--------------------

____________________

 

 

 



Spacery po Kijowie

3 wpisów / 0 nowych
Ostatni wpis
achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 2 dni 15 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020
Spacery po Kijowie

"Чарівне місто моє Київ
Яке прекрасне ти в цвіту!
Напевно, кожен в світі мріє
Твою побачити весну.
Твої Хрещатиком каштани,
Твої затоки на Дніпрі,
І на печерських схилах храми,
Чарівні, наче увісні."

 

Tak o pięknie Kijowa pisał jeden z ukraińskich poetów. Również moi ukraińscy przyjaciele twierdzili wielokrotnie, że Kijów najpiękniejszy jest wiosną, gdy kwitną wszechobecne w mieście kasztany lub wtedy, gdy nadejdą ciepłe dni złotej jesieni i babiego lata. Byłem w Kijowie kilka razy, ale nigdy nie udało mi się trafić na tę magiczną porę. Przyjeżdżałem albo za wcześnie - gdy przyroda dopiero zaczynała budzić się po długiej zimie, albo za późno - gdy kasztany i złote liście dawno już spadły na bruk. Mimo to, Kijów pozwalał odkryć wiele swoich atrakcji - dostojne wnętrza Soboru Sofijskiego, cerkwi św. Andrzeja, monastyru św. Michała Archanioła, bogactwo światyń Pieczerskiej Ławry, wznoszącej się na stromych skarpach dnieprowych czy urocze zaułki Podiła. Do tego trzeba by jeszcze dodać wielokrotne spacery po Andriejewskim Zjeżdzie, kultowej ulicy kijowskich artystów, zwanej "kijowskim Montmartrem", wizytę w kameralnym "Muzeum Jednej Ulicy", wieczorne koncerty jazzowe w klubie "44" na Chreszczatyku i półdniową wycieczkę do podkijowskiej miejscowości Pyrohiv, gdzie znajduje się interesujący skansen ukraińskiego budownictwa wiejskiego. Kijów dał mi się poznać z wielu stron, gdyż miałem okazję być również i w domach moich przyjaciół, razem z nimi spacerować po parkach, muzeach, centrach handlowych, czy słynnej "Biesarabce" - wielkiej hali targowej, gdzie kupić można rozmaite artykuły spożywcze i wiele lokalnych smakołyków. Ale na pewno wiele atrakcji jeszcze na mnie czeka. W końcu, muszę przecież zobaczyć w pełnej krasie te opiewane przez poetów kijowskie kasztany...

 

-----

"Тусовка богеми - актори, поети…

І дім той, де срібло, портьєри, портрети.

Там тіні в свічадах і шурхоти, стуки.

Молитва Єлени і "Фауста" звуки."


Na Andriejewskim Zjeździe (Андріївський узвіз). Jest to przepiękna brukowana ulica, jedna z najstarszych w Kijowie, która łączy dzielnicę Podił (Поділ) z historycznym centrum miasta. Obecnie jest jedną z większych atrakcji turystycznych Kijowa - znajduje się tu mnóstwo restauracji, kafejek, kilka galerii, muzea i przeurocze stragany ulicznych artystów i sprzedawców pamiątek. W pogodne i ciepłe dni ulica pełna jest turystów, malarzy i sprzedawców pamiątek, dlatego też bywa nazywana "kijowskim Montmartrem". Zdjęcia zrobiłem w listopadowe, chłodne popołudnie i ulica była prawie opustoszała. Ulica bierze swój początek u podnóża wspaniałej cerkwi p.w. św. Andrzeja (Андрiївська церква), zaprojektowanej przez Francesco Bartolomeo Rastrellego (1700-1771) - tego samego architekta, którego dziełem jest petersburski Pałac Zimowy.

 

 

 

 

 

 

Z moim ukraińskim przyjacielem Aleksem na Andriejewskim Zjeździe (Андріївський узвіз). Poznaliśmy się niemal 30 lat temu na festiwalu jazzowym w Krzywym Rogu. A ponieważ Aleks jest znanym na Ukrainie dziennikarzem, propagatorem i prezenterem jazzu, miałem też okazję wystąpić na żywo w jednej z jego audycji radiowych i w jednym z programów ukraińskiej TV. Tutaj przymierzamy czapeczki, które można było wtedy kupić na Andriejewskim Zjeździe.

 

 

Mniej więcej połowie Andriejewskiego Zjazdu znajduje się Muzeum Michaiła Afanasiewicza Bułhakowa (1891-1940). Powstało w domu, w którym napisał "Białą gwardię".

 

 

"Там церкви золотобанні,
А в них дзвони міднокуті,
Як задзвонять на світанні,
В Україні всім їх чути.
"

 

Cerkiew p.w. św. Andrzeja (Андрiївська церква) zbudowana została z inicjatywy carycy rosyjskiej Elżbiety I (1709-1761) w latach 1744-1753 wg projektu Francesco Bartolomeo Rastrellego (1700-1771). Według legendy - wzgórze, na którym zbudowano cerkiew, mijał w czasie swojej podróży w 40 roku św. Andrzej. Cerkiew ma 46 m wysokości, 30 m długości i 23 m szerokości. Jest wzniesiona na planie krzyża, z jedną kopułą główną i czterema wieżyczkami zwieńczonymi mniejszymi kopułami. Wejście do cerkwi prowadzi przez czternastometrowe schody. Ze wszystkich stron obiekt zdobią rzędy korynckich pilastrów oraz złocone płaskorzeźby z motywami roślinnymi. Okna cerkwi są okrągłe lub półokrągłe. Cerkiewny ikonostas wykonali w latach 1754-1761 Aleksiej Pietrowicz Antropow (1716-1795) i Iwan Jakowlewicz Wyszniakow (1699-1761), którzy namalowali również ikony zesłania Ducha Świętego, kazania na górze i Ostatniej Wieczerzy, a także malowidła na ścianach transeptów. Pracami budowlanymi przy wznoszeniu świątyni kierował Iwan Fiodorowicz Miczurin (1700-1763), rokokową dekorację wnętrza wykonali Aleksiej Pietrowicz Antropow (1716-1795), Dmitrij Grigoriewicz Lewicki (~1735-1822), Iwan Jakowlewicz Wyszniakow (1699-1761) i Płaton Timofiejewicz Borispolec (1805-1880). W 1892 roku uderzenie pioruna zniszczyło część cerkiewnego wyposażenia, które po roku 1963 zostało odrestaurowane na podstawie oryginalnych projektów Rastrellego. Wcześniej, w 1958 roku, obiekt zamieniono na muzeum, które to funkcje pełnił przez 50 kolejnych lat. W latach 1978-1979 miała miejsca częściowa restauracja cerkwi, zaś ponowny remont został przeprowadzony w latach 1992-2000. W 2008 roku cerkiew, decyzją prezydenta Ukrainy Wiktora Juszczenki, została przekazana Ukraińskiemu Autokefalicznemu Kościołowi Prawosławnemu.

 

 

 

 

"Отим зустрічним поглядам,

Провулкам.

У мене не було ані бажання,

Ані сил.

Він моє серце відчував

І ніжно слухав.

Це правда.

Я люблю тебе, Поділ…"

 

Ulice w dzielnicy Podił i widok wzgórza, na którym wzniesiono cerkiew p.w. św. Andrzeja.

 

 

 

 

Przy pomniku kozaków zaporoskich w dzielnicy Podił na rogu ulic Piotra Konaszewicza Sahajdacznego i św. Andrzeja.

 

 

Toast w plenerze. W owym czasie (w końcu lat 90. XX wieku) sprzedawano w wielu kijowskich kioskach wódkę w plastikowych kubeczkach...

 

 

"Я люблю твої собори
На дніпровських берегах
І ті вулички просторі,
Що оспівані в піснях."

 

Ławra Pieczerska (Успенська Києво-Печерська лавра) - sobór p.w. Zaśnięcia NMP (Собор Успiння Пресвятої Богородиці). Kijowska Ławra Pieczerska to zespół klasztorów, założonych w połowie XI wieku przez mnichów Antoniego i Teodozego. Pierwszy monastyr powstał na naddnieprzańskich stokach - w pieczarach, od których pochodzi nazwa. Obecny wygląd Ławra przyjęła w wieku XVII i XVIII, kiedy to rozbudowano poszczególne zespoły sakralne. Zostały one wzniesione w stylu ukraińskiego baroku. W latach komunizmu wysadzono klasztor św. Michała, a część zabytkowych elementów zrabowano do Rosji (pozostały tam do dnia dzisiejszego). Widoczna na zdjęciu świątynia jest główną cerkwią Pieczerskiej Ławry, a jej historia sięga roku 1073. W roku 1089 wzniesiona na tym miejscu cerkiew została konsekrowana. Została ona zniszczona w czasie późniejszych najazdów tatarskich, a w roku 1516 odbudował ją hetman wielki litewski książę Konstanty Iwanowicz Ostrogski (~1460-1530). Cerkiew została zniszczona w pożarze z 1718 roku i została następnie ponownie odbudowana w latach 1722-1729. W roku 1990 Ławra Pieczerska została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

 

 

Ławra Pieczerska - Cerkiew Nadbramna p.w. św. Trójcy (Троїцька Надбрамна церква). Wybudowana w stylu staroruskim w latach 1106-1108 przez księcia czernihowskiego Mikołaja, a następnie przebudowana w epoce baroku. Tytuł ławry i status archimandrii stauropigialnej (czyli podległej bezpośrednio patriarsze) został nadany klasztorowi prawdopodobnie w 1159 roku przez księcia Andrieja Bogolubskiego (~1111-1174).

 

 

Cerkwie na terenie Ławry Pieczerskiej. Po zawarciu religijnej unii brzeskiej w 1596 roku król Zygmunt III Waza (1566-1632) i papież Klemens VIII (1536-1605) próbowali podporządkować ławrę unitom, jednakże nie zakończyło się to sukcesem. W roku 1620 odwiedzający nielegalnie Ukrainę partriarcha Jerozolimy Teofanes III (~1570-1644) dokonał odbudowy zlikwidowanej po unii hierarchii prawosławnej. Podczas pobytu w Kijowie wyświęcił on ihumena miejscowego monasteru św. Michała, Hioba - Iwana Matwiejewicza Boreckiego (1560-1631) na metropolitę kijowskiego, Melecjusza Smotryckiego (1577-1633) na arcybiskupa połockiego, zaś Izajasza Kopińskiego (?-1640) na władykę przemyskiego. Nowy prawosławny episkopat nie był początkowo uznawany przez władze Rzeczypospolitej, dopiero król Władysław IV Waza (1595-1648) w roku 1633 zatwierdził stan faktyczny.

 

 

 

 

 

 

Ławra Pieczerska - Wielka Dzwonnica (Велика Лаврська дзвінниця) w listopadowej mgle.

 

 

Na terenie Ławry Pieczerskiej. Na drugim zdjęciu widoczna jest cerkiew p.w. poczęcia św. Anny (Аннозачатіївська церква), zbudowana w 1679 roku. Cerkiew była remontowana w latach 60. XVIII wieku, a swój obecny wygląd uzyskała w 1809 roku w wyniku rekonstrukcji dokonanej wg projektu Aleksandra Jakuszyna. Dekoracje wnętrz są dziełem XIX wiecznego malarza Iwana Kwiatkowskiego.

 

 

 

 

"Володимирський собор - це музей-храм?
Що відомо про нього нам?
Що митці-живописці його розписали,
В красу божественну собор вбрали.
"

 

XIX-wieczny Patriarchalny Sobór p.w. św. Włodzimierza (Патріарший кафедральний собор св. Володимира). Świątynia jest głównym soborem Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Kijowskiego. Została zbudowana w latach 1862-1882 z inicjatywy metropolity moskiewskiego Filareta - Wasilija Michajłowicza Drozdowa (1782-1867), który w ten sposób chciał uczcić 900-lecie chrztu Rusi. W uroczystej konsekracji soboru w 1896 roku wziął udział car Mikołaj II (1868-1918). W czasach sowieckich sobór został zamieniony w muzeum religii i ateizmu, które funkcjonowało w nim do wybuchu II wojny światowej. Zwieńczony siedmioma kopułami sobór został zbudowany w stylu neobizantyjskim, a jego architektami byli Iwan Wasiliewicz Sztrom (1825-1887) і Paweł Iwanowicz Sparro (1814-?). W późniejszych pracach brali udział również Aleksander Wikientijewicz Beretti (1816-1895), Włodzimierz Michajłowicz Nikołajew (1847-1911), J. Bernhardt i K. J. Majewski. W 1988 roku w cerkwi tej odbyły się wielkie uroczystości tysiąclecia chrztu Rusi. Sobór ma bardzo cenny wystrój wnętrza, wykonany w latach 1885-1896 pod kierownictwem prof. Аdriana Wiktorowicza Prachowa (1846-1916). W pracach uczestniczyli artyści rosyjscy: Wiktor Michajłowicz Wasniecow (1848-1926), Michaił Wasiliewicz Niestierow (1862-1942), Michał Aleksandrowicz Wrubel (1856-1910), ukraińscy: Wiktor Dmytrowicz Zamirajło (1868-1939), Mykoła Korniłowycz Pimonienko (1862-1912), S. P. Kostenko (1868-1900) i polscy: Paweł Swiedomski oraz Wilhelm Kotarbiński (1849-1922).

 

 

 

 

 

 

Kościół p.w. św. Mikołaja (Костел Святого Миколая) - neogotycki kościół rzymskokatolicki, zbudowany w latach 1899-1909. Jest jednym z dwóch rzymskokatolickich kościołów wzniesionych w przedrewolucyjnym Kijowie. Mieści się w centrum miasta przy ulicy Wełykoj Wasiliwskoj. Projekt kościoła jest dziełem Polaka - kijowskiego architekta, Leszka Dezyderego Władysława Horodeckiego (1863-1930). Według źródeł ukraińskich, Horodecki budował kościół w oparciu o projekt S. Wałowskiego. W roku 1936 władze komunistyczne zamknęły kościół i wykorzystywały go jako magazyn. W roku 1978 w budynku kościoła urządzono Republikański Dom Muzyki Organowej i Kameralnej. Na te potrzeby zakupiono w Czechosłowacji dodatkowe organy firmy "Riger-Kloss". W roku 1981 zakończył się remont i od tej pory kościół funkcjonował, jako sala koncertowa. W 1992 roku zwrócono go wiernym na cele kultowe, ale koncerty odbywają się w nim nadal. W czerwcu 2001 roku kościół odwiedził papież Jan Paweł II. Świątynia ma dwie 60-metrowe wieże, wielką rozetę w centrum fasady, witraże i organy. Nabożeństwa są tu odprawiane po ukraińsku, polsku, hiszpańsku i łacinie.

 

 

 

 

Pomnik znanej aktorki ukraińskiej Marii Konstantynowny Zankowieckiej-Adasowskiej (1860-1934) w parku koło Pałacu Marinskiego.

 

 

Barokowy Pałac Marinski (Маріїнський палац), zaprojektowany przez Francesco Bartolomeo Rastrellego (1700-1771) i zbudowany w latach 1750-1755 dla ostatniego hetmana wojska zaporoskiego i rosyjskiego feldmarszałka - hrabiego Cyryla Hryhorowicza Rozumowskiego (1728-1803). Budową kierował Iwan Fiodorowicz Miczurin. W latach 1868-1870 pałac został odbudowany po tym, jak w dużej części padł ofiarą pożaru. Do rewolucji pałac był rezydencją rodziny carskiej. W swoim czasie mieszkali tu także feldmarszałek Michał Hilarionowicz Goleniszczew-Kutuzow (1745-1813) i inny bohater wojny z Napoleonem I Bonaparte (1769-1821) - generał Mikołaj Mikołajewicz Rajewski (1771-1829). Spore zniszczenia przyniosło pałacowi bombardowanie w czasie II wojny światowej. W latach 1945-1949 zabytek został odbudowany pod kierownictwem ukraińskiego architekta Pawło Fedotowicza Aloszyna (1881-1961). Jego kolejne restauracje miały miejsce w latach 1979-1982 oraz 2007-2011. Obecnie pełni funkcję pałacu prezydenckiego.

 

 

"Позаду них - страшна безодня ями,
Попереду - несамовита лють...
Маленький хлопчик прикипів до мами:
-Нас не уб"ють, матусю? Не уб"ють?
"

 

Babi Jar (Бабин яр) to wąwóz leżący między dawnymi osadami Łukianowka i Syriec, dziś leżący w obrębie Kijowa. Jest to miejsce kaźni ok. 70.000-100.000 osób (głównie Żydów), rozstrzeliwanych tu przez oddziały Einsatzgruppen w czasie okupacji Kijowa przez Niemców w latach 1941-1943. Oprócz Żydów, którzy stanowili większość ofiar, rozstrzeliwani byli tu także Cyganie, urzędnicy i funkcjonariusze władzy sowieckiej, a także ukraińscy nacjonaliści z OUN. Egzekucje wykonywano w pustym wąwozie, gdzie w latach 30. XX wieku NKWD potajemnie grzebało swoje ofiary. Rozstrzeliwań w Babim Jarze dokonywali funkcjonariusze tzw. Einsatzgruppe "C", działającej przy Grupie Armii "Południe". Liczyła ona ok. 700 ludzi, a jej dowódcami byli w tym okresie SS-Brigadeführer und Generalmajor der Polizei dr Otto Emil Rasch (1891-1948) oraz SS-Brigadeführer und Generalmajor der Polizei dr Max Thomas (1891-1945). Na zdjęciach widoczny jest także pomnik, wzniesiony dla upamiętnienia ofiar tych zbrodni.

 

 

 

 

 

"Золоті ворота стоять величаво,
Про них по світу йде слава.
Загарбники в місто в’їхати не могли,
Жителів від навали вони вберегли."

 

Złota Brama (Золоті ворота) - średniowieczna brama wjazdowa do Kijowa. Była jedną z trzech bram miasta zbudowanych przez księcia Jarosława I Mądrego (978-1054) w połowie XI wieku. Legenda mówi, że w 1018 roku w czasie wyprawy na Ruś Kijowską książę Bolesław I Chrobry (967-1025) uderzył mieczem o bramę wyszczerbiając go (stąd nazwa "Szczerbiec"), choć w rzeczywistości została ona wzniesiona później. W 1982 roku została całkowicie zrekonstruowana. Autorami rekonstrukcji byli: E. Łopuszyńska, Nikołaj Wiaczesławowicz Chołostenko (1902-1978) i S. Wysocki. Nie jest znany jej faktyczny wygląd, gdyż nie zachowały się źródła ikonograficzne. Wewnątrz zrekonstruowanej bramy znajduje sie obecnie muzeum.

 

 

 

 

 

Sobór Mądrości Bożej (Софійський Собор) to najstarsza cerkiew w Kijowie, zbudowana za panowania Jarosława I Mądrego (978-1054) ok. 1037 roku. Wcześniejszą datę - 1017 rok podaje "Latopis Nowogrodzki". Również niemiecki kronikarz, biskup Thietmar z Merseburga (975-1018) pisze, że na przełomie 1017 i 1018 roku działał w Kijowie klasztor Mąrości Bożej. Ostatnie badania archeologów i historyków skłaniają się raczej na uznaniu wcześniejszej daty powstania cerkwi - być może ok. 1011 roku. Wzniesiona tu świątynia była od początku najważniejszą cerkwią miasta, siedzibą biskupów, a w czasach litewskich - niezależnych od Moskwy metropolitów. Wewnątrz zachowały się XI- i XII-wieczne freski i mozaiki. Obecnie cerkiew nie pełni funkcji sakralnych, lecz o jej odzyskanie stara się Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Kijowskiego. W świątyni tej odbywały się dawniej najważniejsze uroczystości państwowe i kościelne - objęcia tronu przez książąt Rusi Kijowskiej, przyjęcia posłów, zatwierdzanie traktatów międzynarodowych, zjazdy duchowieństwa itp. Prowadzono tu też kroniki. Na terenie soboru powstała też pierwsza znana na Rusi biblioteka i szkoła. Wzniesiona świątynia była jednym z największych budynków tamtych czasów. Jej całkowita szerokość wynosiła 54,6 m, długość - 41,7 m, wysokość do szczytu centralnej kopuły - 28,6 m. W soborze znajduje się 5 naw, zamkniętych od wschodu absydami. Budynek cerkwi zwieńczony jest 13 kopułami, co nadaje mu schodkową, piramidalną sylwetkę. Mury zbudowane są z naturalnych kamieni - granitu i różowego kwarcytu, których rzędy rozdzielone są rzędami płaskiej cegły. Początkowo, świątynia nie była otynkowana i pobielona. W roku 1054 w cerkwi został pochowany książę Jarosław I Mądry, a w latach 1055-1062 świątynię rozbudował jego syn, książę Izjasław I (~1024-1078). W roku 1169 książę włodzimiersko-suzdalski Andriej Bogolubski (~1110-1174) zdobył Kijów i zabrał z cerkwi wszystkie złote przedmioty oraz ikonę Najświętszej Bogurodzicy. Również podczas najazdu mongolskiego pod wodzą Batu-chana w 1240 roku świątynia została ograbiona. W roku 1375 metropolita Cyprian (~1330-1406) pzrzeprowadził remont cerkwi. W 1416 roku Kijów został splądrowany i spalony przez chana Edigeja (1352-1419) ze Złotej Ordy, zaś w 1482 roku - przez chana krymskiego Mengli Gireja (1445-1515) i przez niemal wiek (do roku 1577) świątynia pozostawała bez opieki i nadzoru. W 1577 roku, zniszczoną świątynię wyremontował własnym sumptem Bogusz Gulkiewicz-Hlibowskyj. Swoje odrodzenie sobór Mądrości Bożej zawdzięcza metropolicie Piotrowi Mohyle (1596-1646). W latach 1633-1647 przeprowadził on kolejny remont, upiększył wnętrza, wzniósł klasztor męski i ogrodził cały kompleks. Do prowadzonych prac zatrudnił on włoskiego architekta Octaviano Manciniego. W roku 1654 w soborze zatwierdzono uchwałę Rady Perejasławskiej w sprawie sojuszu Ukrainy z Moskwą. W latach 1690-1707 metropolita Warłam Jasiński (1627-1707) przy wsparciu hetmana Iwana Mazepy (1644-1709) przeprowadził remont kapitalny i przebudowę świątyni. Rozpoczęła się też budowa nowych obiektów wokół soboru, kontynuowana do 1767 roku. W roku 1697 wielki pożar zniszczył drewniane zabudowania klasztorne, zaś w roku 1699 rozpoczęto wznoszenie nowych murowanych budynków. Zbudowano dzwonnicę, refektarz, piekarnię, pokoje metropolity, bramę zachodnią (tzw. Bramę Zaborowskiego), mur klasztorny, południowe wejście i inne obiekty. W roku 1786 zlikwidowano klasztor. W latach 1843-1853 pozłocono ikonostasy i dobudowano 4. piętro dzwonnicy. 29 kwietnia 1918 roku biskup Nikodem - Nikołaj Wasiliewicz Krotkow (1868-1938) w soborze Mądrości Bożej namaścił Pawła Piotrowicza Skoropadskiego (1873-1945) na hetmana Ukrainy. W roku 1921 Ukraińska Akademia Nauk powołała specjalną komisję ds. Soboru Mądrości Bożej, której działania uratowały zabytek przed dewastacją ze strony bolszewików. W roku 1934 teren soboru został ogłoszony "rezerwatem historyczno-architektonicznym". Władze komunistyczne zabroniły sprawowania kultu religijnego i zabrały cały sprzęt liturgiczny. We wrześniu 1941 roku, jak twierdzi ówczesny zarządca zabytku Oleksij Powstenko, bolszewicy próbowali zaminować i wysadzić sobór, lecz zapobiegli temu saperzy niemieccy. Okupanci zagrabili i wywieźli do Niemiec wiele eksponatów, drogocennych ikon i archiwum fotograficzne. Po wojnie, w latach 50. XX wieku, przeprowadzono restaurację zabytku, podczas której odkryto fragmenty XI-wiecznych fresków. W roku 1990 zespół soboru Mądrości Bożej wpisany został na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Wnętrze świątyni zdobi ok. 260 m² wspaniałych mozaik oraz 3.000 m² fresków. Szczególnie cenne są mozaiki z XI wieku, zachowane w centralnej części świątyni. Cechuje je piękna kompozycja i wyjątkowo bogata kolorystyka. Ogromną wartość przedstawiają także fragmenty XI-wiecznych fresków zachowane pod późniejszymi malowidłami i odkryte w czasie powojennej restauracji zabytku. Na ścianach zachowało się też wiele interesujących graffiti i malowideł z XI-XVIII wieku. Niestety, nie zachował się ikonostas, w który cerkiew została wyposażona w XVII wieku. Następny, zainstalowany w 1747 roku i będący pięknym przykładem wspaniałej snycerki i malarstwa sztalugowego, zachował się tylko częściowo. W dużej mierze został on - jak i wiele innych fragmentów wyposażenia soboru - zniszczony przez bolszewików w latach 1934-1937. W ostatnich latach zrekonstruowano zniszczone przez bolszewików carskie wrota z pozłacanego srebra, które były wykonane przez mistrzów-złotników Piotra Iwanowicza Wołocha (1699-1768), Iwana Zawadowskiego i Piotra Tarana w latach 1747-1750 i były ozdobą ikonostasu. Świątynia od początku swego istnienia była miejscem pochówku wielu książąt i prominentnych duchownych. Swoje miejsce spoczynku mają tu m.in. Jarosław I Mądry, Wsiewołod I (1030-1093), Włodzimierz II Monomach (1053-1125), Wiaczesław I (1083-1154), kijowscy metropolici i inne znane osoby.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"Ось пам’ятник Хмельницькому Богдану,
Цей гетьман для людей героєм став:
Походи він очолював козацькі,
Й про незалежність України дбав.
"

 

Pomnik hetmana Bohdana Teodora Zenobiego Chmielnickiego (1595-1657). Ideę budowy pomnika wysunął już w latach 40. XIX wieku profesor uniwersytetu kijowskiego Nikołaj Iwanowicz Kostomarow (1817-1885). Po uzyskaniu zgody cara w 1860 roku powołano komitet budowy, na czele którego stanął również profesor tej uczelni - Michaił Władymirowicz Józefowicz (1802-1889). Pierwszy projekt pomnika, stworzony przez słynnego rzeźbiarza Michała Osipowicza Mikeszyna (1835-1896), był bardzo ostry - wyobrażał Chmielnickiego na koniu, który strąca polskiego szlachcica, żydowskiego dzierżawcę i jezuitę ze skały, pod którą Ukraińcy i Białorusini słuchają pieśni ślepego bandurysty. Płaskorzeźby na cokole przedstawiać miały oblężenie Zbaraża, Radę Perejasławską i wejście wojsk kozackich pod wodzą Chmielnickiego do Kijowa. Wyraźna antypolska i antyżydowska wymowa pomnika wzbudziła wątpliwości i zastrzeżenia genarał-gubernatora Аleksandra Michajłowicza Dondukowa-Korsakowa (1820-1893). Ostatecznie, komitet budowy zdecydował się pozostawić na pomniku jedynie postać Bohdana Chmielnickiego. Monument został uroczyście odsłonięty 11 lipca 1888 roku w ramach obchodów 900-lecia Chrztu Rusi. Dziś jest jednym z symboli Kijowa.

 

 

 

Posąg na jednej z ulic Kijowa, będący kopią tzw. Światowida ze Zbrucza - kamiennego posągu pochodzącego z IX wieku, wydobytego w 1848 roku z rzeki Zbrucz w pobliżu wsi Liczkowice koło Husiatyna na Podolu. Nazwa została nadana posągowi przez Joachima Lelewela (1786-1861), który oceniając wygląd rzeźby, uznał ją błędnie za przedstawienie połabskiego Świętowita. Jego imię, zapisane po łacinie w formie Svantevit, rozszyfrował błędnie jako Światowid, co miało znaczyć "patrzący w cztery strony świata". Posąg, wysoki na 2,57 m, wykonany jest z wapienia, ma w przybliżeniu kwadratowy przekrój szerokości 29–30 cm i waży ok. 500 kg. Od 1851 roku Światowid ze Zbrucza znajduje się w zbiorach Muzeum Archeologicznego w Krakowie. Symboliczne znaczenie posągu jest przedmiotem sporów. Powszechnie przyjęty dawniej pogląd, że posąg przedstawia Światowida uznaje się obecnie za niewłaściwy, gdyż wedle zachowanych opisów kronikarskich, wyobrażenia Świętowita różniły się znacznie od słupa zbruczańskiego.

 

 

Pomnik patronki Ukrainy św. księżnej Olgi (~890-969), której towarzyszą święci Andrzej, Cyryl i Metody, został postawiony w 1911 roku niedaleko Monastyru św. Michała o Złotych Kopułach. Jest dziełem rzeźbiarzy Iwana Piotrowicza Kawaleridze (1887-1978), Fiodora Piotrowicza Baławieńskiego (1865-1943), Waleriana Nikitowicza Rykowa (1874-1942) i Piotra Wasiliewicza Snitkina (1890-1946). Pomnik został zniszczony po zwycięstwie bolszewików w 1919 roku. Odbudowano go w roku 1995.

 

  

"Хто відповість за ту біду,
Що голодом людей косила,
Що в Україні не одну
Убила гордість, пісню, силу
?"

Pomnik ofiar Wielkiego Głodu (Голодомор) w latach 1932-1933, sztucznie wywołanego przez bolszewików w okresie kolektywizacji rolnictwa i uznawanego na Ukrainie za ludobóstwo. Według różnych szacunków, Hołodomor spowodował śmierć ok. 6-10 milionów ludzi. W tym kontekście, porównanie go do inkwizycji (na tablicy na drugim zdjęciu) jest niezbyt trafne - zarówno, jeśli idzie o procedury postępowania (w końcu przed sądem inkwizycyjnym oskarżony miał bardzo duże szanse na uniknięcie kary), jak i liczbę ofiar (tam od kilkunastu do trzydziestu kilku tysięcy w ciągu prawie 600 lat, tu - miliony w ciągu dwóch lat).

 

 

"Золотоверхий монастир
Киянам дарує спокій та мир,
Михаїл - святий покровитель киян:
Туристів Києва й корінних містян."

 

Monastyr św. Michała o Złotych Kopułach (Михайлівський золотоверхий монастир) - zrekonstruowana średniowieczno-barokowa świątynia, która w latach 30. XX wieku była wysadzona w powietrze przez władze sowieckie. Na terenie klasztoru mieści się także Prawosławna Akademia Teologiczna oraz akademicka cerkiew p.w. św. Jana Teologa - Apostoła i Ewangelisty (Академі́чний хра́м свято́го апо́стола і євангели́ста Іоа́на Богос́лова). Pierwszy klasztor w tym miejscu zbudował w latach 1108-1113 wnuk Jarosława I Mądrego (978-1054), książę Świętopełk II Michał (1050-1113). Zdaniem niektórych historyków, ojciec Świętopełka, książę Izjasław I (~1024-1078), zbudował w drugiej połowie lat 50. XI wieku w pobliżu Soboru Mądrości Bożej klasztor św. Dymitra. Na terenie tego klasztoru pół wieku później jego syn Świętopełk zbudował cerkiew p.w. św. Michała. Być może jedną z przyczyn, które skłoniły księcia do budowy nowej cerkwi i obrania za jej patrona św. Michała było niedawne zwycięstwo odniesione przez Świętopełka nad Połowcami. Klasztor został poważnie zniszczony w czasie najazdu mongolskiego w 1240 roku, a jego złocone kopuły zostały zdjęte przez najeźdźców. W 1496 roku klasztor został odbudowany. Nastąpiła też zmiana jego patrona ze św. Dymitra na św. Michała w nawiązaniu do cerkwi zbudowanej przez Świętopełka II. Po licznych przebudowach i rozbudowie w XVI wieku monastyr stał się jednym z największych i najbogatszych klasztorów na Ukrainie. W roku 1620 metropolita Hiob - Iwan Matwiejewicz Borecki (1560-1631) uczynił go siedzibą wskrzeszonej metropolii kijowskiej. Na początku XVIII wieku, na terenie klasztoru zbudowano murowaną cerkiew p.w. św. Jana Teologa - Apostoła i Ewangelisty, zaś w latach 1855-1856 wzniesiono cerkiew p.w. św. Mikołaja - jedyną z całego kompleksu, która nie została odbudowana. Na przełomie XIX i XX wieku zbudowano nowe cele dla mnichów, a także hotele dla odwiedzających monastyr pielgrzymów. Nie są znane nazwiska artystów, którzy wykonali freski i mozaiki zdobiące cerkiew p.w. św. Michała. Wiadomo, że snycerka ikonostasu została wykonana przez XVII-wiecznego rzeźbiarza, noszącego imię Roman, zaś jego złocenia są dziełem XVIII-wiecznego kijowskiego złotnika Samuela Rostowskiego. W 1922 roku klasztor został zlikwidowany przez bolszewików, zaś w latach 1934-1936 sobór p.w. św. Michała, dzwonnica i inne budowle kompleksu zostały zniszczone w związku z projektem zbudowania na ich miejscu kompleksu gmachów rządowych i siedziby Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Ukrainy. Jedynym uczonym, który odmówił zgody na zniszczenie zabytku był archeolog Mykoła Omelianowycz Makarenko (1877-1938). Został on za to aresztowany i stracony. Przed zniszczeniem kompleksu, wiele elementów jego wyposażenia, a także freski i mozaiki przewieziono do muzeów w Moskwie, Leningradzie, Nowogrodzie i w innych miastach. Część trafiła do Soboru Mądrości Bożej. Pomimo zniszczenia tak cennego zabytku, planowane centrum rządowe nigdy nie powstało w tym miejscu.

 

 

 

 

 

Barokowa akademicka cerkiew p.w. św. Jana Teologa - Apostoła i Ewangelisty oraz przylegający do niej refektarz klasztorny (tzw. Trapezna). Na miejscu pierwotnej drewnianej cerkwi pochodzącej z 1613 roku wzniesiono na początku XVIII wieku widoczną na zdjęciu świątynię. Cerkiew ta była pierwszym odrestaurowanym zabytkiem całego kompleksu Monastyru św. Michała o Złotych Kopułach. Była to zarazem jedna z pierwszych cerkwi, gdzie po okresie pierestrojki zaczęto odprawiać nabożeństwa w języku ukraińskim. Od 1991 roku był to sobór katedralny Ukraińskiej Autokefalicznej Cerkwi Prawosławnej, zaś od roku 1992 jest świątynią podporządkowaną Patriarchatowi Kijowskiemu Ukraińskiej Cerkwi Prawosławnej.

 

 

Gmach Filharmonii Narodowej im. Mykoły Łysenki. Instytucja ta istnieje od 1863 roku, kiedy został założony w Kijowie Oddział Cesarskiego Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego. Gmach filharmonii był zbudowany w roku 1882 jako Dom Spotkań Kupców wg projektu kijowskiego architekta Wołodymyra Mykołajowycza Nikołajewa (1847-1911). W sali filharmonii występowali: twórca ukraińskiej opery narodowej Mykoła Witalijowycz Łysenko (1842-1912), Siergiej Wasiliewicz Rachmaninow (1673-1943), Aleksander Nikołajewicz Skriabin (1872-1915), Fiodor Iwanowicz Szalapin (1873-1938), Leonard Bernstein (1918-1990), Aleksander Konstantynowicz Głazunow (1865-1936), Ferenc Liszt (1811-1886), Kurt Masur (1927-2015), Heinrich Gustawowicz Neuhaus (1888-1964), Dawid Fiodorowicz Ojstrach (1908-1974), Eugene Ormandy (1899-1985), Światosław Teofiłowicz Richter (1915-1997), Giennadij Nikołajewicz Rożdiestwieński (1931-2018), Mścisław Leopoldowicz Rostropowicz (1927-2007), Artur Rubinstein (1887-1982), Titta Ruffo (1877-1953), Leonid Witaljewicz Sobinow (1872-1934), Aram Chaczaturian (1903-1978), Carlo Zecchi (1903-1984) i inni znani artyści. W roku 1917 w gmachu filharmonii obradował Ukraiński Kongres Narodowy (Всеукраїнський національний конгрес). Po zajęciu Kijowa przez bolszewików w roku 1919 gmach filharmonii był używany jako Proletariacki Dom Sztuk, Dom Wykształcenia Politycznego, klub "Bolszewik", a następnie Dom Pionierów. Funcję filharmonii zaczął pełnić na powrót po przeniesieniu stolicy Ukrainy z powrotem z Charkowa do Kijowa w 1934 roku.

 

 

Opera Narodowa Ukrainy (Національна опера України). Gmach zbudowany został w 1898 roku wg projektu Viktora Johanna Gottlieba Schrötera (1839-1901). Na scenie opery wystawiano klasyczny repertuar tego gatunku - zarówno dzieła rosyjskie, ukraińskie, jak i zagraniczne. Pracowali tu tacy artyści, jak: dyrygenci - Stefan Wasylowicz Turczak (1938-1988), Konstantyn Arsenowicz Simeonow (1910-1987), soliści - Borys Romanowicz Hmyria (1903-1969), Larysa Archipowna Rudenko (1918-1981), Jełyzaweta Iwanowna Czawdar (1925-1989), Dmytro Mychajłowicz Hnatiuk (1925-2016), Jewhenija Semeniwna Myrosznyczenko (1931-2009), a na scenie baletowej - Lidia Pawłowna Herasymczuk (1922-1958), Anatolij Antonowicz Biełow (1925-2001), Mykoła Oleksandrowicz Apuchtin (1924-1996), Jewgenija Nikołajewna Jerszowa (1925-2009), Olena Mychajłowna Potapowa. Patronem opery jest ukraiński poeta narodowy Taras Hryhorowycz Szewczenko (1814-1861).

 

 

"Майдан… з Героями іде прощання…
Тисячі людей зібралися в цю мить.
Для когось на землі вона передостання,
А хтось в землі сирій вже мирно спить…
"

 

W centrum miasta. Na pierwszym zdjęciu widoczne są domy przy centralnym placu Kijowa - Placu Niepodległości (Майда́н Незале́жності), zwanym popularnie "Majdanem". Drugie zdjęcie zrobione jest także na Majdanie. W początkach istnienia Kijowa obszar dzisiejszego placu, nazywany Perewisyszczem (Перевісище) zajmowały bagna. W XVIII wieku zbudowano tu kamienne mury forteczne, które przetrwały do 1833 roku. Na przełomie XVIII i XIX wieku większą część obszaru zajmowały nadal nieużytki zwane Kozim Bagnem (Козине болото). W 1869 roku placowi nadano nazwę Chreszczatycki (Хрещатицька площа). Do roku 1871 mieścił się tu targ, organizowano występy cyrkowe i różne imprezy. W latach 1876-1919 od mieszczącego się tu budynku Rady Miejskiej (zniszczonego w czasie wojny w 1941 roku) plac nosił nazwę Placu Rady (Думська площа). W roku 1919 został przemianowany na Plac Radziecki (Радянська площа), zaś w roku 1935 nadano imię Michaiła Iwanowicza Kalinina (1975-1946), pełniącego wówczas funkcję przewodniczącego Centralnego Komitetu Wykonawczego ZSRR. W latach 1976-1977 plac przebudowano i zmieniono jego nazę na Plac Rewolucji Październikowej (Площа Жовтневої революції). Obecną nazwę Placu Niepodległości plac nosi od 1991 roku. Następne zdjęcia zrobione są na ulicach w centrum Kijowa.

 

 

 

 

"Ще люблю я погуляти
Та послухати вірші
Про чарівний твій Хрещатик,
Що сіяє уночі.
"

 

Chreszczatyk (Хрещатик) - główna ulica Kijowa. Normalnie jest tu pełno samochodów, ale z okazji jakiegoś święta wstrzymano ruch kołowy. Ulica ma długość 1,2 km i biegnie z północnego wschodu na południowy zachód od Placu Europejskiego do Placu Bessarabskiego. Na Chreszczatyku ma siedzibę Rada Miejska Kijowa i wiele instytucji państwowych. Są tu też liczne sklepy, kluby, kawiarnie i restauracje. Jako ulica miejska Chreszczatyk istnieje od końca XVIII wieku. Jej wytyczenie jest w dużej mierze zasługą ówczesnego architekta miejskiego Andrieja Iwanowicza Mieleńskiego (1766-1833).

 

 

Pomnik Włodzimierza Iljicza Uljanowa-Lenina (1870-1924), który stał wówczas na przecięciu Chreszczatyka z Bulwarem Bohdana Chmielnickiego w pobliżu Placu Bessarabskiego. Został ustawiony w 1946 roku. Rzeźba Lenina wykonana była z czerwonego, polerowanego granitu, zaś cokół z czarnego labradorytu. Autorami pomnika byli rzeźbiarz Siergiej Dmitrijewicz Mierkułow (1881-1952) i architekci Aleksander Wasiliewicz Własow (1900-1962) i Wiktor Dmitrijewicz Jelizarow (1911-1987). Pomnik ten został obalony w grudniu 2013 roku.

 

 

Popularna "Bessarabka" czyli Bessarabski Rynek (Бесарабський ринок) to duża hala targowa położona przy Placu Bessarabskim u zachodniego krańca Chreszczatyka. Zbudowana w latach 1910-1912 wg projektu polskiego architekta Henryka Juliana Gaya (1875-1936) w stylu ukraińskiego modernizmu. Fundatorem był kijowski przemysłowiec, właściciel cukrowni Łazar Izrailjewicz Brodski (1848-1904). Powierzchnia targowa wynosi 2.896 m², przeznaczona jest dla 117 stoisk. Przy dekoracjach rzeźbiarskich pracowali m. innymi Fiodor Piotrowicz Baławieński (1865-1943), Тatiana Wasiliewna Szczełkan-Rudenko (1892-1984) i Аleksiej Тeremiec.

 

 

Kolejka linowa, którą można wjechać znad brzegów Dniepru na Wzgórze św. Włodzimierza (Володимирська гірка). Była to druga, po odeskiej, tego typu kolejka w byłym Imperium Rosyjskim. Została zbudowana w latach 1903-1905 w oparciu o pomysł inż. Artura Adolfowicza Abrahamsona (1854-1924). Bezpośrednimi autorami projektu byli młodzi petersburscy inżynierowie N. K. Piatnicki i N. I. Barysznikow. Początkowo długość podjazdu wynosiła 200 m. Wyposażenie i wagony zakupiono w Szwajcarii. Pod koniec lat 20. XX wieku zastąpiono je nowymi wagonami, wyprodukowanymi w ZSRR. W tym czasie wydłużono też trasę kolejki. Planowano także uruchomienie w latach 1934-1937 podobnej kolejki w trzech innych punktach Kijowa, ale projekty te nie doczekały się realizacji. W połowie lat 80. XX wieku przeprowadzono modernizację kolejki. Nowa modernizacja planowana była na 2011 rok. Obecna trasa kolejki ma długość 222 m. Średnie nachylenie stoku wynosi 18°-20°. Wagon zabiera 100 pasażerów i porusza się z prędkością 2 m/s.

 

 

"Тече Дніпро. Колись у його водах
Князь Володимир хрещення прийняв.
Він дбав про долю рідної країни,
Вчив грамоти та храми будував.
"

 

Pomnik św. Włodzimierza na wzgórzu nad Dnieprem, noszącym jego imię. Jeszcze w I połowie XIX wieku w miejscu, gdzie stoi teraz pomnik znajdowały się winnice klasztoru św. Michała o Złotych Kopułach, a samo wzgórze też było nazywane Wzgórzem św. Michała. Pomnik został postawiony w 1853 roku, gdy tereny te stały się własnością miasta i od tego czasu wzgórze zaczęto nazywać Wzgórzem św. Włodzimierza. Z ideą budowy pomnika wystąpił w 1833 roku generał-gubernator Kijowa hrabia Wasilij Wasiliewicz Lewaszow (1783-1848). W ciągu kilku lat projekty pomnika przedstawili: Wasilij Iwanowicz Demut-Malinowski (1779-1846), Nikołaj Stiepanowicz Pimenow (1812-1864), Aleksander Andriejewicz Ton (1790-1858), M. Szurupow. Ostatecznie, wykorzystano prace Aleksandra Andriejewicza Tona, Wasilija Iwanowicza Demut-Malinowskiego oraz Piotra Karlowicza Klodta (1805-1867). Brązowa postać św. Włodzimierza trzymającego łaciński krzyż ma wysokość 4,4 m. Stoi ona na ceglanym 16-metrowym cokole oblicowanym żeliwnymi płytami. Dekoracje rzeźbiarskie cokołu wykonał Wasilij Iwanowicz Demut-Malinowski w 1843 roku, a dalsze prace po jego śmierci kontynuował Piotr Karlowicz Klodt - autor słynnych posągów koni na Moście Aniczkowskim w Sankt Petersburgu. Dziełem Klodta jest też sama postać św. Włodzimierza.

 

 


Pomnik Przyjaźni Narodów (Арка дружби народів). Powstał w ramach przygotowań do obchodów 1500-lecia Kijowa, a został odsłonięty 7 listopada 1982 roku, w 65. rocznicę przewrotu bolszewickiego. Jego autorami są rzeźbiarz Aleksander Pawłowicz Skoblikow (1929-2005) i architekci Siergiej Nikołajewicz Mirgorodski, I. N. Iwanow oraz K. A. Sidorow. Idea pomnika wyraża zjednoczenie Ukrainy z Rosją. Pomnik składa się z trzech elementów - łuku w kształcie tęczy, rzeźby przedstawiającej dwóch robotników oraz rzeźby przedstawiającej scenę z Rady Perejasławskiej z 1654 roku. W centrum kompozycji umieszczono statuę Bohdana Chmielnickiego (1595-1657) i carskiego posła - bojara Wasilija Wasiljewicza Buturlina (?-1656). Łuk wykonany jest ze stali i brązu, a rzeźby - z granitu. W 2018 roku artyści ukraińscy umieścili na pomniku istalację "Pęknięcie Przyjaźni", poświęconą ukraińskim więźniom politycznym w Federacji Rosyjskiej, w szczególności - Olegowi Siencowowi, Giennadijowi Afanasjewowi, Oleksijowi Czirnijowi i Ołeksandrowi Kolczence. Władze ukraińskie planują demontaż pomnika.

 

 

 

Widok dzielnicy Podił i Dniepru ze Wzgórza św. Włodzimierza. Spora część brzegu Dniepru to ziemie rekultywowane, dlatego być może nie do końca przewidzianym przedsięwzięciem było stworzenie miejskich plaż. Jest ich kilka na wyspie Truchaniw (Труханів острів), widocznej na trzecim zdjęciu.

 

 

 

 

Widok z okna hotelu - okolice stacji metra "Livobereżna" (Лівобережна).

 

 

Sobór św. Pantelejmona (Свято-Пантелеймонівський собор) na południowym kijowskim przedmieściu Teofania (Феофания). Został zbudowany w latach 1905-1912 wg projektu architekta eparchii Jewgienija Fiodorowicza Jermakowa (1868-1946) na terenie męskiego skitu (pustelni), podległego klasztorowi św. Michała o Złotych Kopułach. W latach 20. XX wieku wyposażenie świątyni zostało rozgrabione, a sama cerkiew została zamknięta przez władze komunistyczne. Budynek doznał także zniszczeń w wyniku ostrzału artyleryjskiego w czasie II wojny światowej. W roku 1990 znajdujący się w opłakanym stanie budynek został przekazany Ukraińskiej Cerkwi Prawosławnej Patriarchatu Moskiewskiego i w latach 1990-1998 został on całkowicie odrestaurowany, zarówno z zewnątrz, jak i wewnątrz. W 1998 odnowiona świątynia została konsekrowana przez metropolitę kijowskiego i całej Ukrainy Włodzimierza - Wiktora Markianowicza Sabodana (1935-2014). W roku 1993 sobór wraz z zabudowaniami gospodarczymi i dobrami ziemskimi został przekazany żeńskiemu klasztorowi Opieki NMP w celu utworzenia skitu.

 

 

 

 

W skansenie ludowej architektury ukraińskiej (Національний музей народної архітектури та побуту України) w podkijowskiej miejscowości Pirohiw. Pierwsza historyczna wzmianka o tej miejscowości pochodzi z 1627 roku. Zlokalizowany tu skansen zajmuje powierzchnię ok. 1,5 km², na której zgromadzono prawie 300 eksponatów architektury ludowej z różnych regionów Ukrainy. Skansen został założony w 1969 roku.

 

 

 

 

 

 

 

Drewniana barokowa cerkiew św. Paraskewii (Церква Святої Великомучениці Параскеви), zwana także cerwią Piatnicką (П'ятницька церква). Zbudowaną w latach 1742-1751 cerkiew przeniesiono do skansenu ze wsi Zarubińce (Зарубинці) w obwodzie czerkaskim. Świątynię ufundowała Urszula Franciszka Radziwiłłowa (1705-1753), żona hetmana wielkiego litewskiego Michała Kazimierza Radziwiłła, zwanego Rybeńko (1702-1762). Od 1993 roku cerkiew ponownie pełni funkcje sakralne.

 

 

W skansenie mieści się też fajna restauracyjka, w której serwują ukraińskie specjały, a także i samogon.

 

 

Na lotnisku Boryspol (Бориспіль) w Kijowie. Jest to największy port lotniczy Ukrainy, obsługujący ok. 65 % ruchu lotniczego i ponad 8 mln pasażerów rocznie. Korzysta z niego ok. 50 linii lotniczych, utrzymujących połączenia z ponad 100 miastami na całym świecie. Lotnisko ma dwa równoległe pasy startowe i trzy terminale pasażerskie i może przyjmować samoloty w każdych warunkach widoczności.

 

 

 

 

Lot z Kijowa do Warszawy.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dziękuję za uwagę.

 

Nel
Obrazek użytkownika Nel
Offline
Ostatnio: 6 godzin 1 min temu
admin
Rejestracja: 04 wrz 2013

Piękne te kościoły i cerkwie Good

Byłam w Kijowie w czasie Euro na jednym z meczy Euro 3 atmosfera w całym mieście była gorąca, sporo  obcokrajowców.

Troche pospacerowałam po kijowie ,ale przyznam ,że niewiele zwiedziłam

No trip no life

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 2 dni 15 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Nel, ja byłem w Kijowie trzykrotnie. Raz - tydzień w listopadzie, raz - tydzień w marcu i raz - tylko 1,5 dnia w sierpniu. Podczas tych dwóch pierwszych wyjazdów -  mimo tego, że były to wyjazdy służbowe na targi - miałem okazję sporo zobaczyć, w dużej mierze dzięki moim kijowskim przyjaciołom. Ostatni wyjazd - też słuzbowy - był bardzo krótki. Choć warunki pogodowe były idealne, to czasu starczyło jedynie na wspólną kolację z przyjaciółmi i wizytę w klubie jazzowym na Chreszczatyku. Pozdrawiam. Biggrin

Wyszukaj w trip4cheap