Z Bhaktapur jedziemu do Pashupatinath - najważniejszego kompleksu świątyń hinduskich w Nepalu.
Świątynia Paśupatinath oprócz tego że jest najświętszym miejscem dla wyznawców hinduizmu w Nepalu jest także jednym z najświętszych miejsc hinduizmu na świecie.
Dostęp do głównej świątyni zarezerwowano tylko dla wyznawców hinduizmu. Pozostali, oprócz tego, że nie mogą wejść do jej wnętrza, to żeby w ogóle wejść na teren świątynny, muszą kupić bilet, który dla cudzoziemców kosztuje 1000 rupii nepalskich, co odpowiada około 40 zł.
Też widać slady zniszczeń
Wraz z przylegającymi do niej Ghatami Królewskimi usytuowana jest nad brzegiem rzeki Bagmati, na nabrzeżu której rozciągają się także ghaty kremacyjne. th - najważniejszego kompleksu świątyń hinduskich w Nepalu. Obecna, główna świątynia poświęcona bogu Śiwa pod postacią władcy zwierząt (Pashupati), pochodzi z XVIII w. i ma formę trzykondygnacyjnej pagody. Wraz z przylegającymi do niej Ghatami Królewskimi usytuowana jest nad brzegiem rzeki Bagmati, na nabrzeżu której rozciągają się także ghaty kremacyjne.
Nie jest to przyjemny widok , więc jakl ktoś jest bardzo wrażliwy niech odpuści sobie tą część relacji .
Świątynia Pashupatinath słynie przede wszystkim z ceremonii kremacji, które odbywają się tutaj codzienne na betonowych platformach, wzdłuż rzeki świętej rzeki Bagmati. Jej wody zaniosą prochy zmarłych do świętej rzeki Ganges.
Hindusi wierzą, że ci którzy umierają w świątyni, w tym miejscu, odrodzą się w postaci ludzkiej w przyszłym wcieleniu, niezależnie od zła, jakie popełnili za obecnego życia. Datę śmierci przepowiadają świątynni astrologowie.
Zanim ciało zostanie poddane kremacji, owinięte jest w pomarańczowy całun i posypane kwiatami, następnie skropione wodą ze świętej rzeki. Później ciało zostaje złożone na stosie pogrzebowym. Po spaleniu szczątki wrzucane są do rzeki.
Przy brzegu rzeki spotykamy Sadhu wędrownych ascectów. Porzucają oni swoje dotychczasowe życie i świadomie, rezygnując z dóbr materialnych, wstępują na drogę ascezy. Żyją w lasach lub świątyniach, a ich jedyny przychód to datki od wiernych.
Nad brzegiem rzeki trwają przygotowania do kolejnej kremacji .
.
Zgodnie z tradycją najstarszy syn podkłada ogień przy stosie ojca, zaś młodszy przy stosie matki. Ghats, czyli platformy gdzie są palone zwłoki, podzielono na sektory, w zależności od znaczenia ludzi, którzy mają być poddani kremacji.
.
Przywieziono następne zwłoki.
Mnóstwo gapiów, nawet pielgrzymów z odległych stron .
Następnie udajemy się do stupy Bodnath położona mniej więcej 5 kilometrów od centrum Katmandu .
Stupa Bodnath jest dla tybetańskich buddystów najświętszym miejscem poza Tybetem. Potężna kopuła ma około 35 metrów średnicy, co czyni ją największą w Nepalu i jedną z największych na świecie.
W 1979 roku stupa, wraz z sześcioma innymi zabytkami doliny Katmandu, została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
A tak w ogóle co to jest sypa i jak powstaje ?
Stupa, inaczej czorten, relikwiarz oznacza ‘kopiec, szczyt jest najpopularniejszym typem buddyjskich świątyń. Jej rdzeniem jest Drzewo Życia – drewniany pal owinięty mantrami i naładowany dobrą energią podczas specjalnej ceremonii.
We wnętrzu stupy znajduje się wypełniony różnymi przedmiotami skarbiec. Im większa jego wartość (oczywiście nie chodzi o wartość wyrażoną w dolarach), tym większa będzie później energia stupy wypromieniowywana z niej we wszystkich kierunkach.
Po wejściu na plac idziemy do tybetańskiej knajpki z pięknym widokiem na lunch.
Wnętrze stupy podobno skrywa relikwie Buddy Kaśjapy, stąd druga nazwa stupy – Khasti. Przed kopułą, pomiędzy mniejszymi stupami, wyznawcy padają na deski i podnoszą się w żarliwej modlitwie. Okrąża ich biały murek, w którego niszach po zewnętrznej stronie znajduje się 147 młynków modlitewnych obracanych przez przybywających tłumnie w to miejsce pielgrzymów.
Lunch bardzo smaczny ceny podobne ok. 15 $ za 2 osoby.
Według kroniki Gopālarājavaṃśāvalī stupa Bodnath powstała na przełomie VI i VII wieku, za panowania dynastii Licchavi, gdy na tronie zasiadał król Śivadeva. Inne źródła zainicjowanie budowy przypisują wielkiemu królowi Tybetu Songcenowi Gampo, co też wskazywałoby na VII wiek. Większa część uznaje jednak, że stupa została wzniesiona dopiero w wieku XIV po najeździe Mongołów.
Wychodzimy na plac i wchodzimy na teren stupy. Wszędzie oczywiście mnóstwo sklepików
Wiernych otacza biały murek, w którego niszach po zewnętrznej stronie znajduje się 147 młynków modlitewnych obracanych przez przybywających tłumnie w to miejsce pielgrzymów.
Na temat powstania stupy krąży wiele legend.
Jedna z nich mówi, że po śmierci Buddy Kaśjapy pewna starsza kobieta oraz jej czterech synów pochowali jego szczątki w miejscu, gdzie dziś stoi stupa. Następnie zwrócili się do króla o pozwolenie na wzniesienie w tym miejscu świątyni, a ten wyraził zgodę.
Gdy po wielu wyrzeczeniach kobieta i jej czterej synowie skończyli pracę nad fundamentami, wszyscy, którzy je oglądali, byli zdumieni wielkością konstrukcji, a niektórzy patrzyli na to co powstaje z nieukrywaną zawiścią. Udali się więc do króla i poprosili, by nie dopuścił do ukończenia budowy, bo jeśli biedna kobieta jest w stanie zrealizować tak ogromny projekt, to król będzie musiał zbudować sobie świątynię wielkości góry!
Król miał na to odpowiedzieć, że wyraził był już zgodę, a królowi nie godzi się zmieniać raz podjętej decyzji. W ten sposób stupa mogła zostać ukończona.
Stupa Bodnath była wielokrotnie przebudowana, więc kto wie, może każdy z tych przekazów zawiera część prawdy?
Wiadomo na pewno, że w 1959 roku w Tybecie wybuchło antychińskie powstanie, które skończyło się dla Tybetańczyków surowymi represjami.
Dalajlama XIV uciekł do Indii, a wielu jego rodaków swój nowy dom znalazło w sąsiednim Nepalu. Spora ich część osiedliła się w okolicy Bodnath, a miejsce to stało się najważniejszym centrum buddyzmu tybetańskiego w Nepalu.
Z Bhaktapur jedziemu do Pashupatinath - najważniejszego kompleksu świątyń hinduskich w Nepalu.
Świątynia Paśupatinath oprócz tego że jest najświętszym miejscem dla wyznawców hinduizmu w Nepalu jest także jednym z najświętszych miejsc hinduizmu na świecie.
Dostęp do głównej świątyni zarezerwowano tylko dla wyznawców hinduizmu. Pozostali, oprócz tego, że nie mogą wejść do jej wnętrza, to żeby w ogóle wejść na teren świątynny, muszą kupić bilet, który dla cudzoziemców kosztuje 1000 rupii nepalskich, co odpowiada około 40 zł.
Też widać slady zniszczeń
Wraz z przylegającymi do niej Ghatami Królewskimi usytuowana jest nad brzegiem rzeki Bagmati, na nabrzeżu której rozciągają się także ghaty kremacyjne. th - najważniejszego kompleksu świątyń hinduskich w Nepalu. Obecna, główna świątynia poświęcona bogu Śiwa pod postacią władcy zwierząt (Pashupati), pochodzi z XVIII w. i ma formę trzykondygnacyjnej pagody. Wraz z przylegającymi do niej Ghatami Królewskimi usytuowana jest nad brzegiem rzeki Bagmati, na nabrzeżu której rozciągają się także ghaty kremacyjne.
Nie jest to przyjemny widok , więc jakl ktoś jest bardzo wrażliwy niech odpuści sobie tą część relacji .
Świątynia Pashupatinath słynie przede wszystkim z ceremonii kremacji, które odbywają się tutaj codzienne na betonowych platformach, wzdłuż rzeki świętej rzeki Bagmati. Jej wody zaniosą prochy zmarłych do świętej rzeki Ganges.
Hindusi wierzą, że ci którzy umierają w świątyni, w tym miejscu, odrodzą się w postaci ludzkiej w przyszłym wcieleniu, niezależnie od zła, jakie popełnili za obecnego życia. Datę śmierci przepowiadają świątynni astrologowie.
Zanim ciało zostanie poddane kremacji, owinięte jest w pomarańczowy całun i posypane kwiatami, następnie skropione wodą ze świętej rzeki. Później ciało zostaje złożone na stosie pogrzebowym. Po spaleniu szczątki wrzucane są do rzeki.
.
Idziemy na wzgórze zobaczyć świątynię i królewskie krypty grobowe.
"Fachowcy" wróżą także z ręki .....
Sama świątynia nic specjalnego .....
Alew wszczędzie jak zwykle mnóstow małp ...
Wracam na dół ..
Przy brzegu rzeki spotykamy Sadhu wędrownych ascectów. Porzucają oni swoje dotychczasowe życie i świadomie, rezygnując z dóbr materialnych, wstępują na drogę ascezy. Żyją w lasach lub świątyniach, a ich jedyny przychód to datki od wiernych.
Nad brzegiem rzeki trwają przygotowania do kolejnej kremacji .
.
Zgodnie z tradycją najstarszy syn podkłada ogień przy stosie ojca, zaś młodszy przy stosie matki. Ghats, czyli platformy gdzie są palone zwłoki, podzielono na sektory, w zależności od znaczenia ludzi, którzy mają być poddani kremacji.
.
Przywieziono następne zwłoki.
Mnóstwo gapiów, nawet pielgrzymów z odległych stron .
.
Ten wygląda mi jakoś bardziej europejsko niż azjatycko..
Foty bez problemu ? masz sporo ludków na zdjęciach
No trip no life
Ze zdjęciami nie ma problemu, płacisz Sadhu parę rupi przed fotką to jeszcze Ci zapozują. Poza tym żona targała ciężką "rurę "
Następnie udajemy się do stupy Bodnath położona mniej więcej 5 kilometrów od centrum Katmandu .
Stupa Bodnath jest dla tybetańskich buddystów najświętszym miejscem poza Tybetem. Potężna kopuła ma około 35 metrów średnicy, co czyni ją największą w Nepalu i jedną z największych na świecie.
W 1979 roku stupa, wraz z sześcioma innymi zabytkami doliny Katmandu, została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
A tak w ogóle co to jest sypa i jak powstaje ?
Stupa, inaczej czorten, relikwiarz oznacza ‘kopiec, szczyt jest najpopularniejszym typem buddyjskich świątyń. Jej rdzeniem jest Drzewo Życia – drewniany pal owinięty mantrami i naładowany dobrą energią podczas specjalnej ceremonii.
We wnętrzu stupy znajduje się wypełniony różnymi przedmiotami skarbiec. Im większa jego wartość (oczywiście nie chodzi o wartość wyrażoną w dolarach), tym większa będzie później energia stupy wypromieniowywana z niej we wszystkich kierunkach.
Wchodzimy na plac, wita nas stupa Bodnath
Po wejściu na plac idziemy do tybetańskiej knajpki z pięknym widokiem na lunch.
Wnętrze stupy podobno skrywa relikwie Buddy Kaśjapy, stąd druga nazwa stupy – Khasti. Przed kopułą, pomiędzy mniejszymi stupami, wyznawcy padają na deski i podnoszą się w żarliwej modlitwie. Okrąża ich biały murek, w którego niszach po zewnętrznej stronie znajduje się 147 młynków modlitewnych obracanych przez przybywających tłumnie w to miejsce pielgrzymów.
Lunch bardzo smaczny ceny podobne ok. 15 $ za 2 osoby.
Według kroniki Gopālarājavaṃśāvalī stupa Bodnath powstała na przełomie VI i VII wieku, za panowania dynastii Licchavi, gdy na tronie zasiadał król Śivadeva. Inne źródła zainicjowanie budowy przypisują wielkiemu królowi Tybetu Songcenowi Gampo, co też wskazywałoby na VII wiek. Większa część uznaje jednak, że stupa została wzniesiona dopiero w wieku XIV po najeździe Mongołów.
Wychodzimy na plac i wchodzimy na teren stupy. Wszędzie oczywiście mnóstwo sklepików
Wiernych otacza biały murek, w którego niszach po zewnętrznej stronie znajduje się 147 młynków modlitewnych obracanych przez przybywających tłumnie w to miejsce pielgrzymów.
Na temat powstania stupy krąży wiele legend.
Jedna z nich mówi, że po śmierci Buddy Kaśjapy pewna starsza kobieta oraz jej czterech synów pochowali jego szczątki w miejscu, gdzie dziś stoi stupa. Następnie zwrócili się do króla o pozwolenie na wzniesienie w tym miejscu świątyni, a ten wyraził zgodę.
Gdy po wielu wyrzeczeniach kobieta i jej czterej synowie skończyli pracę nad fundamentami, wszyscy, którzy je oglądali, byli zdumieni wielkością konstrukcji, a niektórzy patrzyli na to co powstaje z nieukrywaną zawiścią. Udali się więc do króla i poprosili, by nie dopuścił do ukończenia budowy, bo jeśli biedna kobieta jest w stanie zrealizować tak ogromny projekt, to król będzie musiał zbudować sobie świątynię wielkości góry!
Król miał na to odpowiedzieć, że wyraził był już zgodę, a królowi nie godzi się zmieniać raz podjętej decyzji. W ten sposób stupa mogła zostać ukończona.
Stupa Bodnath była wielokrotnie przebudowana, więc kto wie, może każdy z tych przekazów zawiera część prawdy?
Wiadomo na pewno, że w 1959 roku w Tybecie wybuchło antychińskie powstanie, które skończyło się dla Tybetańczyków surowymi represjami.
Dalajlama XIV uciekł do Indii, a wielu jego rodaków swój nowy dom znalazło w sąsiednim Nepalu. Spora ich część osiedliła się w okolicy Bodnath, a miejsce to stało się najważniejszym centrum buddyzmu tybetańskiego w Nepalu.