--------------------

____________________

 

 

 



Spacery po Londynie

7 posts / 0 nowych
Ostatni wpis
achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 13 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020
Spacery po Londynie

Do Londynu jeździłem kilkakrotnie. Przeważnie służbowo, ale w 2007 roku wraz z żoną i przyjaciółmi wybraliśmy się tam na majowy "długi weekend. Zdjęcia, które możecie obejrzeć, to mała impresja z wędrówek po tym fascynującym mieście. Bo Londyn, zwiedzaliśmy głownie pieszo.

-----

 

Londyński "piętrus" i taksówka na Regent Street w centrum miasta. Jest to jedna z głównych ulic handlowych w dzielnicy West End. Została nazwana na cześć Księcia Regenta, późniejszego króla Jerzego IV Hanowerskiego (1762-1830) i kojarzona jest z architektem i urbanistą Johnem Nashem (1752-1835), którego układ ulic przetrwał w Londynie do obecnych czasów. Regent Street została ukończona w 1825 roku.

 

 

Na Piccadilly Circus. Plac ten jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych miejsc w Londynie i atrakcją turystyczną. Znajduje się w pobliżu głównych punktów handlowych i rozrywkowych dzielnicy West End oraz stanowi ważny węzeł komunikacyjny. Nazwa tego miejsca pochodzi od pobliskiej ulicy Piccadilly, której pierwsza nazwa, nadana w 1692 roku, brzmiała Portugal Street na cześć księżniczki Katarzyny Henriquety de Bragança (1638-1705), poślubionej przez króla Karola II Stuarta (1630-1685). Nazwa Piccadilly Hall pojawiła się ok. 1626 roku, a powstała ona od mieszczącej się tu pracowni krawieckiej Roberta Bakera, który szył koszule męskie z charakterystycznymi kołnierzykami w kształcie kryzy, noszącymi nazwę piccadill. Po 1743 roku porzucono nazwę Portugal Street na rzecz nazwy Piccadilly. Okrągły plac powstał w 1819 roku. W 1886 roku, po powstaniu Shaftesbury Avenue, miejsce utraciło okrągłą formę, ale nazwy nie zmieniono. Od 1893 roku w centralnym miejscu znajduje się fontanna z figurką bożka miłości Anterosa. Wg innej wersji, jest to chrześcijański Anioł Miłosierdzia wykonany przez Alfreda Gilberta (1854-1934), który upamiętnia 7. earla Shaftesbury Anthony'ego Ashleya Coopera (1801-1885), męża stanu i filantropa walczącego o poprawę warunków życia robotników oraz opiekuna psychicznie chorych. W 1980 roku miała miejsce przebudowa Piccadilly Circus, poszerzono wówczas jezdnię oraz przeniesiono fontannę ze środka placu na południowo-zachodni narożnik. Piccadilly Circus jest miejscem rozpoznawalnym na całym świecie głównie dzięki reklamom świetlnym takich firm jak np. Sanyo, McDonald's, czy Coca-Cola, umieszczonym na jednym z rogów placu.

 

 

 

 

 

Łuk Admiralicji (Admiralty Arch), widziany od strony ulicy Mall, łaczącej Pac Buckingham z Trafalgar Square. Jego budowę zlecił król Edward VII (1841-1810) dla upamiętnienia swej matki, królowej Wiktorii Hanowerskiej (1819-1901). Łuk zaprojektował Aston Webb (1849-1930). Nad łukiem znajdowały się biura dla admiralicji, a także mieszkanie dla Pierwszego Lorda Admiralicji. Jednakże nie zamierzał się on tam przeprowadzić i mieszkanie zostało przekazane do wykorzystywania przez Pierwszych Lordów Morza (First Sea Lords). Jednym z takich lordów był później Winston Churchill (1874-1965). Nad Admirality Arch znajduje się łacińska sentencja: ANNO DECIMO EDWARDI SEPTIMI REGIS VICTORIAE REGINAE CIVIS GRATISSIMI MDCCCCX ("W dziesiątym roku panowania króla Edwarda VII, królowej Wiktorii wdzięczni obywatele, 1910"). Decyzją rządu w roku 2003 budynek został wynajęty na 250 lat przez Prime Investors Capital. Według planów znajdować się będzie w nim hotel a także kilka prywatnych mieszkań dla najbogatszych klientów.

 

 

 

Na Placu Trafalgarskim (Trafalgar Square). Jest to plac w centralnym Londynie położony miejscu dawnych stajni królewskich, upamiętniający zwycięstwo brytyjskiej marynarki wojennej nad flotą Napoleona I Bonaparte (1769-1825) w bitwie pod Trafalgarem w 1805 roku. Budowę placu rozpoczęto w 1829 roku, a w roku 1843 ustawiono na środku 55-metrową kolumnę zwieńczoną pomnikiem admirała Horatio Nelsona (1758-1805). Plac zdobią także pomniki króla Jerzego IV Hanowerskiego (1762-1830), gen. Henry'ego Havelocka (1795-1857), gen. Charlesa Jamesa Napiera (1782-1853) oraz fontanny sir Edwina Landseera Lutyensa (1869-1944). Na pierwszych trzech zdjęciach widoczny jest budynek National Gallery. Jest to państwowa galeria sztuki, prezentująca kolekcję ok. 2.300 dzieł malarstwa, głównie zachodnioeuropejskiego, z lat 1250-1900, w tym zbiór obrazów sławnych francuskich impresjonistów i Vincenta van Gogha (1853-1890). Wstęp do galerii jest bezpłatny. Na dalszych zdjęciach widoczna jest także kolumna Nelsona (Nelson's Column). Kolumna została zbudowana wg projektu Williama Railtona (1800-1877). Samą statuę Nelsona opracował Edward Hodges Baily (1788-1867), a cztery lwy przy podstawie kolumny, zaprojektowane przez Edwina Henry'ego Lanseera (1802-1873) i Carlo Marochettiego (1805-1867), dodano w 1867 roku. Piedestał pomnika udekorowany jest czterema płaskorzeźbami, które zostały odlane z przetopionych armat zdobytych na Francuzach. Przedstawiają one bitwę koło przylądka św. Wincentego w 1797 roku, bitwę pod Abukirem w 1798 roku, bitwę pod Kopenhagą w 1801 roku i bitwę pod Trafalgarem w 1805 roku, w której admirał Nelson poniósł śmierć.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pogaduszki londyńskich "bobbies". To określenie policjantów pochodzi od zdrobnienia imienia brytyjskiego ministra spraw wewnętrznych i późniejszego premiera, sir Roberta Peela (1788-1850), który w 1829 roku, na podstawie Metropolitan Police Act, powołał do życia policję stołeczną.

 

 

Gwardziści pełniący służbę przy budynkach Gwardii Konnej (Horse Guards) na ulicy Whitehall.

 

 

 

 

 

 

 

Downing Street - ulica, przy której pod numerem 10 mieści się siedziba brytyjskiego premiera. Dziś, niestety, zamknięta dla turystów. Dawniej można było podejść niemal pod same drzwi premiera.

 

 

 

Londyn można zwiedzać także i takim samochodem-amfibią.

 

 

Tzw Cenotaph na ulicy Whitehall - pomnik, pod którym są zawsze składane wieńce i kwiaty dla uczczenia poległych "za Monarchę i Ojczyznę". Wzniesiony początkowo jako tymczasowa konstrukcja na pokojową paradę po zakończeniu I wojny światowej, został w latach 1919-1920 zastąpiony stałym pomnikiem, zbudowanym kamienia portlandzkiego wg projektu sir Edwina Landseera Lutyensa (1869-1944). Pomnik pełni funkcje naszego Grobu Nieznanego Żołnierza.

 

 

 

Opactwo westminsterskie (Westminster Abbey) to najważniejsza - obok katedry w Canterbury i londyńskiej katedry p.w. św. Pawła - świątynia anglikańska. Jej oficjalna nazwa to kolegiata św. Piotra w Westminsterze (Collegiate Church of St Peter at Westminster). Opactwo, począwszy od Wilhelma Zdobywcy (~1028-1087) w roku 1066, jest miejscem koronacji królów Anglii i Wielkiej Brytanii, z wyjątkiem Edwarda V Yorka (1470-1483), Jane Grey (1537-1554) i Edwarda VIII Windsora (1894-1972), którzy nie byli koronowani. Od XIII wieku opactwo jest również miejscem pochówku królów i zasłużonych osób. Według legend, pierwsza świątynia powstała w roku 616 na miejscu, które nazywano wówczas Thorney Island. Datę powstania pierwszego klasztoru należy jednak przenieść w okolice roku 800. Prawie 250 lat później Edward Wyznawca (~1002-1066), który nie mógł dotrzymać ślubów udania się na pielgrzymkę do Rzymu, w zamian za zwolnienie z nich, zgodnie z sugestią papieża miał przebudować opactwo. Przebudowa ta miała miejsce w latach 1045-1050, a nowe opactwo konsekrowano w 1065 roku. W roku 1220 Henryk III Plantagenet (1207-1272) dobudował Kaplicę p.w. NMP (Lady Chapel), a 25 lat później rozpoczął gruntowną przebudowę całego opactwa w kształcie, który zachował się do dziś. Następna poważna przebudowa miała miejsce za Henryka VII Tudora (147-1509) w wieku XVI w stylu gotyku angielskiego. W roku 1534 Henryk VIII Tudor (1491-1547) przejął opactwo w czasie swojej walki z Kościołem Katolickim, a w roku 1540 zlikwidował opactwo benedyktyńskie. Maria I Tudor (1516-1558), zwana Krwawą Marią (Bloody Mary), wskrzesiła opactwo na kilka lat, ale potem Elżbieta I Tudor (1533-1603) ponownie je zlikwidowała. Dwie zachodnie wieże w stylu neogotyckim, dzieło Nicholasa Hawksmoora (1661-1736), ucznia Christophera Wrena (1632-1723), dobudowano dopiero w 1745 roku. Dalsza przebudowa i renowacja miała miejsce w XIX wieku.

 

 

 

 

 

 

Konni gwardziści na ulicy The Mall.

 

 

 

Patrole policji konnej przy Łuku Admiralicji.

 

 

 

Przy Clarence House, oficjalnej siedzibie księcia Walii i jego żony, księżnej Kornwalii.

 

 

 

 

Przy Pałacu Buckingham (Buckingham Palace). Jest on od 1837 roku oficjalną rezydencją brytyjskich monarchów i jednocześnie największym na świecie pałacem królewskim wciąż pełniącym swą pierwotną funkcję. Pałac został zbudowany w 1703 roku jako rezydencja miejska dla księcia Buckingham Johna Sheffielda (1648-1721). W roku 1761 król Jerzy III Hanowerski (1738-1820) wszedł w posiadanie pałacu, który został przekształcony w jego rezydencję prywatną. W ciągu kolejnych 75 lat pałac wielokrotnie rozbudowywano. W pałacu jest 600 komnat, w tym 19 reprezentacyjnych, ponad 70 łazienek i prawie 200 sypialni. Przed siedzibą obecnej monarchini znajduje się pomnik królowej Wiktorii Hanowerskiej (1819-1901), zaprojektowany przez Thomasa Brocka (1847-1922) i odsłonięty w 1911 roku (choć ostatecznie został on ukończony dopiero w 1924 roku).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hotel "Rubens" pełnił funkcję rezydencji rządu emigracyjnego RP pod przywództwem gen. Władysława Eugeniusza Sikorskiego (1881-1943).

 

 

 

Mury rzymskiego Londinium z II wieku oraz cesarz Marek Ulpiusz Trajan (53-117) - ten gość z prawej strony.

 

Na obrzeżu tarczy wielkiego zegara słonecznego na Tower Hill upamiętniono w brązie najważniejsze wydarzenia w historii Londynu.

 

Widok sprzed Tower of London na nowoczesne wieżowce w City. Widoczne są także kasy, w których kupuje się bilety wstępu do Tower. Na drugim zdjęciu - widok na mury i zabudowania Tower of London.

 

 

Pierwsze zdjęcie to pamiątkowa fotka z "beefeaterem", strażnikiem londyńskiej Tower, członkiem tzw. Yeomen Warders. Straż ta powołana została w 1485 roku przez Henryka VII Tudora (1457-1509). Angażowano do niej jedynie kandydatów pochodzących spośród yeomenów - średniorolnych chłopów, posiadających konie (tj. mogących stawać konno do walki). Obecnie gwardia składa się z 35 strażników i dowódcy (Chief Warder). Jej członkowie rekrutowani są jedynie spośród zawodowych wojskowych. Muszą mieć za sobą co najmniej 22 lata nienagannej służby i być odznaczonymi medalem za długoletnią służbę i za wzorowe zachowanie (Long Service and Good Conduct Medal). Obowiązkiem Yeomen Warders jest obecnie ochrona twierdzy, nadzór nad zwiedzającymi ją turystami oraz opieka nad mieszkającymi w zamku krukami. Według legendy bowiem, jak długo w Tower mieszkać będą kruki, tak długo istnieć będzie brytyjskie imperium. Kruki te mają w budżecie Korony zapewnioną stawkę żywieniową. Każdorazowo jeden z członków oddziału piastuje godność Mistrza Kruków (Yeoman Warder Ravenmaster) i zobowiązany jest do zakupu mięsa i rozdzielania go ptakom. Członków Yeomen Warders nazywa się popularnie "beefeaterami" (zjadaczami wołowiny). Ta nazwa ma również legendarne pochodzenie. Bardzo prawdopodobne jest przypuszczenie, że pierwsi strażnicy Tower mieli w wynagrodzeniu zagwarantowane racje mięsa (wołowego, wieprzowego lub baraniny), a według tradycji, większość z nich przedkładała wołowinę nad inne gatunki mięsa. Na drugim zdjęciu widoczne są słynne kruki w Tower. Ponieważ legenda głosi, że imperium upadnie, jeśli odlecą one z Tower, to na wszelki wypadek, ptaki mają ponoć podcięte skrzydła, ale - jak widać - zamyka się je też w klatkach.

 

 

 

Na terenie Tower of London. Jej oficjalna nazwa to Her Majesty’s Royal Palace and Fortress the Tower of London, czyli Pałac i Twierdza Tower of London Jej Królewskiej Mości. Jest to budowla obronna i pałacowa monarchów, chociaż ostatni z władców Anglii, który z niej korzystał, to Jakub I Stuart (1566-1625). Wzniesiona została w 1078 roku dla Wilhelma Zdobywcy (~1028-1087). Więziono tu m.in. króla Anglii Henryka IV Lancastera (1367-1413), królową Annę Boleyn (~1501-1536), Thomasa More'a (1478-1536), Thomasa Cromwella (1485-1540), królową Jane Grey (1537-1554), żeglarza Waltera Raleigha (~1554-1618), a w 1941 roku Rudolfa Hessa (1894-1997). W twierdzy są dziś przechowywane liczne zbroje, broń, klejnoty i insygnia koronacyjne. Tower of London to dziś popularna atrakcja turystyczna Londynu, położona nad północnym brzegiem Tamizy, otoczona kilkoma rzędami murów i dawnym korytem fosy. Wysokość budowli sięga 30 m, a grubość murów wynosi 3,6 m. Centralną część warowni stanowi tzw. Biała Wieża (White Tower), wzniesiona w XII wieku. Ważny jest też skarbiec (Jewel House), w którym przechowywane są klejnoty i insygnia królewskie, widoczny na piątym zdjęciu. Na szóstym zdjęciu widzimy romańską kaplicę w Białej Wieży (White Tower), na kolejnych trzech - żołnierzy, pełniących wartę przy skarbcu, na następnym - miejsce, na którym stracono królową Annę Boleyn, na kolejnych dwóch - fragment ekspozycji zbroi i dawnej broni, a na następnych dwóch - tzw. "Bramę Zdrajców" (Traitors Gate) przez którą przywożono do Tower więźniów droga wodną. Ostatnie zdjęcie z Tower pokazuje średniowieczną wygódkę w twierdzy.

Fotka na tle Tower Bridge jest obowiązkowa dla wszystkich turystów odwiedzających Londyn. Architektem tego wiktoriańskiego mostu był Horace Jones (1819-1897), który zastosował modną wówczas konstrukcję w stylu neogotyckim: stalowy szkielet obłożony kamieniem. Most został ukończony w roku 1894. Jest mostem zwodzonym, umożliwiającym przepływanie statków oceanicznych do ok. 40,5 m wysokości powyżej poziomu wody.

Baker Street 221b to adres słynnego detektywa. Coż z tego, że zarówno adres jak i sam detektyw są fikcją literacką. W pobliżu domniemanego adresu stoi pomnik Sherlocka Holmesa. Autorem pomnika, odsłoniętego w 1999 roku, jest brytyjski rzeźbiarz John Doubleday. Statua została ufundowana przez firmę budowlaną Abbey National, której siedziba mieściła się w pobliżu wspomnianego fikcyjnego adresu. Ponieważ na samej Baker Street nie było dostępnego miejsca na ustawienie pomika, został on zlokalizowany na Marylebone Road, tuż obok wejścia na stację metra Baker Street. John Doublebay jest również autorem pomnika Sherlocka Holmesa dla szwajcarskiego miasta Meiringen, położonego w pobliżu opisanych w jednej z przygód detektywa wodospadów Reichenbach.

Przy Marylebone Road mieści się jedna z głównych londyńskich atrakcji - słynne Muzeum Figur Woskowych Madame Tussaud (Madame Tussauds). Zostało ono założone w 1835 roku przez Marie Tussaud (1761-1850), francuską artystkę znaną z wykonywania rzeźb z wosku. Jej matka Matka Anne-Marie Walder, była zatrudniona u szwajcarskiego lekarza Philippe'a Curtiusa (1737-1794) jako gospodyni domowa. Doktor zajmował się tworzeniem figur woskowych dla ilustrowania anatomii, a od 1762 roku był właścicielem muzeum w Paryżu. Przebywająca tam Marie nauczyła się jego umiejętności, a po śmierci doktora Curtiusa odziedziczyła jego kolekcję figur i wyemigrowała do Londynu. W 1795 roku poślubiła Françoisa Tussauda zmieniając tym samym nazwę swojej wystawy na Madame Tussauds. Podróżowała ze swoją wystawą po Anglii, Walii i Irlandii, a w 1835 roku założyła pierwsze stałe muzeum na Baker Street w Londynie, przeniesione w 1884 roku przez jej wnuka do obecnej siedziby przy Marylebone Road. Muzeum prezentuje naturalnej wielkości figury gwiazd filmu, muzyki, sportu, polityków i znanych postaci historycznych.


Na nabrzeżu Tamizy w pobliżu tzw. Londyńskiego Oka (London Eye). Widoczny jest Most Westminsterski (Westminster Bridge), a po drugiej stronie rzeki - budynki Parlamentu (Houses of Parliament), mieszczące się w Pałacu Westminsterskim (Palace of Westminster). Jego budowę rozpoczął Knut Wielki (~996-1035) w 1016 roku. W XIII wieku pałac stał się politycznym centrum angielskiej państwowości. Do 1512 roku służył jako siedziba monarchy. Od XIII stulecia obradował też w nim Parlament. Został przebudowany w XVIII wieku. W 1834 roku spłonął w pożarze. Został odbudowany w latach 1840-1870 przez Charlesa Barry'ego (1795-1860) przy współpracy z Augustusem Welby Northmore Puginem (1812-1852). W latach 1940-1941 ucierpiał podczas nalotów niemieckich. Prace remontowe trwały od 1945 do 1950 roku. W latach 1981-1994 został poddany renowacji. Rozpoczęcie kolejnego gruntownego remontu, połączonego z odnowieniem wnętrz i wymianą instalacji, planowane było na rok 2020, lecz pewnie pandemia koronawirusa spowodowala korektę tych planów.


Londyńskie Oko (London Eye), ukończone w 1999 roku, nazywane jest również Kołem Milenijnym (Millennium Wheel). To gigantyczny "diabelski młyn" znajdujący się w dzielnicy Lambeth na południowym brzegu Tamizy. Zostało zaprojektowane przez Davida Marksa, Julię Barfield, Malcolma Cooka, Marka Sparrowhawka, Stevena Chiltona i Nica Baileya. Przejażdżka London Eye pozwala na podziwianie pięknej panoramy brytyjskiej stolicy. Na kole znajdują się 32 klimatyzowane kapsuły pasażerskie, z których każda mieści 25 osób, obrót koła trwa 30 minut, a w najwyższym punkcie osiąga się wysokość 137 m.

Na nabrzeżu Tamizy można także skorzystać z takiej staroświeckiej karuzeli.

Soho to niezaprzeczalnie jedna z najciekawszych i najbardziej urokliwych części Londynu. Położona jest w centralnej części West Endu, pomiędzy Oxford Street od północy, Charing Cross Road od wschodu, Shaftesbury Avenue od południa i Regent Street od zachodu. Jak twierdzą źródła, nazwa Soho pochodzi od okrzyku wydawanego podczas królewskich polowań ("so hoczyli "hejże"). Aż do XVII wieku nie było w tej części miasta żadnej zabudowy. Jeszcze kilkadziesiąt lat temu Soho było uważane za dzielnicę czerwonych latarni. Wszystko przez bujne nocne życie towarzyskie, wielość sex-shopów i domów publicznych. Obecnie, ta urokliwa dzielnica mieści mnóstwo eleganckich restauracji, pubów, modnych sklepów, kin i nowoczesnych biurowców. Co ciekawe, stanowi ona niezwykłe połączenie dwóch odmiennych światów - to właśnie Soho upodobali sobie najbardziej majętni londyńczycy. Ceny nieruchomości przyprawiają o istny zawrót głowy, a wytworne restauracje zachwycają przepychem i światowym menu. Z drugiej strony - dzielnica jest pełna imigrantów, zamieszkuje ją również sporo ubogich osób. W Soho znajduje się również najlepszy w całym Londynie klub jazzowy. Będąc w Soho nie możecie też ominąć China Town, pełnego doskonałych azjatyckich restauracji i barów, a także sklepów z orientalnymi produktami.


Anglikańska katedra p.w. św. Pawła (St Paul's Cathedral) jest trzecim co do wielkości kościołem świata - po bazylice NMP w Yamoussoukro i bazylice św. Piotra w Rzymie. W obecnym kształcie jest dziełem architekta Christophera Wrena (1632-1723). O jej historii pisałem więcej w mojej pierwszej londyńskiej relacji ("Listopadowy weekend w Anglii"). Katedra świętego Pawła była budowana jako symbol odrodzenia Londynu po wielkim pożarze z 1666 roku i cechuje ją rozmach i monumentalność. Ma ok. 158 m długości i ok. 75 m szerokości. Wysokość budowli mierzona od posadzki do końca krzyża umieszczonego na kopule wynosi 111 m. Budowlę wieńczy kopuła o średnicy 34 m, która jest jednym z najbardziej charakterystycznych elementów architektury Londynu. Wewnątrz katedry znajduje się kilka galerii. Największą popularnością cieszy się Kamienna Galeria (Stone Gallery), z której rozpościera się rozległy widok na zakole Tamizy. Druga galeria - Galeria Szeptów (Whispering Gallery) - znana jest ze świetnej akustyki, umożliwiającej porozumiewanie się szeptem z odległości 30 m. W katedrze znajdują się organy zamówione u Bernarda Smitha (~1630-1708) w 1694 roku. Są one wyposażone w 5 manuałów, 189 rzędów piszczałek i 138 rejestrów. Całość zamknięta jest we wspaniałej obudowie zaprojektowanej w warsztacie Christophera Wrena i ozdobionej przez Grinlinga Gibbonsa (1648-1721), znanego brytyjsko-holenderskiego rzeźbiarza.

 

 

 

 

W katedrze p.w. św. Pawła pochowanych jest wiele znanych osób. Na zdjęciach poniżej widzimy groby admirała Horatio Nelsona (1758-1805) oraz gen. Charlesa George'a Gordona (1833-1885). Ten ostatni znany jest dobrze czytelnikom "W pustyni i w puszczy".

Pomnik królowej Anny Stuart (1665-1714) przed katedrą p.w. św. Pawła.

Wizyta w Londynie nie mogła się obyć bez zobaczenia Muzeum Brytyjskiego (British Museum). Muzeum powstało z inicjatywy sir Hansa Sloane'a (1660-1753), lekarza, przyrodnika i kolekcjonera. Chciał on zabezpieczyć swoją kolekcję literatury i dzieł sztuki, liczącą ponad 71 tys. obiektów. Zaoferował więc jej sprzedaż królowi Jerzemu II Hanowerskiemu (1683-1760). Mimo że monarcha nie wykazywał większego zainteresowania zbiorami Sloane’a, to jednak Parlament, głównie za sprawą Arthura Onslowa (1691-1768), zdecydował się na zakup. Uchwała o utworzeniu Muzeum Brytyjskiego została przyjęta 7 czerwca 1753 roku. Pierwszą jego siedzibą była XVII-wieczna posiadłość Montague House w Bloomsbury, nieopodal obecnego budynku. Otwarcie dla zwiedzających nastąpiło 15 stycznia 1759 roku. W latach 50. XIX wieku zbudowana została obecna siedziba Muzeum Brytyjskiego. Począwszy od 1880 roku nastąpiło przenoszenie zbiorów dotyczących historii naturalnej do nowego budynku w South Kensington, gdzie powstało Muzeum Historii Naturalnej (Natural History Museum). W 2000 roku otwarto przykryty szklanym dachem Wielki Dziedziniec Królowej Elżbiety II (The Queen Elizabeth II Great Court), który powstał w miejscu zajmowanym wcześniej przez bibliotekę (szklany dach został zaprojektowany przez angielskiego architekta Normana Fostera). Ponownie otwarto tam czytelnię, a wokół niej i pod nią znajdują się nowe galerie. Wielki Dziedziniec jest największym zadaszonym placem w Europie. Dach jest stalowo-szklaną konstrukcją, składającą się z 1.656 par unikatowych szklanych tafli. Na kolejnych zdjęciach widzimy wnętrza British Museum i niektóre z eksponatów. Na trzecim zdjęciu widoczny jest tzw. "Kamień z Rosetty", którego odnalezienie pomogło odczytać egipskie pismo hieroglificzne. Na kamieniu wyryty został tekst w trzech wersjach - po egipsku pismem hieroglificznym i demotycznym oraz po grecku. Na czwartym zdjęciu pokazane są oryginalne marmurowe rzeźby z ateńskiego Partenonu, zwane "Marmurami Elgina", stanowiące do dziś kość niezgody między Brytyjczykami i Grekami, którzy od 1833 roku bezskutecznie domagają się ich zwrotu. Na ostatnim zdjęciu widoczny jest oryginalny posąg z Wyspy Wielkanocnej (tzw. moai).


 

 

 

 

 

Przed gigantyczną fototapetą koło British Museum, przedstawiającą Mur Hadriana.

 

Na londyńskich ulicach.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jak widać, Londyn jest miastem wielokulturowym.

 

 

Gmachy Parlamentu (Houses of Parliament). Na pierwszych zdjęciach widoczna jest charakterystyczna wieża zegarowa znana pod potoczną nazwą Big Ben. Nazwa początkowo odnosiła się do tylko do dzwonu z Wieży św. Szczepana (St. Stephen’s Tower), zwanej również Wieżą Zegarową (The Clock Tower). Obecnie nazwa Big Ben odnosi się często zarówno do dzwonu, a także zegara oraz samej wieży. W 2012 roku wieża została oficjalnie nazwana Elizabeth Tower dla uhonorowania 60-letniego panowania Elżbiety II. Budowę tej neogotyckiej wieży podjęto po pożarze z 1834 roku, który strawił znaczną część Pałacu Westminsterskiego. Wieża ma 96,3 m wysokości, a każda z czterech tarcz zegarowych ma 7 m średnicy. Zegar został zbudowany przez Edmunda Becketta Denisona (1816-1905) w roku 1854. Tarcze zegara zostały zaprojektowane przez Augustusa Welby'ego Northmore'a Pugina (1812-1852). Na każdej tarczy widnieje łaciński napis: Domine salvam fac reginam nostram Victoriam primam (Panie zachowaj naszą królową Wiktorię I). Dzwon nazwany został od imienia sir Benjamina Halla (1802-1867), głównego komisarza robót w 1858 roku. Inne źródła podają, że ta zwyczajowa nazwa pochodzi od imienia Benjamina Caunta (1815-1861), popularnego w owym czasie boksera wagi ciężkiej. Z powodu zamontowania zbyt ciężkiego młota, po dwóch miesiącach dzwon pękł, a dopiero po trzech latach wymieniono go na lżejszy. Sam dzwon nie został nigdy naprawiony. Na wieży znajdują się cztery mniejsze dzwony, słyszalne co kwadrans i wybijające wariację kilku taktów z Mesjasza Jerzego Fryderyka Händla (1685-1759). Przed siedzibą Parlamentu stoi także widoczny na jednym ze zdjęć pomnik Olivera Cromwella (1599-1658), przywódcy rewolucji angielskiej i Lorda Protektora w latach 1653-1658. Autorem odsłoniętego w 1899 roku pomnika jest sir William Hamo Thornycroft (1850-1925). Mimo, że Cromwell był wibitną postacią w historii Anglii, to trochę dziwi mnie lokalizacja pomnika, gdyż był on znany z tego, że wydatnie ograniczył rolę parlamentu. Warto pamiętać, że Oliver Cromwell był niechętny Polsce ze względu na jej katolicyzm i ustrój demokracji szlacheckiej. Nakłaniał w związku z tym protestanckiego króla Szwecji Karola X Gustawa (1622-1660) do wojny, wzywając go, aby utrącił róg (Polskę) na głowie bestii (Kościoła katolickiego). Przyczynił się w ten sposób do najazdu szwedzkiego na Rzeczpospolitą w 1655 roku.

 

Kaplica Henryka VII Tudora (1457-1509) na przedłużeniu prezbiterium Opactwa Westminsterskiego, vis à vis gmachów Parlamentu.

 

W niewielkim parku koło gmachów Parlamentu ustawiona jest rzeźba Augusta Rodina (1840-1917) "Mieszczanie z Calais".

 

Niedaleko Parlamentu stoi także pomnik Winstona Churchilla (1874-1965), którego autorem jest brytyjski rzeźbiarz Ivor Roberts-Jones (1913-1996). Pomnik został odsłonięty w 1973 roku przez wdowę po Churchillu, Clementine Ogilvy Spencer-Churchill (1885-1977).

Dworzec kolejowy Victoria Station to jedna z głównych stacji kolejowych w Londynie. Została otwarta w 1862 roku. Na stacji tej kończą i zaczynają swój bieg pociągi dwóch przewoźników. Składami firmy Southeastern można stąd dotrzeć m.in. do Chatham. Z kolei firma Southern jest operatorem połączeń m.in. do Brighton i na lotnisko Gatwick. Okazjonalnie z dworca odjeżdżają też luksusowe pociągi turystyczne firmy Venice Simplon. W pobliżu dworca kolejowego Victoria Station znajduje się dworzec autobusowy Victoria Coach Station.

-----

Jak już wspominałem, do Londynu jeżdziłem kilkakrotnie podczas mojej pracy zawodowej. W 1985 i w 1987 roku byłem tam dwukrotnie, pracując na zastępstwie urlopowym pracownika naszej londyńskiej spółki. Dwukrotny miesięczny pobyt pozwolił na poznawanie Londynu podczas weekendów. W tym punkcie relacji, przypomnę, jak wyglądała angielska stolica w owych czasach. Zdjęcia są skanami orwowskich diapozytywów, stąd ich nienajlepsza jakość. Dokładniej opiszę tylko te obiekty, których nie przedstawiłem w moich wcześniejszych relacjach.

-----

Średniowieczny kościół p.w. św. Małgorzaty Antiocheńskiej (St. Margaret Church), a za nim Opactwo Westminsterskie (Westminster Abbey). Kościół p.w. św. Małgorzaty został zbudowany w XII wieku przez mnichów benedyktyńskich. Był miejscem wielu znaczących wydarzeń, w tym zaręczyn Katarzyny Aragońskiej (1485-1536) z Henrykiem VIII Tudorem (1491-1547), które upamiętniono w 1509 roku istniejącym do dziś witrażem. W kościele spoczywają m. in. William Caxton (~1422~1491) - pierwszy brytyjski drukarz, a także Walter Raleigh (1552-1618) - żeglarz i pisarz, stracony za spisek przeciwko Jakubowi I Stuartowi (1566-1625). Świątynia była wielokrotnie przebudowywana. Jej obecne wyposażenie pochodzi z 1877 roku, gdy miała miejsce generalna przebudowa, przeprowadzona przez George'a Gilberta Scotta (1811-1878). Zachował on elementy poprzedniego wystroju, w tym okna witrażowe upamiętniające m. in. Johna Miltona (1608-1674) - twórcę ”Raju utraconego” oraz admirała Roberta Blake'a (1598-1657) - wybitnego żeglarza, pogromcy floty hiszpańskiej. Kościół św. Małgorzaty był miejscem wielu ważnych ślubów. 12 września 1908 roku sakramentalne ”tak” wypowiedział tu przyszły premier Wielkiej Brytanii, Winston Churchill (1874-1965), pojmując za żonę Clementine Hozier (1885-1977).

Opactwo Westminsterskie (Wesminster Abbey).

Przed Opactwem Westminsterskim i na ulicy Whitehall w czasie obchodów Dnia Pamięci (Remembrance Day) 11 listopada.

 

 

 

 

Pomnik słynnego brytyjskiego dowódcy z czasów II wojny światowej - marszałka Bernarda Law Montgomery' ego ps. Monty (1887-1976). Pomnik jest ustawiony przed siedzibą Ministerstwa Obrony na ulicy Whitehall. Autorem pomnika jest chorwacki rzeźbiarz Oscar Nemon (1906-1985).

Przed siedzibą premiera na Downing Street.


 

Jesienny dzień w Parku św. Jakuba (St. James Park) w centrum Londynu. Ten 23-hektarowy park jest najstarszym z królewskich parków w Londynie. Został założony przez Henryka VIII Tudora (1491-1547) w 1532 roku.

 

Pałac Westminsterski (Palace of Westminster) mieszczący budynki Parlamentu (Houses of Parliament) i wchodząca w skład kompleksu wieża zegarowa ze słynnym zegarem tzw. Big Benem.

 

 

 

 

Most Westminsterski (Westminster Bridge), budynki Parlamentu i wieża zegarowa "Big Ben".

Królewski zamek i twierdza Tower of London oraz położony obok niej Tower Bridge - jeden z symboli Londynu.

 

 

 

Królewskie Obserwatorium Astronomiczne w Greenwich (The Royal Greenwich Astronomical Observatory). Zostało zbudowane przez króla Karola II Stuarta (1630-1685) w 1675 roku. Później zostało przeniesione (ze względu na utrudniającą obserwacje bliskość centrum Londynu), zaś w jego budynku mieści się obecnie muzeum astronomiczne. W kompleksie tym mieści się także wspaniałe muzeum zegarów (większość z nich działa do dziś). Znajduje się tu też oznaczenie południka zerowego, który faktycznie - zgodnie z najnowszymi pomiarami - znajduje się w odległości ok. 150 m od samego obserwatorium.

 

 

Widok ze wzgórza w Greenwich na zabudowania Królewskiej Szkoły Morskiej (The Royal Naval College), działającej tu w latach 1873-1998.


 

 

Sławny kliper "Cutty Sark", zbudowany w Szkocji w 1869 roku jako żaglowiec do przewozu herbaty z Chin. Był to w ówczesnych czasach najszybszy kliper, mogący w ciągu dnia przepłynąć 350 mil. Obecnie jest zacumowany w Greenwich i pełni funkcję statku-muzeum.

 

 

Skromny grób dowódcy AK, gen. Tadeusza Komorowskiego ps. "Bór" (1895-1966) i jego żony Ireny hr. de Lamezan-Salins (1904-1968) na cmentarzu Gunnersbury. Na cmentarzu tym wzniesiono także Obelisk Katyński, upamiętniający nie tylko jeńców z Kozielska, rozstrzelanych w Katyniu, lecz także ofiary obozów w Starobielsku i Ostaszkowie. Na cmentarzu Gunnersbury znajdziemy też groby ukraińskich działaczy niepodległościowych.


 

 

 

 

Pomnik przy lotnisku Northolt upamiętniajacy polskich lotników, tzw Polish War Memorial. Wzniesiony został z inicjatywy polskiego stowarzyszenia Polish Air Force Association, a odsłonięty w 1948 roku koło bazy RAF Northolt. Pomnik został zaprojektowany przez Mieczysława Lubelskiego (1887-1965) i wykonany w wapieniu, zwieńczony jest orłem odlanym z brązu.

 

 

Uliczka Loveday Road i inne miejsca na Ealingu - dzielnicy w której zamieszkuje sporo Polaków. Na ostatnim zdjęciu widoczny jest także polski rzymskokatolicki kościół p.w. NMP Matki Kościoła (Roman Catholic Church of Our Lady Mother of the Church - Polish Church) należący do diecezji westminsterskiej.

 

 

 

 

 

Regent Street w nocy.

 

 

W okolicach Clarence House.

 

 

Kościół p.w. św. Marcina (St. Martin-in-the-Fields) to świątynia anglikańska znajdująca się na północno-zachodnim rogu Trafalgar Square w dzielnicy Westminster. Obecny kościół został zbudowany przez Jamesa Gibbsa (1682-1754) w 1721 roku na fundamentach świątyni, która została zniszczona przez wielki pożar Londynu w 1666 roku. Początkowo architekt był bardzo krytykowany, ale z czasem kościół p.w. św. Marcina stał sie sztandarowym przykładem architektury charakterystycznej dla kolonialnych budowli sakralnych w Stanach Zjednoczonych, gdzie większość świątyń anglikańskich była budowana w taki sposób. W kościele można z łatwością dopatrzyć się elementów barokowych, w szczególności, jeżeli chodzi o plan, na którym została postawiona budowla, wystrój i wewnętrzną strukturę świątyni. W środku znajduje się imponujące sklepienie kolebkowe, urządzone w stiuku przez włoskich artystów Giovanniego Battistę Baguttiego (1742-1823) i Giuseppe Arturiego (1745-1815). Główne wejście przypomina klasyczny portyk z korynckimi kolumnami zwieńczonymi trójkątnym przyczółkiem. Na dachu znajduje się wieża zegarowa, która wysmukla całość. W środku kościoła panuje przepiękna akustyka i jest to jedno z najlepszych miejsc w Londynie do odbywania sie koncertów muzyki klasycznej, jazzu czy występów chóralnych. W 1959 roku powstała tu słynna orkiestra kameralna Academy of St. Martin-in-the-Fields, kierowana przez wybitnego dyrygenta Neville'a Marrinera (1924-2016). Świątynia służy też jako kościół parafialny Rodziny Królewskiej.

 

 

 

 

Pomnik upamiętniający brytyjskich żołnierzy poległych w wojnie krymskiej w latach 1853 -1856, tzw. The Guards Crimean War Memorial. Pomnik stoi na Waterloo Place. Został odsłonięty w 1861 roku i składa się z rzeźb trzech gwardzistów z alegoryczną postacią kobiety, symbolizującą honor. Został odlany w brązie, a w skład stopu wchodzi metal z rosyjskich dział zdobytych w Sewastopolu. Autorem pomnika jest rzeźbiarz John Bell (1811-1895).


 

 

Na ulicach Londynu.

 

 

 

 

 

Pomnik Spencera Comptona Cavendisha (1833-1908), VIII Księcia Devonshire. stojący na rogu ulic Whitehall i Horse Guards Avenue.

 

XVIII-wieczne budynki dawnych koszar Gwardii Konnej (Horse Guards). Wzniesione zostały w latach 1750-1759 za panowania Jerzego II Hanowerskiego (1683-1760).

 

Eksponaty sztuki starożytnej w British Museum.

 

 

 

 

 

 

 

Nad Tamizą.

 

 

Tzw. "Speakers' Corner" w Hyde Parku.

 

  

Na Oxford Street, jednej z głównych ulic centrum Londynu.

 

 

Dziękuję za uwagę.

 

 

 

 

 

Dana_N
Obrazek użytkownika Dana_N
Offline
Ostatnio: 1 miesiąc 10 godzin temu
Rejestracja: 07 paź 2013

  Biggrin    jeszcze stary double decker   Smile Już teraz się takiego nie zobaczy.

Londyn to wyjątkowe miasto, cieszę się, że przez ostatnich 6 lat mieszkałam w pobliżu i wielokrotnie mogłam tam być. Za tydzień przeprowadzam się w inne miejsce Anglii i trochę będzie mi żal, że do Londynu będe miała zdecydowanie dalej.

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 13 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Dana, wiem, że już takich autobusów się nie zobaczy. Między innymi dlatego dałem trochę zdjęć z mojego pierwszego wyjazdu do Londynu w 1985 roku, a więc dość dawno. Później bywałem w Londynie wielokrotnie służbowo i dwa razy prywatnie. Ostatnio - 2 lata temu, ale trudno to uznać za pobyt, gdyż był to tylko nocleg w drodze powrotnej z Seszeli... Ale generalnie, lubię to miasto. Pozdrawiam.:)

Nel
Obrazek użytkownika Nel
Offline
Ostatnio: 4 godziny 19 minut temu
admin
Rejestracja: 04 wrz 2013

Wspaniały spacer po Londynie Preved

Ja to miasto bardzo lubię więc dziękuję za kolejną wizytę.

Piszesz też mnóstwo ciekawych informacji.. nie wiedziałam np że słynny  O. Cromwell tak się przyczynił na najazdu Szwedów na nasz kraj Diablo

No trip no life

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 13 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Nel, nie sądzę, aby namowy Cromwella w istotny sposób wpłynęły na politykę Karola X Gustawa, ale faktem jest, że nakłaniał go do takiej akcji. Tak więc, w pewnym stopniu przyczynił się do niej (podobnie jak wiele innych osób, choćby znany nam Hieronim Radziejowski...). Pozdrawiam. Biggrin

Dana_N
Obrazek użytkownika Dana_N
Offline
Ostatnio: 1 miesiąc 10 godzin temu
Rejestracja: 07 paź 2013

achernar51swiat :

Oczywiście Karola X Gustawa (przypadkowo wklepała mi się literka "Z" zamiast "X"0...

achernar51swiat, jeśli zdarzy Ci się w poście literówka, lub po prostu chciałbyś coś poprawić czy zmienić, masz na dole po prawej stronie opcję edytuj post i możesz to zmienić w już istniejącym wpisie i zapisać.

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 13 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Dana, dziękuję za przypomnienie. Faktycznie, można edytować każdy wpis. Pozdrawiam. Biggrin

Wyszukaj w trip4cheap