, oraz na budynek Opery Królewskiej na wyspie Holmen (Operaen på Holmen). Całkowita powierzchnia budynku wynosi 41.000 m². Pod ziemią znajduje się pięć z czternastu kondygnacji. W budynku jest ponad 1.000 pomieszczeń, w tym wiele sal prób dla śpiewaków, tancerzy baletowych oraz duża sala prób dla orkiestry. Sufit w sali głównej zdobi 150.000 listków z 24-karatowego złota, co odpowiada 1,5 kg tego kruszcu. W sali mieszczącej scenę główną znajduje się widownia na około 1.400 osób, natomiast w Takkelloftet, gdzie mieści się scena eksperymentalna, może zasiąść 275 osób. Neo-futurystyczny gmach, zbudowany w latach 2001-2004, zaprojektował Henning Larsen (1925-2013).


 

Na nabrzeżu portowym.

 

 

 

 

Widok z nabrzeża na fontannę w parku Amaliehavn z 1983 roku oraz na pałace kompleksu Amalienborg i Kościół Marmurowy.

 

 

Replika rzeźby Michała Anioła przedstawiającej Dawida, stojąca przed galerią sztuki Den Kongelige Afstøbningssamling, mieszczącą się na nabrzeżu przy Toldbodgade.

 

 

Tzw. Pawilony Królewskie to dwa małe pawilony na nabrzeżu przed budynkiem Zarządu Portu, zbudowane w 1905 roku. Nie jest jasne, kto je zaprojektował, ale autorstwo przypisuje się Osvaldowi Viggo Rosendahlowi Langballe'owi (1859-1930). Są używane do dziś, gdy rodzina królewska przyjeżdża do portu, by wsiąść do na pokład królewskiego jachtu HDMY "Dannebrog", który cumuje po drugiej stronie kanału portowego na pobliskiej wyspie Holmen.

 

 

 

Zinkglobal to rzeźba wykonana w 2012 roku ze zużytych części samochodowych zespawanych ze sobą. Znajduje się na nabrzeżu, niedaleko "Małej Syrenki".

 

 

No i wreszcie doszliśmy do "Małej Syrenki". Jest to posąg, przedstawiający postać z baśni Hansa Christiana Andersena (1805-1875), znajdujący się przy nabrzeżu portowym. Pomnik ma 1,25 m wysokości i waży ok. 175 kg. Posąg jest darem, ofiarowanym miastu przez Carla Christiana Hillmana Jacobsena (1842-1914), właściciela Browaru Carlsberg. Jacobsen zamówił ją w 1909 roku u znanego rzeźbiarza Edvarda Eriksena (1876-1959), któremu podczas przygotowywania dzieła pozowała jego przyszła żona, tancerka Eline Price (1881-1963). Mała Syrenka stała się jednym z najbardziej znanych symboli Kopenhagi i znaną na całym świecie atrakcją turystyczną, czego dowodem może być fakt, że w wielu miastach powstały kopie posągu. Jednocześnie jednak prestiżowy przewodnik podróżniczy "UCityGuides" umieścił tę samą Syrenkę na pierwszym miejscu najbardziej przecenianych atrakcji turystycznych na świecie.


 

 

 

Anioł wieńczący kolumnę Ivara Huitfeldta, upamiętniającą śmierć dowódcy okrętu "Dannebrog" - norweskiego admirała Ivara Huitfeldta (1665-1710) i jego załogi w bitwie z flotą szwedzką w Zatoce Køge podczas wielkiej wojny północnej. W wyniku pożaru okrętu i wybuchu beczek z prochem zginęła cała załoga, licząca 497 osób. Autorem projektu wzniesionego w 1886 roku pomnika jest Jens Vilhelm Dahlerup (1836-1907), z którym współpracowali Ferdinand Edvard Ring (1829-1886) i Carl Harald Brummer (1864-1953), a budowę wspomógł finansowo właściciel browaru Carlsberg, Carl Christian Hillman Jacobsen (1842-1914).

 

 

Największa fontanna w Kopenhadze to Fontanna Gefiony (Gefionspringvandet), usytuowana przy parku Churchilla niedaleko cytadeli. Ufundowana została przez Browar Carlsberga, jak wiele rzeźb, pomników i muzeów w Kopenhadze, a odsłonięta w 1908 roku. Przedstawia nordycką boginię, która popędza byki, spod których kopyt tryska woda. Ta rzeźba związana jest z legendą z mitologii nordyckiej, według której, Gefiona mogła objąć w posiadanie tyle ziemi szwedzkiego króla Gylfe, ile tylko zdołała zaorać w ciągu jednego dnia i jednej nocy. Bogini przemieniła swych synów w pełne mocy byki i w wyznaczonym czasie zaorała terytorium, odpowiadające dzisiejszej Zelandii. Fontannę Gefiony zaprojektował duński rzeźbiarz Anders Bundgaard (1864-1937), który także wyrzeźbił naturalistyczne postaci w latach 1897-1899. Cała fontanna została ukończona i oddana do użytku w 1908 roku.


 

 

Anglikański Kościół p.w. św. Albana, zbudowany z piaskowca wydobytego z miejscowości Faxe, łupanego krzemienia z Stevns i kamienia z Wysp Alandzkich. Zastosowanie krzemienia jako materiału budowlanego, niezwykłego w Danii, to typowa cecha z Anglii, gdzie jest on powszechnie spotykany w budynkach kościelnych na południu kraju, szczególnie w Anglii Wschodniej. Także dach kościoła pokryty jest płytkami z Broseley w angielskim hrabstwie Shropshire. Kościół, nazywany po prostu Kościołem Angielskim, został zbudowany w latach 1885-1887 dla rozwijającej się angielskiej kongregacji w mieście. Zaprojektowany przez angielskiego architekta, sir Arthura Williama Blomfielda (1829-1899) jako tradycyjny angielski kościół parafialny w stylu neogotyckim, znajduje się w spokojnym parku na końcu Amaliegade w północnej części centrum miasta, obok cytadeli Kastellet i Fontanny Gefiony.

 

 

Wracając do hotelu mogliśmy jeszcze raz rzucić okiem na urokliwy Nyhavn, a także jeszcze raz przejść obok starej siedziby Królewskiego Teatru Duńskiego na placu Kongens Nytorv.

 

 

 

Jedna z kamienic w pobliżu placu Kongens Nytorv.

 

Dom towarowy Magasin du Nord przy placu Kongens Nytorv.

 

 

 

-----

c.d.n.

 

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 17 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Południowa część historycznego centrum

 

 

Po powrocie z Grenlandii mieliśmy kolejny nocleg i niemal cały dzień pobytu w Kopenhadze, który wykorzystaliśmy na dalsze zwiedzanie miasta. Tym razem zapoznaliśmy się głównie z południową częścią historycznego centrum - zobaczyliśmy ratusz, zamek Christiansborg, pospacerowaliśmy popularnym deptakiem Strøget i odbyliśmy rejs po kopenhaskich kanałach. Niestety, na wiele atrakcji Kopenhagi zabrakło już czasu. Nie udało się nam zobaczyć Gliptoteki, Browaru Carlsberga, czy słynnego parku rozrywki Tivoli. Jest więc po co do Kopenhagi wrócić...

 

-----

 

Dworzec Główny w Kopenhadze (Københavns Hovedbanegård) jest największą stacją kolejową w Danii. Został zbudowany wg projektu duńskiego architekta Heinricha Emila Charlesa Wencka (1851-1936) i otwarty w 1911 roku.

 

 

 

 

Wejście do Ogrodów Tivoli. Powstały one w 1857 roku i od początku funkcjonowania zawierały wiele atrakcji. Na ich terenie mieści się, między innymi, 40 restauracji, 26 atrakcji parku rozrywki, 400 tys. kwiatów i 110 tys. lamp. Odbywają się tutaj również imprezy cykliczne i koncerty. Wybierając się do Tivoli lepiej zarezerwować więcej czasu by napawać się klimatem miejsca, chociażby oglądać kolekcje tulipanów, o których dobry wygląd w sezonie dba 11 ogrodników. Każdy znajdzie tu dla siebie coś interesującego. Niestety, brak czasu nie pozwolił nam zwiedzić tego miejsca.

 

 

 

 

Ulica Vesterbrogade w pobliżu Ogrodów Tivoli. Jest to główna ulica dzielnicy Vesterbro, przy której mieści się wiele sklepów i galerii handlowych. Wytyczona została już w średniowieczu jako droga wiodąca do zachodniej bramy miejskiej. Na drugim zdjęciu widoczny jest fragment tej ulicy, wychodzący na Plac Ratuszowy (Rådhuspladsen).

 

 

 

Plac Ratuszowy jest głównym placem Kopenhagi, położonym w centrum miasta naprzeciwko widocznego po prawej stronie Ratusza Miejskiego. Ze względu na wielkość oraz centralne położenie, jest on popularnym miejscem, gdzie odbywają się są różne imprezy, uroczystości i manifestacje. Plac znajduje się w miejscu dawnego rynku siennego i zachodniej bramy miasta, która była otoczona fortyfikacjami. Kiedy fortyfikacje zostały rozebrane w 1850 roku, postanowiono przeznaczyć teren na powierzchnię ekspozycyjną dla pierwszej Wystawy Nordyckiej w 1872 roku, a następnie dla drugiej wystawy w 1888 roku. Później tereny wystawowe przeznaczono pod budowę obecnego ratusza. Oprócz ratusza, znanymi budynkami położonymi wokół placu są Politikens Hus - siedziba gazety Politiken, Industriens Hus - siedziba Konfederacji Przemysłu Duńskiego oraz widoczny na trzecim zdjęciu Scandic Palace Hotel. Hotel został zbudowany przez starostę kopenhaskiej gildii rzeźników, Andersa Jensena i otwarty w 1910 roku. Jego projektantem był Anton Rosen (1859-1928).Na placu można spotkać wielu grajków i innych artystów ulicznych, wstąpić do baru lub klubu nocnego, których jest pełno w okolicy.

 

 

 

 

 

 

Smocza Fontanna (Dragespringvandet) na Placu Ratuszowym. Została zaprojektowana przez malarza Joakima Frederika Skovgaarda (1856-1933) we współpracy z architektem Thorvaldem Bindesbøllem (1846-1908). Fontanna ma ok. 7 metrów wysokości, a jej średnica wynosi 3,1 m. Głównym motywem fontanny jest byk walczący ze smokiem. Na skraju basenu siedzą trzy smoki rozpylające wodę. Pozostałe dekoracje na basenie inspirowane są starożytną ornamentacją grecką. Fontanna została uruchomiona w 1904 roku, lecz została ostatecznie ukończona dopiero w 1923 roku.

 

 

 

Najbardziej charakterystycznym budynkiem placu jest Ratusz (Rådhuset). Monumentalny gmach z czerwonej cegły został wzniesiony w latach 1894-1905, a przy jego projektowaniu Martin Nyrop (1849-1921) w dużej mierze czerpał inspirację z architektury Palazzo Pubblico w Sienie. Fasada budynku ratusza została ozdobiona herbem miasta oraz pozłacaną figurą jego założyciela - biskupa Absalona. Pod posągiem Absalona znajduje się balkon, z którego podczas swej obecności w ratuszu, ukazuje się królowa. Przy wejściu do ratusza zwraca uwagę ozdobny portal. We wnętrzu ratusza, oprócz biur urzędu miejskiego, mieści się również Pałac Ślubów. Na widocznym na zdjęciu wewnętrznym krytym dziedzińcu ratusza ustawione są pomniki słynnych postaci: Nielsa Henrika Davida Bohra (1885-1962) - słynnego duńskiego fizyka, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w 1922 roku za opracowanie struktury atomu, Bertela Thorvaldsena (1770-1844) - słynnego duńskiego rzeźbiarza islandzkiego pochodzenia, jednego z czołowych przedstawicieli klasycyzmu, twórcy m.in. pomnika Mikołaja Kopernika i pomnika księcia Józefa Poniatowskiego w Warszawie. Martina Nyropa (1849-1921) - słynnego duńskiego architekta, projektanta budynku ratusza, a także Hansa Christiana Andersena (1805-1875) - słynnego duńskiego bajkopisarza. Widoczna na jednym ze zdjęć wieża ratusza wznosi się na wysokość 106,5 m i aby się dostać na jej szczyt trzeba pokonać 300 stopni. Wewnątrz budynku ratusza znajduje się tzw. Zegar Świata, skonstruowany przez Jensa Olsena (1872-1945), który składa się z 18 tarcz i 12 mechanizmów wskazujących godziny we wszystkich strefach czasowych, położenie słońca i gwiazd, kolejne dni według kalendarza juliańskiego i gregoriańskiego oraz wiele innych wydarzeń astronomicznych.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jedna z rzeźb autorstwa Bertela Thorvaldsena (1770-1844) oraz mozaika zdobiące wnętrze ratusza. Widoczny na trzecim zdjęciu witraż nad drzwiami wejściowymi ratusza, przedstawiający herb Kopenhagi, został wykonany i podarowany miastu przez mistrza szklarskiego Thorvalda Petera Augusta Duviera (1860-1928).

 

 

 

 

Kolumna Dmiących w Lury (Lurblæserne). Stoi ona obok ratusza, a na niej umieszczona jest brązowa rzeźba, przedstawiająca dwóch wikingów dmiącymi w lury - rodzaj trombity używanej przez pasterzy skandynawskich. Pomnik jest darem Fundacji Carlsberga dla miasta z okazji 100 rocznicy urodzin założyciela browaru Carlsberg, Jacoba Christiana Jacobsena (1811-1887). Sama kolumna jest wykonana z cegły i ma wysokość ok. 20 m. Jej autorem jest Anton Rosen (1859-1928), który zaprojektował również znajdujący się za nią Scandic Palace Hotel. Powiadają, że postaci umieszczone na kolumnie powinny głośno dąć w lury, gdy obok niej przechodzi dziewica...

 

 

Regnbuenpladsen - plac za kopenhaskim ratuszem i położona w jego pobliżu ulica Favergade.

 

 

 

Główna siedziba kopenhaskiej straży pożarnej (Københavns Hovedbrandstation) na rogu ulic Bag Rådhuset (Za Ratuszem) i Vester Voldgade (Wałów Zachodnich). Vester Voldgade była początkowo wąską uliczką, biegnącą wewnątrz zachodnich obwarowań miejskich. Obecną postać uzyskała po wyburzeniu umocnień w połowie XIX wieku i budowie nowego ratusza. Widoczna na zdjęciu siedziba straży pożarnej została zaprojektowana przez Ludviga Petera Fengera (1833-1905) i oddana do użytku w 1892 roku. Architektura budynku jest wzorowana na średniowiecznych zamkach z północnych Włoch.

 

 

Na ulicy Vester Voldgade przy Stormgade. Gdy skręcimy w lewo w Stormgade dojdziemy do Muzeum Narodowego, ale póki co ...

 

 

... zrobimy sobie małą przerwę na piwko. Strasznie drogie (ok. 25 PLN), ale co tam - żyje się raz.

 

 

Barokowy Pałac Holsteinów (Holsteins Palæ) przy ulicy Stormgade. Chociaż historia budynku sięga XVII wieku - został on zbudowany dla marszałka dworu Henninga Ulricha von Lützow (1649-1722) w 1687 roku - to swą nazwę zyskał on w połowie następnego stulecia, gdy był własnością rodziny Holsteinów i został rozbudowany przez królewskiego rzeźbiarza Jacoba Fortlinga (1711-1761). W roku 1827 pałacyk został zakupiony przez króla, a w latach późniejszych został zaadaptowany na Królewskie Muzeum Historii Naturalnej. Po przeniesieniu muzeum w inne miejsce został sprzedany firmie ubezpieczeniowej. Obecnie budynek pełni funkcje mieszkalne.

 

 

Tzw. Most Marmurowy (Marmorbroen) nad kanałem Frederiksholms. Kanał został wykopany w 1681 roku. Przez widoczny na zdjęciu most dojdziemy do kompleksu zamku Christiansborg. Most został zbudowany w latach 1739-1745 pod kierunkiem Nicolaia Eigtveda (1701-1754) jako głównego architekta. Na drugim zdjęciu widoczne są Budynki Muzeum Narodowego (Nationalmuseet), widziane z mostu Stormbroen nad kanałem Frederiksholms. Jest to największe duńskie muzeum, obejmujące zbiory związane zarówno z kulturą i historią Danii, jak i innych krajów świata.

 

 

 

Kamienice przy ulicy Nybrogade oraz Plac Bertela Thorvaldsena (Bertel Thorvaldsens Plads) i odbywający się na nim niedzielny "pchli" targ kolekcjonerski.

 

 

 

 

 

 

Zamek Christiansborg (Christiansborg Slot) to dawny zamek królewski i do 1794 roku siedziba królów Danii, obecnie mieszcząca parlament duński (Folketing), biura rządu oraz muzea. Zespół zamkowy położony jest na wyspie Slotsholmen (Wysepka Zamkowa), która w średniowieczu była zalążkiem Kopenhagi. Na miejscu obecnego zamku w 1167 roku powstała twierdza, zbudowana przez biskupa Roskilde Absalona (1128-1201). Zamek wybudowany przez biskupa otoczony był wysokim na 6-7 m murem i składał się z kilku budynków, pośród których był kościół zamkowy. Resztki tej budowli zostały odkryte podczas prac budowlanych w 1907 roku. W 1369 roku zamek biskupi został rozebrany, a na jego miejscu postawiono nowy. W 1416 roku zamek przeszedł na własność korony duńskiej i stał się rezydencją królów Danii, którzy przenieśli się do Kopenhagi, czyniąc ją miastem stołecznym swojego królestwa. Główną częścią zamku była tzw. Niebieska Wieża (Blåtårn), wokół której znajdowały się inne baszty i budynki zespołu zamkowego, rozbudowywane do początku XVIII wieku. W 1731 roku król Chrystian VI Oldenburg (1699-1746) kazał rozebrać stary zamek i na jego miejscu w latach 1733-1766 postawiono nowy, tzw. pierwszy Christiansborg, nazwany imieniem króla. Zamek został wybudowany w stylu baroku wiedeńskiego połączonego z francuskim rokoko wg projektu Eliasa Davida Häussera (1687-1745). Budowla powstała na planie kwadratu, z wewnętrznym dziedzińcem oraz placem do jazdy konnej od strony południowej. Wystrój wnętrz został zaprojektowany przez najlepszych duńskich architektów - Lauridsa Lauridsena de Thuraha (1706-1759) i Nikolaia Eigtveda (1701-1754). Budynek ten padł pastwą pożaru 26 lutego 1794 roku, zanim całkowicie zakończono dekorację jego wnętrz, a duńska rodzina królewska przeniosła swoją kopenhaską siedzibę do Amalienborga.Tzw. drugi Christiansborg został zbudowany w latach 1803-1828 wg klasycystycznego projektu Christiana Frederika Hansena (1756-1845). Prace nad odbudową zostały wstrzymane po zakończeniu wojen napoleońskich, kiedy państwo duńskie ogłosiło bankructwo. Kiedy je wznowiono, zamek został odbudowany w stylu klasycystycznym bez uprzednio istniejącej wieży. W podobnym duchu przebudowano kościół zamkowy, w którym w 1767 roku miała miejsce koronacja Chrystiana VII Oldenburga (1749-1808)) i Karoliny Matyldy Hanowerskiej (1751-1775). Christiansborg miał ponownie stać się rezydencją królewską, ale poza Fryderykiem VII Oldenburgiem (1808-1863), który zamieszkał na zamku, wszyscy pozostali duńscy monarchowie wybrali Amalienborg jako miejsce rezydowania. 21 marca 1848 roku Fryderyk VII Oldenburg przyjął w Christiansborgu deputację magistratu Kopenhagi proszącą o przyjęcie konstytucji, do czego monarcha przychylił się, kończąc tym samym niemal dwa wieki duńskiej monarchii absolutnej. Od 1849 roku Christiansborg jest siedzibą duńskiego parlamentu. Zamek spłonął ponownie w 1884 roku i został odbudowany w latach 1907-1928 jako tzw. trzeci Christiansborg wg projektu Thorvalda Jørgensena (1867-1946), stając się dziełem jego życia. Trzeci Christiansborg odzyskał również wieżę, którą zniesiono w poprzednim projekcie. W odbudowanym zamku przygotowano również apartamenty królewskie, ale Chrystian X Glucksburg (1870-1947) odrzucił propozycję powrotu do Christiansborga w grudniu 1921 roku, wywołując niezadowolenie duńskich parlamentarzystów. W zamku urządzono jednak w 1933 roku salę tronową, w której umieszczono trony królewskie uratowane z pożaru Christiansborga w 1884 roku. Z balkonu sali tronowej w 1947 roku ogłoszono intronizację Fryderyka IX Glucksburga (1899-1972), a w 1972 roku obecnie panującej Małgorzaty II. Oprócz duńskiego parlamentu, mającego siedzibę w południowym skrzydle Christiansborga, zamek mieści także siedzibę Sądu Najwyższego i Kancelarii Premiera, a także Królewskie Sale Recepcyjne (w skrzydle północnym), wykorzystywane na oficjalne bankiety, przyjęcia, spotkania z głowami państw i akredytacje dyplomatów. Sale zdobią meble i dzieła sztuki uratowane z dwóch wcześniejszych pałaców, a także dekoracje niektórych z najlepszych artystów duńskich, takich jak Nikolai Abraham Abildgaard (1743-1809), Christoffer Wilhelm Eckersberg (1783-1853), Laurits Tuxen (1853-1927), Joakim Frederik Skovgaard (1856-1933) i Bjørn Nørgaard.

 

 

 

 

 

 

 

Konny pomnik króla Chrystiana IX (1818-1906), stojący przed Christianborgiem. Posąg króla jest dziełem rzeźbiarki Anny Marii Carl-Nielsen (1863-1945), żony kompozytora Carla Augusta Nielsena (1865-1931). Cokół pomnika został zaprojektowany przez architekta Andreasa Clemmensena (1852-1928). Pomnik odsłonięto w 1927 roku. Ciekawostką jest to, że rzeźbiarka szukając odpowiedniego konia stanowiącego model do pomnika, znalazła go w Hanowerze w Niemczech, co wywołało niezadowolenie duńskich hodowców koni.

 

 

Plac do jazdy konnej przy zamku Christiansborg otoczony rokokowymi pawilonami mieszczącymi m.in. Muzeum Królewskich Stajen i Powozów oraz Muzeum Teatru. Królewskie Stajnie, w których w końcu XVIII wieku było 270 koni, są obecnie domem dla 20 koni, a reszta ich pomieszczeń została przekształcona w biura i garaże. W latach 2007-2009 stajnie poddano gruntownej renowacji w celu spełnienia wymogów obecnego prawa dotyczącego traktowania zwierząt.

 

 

Inspirowany klasyczną architekturą grecką budynek muzeum Bertela Thorvaldsena, stojący obok widocznego za nim kościoła zamku Christiansborg. Kościół zamkowy w swej obecnej formie powstał w latach 1813-1826 wg projektu Christiana Frederika Hansena (1756-1845), który wzorował się na architekturze rzymskiego mauzoleum Tor de’ Schiavi oraz Panteonu. Przy projektowaniu kopuły kościoła architekt opierał się na podobnym renesansowym rozwiązaniu z rzymskiego kościoła Sant' Andrea przy Via Flaminia. W 1992 roku kościół doznał poważnych zniszczeń podczas pożaru wywołanego fajerwerkami, lecz został pieczołowicie odbudowany pod kierownictwem królewskiego budowniczego Jensa Fredslunda i poświęcony w 25-lecie panowania królowej Małgorzaty II w 1997 roku. Świątynia używana jest przez Duńskie Konserwatorium Królewskie jako sala koncertowa, a także podczas ceremonii otwarcia duńskiego parlamentu i ceremonii pogrzebowych duńskiej rodziny królewskiej.

 

 

Rzeźby zwieńczające gmach Muzeum Thorvaldsena. Budowę muzeum rozpoczęto w 1839 roku, jeszcze za życia artysty, który rok wcześniej powrócił do kraju po 40-letnim pobycie w Rzymie. Budynek muzeum zaprojektował Michael Gottlieb Birckner Bindesbøll (1800-1856), a zostało ono otwarte 18 września 1848 roku jako pierwsze muzeum w Danii. Tydzień przed otwarciem muzeum trumna z prochami Thorvaldsena, który zmarł w 1844 roku, została przeniesiona z katedry na dziedziniec muzeum, gdzie ostatecznie pochowano artystę.

 

 

Widok sprzed Mostu Højbro (Wysokiego Mostu) w kierunku Placu Højbro. Widoczna jest kamienica zwana Plougs Gård, od nazwiska poety, wydawcy i polityka Carla Plouga (1813-1894), oraz wieża dawnego kościoła p.w. św. Mikołaja (Sankt Nikolai Kirke). Kościół nie pełni obecnie funkcji sakralnych, lecz mieści centrum wystawowe sztuki współczesnej (Kunsthallen Nikolai). Kościół p.w. św. Mikołaja został zbudowany na początku XIII wieku jako trzeci z kolei kościół w Kopenhadze. W roku 1261 kościół po raz pierwszy został wymieniony w dokumentach. W 1517 roku, po przebudowie, stał się kościołem żeglarzy. W 1520 roku stał się pierwszym kościołem w Danii, w którym wygłoszono luterańskie kazanie. W 1536 roku król Chrystian III Oldenburg (1503-1559) ogłosił luteranizm religią państwową w Danii. Kościół p.w. św. Mikołaja przestał tym samym być katolicki. W 1591 roku ukończona została widoczna wieża kościelna. W 1611 roku przykryto ją gotyckim hełmem, który w roku 1628 uległ zniszczeniu podczas gwałtownej burzy. Odbudowano go w roku 1669 w formie barokowej. Podczas pożaru Kopenhagi w 1795 roku zniszczeniu uległa większość budowli, zwłaszcza cały korpus i hełm wieży. W roku 1805 oficjalnie postanowiono, że zrujnowana budowla przestanie być kościołem. Wyburzono ruiny korpusu świątyni pozostawiając jedynie trzon wieży, który nakryto płaskim dachem. Wokół wieży wyrosły z czasem sklepiki rzeźników, które usunięto w II połowie XIX wieku. Dach wieży służył przez długi czas jako stanowisko obserwacyjne dla strażnika w celu wypatrywania pożarów. W 1909 roku z inicjatywy i na koszt piwowara Carla Christiana Hillmana Jacobsena (1842-1914) odbudowano w nowoczesnej formie hełm wieży, istniejący do dzisiaj. Odbudowano również jako nowoczesną replikę, choć w mniejszej skali, zniszczony korpus kościoła p.w. św. Mikołaja. Przeznaczono go na salę wystawową, która zainaugurowała swą działalność w 1912 roku. Budowla funkcjonowała również jako muzeum marynarki wojennej i biblioteka. W okresie powojennym były kościół stał się od 1957 na stałe salą wystawową.

 

 

 

 

Na Højbro Plads. Jest to to prostokątny plac, położony pomiędzy sąsiednim Amagertorv i kanałem Slotsholmen, wytyczony po wielkim pożarze miasta z 1795 roku przez architekta Jørgena Henricha Rawerta (1751-1823). Większość budynków otaczających plac pochodzi z początku XIX wieku. Plac został odnowiony w 1995 roku. Zasadzono na nim wówczas widoczne na zdjęciu lipy. Głównym obiektem placu jest konny pomnik założyciela Kopenhagi, biskupa Absalona (1128-1201). Pomnik został zaprojektowany przez rzeźbiarza Christiana Gottlieba Vilhelma Bissena (1836-1913) i odsłonięty w 1901 roku w 700-lecie śmierci biskupa. Przedstawia on Absalona jako dowódcę wojskowego, trzymającego w prawej dłoni siekierę i spoglądającego w stronę wyspy Slotsholmen, na której zbudował on swój zamek w 1167 roku. Pomnik stoi na wysokim cokole, zaprojektowanym przez Martina Nyropa (1849-1921). Na cokole pomnika przedstawiono pływające śledzie, symbolizujące znaczenie jakie w średniowieczu miały dla miasta połowy tych ryb. Eksport solonych śledzi przyczynił się do rozwoju niewielkiej osady rybackiej, z rozbudowy której powstała Kopenhaga.

 

 

 

Ulica Store Kirkestræde (Wielka Kościelna), wiodąca od dawnego kościoła p.w. św. Mikołaja do Højbro Plads.

 

 

Deptak Strøget jest najważniejszym turystycznym i handlowym traktem kopenhaskiego Starego Miasta. W jego okolicach znajduje się wiele zabytków i atrakcji stolicy Danii. Do końca XIX wieku Strøget znany był pod nazwą Ruten. W 1962 roku ulica została przekształcona w deptak. Ulica jest często uważana za najstarszy i najdłuższy deptak na świecie. W rzeczywistości żadne z tych twierdzeń nie jest prawdziwe.Chociaż był to najdłuższy deptak w chwili wyłączenia zeń ruchu kołowego w 1962 roku, to rue Sainte-Catherine w Bordeaux i Laisvės Alėja w Kownie są dłuższe, zaś Lijnbaan w Rotterdamie został wyłączony z ruchu kołowego wcześniej, bo już 1953 roku. Na Strøget znajdziemy mnóstwo sklepów prestiżowych sieci i marek, a także wiele restauracji, kawiarni i fast-foodów. Ok. 80.000 osób przechodzi codziennie przez Strøget w sezonie turystycznym latem, a ok. 48.000 osób robi to zimą. Widoczny na drugim zdjęciu Amagertorv (Plac Amager) jest częścią deptaka. Charakterystycznym obiektem placu jest tzw. Fontanna Bociania (Storkespringvandet). Została ona zaprojektowana przez malarza Edvarda Petersena (1841-1911) i rzeźbiarza Christiana Gottlieba Vilhelma Bissena (1836-1913) i oddana do użytku w 1894 roku. Fontanna składa się z dziewięcioczęściowego basenu z kamienia. Gromadzi wodę z brązowej misy na górze i trzech małych kaskad na brzegach centralnego cokołu. Cokół zdobią płaskorzeźby roślin wodnych, zaś w basenie umieszczone są postaci żab siedzące na liściach szczawiu i wyrzucające strumienie wody. Przedstawiono również trzy bociany gotowe do lotu w każdym z trzech różnych kierunków.

 

 

 

Na ulicy Købmagergade, biegnącej na północ od Amagertorv. Ulica jest deptakiem o charakterze handlowym. Historia ulicy sięga początków XIII wieku, kiedy była ona częścią głównej trasy między Roskilde i małą osadą Havn, będącą punktem przesiadkowym na Amager i do Skanii. Między 1380 i 1463 rokiem występowała w dokumentach jako Bjørnebrogade (ulica Niedźwiedziego Mostu), a później jako Kiødmangergade (ulica Rzeźnicza). Przy Købmagergade w 1775 roku powstała Królewska Manufaktura Porcelany. Na drugim zdjęciu widoczna jest kamienica Købmagerhus z 1898 roku. Na trzecim zdjęciu, w głębi ulicy widoczna jest XVII-wieczna tzw. Okrągła Wieża (Rundetårn), wysoka na 35 m i zbudowana jako obserwatorium astronomiczne dla Chrystiana IV Oldenburga (1577-1648). Znana jest ze swego spiralnego korytarza, umożliwiającego konny wjazd na jej szczyt i stanowi dziś popularny punkt widokowy. Jest to cylindryczna wieża zbudowana naprzemiennie z żółtej i czerwonej holenderskiej cegły (w kolorach Oldenburgów). Choć przylega ona do kościoła p.w. św. Trójcy, to nigdy nie pełniła funkcji wieży kościelnej. Okrągła Wieża stanowiła część "Trinitatis Complex", mieszczącego kaplicę uniwersytecką, kościół p.w. św. Trójcy oraz bibliotekę, stanowiącą część biblioteki uniwersyteckiej, założonej w 1482 roku. Budowę wieży zasugerował królowi nadworny astronom Christen Sørensen Longomontanus (1562-1647). Choć nie ma na to jednoznacznych dowodów, na ogół przyjmuje się, że obiekt zaprojektował Hans van Steenwinckel Młodszy (1587-1739), mimo że nie dożył on ukończenia budowy wieży w 1642 roku. "Trinitatis Complex" doznał poważnych zniszczeń w wielkim pożarze w 1728 roku, lecz został odbudowany. W XIX wieku sprzęt obserwatorium stał się przestarzały, obserwacje utrudniały też zanieczyszczenie powietrza, a później światła miejskie. W tej sytuacji, Uniwersytet Kopenhaski zbudował nowe obserwatorium Østervold na terenie dawnych fortów, które zostało otwarte w 1861 roku.

 

 

 

 

 

 

Na skrzyżowaniu ulic Købmagergade i Store Kannikestræde (Wielkiej Kanoniczej) w pobliżu Okrągłej Wieży. Podobnie jak Købmagergade, również Store Kannikestræde, widoczna na drugim zdjęciu, jest zamknięta dla ruchu kołowego (od 1973 roku). Jej historia jest ściśle związana z Uniwersytetem Kopenhaskim, gdyż wiele domów przy tej ulicy zamieszkiwali profesorowie tej uczelni.

 

 

 

Choć Uniwersytet Kopenhaski został założony w 1479 roku przez króla Chrystiana I Oldenburga (1426-1481), to w 1531 roku został on zamknięty, aby zapobiec szerzeniu się protestanckich nauk i został otwarty ponownie dopiero w 1537 roku, rok po zwycięstwie strony protestanckiej w tzw. wojnie hrabskiej (wojnie Hanzy z Danią, Szwecją i Prusami, toczonej w latach 1534-1536) i ustanowieniu Duńskiego Kościoła Luterańskiego przez króla Chrystiana III Oldenburga (1503-1559). Fakt przywrócenia uniwersytetu upamiętnia ta tablica na murach jednego ze staromiejskich budynków.

 

 

W okolicach Okrągłej Wieży przed skrzyżowaniem Købmagergade z odchodzącą w lewo Krystalgade i Landemærket, odchodzącą w prawo. Ulica Landemærket, widoczna na drugim zdjęciu, biegnie wzdłuż północnej strony kompleksu do Gothersgade przy Ogrodach Królewskich (Kongens Have) zamku Rosenborg.

 

 

 

Dawny dom towarowy Varehuset Messen przy ulicy Købmagergade. Został zbudowany dla firmy Hilligsøe, Køedt & Co wg projektu Emila Blichtfeldta (1849-1908) i ukończony w 1895 roku. Budynek wieńczy figura przedstawiająca Hermesa, autorstwa Juliusa Vilhelma Schultza (1851-1924). Obecnie budynek jest użytkowany przez szkołę biznesu - Niels Brock Copenhagen Business College.

 

 

Ulica Silkegade (Jedwabna), odchodząca od Købmagergade. Bierze ona nazwę od wytwórni jedwabiu, założonej tu przez Chrystiana IV Oldenburga (1577-1648) i istniejącej prawdopodobnie do 1631 roku. Przy ulicy tej architekt Hans van Steenwinckel (1587-1639) wybudował 50 domów dla jedwabników, sprowadzonych tu z Niemiec. Po zamknięciu wytwórni domy wykorzystywano do 1769 roku jako przytułki dla ubogich.

 

 

Gentleman w tym ciekawym stroju oferował różne napitki, jako "tradycyjny napój Wikingów". Były to jakieś nalewki lub wina. Choć stoisko wzbudzało spore zainteresowanie, to kupujących było niewielu.

 

 

 

 

Ulica Købmagergade w pobliżu placu Kultorvet. Widoczny na następnych zdjęciach Plac Kultorvet (Targ Węglowy). Wraz z Købmagergade i południową częścią Frederiksborggade tworzy strefę dla pieszych pomiędzy stacją Nørreport i Amagertorv na deptaku Strøget. Plac Kultorvet został utworzony po pożarze Kopenhagi w 1728 roku, który zniszczył dużą część miasta. Początkowo był on znany jako Ny Nørre Torv oven for Rundetårn (Nowy Północny Rynek za Okrągłą Wieżą). Dzisiejszą, łatwiejszą do wymówienia nazwę wziął on od głównego towaru, którym tu handlowano. Pierwotny obszar placu Kultorvet był znacznie mniejszy, ale jego powierzchnia stopniowo zwiększała się w związku z wyburzaniem starych i wznoszeniem nowych budynków. Plac został odnowiony w latach 2011-2013. Widoczne na trzecim zdjęciu budynki pochodzą z drugiej dekady XIX wieku i zostały zaprojektowane przez Christiana Frederika Hansena (1756-1845). Na placu Kultorvet warto zwrócić uwagę na jeden z najstarszych w Kopenhadze kiosków telefonicznych (widoczny na jednym ze zdjęć), zainstalowany w 1929 roku przez firmęA/S Københavns Telefonkiosker. Kilka takich zachowanych do dziś kiosków wykorzystywanych jest jako punkty serwujące kawę i inne napoje.

 

 

 

 

 

 

Widok placu Kultorv z Sankt Gertruds Stræde (Ulicy Świętej Gertrudy).

 

 

Detal jednego z lokali przy Sankt Gertruds Stræde.

 

 

Francuski kościół reformowany (Eglise réformée française) przy Gothersgade. Świątynię ufundowała dla francuskich i niemieckich protestantów wyznania reformowanego Karolina Amalia Heska (1650-1714), żona Chrystiana V Oldenburga (1646-1699). Świątynia rozpoczęła sprawowanie funkcji liturgicznych 10 listopada 1689 roku. Dziś skupia głównie wspólnotę francuskich hugenotów, lecz nabożeństwa są odprawiane także po niemiecku i koreańsku.

 

 

Na Gothersgade w pobliżu Ogrodów Królewskich (Kongens Have) zamku Rosenborg trafiliśmy na uroczysty przemarsz orkiestry wojskowej w historycznych uniformach.


 

 

 

 

Włoska knajpka "Amarone" przy Gothersgade, w której spożyliśmy smaczny obiad.

 

 

Współczesny klub, podszywający się pod dawną nazwę. Dawne kluby gentlemanów to jeden z najciekawszych elementów świata dawnych mężczyzn z wyższych sfer. Te słynne miejsca, gdzie spotykali się wyłącznie członkowie klubu, by zagrać w karty, zapalić fajkę i wypić drinka, wciąż pobudzają naszą wyobraźnię. Były to przestrzenie pełne kultury i elegancji, nie mające nic wspólnego z dzisiejszymi lokalami oferującymi go-go i striptiz.

 

 

Zabytkowy kiosk z 1913 roku na placu Kongens Nytorv.

 

 

-----

Rejs po kopenhaskich kanałach

 

 

Będąc w Nyhavn, warto skorzystać z oferty rejsów kopenhaskimi kanałami, które właśnie tutaj się zaczynają. Taka przejażdżka pokaże nam miasto z nieco innej perspektywy, a wycieczka obejmuje najciekawsze i najbardziej malownicze zakątki duńskiej stolicy. Płaskie łodzie z kilkoma rzędami foteli z reguły wypełnione są prawie do ostatniego miejsca. Rejs nie trwa długo, tylko nieco ponad godzinę, ale jest naprawdę przyjemny. Kanały Kopenhagi wyglądają ładnie, są zadbane. Przy brzegach cumują barki, na niektórych z nich znajdują się domy mieszkalne lub restauracje. Spotykamy też kajakarzy. Z pewnością warto zobaczyć Kopenhagę z pokładu takiego spacerowego stateczku.

 

-----

 

Podczas pobytu w Kopenhadze po naszym powrocie z Grenlandii, trafiliśmy znów do Nyhavn i postanowiliśmy popłynąć stateczkiem wycieczkowym po kopenhaskich kanałach. Mimo sporej ilości chętnych, sprzedaż biletów przebiegała bardzo szybko i sprawnie, więc po chwili mogliśmy zająć miejsca w takiej płaskodennej łodzi, a właściwie niewielkim stateczku. Po chwili z poziomu wody mieliśmy możliwość podziwiać kolorowe kamieniczki "słonecznej strony" Nyhavn i cumujące przy nabrzeżu kanału statki.


 

 

 

 

 

 

Wkrótce dopływamy do Inderhavnsbroen - mostu dla pieszych i rowerzystów, łączącego Nyhavn z dzielnicą Christianshavn.

 

 

Mijamy położone nad wodą domy i "zaparkowane" w kanałach łódki. Ta część Kopenhagi przypomina nieco zrewitalizowane londyńskie Doki (Docklands).

 

 

 

Na wodzie często spotyka się też amatorów paddleboardingu, a na szerokich kanałach portowych śmigają obok nas szybkie motorówki.

 

 

 

A tu już użytkownicy wód, reprezentujący cięższy kaliber - okręty wojenne cumujące na jednej z wysepek w dzielnicy Holmen. Kongelige Danske Marine (Królewska Duńska Marynarka Wojenna), zwana też Søværnet, z racji położenia Danii oraz konieczności patrolowania jej wybrzeży oraz północnego Atlantyku w rejonie Wysp Owczych i Grenlandii, wykorzystuje duże nowoczesne okręty.

 

 

Jeden ze statków, zakotwiczonych w pobliżu wyspy Holmen.

 

 

Koszary na wysepce Nyholm.

 

 

Duże jednostki promowe, cumujące przy nabrzeżu po zachodniej stronie kanału portowego.

 

 

Dopłynęliśmy też do "Małej Syrenki" i tym razem mogliśmy zrobić jej zdjęcie z nietypowej strony.

 

 

Minęliśmy także budynek galerii sztuki Den Kongelige Afstøbningssamling oraz kompleks Amalienborg i popłynęliśmy do dzielnicy Christianshavn. Jest to dzielnica Kopenhagi zbudowana w XVI wieku przez Chrystiana IV Oldenburga (1577-1648) jako twierdza morska. Położona jest na kilku sztucznych wyspach pomiędzy wyspami Zelandia i Amager. Obecnie jest jedną z najdroższych dzielnic miasta.

 

 

 

 

Tzw. Okrągły Most (Cirkelbroen) dla pieszych spinający brzegi kanału Christianshavn, zaprojektowany przez duńskiego artystę pochodzenia islandzkiego Olafura Eliassona i otwarty w 2015 roku. 40-metrowa kładka składa się z pięciu połączonych ze sobą okrągłych platform o różnych rozmiarach, z których każda ma własny "maszt", nawiązujący do wyglądu łodzi pływających po kopenhaskich drogach wodnych. Jedna sekcja mostu funkcjonuje jak most obrotowy, aby umożliwić przepuszczanie większych jednostek. Mniejsze łodzie mogą przepływać pod mostem.

 

 

Lapidarium Królów (Kongernes Lapidarium) zajmuje powierzchnię 4.000 m² w budynku Browaru Chrystiana IV, który został wybudowany jako część umocnień wojskowych, a później funkcjonował jako browar, którego nazwę nosi.do dziś. Można obejrzeć tu ponad 300 posągów i rzeźb z królewskich ogrodów, pałaców i innych budynków.

 

 

Jeden z przykładów nowoczesnej architektury Kopenhagi.

 

 

Płyniemy kanałem Frederiksholms, mijając zakotwiczone statki i inne obiekty. Na drugim zdjęciu widzimySzkołę Sztuk Wizualnych (Billedkunstskolerne), należącą do Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych (Det Kongelige Danske Kunstakademi). Uczelnia powstała w roku 1754 jako Królewska Duńska Akademia Portretu, Rzeźby i Architektury. W roku 1771 zmieniła nazwę na Królewską Duńską Akademię Malarstwa, Rzeźby i Architektury, zaś od roku 1814 nosi obecną nazwę Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych. Na trzecim i czwartym zdjęciu widzimy Marmurowy Most (Marmorbroen), prowadzący na teren zamku Christiansborg.

 

 

 

 

 

Wojsko ma jednak swój urok...

 

 

Płyniemy wzdłuż ulicy Nybrogade, biegnącej po lewej stronie kanału, oraz ulicy Vindebrogade, biegnącej po jego prawej stronie. Dopływamy do gmachu Muzeum Thorvaldsena, a za nim widzimy wysoką wieżę dawnego kościoła p.w. św. Mikołaja. Na tym odcinku trasy spotykamy dziewczęta celebrujące na łodzi uroczystość, będącą odpowiednikiem naszego "wieczoru panieńskiego".

 

 

 

 

 

Mijamy kościół Holmen (Holmens Kirke). Budowla wzniesiona pierwotnie w 1563 roku jako kuźnia produkująca kotwice, została przekształcona w kościół dla marynarzy przez Chrystiana IV Oldenburga (1577-1648). W kościele tym w roku 1967 odbył się ślub obecnej królowej Małgorzaty II z księciem Henrykiem - Henri Marie Jeanem André de Laborde de Monpezat (1934-2018). Kościół jest miejscem pochówku znanych osób, m.in. admirała Nielsa Juela (1629-1697), wiceadmirała Petera Jansena Wessela Tordenskiolda (1690-1720), czy kompozytora Nielsa Wilhelma Gade (1817-1890).

 

 

Nordatlantens Brygge to centrum promujące kulturę, sztukę i relacje biznesowe z krajami i terytoriami położonymi w północnej części Atlantyku - Islandią, Wyspami Owczymi i Grenlandią. Mieści się ono w zaadaptowanym na jego potrzeby gmachu XVI-wiecznego magazynu portowego, w którym urządzono m.in. cztery sale ekspozycyjne. W centrum mieści się też kawiarnia i wyróżniona gwiazdkami Michelina restauracja, serwująca dania z regionów Północnego Atlantyku. Obok centrum znajdują również przedstawicielstwa Wysp Owczych i Grenlandii, ambasada islandzka i krajowe biura turystyczne tych trzech krajów.

 

 

Dotarliśmy z powrotem do kanału Nyhavn. Za chwilę skręcimy w lewo za widoczną łodzią. Mijamy tzw. Nom Nawigatorów (Navigatørernes Hus). Ciekawostką jest kopuła zwieńczająca budynek, której nadano kształt hełmu nurka. I to był już ostatni oglądany obiekt. Za chwilę będziemy na przystani, gdzie zakończy się rejs.

 

 

 

 

Dziękuję za uwagę.

Asia-A
Obrazek użytkownika Asia-A
Offline
Ostatnio: 3 godziny 22 minuty temu
Rejestracja: 01 wrz 2015

Z zaciekawieniem przeczytałam relację z Kopenhagi,.

Kopenhaga kojarzy mi się z kilkoma książkami Joanny Chmielewskiej, których akcja rozgrywa się w Kopenhadze i okolicach. Chętnie poszłabym śladami tych miejsc (trochę tak jak śladami Camilli Läckberg w Szwecji) i przy okazji zwiedziłabym też inne pokazane przez Ciebie miejsca. Dziękuję za relację.

Bye Zobacz mnie na Facebooku Relaks na drutach! Yes 3

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 17 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Asiu, życzę Ci, żebyś miała taką okazję, bo Kopenhaga na pewno zasługuje na bliższą znajomość. Pozdrawiam. Biggrin

Nel
Obrazek użytkownika Nel
Offline
Ostatnio: 8 godzin 44 minuty temu
admin
Rejestracja: 04 wrz 2013

W Kopenhadze byłam dawno, w drodze na Islandię, bo wtedy nie było jeszcze nawet słychac o lotach bezpośrednich do krainy lodu. Miałam wiec parę godzin na szybkie poznanie miasta. Ogladałam je od strony wody, pływając kanałami i bardzo mi się podobało. Niestety do żadnego pałacu czy parku nie weszłam, bo już czasu nie było.

Widzę jednak, że jest po co wrócić Yes 3

A swoją drogą bardzo ciekawą historię miasta nam przekazałeś.. 

No trip no life

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 17 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Nel, my mieliśmy praktycznie dwa dni na zwiedzanie Kopenhagi. Jeden dzień przed lotem na Grenlandię (przylecieliśmy do Kopenhagi rano, a samolot do Kangerlussuaq mieliśmy dopiero następnego dnia) i jeden dzień po powrocie z Grenlandii (przylecieliśmy wieczorem, a lot do Polski mieliśmy wieczorem następnego dnia). Ale i tak nie dało się zobaczyć wszystkich wartych tego miejsc. Więc jak najbardziej, jest tam po co wrócić. Pozdrawiam. Biggrin

Wyszukaj w trip4cheap