Północ Etiopii z Itaką

No to pozostało dojście, zejście i przejście do ostatniego już skalnego kościoła Biete Abba Libanos; nie muszę dodawać, że kościoły znajdują się na liście dziedzictwa UNESCO.

ssstu-6 :

...jak dla mnie, obecność "ludzików" jeszcze bardziej "miniaturyzuje kościół wizualnie". Odnoszę wrażenie że "człowiek z fotki" bez problemu przeskoczy na dach kościoła ; )))

może masz i rację - na wycieczce była pani, która fajtała se nogami te 15m nad gruntem, więc pewnie ulegając złudzeniu zastanawiała się czy przeskoczy; i na dowód 

no to koniec nudzenia kamolami, skałami i kościołami; teraz coś bardziej rozrywkowego ...  Po zwiedzaniu kolacja w hotelu i wyjazd ”na tańce” do miejscowego klubu. W klubie jak w klubie - trza wypić żeby zatańczyć. Oprócz naszej wycieczki przychodzą tu miejscowi, raczej młodzi, i jest grupa inicjująca zabawę. Dwóch instrumentalistów i trzy osoby zapraszaczy do tańca, są jeszcze jakieś wesołe przyśpiewki, których sensu jednak nie rozumieliśmy. Muzycy grają jeden na bębnach, a drugi na oryginalnym instrumencie smyczkowym o jednej strunie. Tańce polegają na poruszaniu różnymi, wybranymi częściami ciała i tylko tymi. Może z czasem zabawa się rozkręca, ale na początku osoby inicjujące podchodzą do stolika i zapraszają wybrane osoby - zwykle jeden na jeden, do rytmicznego ruszania. Ale wróćmy do początku - trunki. Bywalcy piją piwo, miejscowe wino lub koktajl złożony z wina, piwa i bodaj sprite. Część grupy zamawia wspólnie koktajl przyniesiony w sporym dzbanku, a reszta według uznania. My próbujemy to miejscowe wino serwowane w szklanych kolbach kulistych pojemności ok. 1/2 litra. Lokalnych smaków trza próbować i niektórym to smakowało, a nawet bardzo. Nie wchodząc w szczegóły receptury wino jest zrobione z poddanego fermentacji miodu; dla mnie no może nie obrzydliwość, ale trudne do polubienia. Swoją kolbkę zostawiam niedopitą. A rankiem w stronę Addis.

no to jeden z trudniejszych postów ... trzeba spojrzeć w oczy dzieciom i wyjącej biedzie  Wyjeżdżamy rankiem z Lalibeli i po niedługim czasie zatrzymujemy się przy wiosce Amharów. Są większe domy na planie prostokąta kryte falistą blachą, ale są i kryte strzechą okrągłe chałupinki. I jedne i drugie to lepianki o konstrukcji z kamieni i drewna eukaliptusa. Wzdłuż ściany gliniana ława; odzież wisi na drążku lub drewnianej drabince. Warunki przerażające, a ludzie żyją, dzieci chodzą do szkoły - bo na ścianie jakieś tornistry wiszą, ale o uśmiech na twarzy dziecka w tych warunkach naprawdę trudno. Zobaczycie sami.

Zajrzyjmy do środka. Najpierw kuchnia, potem salon z możliwością parzenia kawy i sypialnia. następna chałupinka wymalowana wewnątrz na zielono, ale chłopak odziany w łachmany, a dodatkowo w izbie jest kącik dla zwierząt. Jedynie obórka przy następnym domostwie jest nadzwyczaj starannie wymurowana.

Trudno, trza skończyć - teraz mieszkańcy i smutne oczy dzieci. Niejako z ulgą kończymy wizytę w wiosce Amharów i udajemy się do klasztoru nad jeziorem Hajk.

Do klasztoru Hajk Istafanos wejść mogą jedynie mężczyźni. Tu odwiedzamy małe, ale ciekawe muzeum (i znów zakaz foto), a potem trochę chodzimy po terenie. Ale klasztor wyludniony i nawet przy wypieku specyficznego chleba nikogo nie ma - pewnie wszyscy na nabożeństwie w niedalekiej misji sióstr zakonnych. Pilotka opowiadała o tym chlebie, aby koniecznie skosztować, a tu upss ... Dziś szczególny dzień - taki ichni koniec karnawału i początek Wielkiego Postu. W kościele na misji sióstr trwa nabożeństwo, a siostry przygotowują posiłek dla pątników uczestniczących w nabożeństwie. Zostajemy też poczęstowani - jest indżera z pikantnym sosem i nawet uwarzone na tą okazję piwo. Każdy odrywa (prawą ręką) kawałek indżery, a piwo ze wspólnego kubka ciemne, takie trochę podobne w smaku do zbożowej kawy. Ruszamy dalej i wieczorem meldujemy się w hotelu; ale zabijcie mnie, co to za miejscowość - nie wiem.

No pod takim parasolem autobus z pewnością się nie nagrzeje. Foto z klasztoru - kościół niestety jedynie z zewnątrz, przewiewny refektarz i muzeum, w którym zakaz foto. Jak widać miejscowi wstęp 10birra, a zagraniczni 10 razy więcej; ale co tam, biedny kraj a 100 birra to tylko 3 dolary.

Idziemy do misji sióstr, panie tu czekały gdy szliśmy do klasztoru. U sióstr plantacja dorodnych papai.

No to jeszcze foto z jakiegoś "lunchowego kupowania bananów" i meldujemy się w hotelu i widoki z pokojowego balkoniku na okolicę, a jutro całodzienna podróż do stolicy.