--------------------

____________________

 

 

 



Greckie wakacje 2017

30 posts / 0 nowych
Ostatni wpis
Strony
achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 9 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Korynt

 

 

Współczesny Korynt (Κόρινθος) to spore miasto portowe, położone na Peloponezie na Przesmku Korynckim pomiędzy Morzem Jońskim i Morzem Egejskim. Od strony północnej Korynt graniczy z dużym kurortem Lutraki i wraz znim tworzy zespół liczący ok. 47 tys. mieszkańców. Dzisiejsze miasto oddalone jest o kilka kilometrów od jego starożytnych ruin. Znajdują się one w miejscu zwanym Starym Koryntem (Aρχαία Κόρινθος) u stóp góry - twierdzy. Na terenie odkrywek archeologicznych leżą m.in. wykuty w litej skale budynek świętego źródła, stanowiącego niegdyś cel pielgrzymek chorych, dorycka świątynia Apollina, wzniesiona ok. 540 roku p.n.e. oraz pozostałości licznych budynków publicznych, w tym amfiteatralnego odeonu i dużych świątyń chrześcijańskich. Zachowała się tam również częściowo rekonstruowana białym marmurem trybuna, z której przemawiał do Koryntian św. Paweł z Tarsu. Zwany jest on Apostołem Narodów, choć nie należał do grona dwunastu apostołów ani nawet do szerszej grupy uczniów Jezusa Chrystusa, towarzyszących mu w czasie Jego publicznej działalności. Był nawróconym faryzeuszem, który wcześniej prześladował chrześcijan. Jest autorem listów wchodzących w skład Nowego Testamentu. W okolicy działa także niewielkie muzeum archeologiczne. Na stromym, wysokim zboczu ponad ruinami wznosi się natomiast niedostępnie ufortyfikowany Akrokorynt (Ακροκόρινθος), na którym istniała w starożytności, słynna na cały grecki świat świątynia Afrodyty, znana jako ośrodek sakralnej prostytucji. Poza fundamentem, świątynia ta nie przetrwała do naszych czasów. Natomiast dobrze zachowały się obwarowania późniejszej, rozległej średniowiecznej twierdzy.

 

Starożytny Korynt był ważną grecką polis rządzoną przez monarchów z mitycznego rodu Heraklidów, wywodzącego się od Heraklesa. W roku 747 p.n.e. doszło do arystokratycznego zamachu stanu, w którym główną rolę odegrał ród Bakchiadów. Instytucję króla zastąpiono wybieranym na rok prytanem, lecz wkrótce Bakchiadzi zdobyli władzę absolutną. Opozycja została wygnana. Ok. roku 657 p.n.e. doszło do kolejnego zamachu stanu oraz przegranej wojny morskiej z Kerkyrą. Władzę przejął Kypselos (?-627 p.n.e.), który ogłosił się tyranem. Pod jego rządami oraz rządami jego następcy i syna Periandra rozpoczął się złoty wiek w historii Koryntu. Miasto było wówczas wielkim regionalnym ośrodkiem handlu i produkcji przedmiotów z brązu i ceramiki. W okresie klasycznym w Koryncie istniała wspomniana wyżej świątynia Afrodyty. Herodot (~484~426 p.n.e.) wspomina, że korynccy najemnicy byli najlepszymi, ale i najdroższymi wojownikami. Ponieważ liczba ludności rosła szybciej niż produkcja rolna, Korynt sukcesywnie prowadził politykę osadniczą. Do najważniejszych kolonii należały: Kerkyra, Potidaja i Syrakuzy, które zaopatrywały metropolię w żywność. W polityce zagranicznej Korynt rywalizował z Atenami o przewodnictwo w jednoczeniu Hellady, rozwoju filozofii oraz kultury, a z Tebami - na płaszczyźnie gospodarczej. Jego władcy utrzymywali stosunki z monarchami Azji Mniejszej, Bliskiego Wschodu i Egiptu. Było to pierwsze greckie miasto akceptujące hegemonię Filipa II Macedońskiego (382-336 p.n.e.). Po wojnach Aleksandra III Wielkiego (356-323 p.n.e.) miasto kilkukrotnie padało ofiarą najazdów dokonywanych przez różnych hellenistycznych władców. Pomimo wielu zniszczeń, Korynt nadal był dobrze rozwiniętym centrum kultury i gospodarki. Macedońską hegemonię zrzucono dopiero za pomocą Rzymian w 197 roku p.n.e. W roku 146 p.n.e. Korynt stanął na czele miast, które chciały uwolnić się od rzynskich wspływów. Decyzja okazała się katastrofalna, a miasto zostało zburzone przez Rzymian. Odbudowane przez Julisza Cezara (100-44 p.n.e.) i Oktawiana Augusta (63 p.n.e.-14 n.e.) w roku 46 p.n.e., zostało stolicą rzymskiej kolonii, a następnie prowincji Achaja. Wówczas stało się kosmopolitycznym centrum rozrywki dla rzymskich elit. W czasach bizantyjskich miasto zostało dwukrotnie nawiedzone przez duże trzęsienia ziemi (w latach 375 i 551) oraz splądrowane podczas inwazji króla Wizygotów, Alaryka (~370-410) na Grecję w latach 395-396 i przez króla Sycylii, Rogera II de Hauteville (1095-1154), w 1147 roku. Wcześniej, za czasów Justyniana I Wielkiego (483-565), zbudowano nową linię murów obronnych przegradzających przesmyk w jego najwęższym miejscu. Po IV krucjacie, Korynt znalazł się pod władzą Księstwa Aten, a następnie wszedł w skład despotatu Morei. Później przeszedł pod kontrolę Wenecjan i Turków osmańskich. W 1830 roku wszedł w skład niepodległej Grecji. Po katastrofalnym trzęsieniu ziemi w 1858 roku podjęto decyzję o budowie nowego ośrodka miejskiego w pobliżu morza. Stary Korynt zmienił się w senne miasteczko ze starożytnym gruzowiskiem.

 

-----

 

Ruiny Starego Koryntu rozciągają się na bardzo dużym obszarze. Obejmują one domy, teatry, stadiony, gimnazjony i cmentarze, których większość można oglądać jedynie zza ogrodzenia. Najciekawsze i udostępnione zwiedzającym jest centrum starożytnego miasta. To Korynt z czasów rzymskich, po 46 roku p.n.e. Wcześniejszych śladów greckich zachowało się stosunkowo niewiele. Wybrukowany niegdyś marmurowymi płytami plac był głównym miejscem życia politycznego i gospodarczego Koryntu. Rozciągał się na dwóch tarasach - północnym, oraz południowym, połozonym nieco wyżej. Rozdzielały je centralne pawilony handlowe, wykorzystywane prawdopodobnie przez bankierów, z których miasto słynęło w czasach rzymskich. Niższa północna część agory w wiekszości była otoczona portykami, w których prowadzono handel. W wyższej części agory znajdowało się centrum administracyjne. Mieściły się tu sale zebrań urzędników, archiwum oraz budynek rady miejskiej - buleuterion.

 

Między wspomnianymi pawilonami handlowymi znajduje się mównica (βήμα) - prostokątna trybyna, z której dostojnicy rzymscy przemawiali do Koryntian. Przy tej właśnie mównicy na przełomie 51 i 52 roku św. Paweł został postawiony przed obliczem rzymskiego konsula, który miał go osądzić.

Po zachodniej stronie forum także znajdowały się sklepy. Przed nimi Rzymianie wznieśli kilka niewielkich świątyń, w których czcono Fortunę, Posejdona, Heraklesa, Apollina i Wenus. W centrum znajdowała się światynia Oktawii (66-11 p.n.e.), siostry cesarza Oktawiana Augusta, która była jedną z najwspanialszych budowli Koryntu.

Jednym z dwóch źródeł wody w Koryncie była Fontanna Pejrene. Nosi ona imię nimfy, która zamieniła się w źródło, opłakując śmierć swojego syna. Zdrój dostarczał wodę już w VII wieku p.n.e. W II wieku n.e. fontanna została rozbudowana na polecenie Heroda Attyka (101-177) - rzymskiego polityka i męża stanu, greckiego retora, filozofa-sofisty, i nauczyciela cesarza Marka Aureliusza (121-180). Otrzymała wówcza wspaniałą dwupoziomową fasadę, która stanowi dziś jedno z najciekawszych miejsc Starego Koryntu.

Tuż obok fontanny zaczyna się Droga Lechajońska. Była to główna droga prowadząca do Koryntu i łączyła miasto z jego portem w Lechajonie. Pełniła także funkcję reprezentacyjną - tędy wkraczały do miasta pochody triumfalne, przechodzące przez monumentalne bramy.

Najbardziej charakterystycznym elementem Starego Koryntu jest świątynia Apollina, która stoi powyżej agory. To jedna z niewielu greckich budowli w mieście. Wzniesiono ją w stylu doryckim w połowie VI wieku p.n.e. na ruinach wcześniejszego sanktuarium. Do dziś przetwało jej siedem kolumn. Każdą wykonano z jednego bloku skalnego.

Na zdjęciu poniżej widoczne jest ufortyfikowane wzgórze Akrokorynt, górujące nad Starym Koryntem. W starożytności pełniło ono funkcję akropolu, a w jego najwyższym punkcie wznosiła się niewielka, choć słynna w całym greckim świecie, świątynia Afrodyty. Służyło w niej około tysiąca kapłanek, które wykorzystując własne ciała zaspakajały potrzeby pielgrzymów. Rytualna prostytucja do najtańszych nie należała i nie każdy mógł sobie pozwolić na skorzystanie z usług pięknych i słynących z erotycznego kunsztu kapłanek. Starożytny geograf i podróżnik Strabon (~63 p.n.e.-24 n.e.) wspomina, że powszechne było wówczas powiedzenie: "Nie dla każdego jest podróż do Koryntu". I zapewne nie chodziły mu o mozolne wspinanie się na szczyt góry. Całe wzgórze otaczają długie na ponad 2,5 km mury wzniesione kolejno przez Greków, Bizantyjczyków, Franków, Wenecjan i Turków. Niestety, na Akrokorynt nie pojechaliśmy, gdyż okazało się, że twierdza jest już niedostępna do zwiedzania (było późne popołudnie).

Prawosławny kościół p.w. św. Pawła Apostoła (Ιερός Ναός Αποστόλου Παύλου) przy terenie wykopalisk w Starym Koryncie.

Kanał Koryncki (Διώρυγα της Κορίνθου) łączy Morze Egejskie (Zatokę Sarońską) z Morzem Jońskim (Zatoką Koryncką). Kanał przecina Przesmyk Koryncki, oddzielając półwysep Peloponez od głównej części Grecji. Dzięki niemu statki mogą zaoszczędzić ponad 200 mil morskich podróży, którą musiałyby odbyć wokół Peloponezu. Jest on zbyt wąski dla nowoczesnych dużych jednostek. Używany jest przez statki turystyczne, rozpowszechnione na greckich morzach kabotażowce, jednostki marynarki wojennej i portowych służb technicznych. Rocznie pokonuje go około 11 tys. statków. Istnieje most kolejowy, 3 konwencjonalne mosty samochodowe i dwa drogowe mosty zwodzone, na dwóch krańcach kanału - opuszczane na dno. Kanał ma długość 6.343 m, szerokość 24,6 m - na poziomie morza, 21,3 m - na dnie kanału, głębokość 8,3 m - od lustra wody do dna, 78 m - od lustra wody do góry (wysokość ścian), a ściany są pochylone pod kątem 71°-77°. Pierwsze plany przekopania (a mówiąc dokładniej, wykucia w skalistym podłożu) kanału w tym miejscu sięgają VI w. p.n.e., a przypisuje się je Periandrowi. W roku 67 cesarz Neron (37-68) nakazał kopanie kanału 6.000 niewolnikom, z czego większością byli żydowscy jeńcy z Judei. Podobno wbił on nawet pierwszą łopatę pod budowę. Jednak jego następca Galba (3 p.n.e.-69 n.e.) zarzucił projekt, który wydał mu się zbyt kosztowny. Dopiero w latach 90. XIX wieku rozwój techniki umożliwił zrealizowanie projektu. W roku 1881 budowy podjęło się międzynarodowe przedsiębiorstwo, jednak nie podołało zadaniu, toteż w roku 1893 ukończyła ją grecka firma należąca do Andreasa Sygrosa (1830-1899), polityka, bankiera, przemysłowca i społecznika. Projektantami kanału byli inżynierowie węgierscy - István Türr (1825-1908) i Béla Gerster (1850-1923).

-----

c.d.n.

Nel
Obrazek użytkownika Nel
Online
Ostatnio: 1 godzina 3 minuty temu
admin
Rejestracja: 04 wrz 2013

Kanałem korynckim to chciałabym sie kiedys przepłynąc.. Ssun-smilie water  030

No trip no life

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 9 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Delfy

 

 

Delfy(Δελφοί) to przede wszystkim ruiny antycznego sanktuarium Apollina, gdzie funkcjonowała słynna wyrocznia, a także ruiny sanktuarium Ateny Pronaja (Ateny Strażniczki Świątyni). Zabytki te usytuowane są na skraju współczesnego miasteczka, noszącego tę samą nazwę. Stanowisko archeologiczne znajduje się na wysokości 500-700 m n.p.m. u stóp Parnasu (2.457 m n.p.m.), 13 km od Zatoki Korynckiej.

 

Delfy leżały dokładnie w centrum antycznego świata. Przynajmniej tak uważali starożytni i na potwierdzenie tego w sanktuarium ustawili symboliczny kamień, tzw. omfalos (ομφαλός) - "pępek ziemi". Według nich, środek świata został wyznaczony przez Zeusa, który z przeciwległych krańców świata wypuścił dwa orły, które spotkały się właśnie nad Delfami.

 

W epoce mykeńskiej istniała tu osada i cmentarz, których pozostałości odnaleziono podczas prac archeologicznych. W tamtym okresie funkcjonowało tu sanktuarium bogini Gei lub Ateny. Czczono tam również innych bogów, prawdopodobnie Posejdona i Dionizosa, oraz święte kamienie - omfalos i kamień Kronosa. Mykeńskie Delfy zostały zniszczone przez kamienną lawinę pod koniec epoki brązu. W VIII wieku p.n.e. rozwinął się tu kult Apollina, zaczęto budować sanktuarium i zaczęła działać wyrocznia. Pierwsze kamienne świątynie poświęcone Apollinowi i Atenie powstały pod koniec VII wieku p.n.e. W sanktuarium czczono też innych bogów, m.in. Artemidę, Posejdona, Dionizosa, Hermesa, Zeusa. Delfy były głównym ośrodkiem tzw. Amfiktionii Delfickiej - związku zrzeszającego 12 polis z Tesalii i południowo-środkowej Grecji. Organizowała ona igrzyska pytyjskie i kontrolowała finanse oraz działalność sanktuarium, które w VI w. p.n.e. uzyskało autonomię, pozostając pod ochroną i administracją Amfiktionii. Delfy powiększyły wówczas swoje terytorium, zwiększając swoje wpływy religijne i polityczne. Amfiktionia zwyciężyła w trzech wojnach w obronie interesów sanktuarium - w 580 roku p.n.e., w latach 355-345 p.n.e. oraz w roku 338 p.n.e. Podczas wojny z Persamiw 480 roku p.n.e. Delfy zostały ocalone, według legendy - dzięki ingerencji Apollina, który zesłał lawinę kamienną, by żołnierze perscy uciekli w panice. Największym poważaniem cieszyły się Delfy w archaicznej Grecji w okresie VI-V wieku p.n.e. Wyrocznia delficka uznawana była za najbardziej wiarygodną. W świątyni Apollina zasiadała Pytia - kapłanka, przepowiadająca przyszłość. Pytie wybierane były przez kapłanów i wychowywane przy świątyni od dzieciństwa. Gdy udzielały przepowiedni, siadały na trójnogu, nad szczeliną w ziemi, z której wydobywały się wyziewy. Przypuszcza się, że wspomniane wyziewy pochodziły ze spalanych kadzideł, mających odurzyć pytię i wprowadzić ją w trans. Pytia znajdująca się w stanie transu wypowiadała luźne słowa bez logicznego związku, uznawane za słowa Apollina, które kapłani wykorzystywali do układania odpowiedzi, stanowiącej przepowiednię. Odpowiedzi te formułowane były zwykle w formie heksametru, choć niekiedy zawierającego pomyłki pod względem metrum i stylu, co bardzo dziwiło Greków, jako że Apollo był bogiem poezji. Chociaż w strukturze świątyni nie odnaleziono żadnych śladów szczeliny, to badania geologiczne wykazały obecność dwóch uskoków krzyżujących się pod świątynią Apollina oraz spękań podłoża skalnego, z których mogły wydobywać się opary etanu, metanu i etylenu. Początkowo była wybierana tylko jedna Pytia. Później, wraz ze wzrostem prestiżu wyroczni i rosnącym popytem, wybierano dwie. Sława wyroczni sięgała wtedy daleko za granice Grecji. Rozwój racjonalizmu filozoficznego w III wieku p.n.e. osłabił autorytet wyroczni, a sanktuarium zostało podbite przez Etolczyków, którzy zostali wypędzeni przez Rzymian w 189 roku p.n.e. W czasach rzymskich sanktuarium było uprzywilejowane przez niektórych władców, a plądrowane przez innych, w tym przez Lucjusza Kornelisza Sullę (138-78 p.n.e.) w 86 roku p.n.e. Oktawian August (63 p.n.e.-14 n.e.) otoczył Delfy ochroną, zreorganizował Amfiktionię i zapoczątkował kult cesarzy w tolosie Ateny Pronaja. Neron (37-68) natomiast wywiózł z Delf ponad 500 posągów. Cesarz Hadrian (76-138) zasięgał porad wyroczni, a grecki geograf Pauzaniasz (100/110-180) odwiedził Delfy, pozostawiając szczegółowy opis sanktuarium - jego budowli i ponad trzystu posągów. Wyrocznia została zamknięta na mocy dekretu cesarza Teodozjusza I Wielkiego (347-395) z 391 roku, zakazującego wróżbiarstwa. Wraz z nadejściem chrześcijaństwa Delfy stały się siedzibą biskupią, ale w VI-VII wieku zostały opuszczone. W VII wieku na ich pozostałościach powstała wioska Kastri. Na przestrzeni wieków ruiny sanktuarium odwiedzało wielu podróżników. Prace archeologiczne w Delfach rozpoczęli w 1840 roku badacze niemieccy - Karl Otfried Müller (1797-1840) i Ernst Curtius (1814-1896). W 1891 roku rząd Grecji udzielił zezwolenia na długofalowe badania École française d'Athènes i w 1893 roku ustanowiono w Delfach stanowisko archeologiczne. Współcześnie badania prowadzone są przez Grecką Służbę Archeologiczną (Αρχαιολογική Υπηρεσία) i École française d'Athènes.

 

Ponieważ, jak już wspominałem, zapodział mi się gdzieś pendrive z moimi zdjęciami z Delf, dla ilustracji tego punktu podróży zamieszczam kilka zdjęć pozyskanych z internetu.

 

-----

 

Świątynia Apollina z wyrocznią delficką stanowiła centrum sanktuarium. W jej wnętrzu skrywał się adyton - miejsce święte, do której dostęp mieli wyłącznie kapłani i osoby wybrane, gdzie znajdował się omfalos, złoty posąg bóstwa, święty laur, grobowiec Dionizosa i ustawiony nad wieszczą szczeliną trójnóg, na którym zasiadała Pytia i wydała swoje przepowiednie. Świątynia znana jest z aforyzmów, które widniały u jej wejścia, "Poznaj samego siebie" (γνῶθι σεαυτόν) oraz "Nic ponad miarę" (μηδὲν ἄγαν). Terasę świątyni umacniał kamienny mur poligonalny wzniesiony w 548 roku p.n.e., na którym odkryto prawie 700 inskrypcji. Do świątyni wiodła serpentynami Święta Droga, wzdłuż której wznosiły się pomniki, wota i skarbce miast, w których przechowywano wota i dzieła sztuki świadczące o potędze miast. Powstanie pierwszej, prawdopodobnie kamiennej, świątyni datuje się na podstawie badań archeologicznych na VII wiek p.n.e. Budowla ta została zniszczona w pożarze w 548 roku p.n.e. Ok. 525 roku p.n.e. w miejscu spalonej świątyni wzniesiono nową z kamienia i marmuru, ufundowaną w dużej mierze przez Alkmaeonidów - jeden z najstarszych arystokratycznych rodów ateńskich. Dotacje na budowę świątyni spłynęły z całej Grecji i część kosztów pokryła również Amfiktionia Delficka. Świątynia ta została zniszczona przez trzęsienie ziemi w 373 roku p.n.e. Kolejna świątynia została wzniesiona dzięki datkom z całej Grecjiw latach 366-326 p.n.e. Był to perypter (świątynia, którą otacza tylko jedna kolumnada) dorycki z pronaosem (przesionkiem świątyni), naosem (najważniejszym pomieszczeniem w świątyni) i opistodomosem (pomieszczeniem na tyłach świątyni, pełniącym funkcję skarbca). Budowniczymi byli Spintaros z Koryntu, Ksenodoros i Agaton. Dekoracje rzeźbiarskie wykonali Praksias i Androstenes.

 

 

 

 

Ołtarz Apollina i kopia tzw. Kolumny Wężowej Potidajczyków (Τρικάρηνος Ὄφις). Symbolizowała ona zwycięstwo greckich miast-państw nad Persami w bitwie pod Platejami w 479 roku p.n.e.. Miała postać trzech, splecionych ze sobą węży trzymających na głowach ogromną wazę o średnicy ok. 2 m. W roku 324 kolumna została przewieziona przez Konstantyna I Wielkiego (272-337) do Konstantynopola. Urna zaginęła jeszcze przed przeniesieniem kolumny do Konstantynopola, natomiast w czasach osmańskich, w XVII wieku zniszczono głowy węży.

 

 

 

Skarbiec Ateńczyków (Θησαυρός των Αθηναίων) - budynek, w którym przechowywano wota składane Apollinowi przez Ateńczyków. Zgodnie z informacją przekazaną przez Pauzaniasza, budowla została wzniesiona jako wyraz dziękczynienia po zwycięstwie nad Persami w bitwie pod Maratonem w 490 roku p.n.e. Część badaczy podważa jednak wiarygodność tego przekazu, dowodząc, że budowla może być starsza. Ruiny skarbca zostały odsłonięte w 1893 roku przez członków francuskiej misji archeologicznej. Jego obecny wygląd jest efektem przeprowadzonych w latach 1903-1906 prac rekonstrukcyjnych. Wzniesiona z marmuru paryjskiego budowla ma formę niewielkiej świątyni doryckiej, wspartej od frontu na dwóch kolumnach i posadowionej na trójstopniowej krepidomie (kamiennej podstawie). Wewnątrz znajduje się jedna duża komnata. Całą budowlę obiega fryz z tryglifami i trzydziestoma metopami ozdobionymi reliefami z przedstawieniami heroicznych czynów Tezeusza i Heraklesa. Akroteriony przedstawiały Amazonki na koniach. Przy rekonstrukcji budowli wykonano reprodukcje metop - oryginalne znajdują się na ekspozycji w Muzeum Archeologicznym w Delfach. Na zewnętrznych ścianach budowli zachowały się inskrypcje, w tym dwa pochodzące z I wieku p.n.e. hymny do Apollina z zapisem nutowym.

 

 

Tzw. Eksedra Epigonów. Eksedra, czyli otwarta półkolista nisza, była formą wykształconą w architekturze starożytnej Grecji jako zakończenie perystylu (wewnętrznego dziedzińca lub ogrodu). Często wzbogacona była kolumnadą. Przeznaczona była na dysputy i połączona zazwyczaj z gimnazjonem.

 

 

Teatr znajduje się w północno-wschodniej części delfickiego sanktuarium. Odbywały się tu zawody muzyczne i sportowe igrzysk pytyjskich i przedstawienia podczas festiwali religijnych. Pierwszy teatr w tym miejscu mógł mieć widownię z drewnianymi siedzeniami; możliwe też, że widzowie siedzieli bezpośrednio na ziemi. Pierwszy kamienny teatr powstał w IV wieku p.n.e. z białego kamienia, wydobywanego na stokach Parnasu. Był on wielokrotnie przebudowywany, odrestaurowany z inicjatywy króla Pergamonu Eumenesa II Filadelfosa Sotera (?-159 p.n.e.) ok. 160 roku p.n.e. W wyniku tej restauracji powstał teatr z kamienną orchestrą w kształcie podkowy, kamiennym theatronem (widownią) i dekorowaną sceną.

 

 

 

Tzw. Święta Droga, prowadząca przez sanktuarium od wejścia do ołtarza ufundowanego przez mieszkańców Chios i świątyni Apollina, została zbudowana w okresie archaicznym i wybrukowana w późnym okresie rzymskim. Droga prowadziła zygzakiem w górę zbocza, przy niej wznoszono skarbce, pomniki wotywne oraz pomniki upamiętniające ważne wydarzenia, m.in. sojusze polityczne, zwycięstwa w igrzyskach pytyjskich lub zwycięstwa militarne - rzeźby wotywne stały wzdłuż pierwszego odcinka drogi, skarbce wzdłuż drugiego, a pomniki wotywne w bezpośrednim sąsiedztwie świątyni Apollina. Pielgrzymi do wyroczni kroczyli drogą w dziewiątym dniu każdego miesiąca, by złożyć ofiarę na ołtarzu i otrzymać miejsce w kolejce do wyroczni. Współcześnie, zwiedzający Delfy turyści nadal podążają tą samą trasą.

 

 

Światynia Ateny Pronaja. Pierwsza świątynia dorycka, wzniesiona ok. 500 roku p.n.e., zniszczona została przez lawiny kamieni i trzęsienie ziemi w 373 roku p.n.e. W latach 380-360 p.n.e.wzniesiono widoczny na zdjęciu tolos w porządku doryckim otoczony kolumnadą, mieszczący we wnętrzu 10 półkolumn w porządku korynckim. Został on zaprojektowany najprawdopodobniej przez Teodorosa z Fokei. W latach 370-360 p.n.e. na zachód od tolosu wzniesiono prostylos, który zastąpił wcześniejszą świątynię, zniszczoną przez lawiny kamieni.

 

 

 

 

 

 

Muzeum Archeologiczne w Delfach (Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών), poświęcone historii sanktuarium oraz znalezionym tu artefaktom. W jego zbiorach znajdują się m.in. dary wotywne dla Apollina (przedmioty z brązu, srebra i kości słoniowej, posążki, wazy i rzeźby), omfalos uważany przez starożytnych Greków za pępek świata (widoczny na drugim zdjęciu), sfinks Naksyjczyków i brązowy posąg Woźnicy.

 

 

 

 

Sfinks Naksyjczyków to statua wykonana z marmuru na zlecenie mieszkańców Naksos w 560 roku p.n.e. Przedstawia ona siedzącego sfinksa - mityczne stworzenie o ciele i nogach lwa, piersiach i skrzydłach ptaka oraz głowie kobiety, symbolizujące boskość i władzę niebiańską. Na bazie rzeźby znajduje się również inskrypcja, dokumentująca dekret z 328/327 roku p.n.e., nadający Naksyjczykom przywilej pierwszeństwa w korzystaniu z wyroczni delfickiej. Statua umieszczona była na ponad 12-metrowej kolumnie w sanktuarium w Delfach.

 

 

Woźnica z Delf lub Auriga Delficki (Ηνίοχος) to nazwa starożytnego brązowego posągu, złożonego z fragmentów odkrytych w roku 1896 w świątyni Apollina i datowanego na wczesny okres klasyczny. Posąg przedstawia młodego mężczyznę odzianego w szatę i trzymającego w zachowanej prawej ręce zrekonstruowane części lejc. Posąg prawdopodobnie jest darem wotywnym Polyzalosa, władcy miasta Gela na Sycylii. Pierwotnie posąg był częścią grupy, składającej się z powozu zaprzężonego w cztery konie, woźnicy stojącego na wozie i trzymającego lejce oraz autora pomnika, prawdopodobnie przedstawionego jako pieszy hoplita obok wozu. Grupa ta została wyrzeźbiona po zawodach, które odbyły się w roku 478 lub 474 p.n.e., prawdopodobnie jako dar za zwycięstwo. Posąg woźnicy z Delf doskonale odzwierciedla przejście od stylu archaicznego do klasycznego w sztuce greckiej, a jego autorstwo wiąże się z działalnością Pitagorasa z Region - samego artysty, bądź którejś z osób działających w jego kręgu.

 

 

 

-----

 

c.d.n.

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 9 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Klasztor bł. Łukasza (Osios Loukás)

Osios Loukás (Μονή Οσίου Λουκά) to prawosławny klasztor, położony w pobliżu miasteczka Distomo w Beocji. Zdobiące go mozaiki zaliczane są do największych arcydzieł średniowiecza. W 1990 roku został wpisany wraz z klasztorami Dafni i Nea Moni na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Klasztor położony jest na stokach górskiego masywu Helikon (Ἑλικὼν), wznoszącego się na wysokość 1.748 m n.p.m. Został założony w X wieku przez pustelnika, bł. Łukasza ze Stiri (896-953). Po śmierci ojca, w wieku zaledwie 14 lat wybrał on życie zakonne i przez kolejne 35 lat żył w różnych klasztorach i pustelniach na terenie Grecji. W 945 roku osiedlił się w miejscu, gdzie stoi obecny klasztor i tutaj zmarł osiem lat później. Jego relikwie do dziś przechowywane są w klasztornej świątyni. Już za życia, przypisywano mu liczne uzdrowienia i dar przepowiadania przyszłości. Bł. Łukasz przepowiedział podbój Krety przez cesarza Romana. Choć prawdopodobnie miał na myśli panującego wówczas Romana I Lekapena (870-948), wyspa została odbita z rąk muzułmanów w 961 roku przez Nicefora Fokasa (~912-969), późniejszego cesarza, który wówczas jeszcze służył cesarzowi Romanowi II Porfirogenecie (939-963). Za jego panowania, w latach 959-963, wzniesiono stojący do dziś kościół p.w. Bogarodzicy Dziewicy (Θεοτόκος Παναγία), który powstał w wyniku rozbudowy kościoła p.w. św. Barbary, który zaczęto wznosić jeszcze za życia bł. Łukasza. Jest on jedynym zachowanym do dziś w niezmienionej formie kościołem kontynentalnej Grecji, wzniesionym w X wieku. Główny kościół klasztorny (katolikon) powstał w roku 1011. Świątynia ta stworzyła wzorzec kościoła na planie ośmiobocznym, często wykorzystywany w późniejszym czasie na terenie całego Cesarstwa Bizantyjskiego. Jego mury, wykonane z cegły i kamienia, wieńczy proporcjonalna kopuła. We wnętrzu, ze ścianami pokrytymi czerwono-szaro-zielonym marmurem kontrastują złociste mozaiki na wysokim sklepieniu. Oryginalne mozaiki zostały częściowo uszkodzone przez trzęsienie ziemi w 1659 roku. Po kataklizmie niektóre ich fragmenty, w tym mozaiki w kopule przedstawiające Chrystusa Pantokratora, zostały zastąpione freskami. Również w narteksie zachowały się cenne mozaiki. Oryginalne freski z XI wieku zachowały się jedynie w sklepionych pomieszczeniach narożnych na przecięciu naw. Grób bł. Łukasza początkowo mieścił się w krypcie, ale w następnych latach został przeniesiony do łącznika pomiędzy dwoma kościołami. Wierzono, iż relikwie wydzielają myron, wonny olej mający cudowną moc uzdrowicielską. Do klasztoru przybywali więc pielgrzymi, którzy, licząc na uzdrowienie, spali w pobliżu grobu bł. Łukasza. Do czasu IV krucjaty klasztor rozwijał się i umacniał swoją pozycję. Gdy na początku XIII wieku okoliczne ziemie przypadły łacinnikom, prawosławnych mnichów wygnano. Wrócili oni w 1460 roku, gdy region zajęli Turcy i zwrócili klasztor dawnym właścicielom. Choć panowanie tureckie nie należało do najlżejszych, mnisi radzili sobie doskonale. W 1821 roku udzielili nawet znacznej pomocy finansowej walczącym o niepodległość Grecji. W czasie panowania tureckiego klasztor był areną zaciekłych walk, których pamiątką są dzieła stojące na dziedzińcu. W dawnym refektarzu znajduje się obecnie muzeum rzeźby bizantyjskiej.

Ponieważ, podobnie jak w przypadku Delf, zapodziały mi się gdzieś własne zdjęcia z Osios Loukás, załączam kilka fotek pobranych z internetu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-----

Po zwiedzeniu klasztoru pojechaliśmy do Aten, gdzie spędziliśmy ostatnie 3 dni naszych greckich wakacji. Jeśli odnajdę zdjęcia ze stolicy Grecji, poświęcę Atenom odrębną galerię. A na razie dziękuję za uwagę i żegnam dźwiękami buzuki.

https://www.youtube.com/watch?v=Fhfzk_fDRVA

trina
Obrazek użytkownika trina
Offline
Ostatnio: 3 miesiące 3 tygodnie temu
Rejestracja: 30 sty 2014

Moim zdanem Delfy to jedno z najładniej położonych greckich stanowisk archeologicznych. Zwłaszcza widok sponad teatru jest niesamowity. A powyżej teatru jest jeszcze duży antyczny stadion.

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 9 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Nel :

Kanałem korynckim to chciałabym sie kiedys przepłynąc.. Ssun-smilie water  030

Ja też, ale jeśli pojadę jeszcze do Grecji, to raczej w pierwszej kolejności na wyspy. Myślałem o Santorini, Naksos, Mykonos i Amorgos + tydzień na Krecie... Pozdrawiam. Biggrin

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 9 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

trina :

Moim zdanem Delfy to jedno z najładniej położonych greckich stanowisk archeologicznych. Zwłaszcza widok sponad teatru jest niesamowity. A powyżej teatru jest jeszcze duży antyczny stadion.

Masz rację. Z góry można też zobaczyć jednocześnie obie świątynie - zarówno świątynię Apollina, jak i położoną nieco dalej świątynię Ateny. Pozdrawiam. Biggrin

Nel
Obrazek użytkownika Nel
Online
Ostatnio: 1 godzina 3 minuty temu
admin
Rejestracja: 04 wrz 2013

achernar51swiat :

Nel :

Kanałem korynckim to chciałabym sie kiedys przepłynąc.. Ssun-smilie water  030

Ja też, ale jeśli pojadę jeszcze do Grecji, to raczej w pierwszej kolejności na wyspy. Myślałem o Santorini, Naksos, Mykonos i Amorgos + tydzień na Krecie... Pozdrawiam. Biggrin

Wyspy mają inny urok wegług mnie... na tripku jest sporo róznych wspomnień  z wysp greckich więc na pewno znajdziesz inspiracje. A na Naxos i Amorgos wybiera się Bajka za kilka miesięcy więc będzie świeżutka relacja. 

No trip no life

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 9 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Nel, właśnie dlatego, że mają inny urok, to bardzo mnie ciągnie na wyspy. No i to, że na greckich wyspach jeszcze nie byłem. Pozdrawiam. Biggrin

Strony

Wyszukaj w trip4cheap