Chiny - Szanghaj – Wuzhen – Suzhou – Hangzou – Putuoshan – Szanghaj - marzec 2014

Następnie przejechaliśmy na druga stronę rzeki Huangpu by przespacerować się nadrzeczną promenadą tzw. Bundem. Bund był wybudowany przez Brytyjczyków, kiedyś był bardzo drogi i modny.

Mao i pomnik bohaterów:

Bund w całej okazałości:

Bund obecnie jest całkowicie przyćmiony przez Pudong i raczej na Bund się jeździ by popatrzeć na oszałamiającą panoramę Pudong:

Po spacerze jeszcze podjechaliśmy na nowoczesną, główną, handlową ulicę Nanjing Lu. Kilkupiętrowe domy towarowe znanych marek. Raczej drogo i niestety na chodnikach pełno naciągaczy oferujących zegarki – imitacje rolexa, czy sprzedawców innych dziwadeł. Podczas naszego spaceru hitem były rolki, zakładane na piętę. Ktoś z naszej grupy nawet to kupił za 10 RMB.

Na ulicy należy się targować do upadłego, z reguły kupuje się rzeczy za 1/3 ceny wyjściowej, a i tak mam wrażenie, że nieraz przepłaciłem

o wiele ciekawsze były boczne uliczki:

super gadżet - skuterowe rękawiczki:

Na koniec kolacja – pierwsze zderzenie z kulinarną rzeczywistością. Do tej pory myślałem, że bardzo lubię chińskie jedzenie, jednak okazało się, że nie do końca. Dużo potraw jest po prostu albo za ostrych, albo zbyt mdłych, a sam fakt że się nie wie co je, też nie pomaga ;). Najgorzej jest z mięsem – równo rąbane razem z kośćmi i trochę miałem wrażenie, że nie ma co zjeść.

Natomiast bardzo podoba mi się sposób biesiadowania. Jest okrągły stół, na środku jest szklana obrotowa taca. Można powiedzieć – się skubie potrawy, trochę tego, trochę tamtego. Co chwila wjeżdża na stół coś nowego. Niestety ryż jest podawany pod koniec. Chińczycy bardzo dużo uwagi przywiązują do tego jak potrawa wygląda, są bardzo ładne, efektowne. Szkoda, że mniej uwagi zwracają na czystość pod stołem, czy wokół niego.

Do picia jest zawsze zielona herbata (i nie jest to mocna herbata, którą zwykle się pija w Polsce, ot któreś tam z kolej zaparzenie), do tego cola, sprite (Chińczycy są fanami tego napoju, natomiast praktycznie nie widziałem fanty), oraz piwo. Piwo bardzo dobre, lekkie bo ok 3%, mi osobiście bardzo smakowało. Polecam TSINGTAO:

W końcu po bardzo długim dniu, zmęczeni dotarliśmy do hotelu Holiday Inn Express.

Uwaga – zawsze z hotelu należy brać wizytówkę, bo to że my powiemy „Holiday Inn” to wcale nie oznacza, że ktoś nas zrozumie, hotele mają swoje chińskie nazwy.

A czasem na wizytówce mamy super ściągę – wystarczy pokazać palcem:

Duży Zając: wiesz.. to co my uważamy u nich za dziwadło u nich jest normalne i na odwrót, np. jak Ci podają posiłek i przy stawianiu na stół "pierdykną" talerzem to oznacza, że odgania złe duchy, albo jak Ci leją herbatę tak z góry ze 3 razy to oznacza szacunek. Ktoś mi mówił, że resztki jedzenia muszą być dookoła bo to zajmuje uwagę duchów. Chińczyk jest strasznie przesądny. Ja bardziej boleję nad strefą intymności - toaleta publiczna - drzwi otwarte, widać jak w środku człowiek załatwia swe potrzeby, w hotelach drzwi pootwierane przez Chińczyków, w samym pokoju duża szyba między pokojem a toaletą... tam tak jest Nie zmienimy ich cywilizacji, jesteśmy tam tylko gośćmi, czasem warto pomyśleć co oni czują, co mogą myśleć podczas naszego zachowania Np. nasze podanie ręki przy przywitaniu może być odebrane jako agresja.. a my tylko chcemy być przyjaźni

Dzień 2.

Śniadanie – kolejne zderzenie kulinarne, niby wszystkiego jest dużo, ale co zjeść? Makaron? Ryż? Mięso jak do obiadu? Brak wędlin. Ostatecznie wygrały bułeczki na parze, trochę makaronu i warzywa oraz tosty. Myślę, że na dłuższą metę europejczyk może mieć problem jeśli się nie przyzwyczai. Do tego napój kawo-podobny. Chińczycy nie piją kawy, tam dopiero nastaje jak by moda na picie kawy – pojawiają się takie lokale jak starbucks, costa itp..

Po śniadaniu ruszamy do muzeum w Szanghaju. Miejsce koniecznie warte odwiedzenia – nawet tylko dla samych brązów, które pochodzą z 12 wieku przed naszą erą, czy dla porcelany. To jest coś niesamowitego jaką technologię opanowali Chińczycy kiedy my Słowianie dopiero stanowiliśmy jakieś podwaliny społeczności.

Muzeum z zewnątrz:

schody, które mnie zauroczyły:

rzeźby z kamienia:

najstarsza rzeźba drewniana:

brązy:

ceramika i inne:

a takimi busami przyjeżdzają wycieczki szkolne:

Po muzeum ruszamy do najstarszej części Szanghaju, której środek wyznacza Świątynia Bóstwa Opiekuńczego Miasta i klasyczny chiński ogród Yuyuan z czasów dynastii Ming, z mnóstwem skał, stawów, ścieżek i pagód. Jak nas Jacek uświadomił to ogród nie oznacza tego o czym zwykle myślimy słysząc to słowo. Chiński ogród to po prostu domostwo, miejsce gdzie ktoś mieszkał. Taka willa z ogródkiem Wszystko urządzone z zachowaniem Feng – Shui. Jak dla mnie za dużo formacji skalnych, ogólnie niepowtarzalny klimat i urzekająca prostota. Żałuję, że nie byliśmy tydzień lub 2 później, kiedy pewnie roślinność się bardziej zazieleniła.

A tu słynna herbaciarnia:

oraz uliczki ze sklepikami:

Po obiedzie zwiedzamy Świątynię Nefrytowego Buddy (Yufo Si). Kolejne zaskoczenie, nie tak to sobie wyobrażałem. Świątynia jest w środku miasta, pomiędzy blokami Poza tym świątynia buddyjska to zawsze kompleks kilku budynków. Na dziedzińcu wierni palą trociczki i oddają hołd bóstwom. Więcej informacji: http://www.yufotemple.com/ oraz http://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%9Awi%C4%85tynia_Nefrytowego_Buddy

strażnicy buddy:

budda:

dalej:

idziemy dalej:

a tu pierwszy chiński sejsmograf (replika oczywiście), polegało to na tym, że w paszczach smoki miały metalowe kulki, jak ziemia drżała to kulki wypadały z pysków i hałasując mówiły - „trzęsie się ziemia”

Wieczorem jedziemy do Wuzhen - zabytkowej „wodnej wioski” (shuixiang). Po drodze stajemy przy sklepie z warzywami a obok na szerokim chodniku z 20 pań w różnym wieku ćwiczy a raczej tańczy. Gra muzyka, panie stoją w rządkach i tańczą... coś niezwykłego.

Na miejscu jest zamieszanie z bagażami, trzeba wszystko wypakować, autokar nie wjeżdża do zabytkowej części miasteczka. Poruszanie się tam jest możliwe tylko łodzią, na piechotę lub elektrycznymi wózkami. Na szczęście dla nas (bo jest trochę chłodno) zabierają nas wózkami. Nocować mamy w tzw. „guest house”. Na miejscu się okazało, że to normalne domy, na dole gospodarze a my po stromych schodkach na górze.

Pokój jak najbardziej OK:

zestaw szczoteczka do zębów z pastą, waciki, czepki kąpielowe, grzebyki

Parę fotek z wieczornego spaceru:

a to nasz domek w świetle dnia:

nasza sala śniadań:

i widok z okna:

Zdjęcia nefrytowego buddy macie w relacji  Dużego Zająca prosili by nie robić zdjęć to grzecznie nie robiłem

Dzień 3.

Śniadanie przyrządzone przez naszych gospodarzy, raczej bardziej niż skromne

dodatkowa kawa kosztowała nas 10RMB, Pan odliczał ziarenka by wsypać do młynka

miasteczko za dnia:

plan miasteczka:

pyszne placki z grzybkami:

a tak je się piecze:

pierożki:

jako, że study tour to ogladaliśmy również hotele:

5 gwiazdek:

i szyba w łazience:

i mój faworyt - hotel 4gwiazdkowy nad kanałem (chociaż pewnie latem jest pełno komarów i zapachów)

miasteczko niezwykłe, urocze, warte obejrzenia, niestety ceny mocno europejskie – kawa, piwo 40 RMB.

Tutaj więcej informacji: http://www.wuzhen.com.cn/english/index.asp

Żegnamy Wuzhen i kierujemy się do Suzhou – stolicy chińskiego jedwabiu, zwanego „Wenecją Wschodu”, z siecią kanałów i słynnymi ogrodami.