--------------------

____________________

 

 

 



Greckie wakacje 2017

30 posts / 0 nowych
Ostatni wpis
Strony
achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 11 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Leonidio

Leonidio (Λεωνίδιο) jest miastem położonym w odległości 18 km od Tyros, liczącym ok. 4 tys. mieszkańców. Od północy i południa otaczają je spektakularne, strome zbocza górskie. Przez miasto przepływa rzeka Dafnon, a jej brzegi połączone są trzema mostami. Miasto jest stolicą niewielkiego regionu Tsakonia (Τσακωνία). Ma bardzo ładną architekturę i wiele klimatycznych wąskich uliczek. Leonidio znajduje się w pobliżu starożytnego miasta Prasiae, które było ważnym portem dla Sparty aż do jego zniszczenia przez Ateńczyków podczas wojny peloponeskiej. W średniowieczu Leonidio służyło głównie jako zimowe schronienie dla mieszkańców Prastos (Πραστός), dawnej stolicy Tsakonii. Kiedy jednak Prastos zostało doszczętnie zniszczone przez Ibrahima Paszę (1789-1848) podczas wojny o niepodległość Grecji, uchodźcy z niego znaleźli schronienie w Leonidio. W następnych latach miasto kwitło i rozwijało się, a w jego granicach powstały piękne neoklasycystyczne domy mieszkalne. 21 stycznia 1949 roku w mieście doszło do dużej bitwy podczas greckiej wojny domowej. Dziś w gospodarce Leonidio, obok rolnictwa coraz większą rolę odgrywa turystyka. Miasteczko jest również odwiedzane przez licznych wspinaczy, mierzących się z pobliskimi urwiskami. W pobliżu Leonidio, w odległości 4 km od miasteczka, znajduje się malowniczy port Plaka. Znajdziemy tam wiele nadmorskich tawern i barów, a co roku w sierpniu odbywa się tu również "Tsakoński Festiwal Bakłażanów", przyciągający szefów kuchni z całej Europy i cieszący się coraz większą popularnością.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-----

 

Kosmas

 

 

Kosmas (Κοσμάς) to górska wioska, położona w południowo-wschodniej części pasma Parnon wśród lasów jodłowych na wysokości 1.127 m n.p.m. w odległości 32 km od Leonidio. Niektórzy historycy uważają, że na obszarze, na którym znajduje się dziś Kosmas, znajdowało się starożytne miasto Selinos i świątynia poświęcona Apollinowi, ale brak jest materialnych dowodów potwierdzających tę hipotezę. Pierwsza wzmianka o Kosmas pojawia się w liście metropolity Monemvazji Gennadego z 1592 roku. Istnieją świadectwa historyczne o udziale mieszkańców Kosmas zarówno w greckiej wojnie o niepodległość 1821 roku, jak i w wojnie z najeźdźcami włoskimi w 1940 roku. W czasie okupacji niemieckiej, w 1944 roku, wieś została spalona przez Niemców, a później, podczas greckiej wojny domowej, została splądrowana. Obecnie Kosmas zamieszkuje ok. 400 osób. Wielu mieszkańców osady spędza zimę w sąsiednich wioskach Laconia Geraki (Λακωνίας Γεράκι) i Vrontamas (Βρονταμάς). W centrum osady znajduje się kościół p.w. św. św. Kosmy i Damiana, od imienia których miejscowość wzięła nazwę, kamienne fontanny z lwami oraz plac ze starymi platanami i tradycyjnymi kawiarniami.

-----

Droga do Kosmas jest wąska i kręta, ale oferuje piękne widoki.

 

 

Kościół p.w. św. św. Kosmy i Damiana.

 

 

 

 

W różnych miejscach w wiosce.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-----

 

c.d.n.

Piea
Obrazek użytkownika Piea
Offline
Ostatnio: 11 godzin 52 minuty temu
Rejestracja: 19 wrz 2017

Achernar pisze:  "strasznie żałuję, że nie pokażę czterech miejsc odwiedzonych miejsc - teatru w Epidauros, sanktuarium w Delfach, pięknego klasztoru w Ossios Loukas oraz Aten. Niestety, gdzieś zapodział mi się pendrive ze zdjęciami z tych miejsc. Jeśli się znajdzie, to w przyszłości uzupełnię relację o te punkty" 

jakby co, to jakieś fotki z Epidauros, z Delf i z Aten - mam!, więc mogę wspomóc!  Biggrin  a w klasztorze Ossios Loukas niestety nigdy nie byłam...! Unknw

Piea

Nel
Obrazek użytkownika Nel
Offline
Ostatnio: 3 godziny 14 minut temu
admin
Rejestracja: 04 wrz 2013

Ja w ogóle Grecji kontynentalnej nie znam ( poza Atenami oczywiście) a wygląda bardzo ciekawie ..no i turystów pewnie mniej niż na wyspach

No trip no life

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 11 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Mykeny

 

 

Mykeny (Μυκήνες) to dziś niewielka miejscowość w Argolidzie, licząca ok. 360 mieszkańców. W starożytności było to miasto, stanowiące główny ośrodek polityczny Grecji w epoce brązu. Historia Myken ginie w mrokach dziejów, a ich początki nie są jasne. Według mitologii greckiej, miasto założył heros Perseusz, syn królewny Danae i Zeusa, mąż Andromedy - założyciel dynastii Perseidów. Miejsce wybrano doskonale. Wokół roztaczają się bowiem wysokie, strome góry, oddzielone od wzniesienia głębokimi wąwozami. Nietrudno było więc zorganizować tu skuteczną obronę. Ok. 2000-1900 roku p.n.e. na wzgórzu osiedlili się Achajowie. Mniej więcej 300 lat później rozkwit Myken doprowadził do narodzin kultury mykeńskiej. Była ona pierwszą tak dobrze zorganizowaną i rozwiniętą cywilizacją Grecji kontynentalnej. Stopniowo Mykeńczycy opanowali Peloponez i centralną Grecję, a także wyspy Morza Egejskiego. W 1450 roku p.n.e. zawładnęli także Kretą, a kontakt z cywilizacją minojską zaowocował pojawieniem się alfabetu, znanego dzisiaj jako pismo linearne B i uważanego za najstarszy zapis języka greckiego. Sto lat po podboju Krety na wzgórzu w Mykenach zbudowano pierwszy pałac. Przykładem ekspansji Mykeńczyków jest także opisywana przez Homera wyprawa przeciwko Troi. Odbyła się ona między 1250 i 1200 rokiem p.n.e., a na czele Achajów stanął władca Myken Agamemnon z rodu Atrydów. Ok. 1100 roku p.n.e. Mykeny zostały zdobyte i zniszczone przez Dorów. Po tym wydarzeniu miasto utraciło swe znaczenie. W okresie klasycznym, w 480 roku p.n.e., Mykeny jako jedyne z miast Argolidy wysłały liczący 80 żołnierzy oddział na pomoc Spartanom pod Termopile. Mieszkańcy Myken brali też udział w bitwie pod Platejami w roku 479 p.n.e., w której zjednoczone siły greckie pod dowództwem regenta spartańskiego Pauzaniasza pokonały silną armię perskiego władcy Kserksesa I (518-465 p.n.e.), dowodzoną przez Mardoniusza (?-479 p.n.e.). W roku 468 p.n.e. miasto zostało zniszczone przez połączone wojska Argos, Tegei i Kleonaj. Po kilkuset latach, w epoce hellenistycznej, Mykeny odbudowano, jednak wkrótce ponownie się wyludniły.

 

Na miejscu dawnego grodu prowadzone są wykopaliska. Rozpoczął je Heinrich Schliemann (1822-1890) w latach 1874-1876. Ów odkrywca Troi postanowił poraz kolejny dosłownie potraktować dzieła Homera i ruszył na poszukiwanie mykeńskiego miasta. Tak jak w przypadku Troi, nie pomylił się i w roku 1876 odkrył stolicę dawnych władców Grecji. O ile jednak Troję Schliemann musiał odnaleźć i odkopać w całości, to w przypadku Myken miał ułatwione zadanie, gdyż majestatyczna Lwia Brama znajdowała się na swoim miejscu, od wieków fascynując podróżników i miejscowych pasterzy. Nikt z nich jednak nie przypuszczał, jakie skarby kryją się pod ziemią. Prace wykopaliskowe kontynuowane były przez jego współpracownika Wilhelma Dörpfelda (1853-1940) w latach 1885-1887, a od 1920 roku kierował nimi angielski archeolog Alan John Bayard Wace (1879-1957), który ustalił chronologię poszczególnych stanowisk archeologicznych na terenie Myken. Później prowadzili je greccy archeologowie, m.in. Ioannis Papademetriu (1904-1963) i Georgios Mylonas (1898-1988). Do najważniejszych wykopalisk należą ruiny akropolu (nazywanego też mykeńską cytadelą) wraz z pozostałościami pałacu oraz bogato wyposażone grobowce szybowe i komorowe, w których znaleziono złote maski, biżuterię i broń. Odkopano też ruiny wielu domów znajdujących się poza cytadelą, 50 tabliczek z psmem linearnym B, posągi gliniane i inne artefakty.

 

Z Mykenami związane są dwa starożytne mity - o tzw. klątwie rodu Atrydów oraz o dwunastu pracach Heraklesa.

 

Według mitów w Mykenach panowały trzy pokolenia władców z dynastii Perseidów, wywodzącej się od założyciela miasta - Perseusza. Ostatni z nich, Eurysteusz, zmarł bezpotomnie. Mykeńczycy na swego władcę wybrali wówczas Atreusza. Z władcą tym i jego rodem związana jest klątwa, którą dobrze znały kolejne pokolenia starożytnych Greków. Wszystko zaczęło się w momencie, gdy żonę Atreusza uwiódł jego brat Tiestes. W akcie zemsty Atreusz zamordował synów Tiestesa, a w czasie uczty podał mu potrawę przyrządzoną z ich ciał. Tak bardzo rozgniewało to bogów, że rzucili klątwę na cały ród. Syn Atreusza, Agamemnon, by zostać władcą Myken musiał wygnać własnego wuja. Jego brat Menelaos ożenił się z piękną Heleną, którą porwał trojański książę Parys, co doprowadziło do wojny trojańskiej, której zwycięzcą został Agamemnon. Nie cieszył się on jednak długo swym triumfem, gdyż po powrocie do Myken został zamordowany przez swą żonę Klitajmestrę i jej kochanka Ajgistosa. Kilka lat później wiarołomna małżonka została zabita przez własnego syna Orestesa. Ten sam los spotkał także jej kochanka. Matkobójcę ścigały boginie zemsty Erynie. Uciekając przed nimi, Orestes dotarł do Aten, gdzie stanął przed trybunałem Areopagu. Z winy oczyściła go Atena, która przewodniczyła obradom sądu, Dzięki temu z rodu Atrydów została zdjęta klątwa.

 

Drugi mit związany jest z postacią Heraklesa. Hera, która nienawidziła tego herosa, zesłała na niego obłęd, w przypływie którego zabił on swoją żonę i dzieci. Karą za tę zbrodnie było 12 prac, które Herakles musiał wykonać w ramach pokuty. Wyrocznia delficka kazała mu się udać do mykeńskiego króla Eurysteusza, dla którego miał pracować przez 12 lat. Pierwszym zadaniem Heraklesa było zabicie lwa nemejskiego, który porywał kobiety do swej jaskini w pobliżu Nemei i zabijał wojowników, którzy chcieli je uwolnić. Ponieważ lew miał futro ze złota, które chroniło go przed wszelką bronią, Herakles musiał udusić potwora gołymi rękami. Po wykonaniu tego zadania heros miał zgładzić Hydrę, która żyła na bagnach w pobliżu Lerny. Ten wielogłowy potwór terroryzował okoliczne wsie, a niełatwo go było uśmiercić, gdyż po odcięciu każdej głowy w jej miejscu odrastały dwie nowe. Herakles odcinał więc głowy, zaś jego pomocnik Jolaos od razu wypalał rany, uniemożliwiając taką regenerację. Trzecim zadaniem było schwytanie łani kerynejskiej. Herakles ścigał to niezwykle szybkie zwierzę przez cały rok po całej Grecji. Udało mu się je ująć dopiero wtedy, gdy przestrzelił mu nogi strzałą zatrutą we krwi Hydry lernejskiej. Po schwytaniu łani przyszedł czas na dzika, siejącego spustoszenie na stokach góry Erymantos. Herakles postanowił schwytać go zimą. Wypłoszył go z kryjówki i zapędził w głęboki, kopny śnieg, w którym zwierzę omdlało z wycieńczenia. Kolejnym zadaniem Heraklesa było oczyszczenie niesprzątanych od lat stajni króla Elidy, Augiasza, które pokrywała gruba warstwa cuchnących odchodów. Aby wykonać tę pracę w ciągu jednego dnia, heros zmienił bieg rzeki Alfeiós, której wody przepłynęły przez stajnie i oczyściły je. Kolejną pracą było wytrzebienie drapieżnych ptaków, gnieżdżących się nad Jeziorem Stymfalijskim, które zabijały ludzi i zatruwały pola. By je wypłoszyć, Herakles użył podarowanej mu przez Atenę kołatki, a gdy ptaki poderwały się do lotu powystrzelał je z łuku.

By wykonać kolejne zadania Herakles musiał opuścić Peloponez. Eurysteusz kazał mu bowiem schwytać byka kreteńskiego, który pustoszył wyspę, pojmać żywiące się ludzkim mięsem klacze Diomedesa, króla Tracji, ukraść pas Hippolity, przywódczyni legendarnych Amazonek, porwać woły Geriona strzeżone przez dwugłowego psa oraz zerwać jabłka Hesperyd z sadu należącego do Hery. Dwunastą i ostatnią pracą było uprowadzenie trójgłowego Cerbera z Hadesu. Najpierw jednak Herakles odwiedził Eleusis, gdzie dowiedział się jak wejść do podziemi i z nich wyjść. Dostał się on do Hadesu przez pieczarę na przylądku Tenaron i uzyskał zgodę Hadesa na pojmanie Cerbera, pod warunkiem, że nie użyje broni. Heros złapał psa i przyprowadził go do Myken. W ten sposób wykonał wszystkie zadania i odzyskał wolność.

 

-----

 

Licząca ponad 3.000 lat mykeńska twierdza należy do najważniejszych pomników starożytnej Grecji. Zabudowania położone na zboczu wzgórza otaczają potężne mury cyklopowe, zbudowane z potężnych bloków skalnych układanych poziomo. W starożytności uważano, że zostały one wzniesione przez mitycznych Cyklopów - stąd ich nazwa. Pierwsze mury w Mykenach powstały ok. 1350 roku p.n.e. i otaczały one najwyższą część wzgórza. Z czasem je rozbudowano. Mają zazwyczaj 5-8 m grubości i pierwotnie sięgały 9 m wysokości.

 

 

 

 

Do wnętrza warowni prowadziły dwie duże bramy: Lwia Brama datowana na ok. 1250 rok p.n.e. i Tylna Brama, a także dwie mniejsze bramy. Lwia Brama (zwana też Bramą Lwic) to główna brama cytadeli mykeńskiej, znajdująca się w północno-zachodniej części murów obronnych. Wiodła do niej droga po rampie, obudowanej murami ciosowymi. Obramowanie Lwiej Bramy tworzą dwa pionowo ustawione bloki kamienne, nachylone lekko ku środkowi. Brama jest jedynym zachowanym przykładem monumentalnej rzeźby mykeńskiej. Pomimo że w ciągu wieków była zawsze przynajmniej częściowo odsłonięta, przetrwała - zapewne dzięki ogromnej wadze, uniemożliwiającej jej wywóz. Trójkątna płyta z wapienia, wypełniająca tzw. trójkąt odciążający, dekorowana jest płaskorzeźbą, na której osi przedstawiona jest kolumna z fragmentem belkowania. Po jej bokach znajduje się para zwierząt wpisanych w trójkątne pole. Przednimi łapami wspierają się na niskich ołtarzach, umieszczonych pod kolumną. Zwierzęta te są powszechnie uważane za lwy (lub lwice) i stąd pochodzi nazwa bramy. Jednak ze względu na ich niezachowane głowy, identyfikowane bywają także z gryfami lub sfinksami.

 

 

 

 

 

Tuż za Lwią Bramą, po prawej stronie, znajdują się ruiny dwukondygnacyjnej budowli. Składała się ona z kilku małych pomieszczeń i była wzniesiona wraz z bramą. Prawdopodobnie była to wartownia, choć współcześnie nazywana jest ona "spichlerzem", gdyż archeolodzy znaleźli w niej pitosy ze zwęglonym ziarnem. Za Lwią Bramą znajduje się także tzw. okręg grobów szybowych A, pochodzących z XVI-XV wieku p.n.e. Pierwotnie znajdowały się one poza murami, a podczas rozbudowy cytadeli część nekropolii została włączona w jej obszar. To właśnie te groby odpopał Schliemann, wydobywając z nich dużą liczbę złotych przedmiotów, biżuterię, ikrustowane sztylety, miecze oraz rytony (naczynia w kształcie rogu, służące do picia wina). W jednym z tych grobów znajdowała się słynna maska, którą Schliemann przypisał Agamemnonowi.

 

 

 

 

W najwyższej części twierdzy znajdowała się siedziba władcy. Do dzisiaj przetrwały z niej bardzo skromne pozostałości i trzeba rzeczywiście dużej wyobraźni, by uzmysłowić sobie, jak mogła ona wyglądać w czasach świetności. W jej ruinach odkryto pozostałości fresków zdobiących ściany, stiuków oraz posadzki ułożonej z kamienia gipsowego. Pałac wzniesiono na dwóch poziomach i rozplanowano wokół centralnego dziedzińca. Po wschodniej stronie znajdowała się reprezentacyjna sala - królewski megaron. Poprzedzony niewielkim przedsionkiem był on największą i najwspanialszą z pałacowych komnat. Znajdował się tu tron i okrągłe palenisko, które służyło do składania ofiar i ogrzewania pomieszczenia. Niewielkie pomieszczenia po północnej stronie dziedzińca mogły być pokojami królewskimi. W jednym z nich odkryto ślady tzw. czerwonej łazienki. Być może było to miejsce śmierci Agamemnona, który zginął w kąpieli z rąk własnej żony Klitajmestry i jej kochanka Aigistosa.

 

 

 

 

Na terenie twierdzy mieszkał król, jego rodzina i dworscy dygnitarze. Reszta Mykeńczyków zajmowała sąsiednie wzgórza - tzw. dolne miasto. Składało się ono z kilku osiedli, których pozostałości można oglądać do dzisiaj. W jednym z nich odnaleziono m.in. dom kupca oliwy z XIII wieku p.n.e. W piwnicach budynku archeolodzy natrafili na pitosy oraz tabliczki z pismem linearnym B, zawierające listę roślin aromatycznych. Przypuszczalnie był to warsztat, w którym wyrabiano olejki eteryczne. Co ważne, znalezisko to świadczy również o tym, że znajomość pisma nie była jedynie domeną królewskich skrybów.

 

 

 

 

 

Najsłynniejszym artefaktem odkrytym przez Schliemanna była złota maska, którą archeolog przypisał Agamemnonowi. Podekscytowany znaleziskiem, wysłał krótki telegram do króla Grecji Jerzego I (1845-1913), pisząc: "Spojrzałem w twarz Agamemnona". W rzeczywistości, maska ta należała do króla żyjącego trzy wieki przed mitycznym bohaterem spod Troi. Oryginał maski przechowywany jest w Narodowym Muzeum Archeologicznym w Atenach (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο).

 

 

Ciekawostką cytadeli mykeńskiej jest podziemna cysterna, ukryta w północno-wschodnim narożniku muru. Zbudowano ją na wypadek oblężenia. Kręty, głęboki szyb prowadzi do wielkiego zbiornika wody zasilanego niegdyś ze źródła za pomocą terakotowego wodociągu. Choć większość znalezisk z Myken można podziwiać w Narodowym Muzeum Archeologicznym w Atenach, to ich kopie oraz niektóre oryginały eksponowane są w miejscowym Muzeum Archeologicznym, znajdującym się obok cytadeli.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Najznakomitszym obiektem mykeńskim poza cytadelą jest tzw. Skarbiec Atreusza, zwany także Grobem Agamemnona, położony na wzgórzu Panagitsa. Nazwa "skarbiec Atreusza" została użyta przez greckiego geografa Pauzaniasza, który opisał grobowiec w swoim dziele "Wędrówki po Helladzie". Odzwierciedla ona błędną interpretację przeznaczenia budowli. Grobowiec został wzniesiony ok. 1250 roku p.n.e. i naprawdę nie wiadomo kto w nim spoczywał, gdyż grób został ograbiony jeszcze w starożytności. Z pewnością była to jednak osoba z rodu królewskiego. Do wnętrza grobowca prowadzi długi 36-metrowy korytarz (dromos). Znajdującą się na jego końcu bramę wieńczy nadproże z jednego bloku kamienia, dopasowane do kształtu grobowca. Ma ono 9 m długości i waży 120 ton. Trójkątna pusta przestrzeń powyżej nadproża jest celowym zabiegiem - miała ona zmniejszyć nacisk konstrukcji na kamienny blok. Kiedyś zasłaniał ją rzeźbiony relief. Okrągłe wnętrze grobowca jest imponujące. Patrząc na kopułę, warto pamiętać, że w czasach, gdy ją budowano, ludzie nie znali żelaznych narzędzi ani zaprawy murarskiej. Przez jakiś czas grobowiec był używany przez pasterzy - ich ogniska osmaliły wnętrze budowli. W 1878 roku grecki archeolog Panagios Stamatakis (1840-1885) odsłonił dromos i oczyścił komnatę. Skarbiec Atreusza był inspiracją dla Juliusza Słowackiego (1809-1849), który zwiedził grób w 1836 roku, do napisania wiersza "Grób Agamemnona".

-----

c.d.n.

 

Asia-A
Obrazek użytkownika Asia-A
Offline
Ostatnio: 1 dzień 15 godzin temu
Rejestracja: 01 wrz 2015

Będąc w Mykenach koniecznie chciałam zobaczyć Grób Agamemnona. Było to po maturze ( wyjazd z rodzicami do Grecji z namiotem) . Bilet  kosztował w przeliczeniu na nasze możliwości spore pieniądze. Kluczyłam po alejkach „ruinek”, dopiero jakiś turysta pokazał gdzie go szukać. Pamiętam też to miejsce, gdyż w trakcie zwiedzania przyszła straszna ulewa, przemoczyło nas do suchej nitki. Jak nietypowe było to zjawisko (chyba przełom lipca i sierpnia) świadczy fakt, że np. wracając widać  było kilka kolizji z udziałem samochodów spowodowanych deszczem. Zdjęć swoich nie posiadam.

Bye Zobacz mnie na Facebooku Relaks na drutach! Yes 3

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 11 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Nauplion

 

 

Nauplion (Ναύπλιο) jest miastem leżącym w Argolidzie w północno-wschodniej części Peloponezu. Liczy ok. 15 tys. mieszkańców. Był pierwszą stolicą niepodległej nowożytnej Grecji.

Pierwsze ślady osadnictwa w okolicy miasta oraz fragmenty muru twierdzy pochodzą z XII wieku p.n.e. Według mitologii greckiej, Nauplion został założony i nazwany na cześć Nafpliosa, ojca Palamidisa. Dzięki strategicznemu położeniu w głębokim zakolu Zatoki Argolidzkiej, Naplion był początkowo - obok Argos - jednym w ważniejszych miast portowych Argolidy, rywalizującym stale z Argos. W epoce klasycznej (w V i IV wieku p.n.e.) nastąpił powolny upadek miasta - aż do II wieku n.e. zostało ono całkiem opuszczone, o czym mówi świadectwo Pauzaniasza. Do naszych czasów dotrwały starożytne ruiny, widoczne na niewielkim stanowisku archeologicznym. W czasach bizantyjskich miasto założono ponownie, a na tamtejszym akropolu, zwanym Akronauplią (Ακροναυπλία), wzniesiono twierdzę obronną. Najazd arabski w X wieku zniszczył Nauplion, który wkrótce został odbudowany i w XI wieku stał się ważnym ośrodkiem handlowym. W 1180 roku cesarz Manuel I Komnen (1118-1180) mianował Theodorosa Sgourosa (?-1198) gubernatoren Nauplionu, a za rządów jego następcy Leona Sgourosa (?-1208) Wenecjanie uzyskali w1199 roku przywilej wolnego handlu. W 1210 roku Nauplion został zdobyty po oblężeniu przez Geoffreya Villehardouina (1150-1213) i dostał się pod władzę krzyżowców, nazywanych tu Frankami, zaś pod koniec XIV stulecia przeszedł w ręce Wenecjan. Utrzymali się oni tu do 1530 roku, a w XV wieku zbudowali obronny zamek Bourtzi (Μπούρτζι) na przybrzeżnej wysepce Świętego Teodora (Άγιοι Θεώδοροι). W 1396 roku Turcy oblegali Nauplion, lecz wycofali się z powodu inwazji Timura Chromego - Tamerlana (1336-1405). W 1463 roku Nauplion bezskutecznie oblegał Mehmed II Zdobywca (1432-1481) i jego syn Bajazyd II (1447-1512). W 1530 roku miasto próbował zdobyć Sulejman Wspaniały (1494-1566), lecz dopiero w 1540 roku, po trzyletnim oblężeniu, znalazło się ono pod panowaniem osmańskim. W roku 1686 Francesco Morosini (1619-1694) odbił Nauplion dla Wenecjan, którzy sprawowali tu rządy do 1715 roku. W tym okresie, na wzgórzu sąsiadującym z Akronauplią wzniesiono rozległą twierdzę Palamidi (Κάστρο Παλαμήδι). W latach 1799-1801 epidemia dżumy zdziesiątkowała ludność miasta. 30 listopada 1822 roku - nagłym atakiem zapoczątkowanym od najwyżej położonej części twierdzy Palamidi - miasto wyzwolone zostało przez połączone oddziały powstańcze Staikosa Staikopulosa (1798-1835). Po odzyskaniu przez Grecję niepodległości, Nauplion był w latach 1823-1834 pierwszą stolicą nowożytnego państwa greckiego. Miasto zostało przebudowane zgodnie z planem urbanistycznym Stamatisa Voulgarisa (1774-1842).

Nauplion, nazywany też "miastem trzech twierdz", uchodzi za jedno z najpiękniejszych miast kontynentalnej Grecji. Rzeczywiście, jego urok jest niepowtarzalny, choć mało grecki, jako że przez wiele tat panowali tu Wenecjanie.

 

-----

 

Nad miastem góruje, wzniesiona przez Wenecjan w latach 1711-1714, imponująca forteca Palamidi. Jej nazwa pochodzi od imienia mitycznego współzałożyciela miasta - Palamidesa. Twierdza ta zachowała się w praktycznie w idealnym stanie i stanowi jedną z najpotężniejszych tego typu budowli w całej Grecji. Zajmuje ona szczyt skalistego wzgórza, dominującego nad Nauplionem. Kompleks fortyfikacji został zaprojektowany jako zespół ośmiu niezależnych bastionów, wzniesionych na różnych poziomach. Choć twierdza wydawała się nie do zdobycia, rok po jej ukończeniu wpadła w ręce Turków. Aby dojść do niej z miasta trzeba pokonać wiodących do niej 857 stopni. Wspinaczka jest bardzo męcząca, ale nagrodą są zapierające dech widoki, roztaczające się ze schodów i ze szczytu wzniesienia. My, z uwagi na upał i umówione spotkanie z synem i jego rodziną w Epidauros, nie zdecydowaliśmy się na szturmowanie wzgórza. Brak czasu nie pozwolił także na "zdobycie" góry z pomocą samochodu (bo prowadzi na nią także ogólnodostępna droga).

 

 

 

 

 

 

 

Najatrakcyjniejszą częścią miasta jest położona na cyplu starówka. Spacer po niej jest przyjemnością samą w sobie. Ma ona wąskie uliczki, kameralne place i ładną portową promenadę, którą wypełniają kawiarenki i tawerny. Spotkamy tu wiele neoklasycystycznych domów z XIX wieku oraz tych znacznie starszych, kamiennych, które pochodzą z czasów weneckich z XVII i XVIII wieku. Nie brakuje tu starych kościołów oraz meczetów. Całość emanuje atmosferą staroświeckiej elegancji.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Głównym placem miasta jest Plac Konstytucji (Πλατεία Συντάγματος). Wokół niego wznoszą się XIX-wieczne kamienice, wśród których wyróżnia się dawny meczet - jeden z trzech w okolicach placu. Jest to najstarszy meczet w miejsce, wykorzystywany obecnie jako teatr. Po drugiej stronie placu zwraca uwagę XVIII-wieczny surowy budynek z wizerunkiem lwa św. Marka na fasadzie. To dawny wenecki arsenał, w którym obecnie mieści się Muzeum Archeologiczne.

 

 

 

 

 

Budynek przy Placu Konstytucji, znany dziś jako "Trianon", od nazwy mieszczącego się tu niegdyś kina, jest szczególnie interesujący, zarówno ze względu na projekt architektoniczny, jak i historię. Jest to najstarszy zachowany meczet w mieście, a jego wygląd świadczy o silnym wpływie bizantyjskiej architektury sakralnej. Pochodzi z czasów pierwszej okupacji tureckiej, prawdopodobnie drugiej połowy XVI wieku i jest prawdopodobnie jedynym budynkiem w mieście, który przetrwał do dziś z tego okresu. Meczet jest kwadratowy i zwieńczony półkolistą kopułą. Wejście tworzyła kolumnada nakryta trzema małymi kopułami, ale w późniejszym etapie budowy kolumnada została zamurowana w celu poszerzenia wnętrza. Z czasem, część podstawy budynku została zasypana. W czasie drugiej okupacji weneckiej meczet był wykorzystywany jako świątynia katolicka i prawdopodobie nosił wezwanie św. Antoniego Padewskiego. Budynek meczetu został przekazany zakonowi franciszkańskiemu przez weneckiego dowódcę Francesco Morosiniego w 1687 roku. W latach 1828-1833 mieściła się w nim szkoła, a pod koniec XIX wieku - teatr. Przez wiele lat mieściło się tu wspomniane wyżej kino, a od niedawna w starym meczecie mieści się Teatr Miejski Nauplionu.

 

 

Obok Muzeum Archeologicznego, nieco w głębi placu, znajduje się kolejny turecki meczet. Wzniesiony ok. 1730 roku, nazywany jest obecnie Vouleftikó (Βουλευτικό), gdyż w 1825 roku zebrał się w nim pierwszy grecki parlament (βούλι). Dziś odrestaurowany gmach wykorzystywany jest jako centrum konferencyjne, w którym oprócz konferencji odbywa się wiele innych wydarzeń i imprez kulturalnych. Z tyłu za meczetem widoczna jest najstarsza twierdza Nauplionu - Akronauplia, nazywana przez Turków zamkiem wewnętrznym (Iç Kale). Dominuje ona nad starówką. W tym miejscu znajdował się także starożytny akropol. Twierdzę wznieśli Bizantyjczycy, a w XIII wieku rozbudowali ją krzyżowcy. W XVII wieku odnowili i umocnili ją Wenecjanie, a w XIX wieku niemal zrównali z ziemią Grecy, by usunąć symbol tureckiej okupacji.

 

 

 

Trzecią fortecą Nauplionu jest niewielka Bourtzi, zbudowana na wysepce przed wejściem do portu. Została ona wzniesiona przez Wenecjan w drugiej połowie XV wieku. Niegdyś między twierdzami Akronauplia i Bourtzi przeciągnięty był łańcuch, którym w razie potrzeby zamykano wejście do portu. W XIX wieku w fortecy mieszkał miejski kat, zaś później przekształcono ją w luksusowy hotel. Dziś można się tu dostać łodzią wyruszającą z portu.

 

 

 

 

Niedaleko portu, w jednej z najpiękniejszych części miasta, wznosi się kościół p.w. św. Mikołaja (Ιερός Ναός Άγιος Νικόλαος), patrona żeglarzy. Według napisu na kamieniu węgielnym, kościół ten został przeniesiony z wnętrza miasta otoczonego murami nad brzeg morza na życzenie weneckiego superintendenta floty Agostino Sagredo w 1713 roku. Obecny kościół jest nowszy i został konsekrowany w 1836 roku. Kościół jest bazyliką z płaskim dachem, który jest typowy dla kościołów w stylu włoskim.

 

 

Wieża metropolitalnego kościoła p.w. św. Jerzego (Ιερός Ναός Άγιος Γεώργιος). Uważa się, że kościół został zbudowany na początku XVI wieku, podczas pierwszej okupacji miasta przez Wenecjan, ale po zajęciu miasta przez Turków w 1540 roku został przekształcony w meczet. Miało tu miejsce wiele wydarzeń historycznych. Podczas drugiej okupacji weneckiej był znów świątynią katolicką, a podczas drugiej okupacji tureckiej został ponownie zamieniony na meczet. Po odzyskaniu niepodległości przez Grecję stał się świątynią prawosławną. Odbyło się tu wiele pogrzebów bohaterów greckiej rewolucji, a także pierwszego prezydenta niepodległej Grecji Ioannisa Kapodistriasa. Pierwszy król Grecji Otton I Wittelsbach (1815-1867) uczęszczał tu na niedzielne nabożeństwa. Jego tron nadal znajduje się w kościele.

 

 

Kościół p.w. Narodzenia Bogurodzicy (Ιερός Ναός Γενεσίου της Θεοτόκου). Pierwotny kościół pochodzący z XV wieku był mniejszy. Ok. 1700 roku, w czasach drugiej okupacji weneckiej, kościół przyjął obecną postać trójnawowej bazyliki. Wewnątrz znajduje się piękny, rzeźbiony w drewnie ikonostas w stylu jońskim, wykonany w XIX wieku. W podobnym stylu jest ambona i tron biskupi. Późniejszym dodatkiem jest narteks, natomiast dzwonnica pochodzi z 1907 roku.

 

 

 

 

Na bulwarze nadmorskim.

 

 

 

 

Pomnik Filhellenów (Przyjaciół Grecji), stojący na środku Placu Filhellenów (Πλατεία Φιλελλήνων) został wzniesiony w 1903 roku ku czci francuskich filhellenów, którzy walczyli o wyzwolenie Grecji podczas wojny o niepodległość. Pomnik ma postać obelisku z szarego marmuru. Został zaprojektowany w Paryżu, ale wykonany w Grecji w pracowni Ioannisa Chaldoupisa w Atenach. Po jednej stronie podwyższonej podstawy obelisku znajduje się płaskorzeźba z białego marmuru przedstawiająca spersonalizowane alegoryczne postaci Grecji i Francji. Po wschodniej stronie podstawy znajduje się inskrypcja ku czci wielkich francuskich filhellenów: marszałka Nicolasa-Josepha Maisona (1771-1840) , generała Charlesa Nicolasa Fabviera (1782-1855) i admirała Henriego de Rigny (1782-1835) oraz wszystkich francuskich marynarzy i żołnierzy walczących o niepodległość Grecji.

 

 

Pomnik pierwszego prezydenta niepodległej Grecji, Ioannisa Kapodistriasa. Został on wybrany przez Zgromadzenie Narodowe w Trizinie w 1827 roku, gdy granice Grecji nie były jeszcze ustalone, a swoim talentem dyplomatycznym i szerokimi znajomościami przyczynił się do wyznaczenia możliwe szerokich granic przyszłego państwa. W czasie swoich krótkich rządów przeprowadził szereg reform zrujnowanego działaniami wojennymi państwa. Przekonany, że społeczeństwo greckie nie dojrzało do udziału we władzy, wychowany w tradycji carskiej Rosji (służył tam m.in. jako minister spraw zagranicznych), wprowadził w Grecji rządy autorytarne, czym naraził się greckim elitom, do których zresztą sam nie krył niechęci. Zginął 9 października 1831 roku, wychodząc z kościoła pw. św. Spiridona w Nauplionie, zastrzelony przez członków klanu Mavromichalisów, gdy za odmowę płacenia podatków aresztował ich przywódcę, wsławionego w walkach powstańczych Petro-Beja.

 

 

Pomnik pierwszego króla nowożytnej Grecji, Ottona I Wittelsbacha (1815-1867).

 

 

Pomnik grobowy Dimitriosa Ypsilantisa (1793-1832) na Placu Trzech Admirałów (Πλατεία Τριών Ναυάρχων). Służył on w carskiej gwardii przybocznej w Rosji, następnie walczył o niepodległość Grecji. Kilkakrotnie, acz okresowo, powierzano mu funkcję wojskowego dowódcy powstania. Ypsilantis, który zmarł w Nauplionie, został pierwotnie pochowany w narteksie kościoła p.w. św. Jerzego. Jednak w 1843 roku jego szczątki złożono w tym pomniku, który został zbudowany w Wiedniu na prośbę jego brata, Georgiosa Ypsilantisa.

 

 

Konny pomnik Theodorosa Kolokotronisa (1770-1843), greckiego generała i wybitnego przywódcy greckiej wojny o niepodległość przeciwko Imperium Osmańskiemu. Największym sukcesem Kolokotronisa było pokonanie armii osmańskiej pod dowództwem Mahmuda Dramali Paszy (~1770-1822) w bitwie pod Dervenakią w 1822 roku. W 1825 roku Kolokotronis został mianowany głównodowodzącym wojsk greckich na Peloponezie. Autorem monumentu jest grecki rzeźbiarz Lazaros Sochos (1862-1911). Pomnik został odlany w 1894 roku w odlewni Thiebaut w Paryżu, a w roku 1895 został przetransportowany do Grecji. Monumentalny cokół, ufundowany przez sędziego sądu apelacyjnego Nicholasa Kotsakisa, został zaprojektowany w Paryżu przez braci Tiero i zbudowany w 1900 roku w Atenach w warsztacie Ioannisa Chaldoupisa. Pomnik odsłonięto w 1901 roku.

 

 

 

Stara stacja kolejowa w Nauplionie.

 

 

 

 

-----

 

c.n.d.

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 11 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Piea :

Achernar pisze:  "strasznie żałuję, że nie pokażę czterech miejsc odwiedzonych miejsc - teatru w Epidauros, sanktuarium w Delfach, pięknego klasztoru w Osios Loukas oraz Aten. Niestety, gdzieś zapodział mi się pendrive ze zdjęciami z tych miejsc. Jeśli się znajdzie, to w przyszłości uzupełnię relację o te punkty" 

jakby co, to jakieś fotki z Epidauros, z Delf i z Aten - mam!, więc mogę wspomóc!  Biggrin  a w klasztorze Ossios Loukas niestety nigdy nie byłam...! Unknw

Piea, dziękuję za propozycję fotek z Epidauros, Delf i Aten, ale myślę, że lepiej będzie jak zachowasz je dla swojej relacji. Ja mam nadzieję na odnalezienie tych zdjęć (być może są na płytce u mojego syna, bo - jak pewnie zauważyłaś - w Grecji byliśmy z jego rodziną). Na razie wkleję kilka zdjęć z internetu z Epidauros, Delf i Osios Loukas. A Ateny postarm się pokazać w oddzielnej relacji, jak odnajdę zdjęcia (bo było ich sporo). Pozdrawiam. Biggrin

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 11 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Asia-A :

Będąc w Mykenach koniecznie chciałam zobaczyć Grób Agamemnona. Było to po maturze ( wyjazd z rodzicami do Grecji z namiotem) . Bilet  kosztował w przeliczeniu na nasze możliwości spore pieniądze. Kluczyłam po alejkach „ruinek”, dopiero jakiś turysta pokazał gdzie go szukać. Pamiętam też to miejsce, gdyż w trakcie zwiedzania przyszła straszna ulewa, przemoczyło nas do suchej nitki. Jak nietypowe było to zjawisko (chyba przełom lipca i sierpnia) świadczy fakt, że np. wracając widać  było kilka kolizji z udziałem samochodów spowodowanych deszczem. Zdjęć swoich nie posiadam.

Asiu, tej ulewy w Grecji trochę Ci zazdroszczę, bo nam się lał na głowy jedynie żar z nieba... Pozdrawiam. Biggrin

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 11 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Epidauros

 

 

Po wizycie w Nauplionie podjechaliśmy do położonego w pobliżu Epidauros, w którym od VI wieku p.n.e. do IV wieku n.e. istniało najsłynniejsze sanktuarium Asklepiosa (Ασκληπιείο Επιδαύρου) w świecie antycznym, którego kult zastąpił wcześniejszy na tym miejscu kult Apollina Maleatasa. Wykopaliska archeologiczne, systematycznie prowadzone od 1879 do 1974 przez archeologów greckich, wspomaganych przez badaczy francuskich, odsłoniły imponujące ruiny świętego okręgu (temenosu).


Według legendy, gdy w 293 p.n.e. szalała w Rzymie zaraza, księgi sybillińskie nakazały sprowadzić z Epidauros uzdrawiającego boga Asklepiosa (Eskulapa). Specjalna delegacja wysłana do Epidauros sprowadziła do Rzymu świętego węża, symbolizującego boga. Na Polu Marsowym wąż wśliznął się do Tybru i popłynął na wysepkę, gdzie zniknął, wskazując w ten sposób miejsce budowy świątyni, ukończonej w 290 p.n.e. W 86 roku p.n.e. Rzymianie pod wodzą Sulli (138-78 p.n.e.) złupili i zniszczyli sanktuarium, które z czasem zostało odbudowane. Jednakże, pod koniec IV wieku n.e. chrześcijański cesarz Teodozjusz I Wielki (347-395) swoim edyktem zamknął świątynię Asklepiosa, podobnie jak wszystkie inne pogańskie przybytki. Zrujnowany obiekt ostatecznie porzucono w VI wieku, po serii silnych trzęsień ziemi. Oprócz pozostałości sanktuarium w Epidauros zachował się w doskonałym stanie antyczny teatr, który jest głównym zabytkiem przyciągającym tu rzesze turystów.

 

Miejsce budowy sanktuarium boga medycyny Asklepiosa wybrano nieprzypadkowo. Pachnące żywicą lasy, łagodne powietrze, zapach ziół i bijące z ziemi źródła mineralne tak bardzo kontrastują ze spaloną słońcem Grecją, że sam mikroklimat mógł uzdrawiać kuracjuszy. Sanktuarium w Epidauros było swoistym połączeniem świątyni ze szpitalem, uzdrowiskiem i odrobiną rozrywki. Stosowano tu różnorodne metody leczenia, zabiegi chirurgiczne, dietę i proste lekarstwa, ćwiczenia fizyczne i zabiegi balneologiczne. W skład rozległego sanktuarium wchodziło kilkanaście budynków o różnym przeznaczeniu. Obok świątyń Asklepiosa i Artemidy wzniesiono tu m.in. szpital, łaźnie, gimnazjon z palestrą, stadion, hotel (katagogion), mieszczący ok. 160 pomieszczeń (zapewne dla zamożniejszych pielgrzymów), sypialnię dla pacjentów oczekujących cudownego uzdrowienia podczas snu (abaton), a także marmurowy tolos o niejasnej funkcji, zbudowany wg projektu Polikleta Młodszego ok. 350 roku p.n.e., ozdobiony wewnątrz malowidłami Pauzjasza z Sykionu. Świątynię Asklepiosa wzniesiono w latach 375-370 p.n.e. wg projektu Teodotosa.

 

Teatr w Epidauros to najlepiej zachowany grecki teatr z 54 rzędami siedzeń ułożonych w dwóch kondygnacjach. Mógł on pomieścić 12-14 tys. widzów i co 4 lata odbywały się w nim agony (rywalizacje) sportowo-dramatyczne, zwane Asklepiami. Teatr został zbudowany przez Polikleta Młodszego ok. 330 roku p.n.e. Jego widownia, idealnie wkomponowana w zbocze wzgórza, zachowała się w tak dobrym stanie głównie dlatego, że aż do XIX wieku była przykryta warstwą ziemi. Teatr cechuje się doskonałą akustyką, wskutek czego szept czy szelest na scenie słychać nawet w najbardziej oddalonym rzędzie. Dziś nadal są tu wystawiane dramaty starożytnych greckich dramaturgów, w tym Sofoklesa (~496-406 p.n.e.), Eurypidesa (~480-406 p.n.e.) i Ajschylosa (525-456 p.n.e.). Nieopodal teatru znajduje się niewielkie muzeum archeologiczne.

 

Niestety, zapodział mi się gdzieś pendrive ze zdjęciami z Epidauros. Jeśli znajdę go - uzupełnię relację zdjęciami mojego autorstwa. Na razie, aby przypomnieć jak wygląda to miejsce posłużę się kilkoma zdjęciami zaczerpniętymi z Wikipedii i internetu.

 

 

 

 

 

 

 

-----

 

c.d.n.

fragola
Obrazek użytkownika fragola
Offline
Ostatnio: 2 lata 6 miesięcy temu
Rejestracja: 02 mar 2014

Objechałam najważniejsze miejsca w Grecji w 1998. Byłam tam drogą lądową, ale nie przez Bałkany. Najpierw do Włoch (i przy okazji zwiedzenie Werony), a potem promem do Grecji. Te ruiny zrobiły na mnie wrażenie- teraz w podobnych miejscach tego juz nie odczuwam. Zdjęcia mam papierowe, bo były robione aparatem analogowym. Zdecydowanie zbliża sie czas poodwiedzania greckich wysepek (byłam tylko na Korfu przy okazji Albanii).

Strony

Wyszukaj w trip4cheap