Białoruś - Dzisiaj nad Niemnem z Rainbow

Jeszcze raz nasz hotel, tym razem wpełnej krasie zewnętrznej

i na koniec rzut oka na dworzec

Czystość (i porządek) to jedna z tych rzeczy, które najbardziej uderzają na Białorusi. Oczywiście nie tylko w Brześciu, ale i innych miastach. Pod tym względem jest tam chyba lepiej niż u nas.

  Po śniadaniu w hotelu (7:15) i wykwaterowaniu o 8:30 wyruszyliśmy autokarem w dalszą drogę. Podjechaliśmy do Twierdzy Brzeskiej, którą następnie zwiedziliśmy. Najpierw robiliśmy to wspólnie z przewodnikiem, a potem mieliśmy jeszcze czas wolny do 10:20 na indywidualne zwiedzanie. Twierdza Brzeska została zbudowana w miejscu, gdzie do Bugu wpada Muchawiec. Już we wczesnym średniowieczu istniał tam gród obronny. W czasie Wielkiego Księstwa Litewskiego swój zamek wznieśli tam litewscy książęta. Na teren twierdzy weszliśmy nową bramą w formie betonowej pięcioramiennej gwiazdy. Wewnątrz niej z głośników dobiega odgłos metronomu, nadlatujących samolotów i komunikat o napaści Niemiec na Związek Radziecki. Idąc dalej do terenu tzw. cytadeli minęliśmy jeszcze ekspozycję techniki wojennej (złożonej z kilku czołgów). Na terenie cytadeli minęliśmy następnie budynki koszarowe dochodząc do Bramy Chełmskiej (nad Muchawcem). Ta ceglana brama cała jest podziurawiona kulami. W górnej jej części zachowały się piękne wieżyczki, pomiędzy którymi niegdyś znajdował się kartusz herbowy. W latach międzywojennych wisiał tam polski orzeł w koronie. Idąc dalej wzdłuż koszar doszliśmy do Bramy Terespolskiej (nad Bugiem). Po przejściu przez bramę widzieliśmy pomnik pograniczników i kolejną ekspozycję techniki wojennej, tym razem w postaci zbioru dział artyleryjskich. Potem przeszliśmy do cerkwi św. Mikołaja Cudotwórcy (zwiedziliśmy również jej wnętrze). Zbudowano ją w 1876 r. Jest świątynią łączącą elementy neoromańskie i styl pseudoruski. W 1919 r. przebudowano ją na potrzeby obrządku katolickiego. W 1939, gdy Brześć zajęła armia radziecka utworzono tu... kasyno. W trakcie ataku wojsk niemieckich budynek został zniszczony i zamienił się w ruinę. To co zostało przekazano prawosławnym w 1994 r. Przez kolejne lata trwały misterne prace restauracyjne, których efekty możemy obecnie oglądać. Dziś cerkiew znów nakrywa płaska, złocona kopuła. We wnętrzu można zobaczyć m.in. urokliwe neoromańskie żeliwne kolumienki podtrzymujące sklepienie. Następnie doszliśmy do centralnego punktu cytadel, w którym ustawiono zespół monumentalnych pomników, upamiętniających obronę miasta przez wojska radzieckie w 1941 r. Autorem całego projektu jest towarzysz Aleksander Kibalnikow. Wymyślił on, by w twierdzę wmontować ogromny, wysoki na 30 m głaz nazwany „Męstwo”, z którego wyłania się głowa żołnierza, strzelający w niebo 104-mtrowy obelisk – „gwóźdź” oraz dołożyć do kompletu jeszcze jedną kompozycję rzeźbiarską „Pragnienie” i płonący na chwałę żołnierzy ZSRR wieczny ogień. Przy tym kompleksie widzieliśmy zmianę warty sprawowanej przez grupę młodzieży. Przy okazji wspomnę, że widzieliśmy tam też sporo młodzieży grabiącej trawę na terenie twierdzy. Potem ruszyliśmy autokarem w dalszą drogę. O 10:45 dotarliśmy do dworku Niemcewiczów w Skokach (obecnie mieści się w nim muzeum)  i go zwiedziliśmy. Oprowadzała nas miejscowa przewodniczka mówiąca nieźle po polsku. Dwór zbudował w drugiej połowie XVIII w Marceli Niemcewicz, ojciec Juliana Ursyna. Sam pisarz, a przy okazji działacz niepodległościowy (był adiutantem Tadeusza Kościuszki i współautorem Konstytucji 3-go Maja), też urodził się (w 1758 r.) w Skokach, ale w dworku nieco starszym, rozebranym po wybudowaniu tego, który możemy zobaczyć dziś. Barokowa rezydencja zdobiona jest głównie pilastrami, niewielkim portykiem wejściowym oraz łamanym dachem. W dworku obejrzeliśmy ekspozycję związaną nie tylko z Niemcewiczami, ale też z rozmowami pokojowymi z 1917 r., prowadzonymi tu między Rosją i Niemcami. Po wspólnym zwiedzaniu mieliśmy jeszcze trochę czasu wolnego. W jego ramach m.in. pospacerowałem trochę po parku krajobrazowym otaczającym dworek. O 11:45 ruszyliśmy dalej. Pół godziny później dotarliśmy do Kamieńca Litewskiego. Zatrzymaliśmy się przy rynku otoczonym przedwojennymi domami. Wyremontowano je w bardzo oryginalny sposób: ściany obito jasnym sidingiem, na dachach zaś pojawiła się niebieska blachodachówka. Przy rynku widzieliśmy też pomnik księcia Włodzimierza Wasilkowicza, któremu towarzyszy żubr. W trakcie naszego pieszego spaceru po Kamieńcu Litewskim dotarliśmy najpierw do cerkwi św. Szymona i ją następnie zwiedziliśmy (weszliśmy też do jej wnętrza, w którym obowiązywał niestety zakaz fotografowania). Zbudowano ją na początku XX w. w stylu pseudoruskim. Wchodzi się do niej przez wieżę nakrytą dachem namiotowym. Potem przeszliśmy do unikatowej Białej Wieży (obejrzeliśmy ją jedynie z zewnątrz, we wnętrzu mieści się muzeum). To jedna z najstarszych zachowanych budowli na terenie Białorusi i jedyna tego typu budowla obronna. Zbudowano ją w XIII w., ma 30 m wysokości, 13,5 m średnicy, a jej mury mają grubość 2,5 m. Z zewnątrz jedynymi ozdobami wieży są nieliczne nisze okienne oraz charakterystyczny „grzebień” wieńczący budowlę. Na koniec mieliśmy jeszcze trochę czasu wolnego. W okolicy widziałem jeszcze m.in. XVIII-wieczny pałacyk, w którym obecnie mieści się szkoła. Z wyniosłości, na której zbudowano wieżę rozciągają się ładne widoki na okolice. Kilka minut po 13-stej ruszyliśmy dalej. Po dojechaniu do Grodna mieliśmy (od 14:45) postój przy supermarkecie, gdzie można było udać się do toalety i zrobić zakupy spożywcze. Potem podjechaliśmy na stary cmentarz katolicki (pobernardyński) w Grodnie. Został założony w 1792 r. W centralnym miejscu nekropolii stoi kaplica ufundowana w 1822 r. przez Kazimierza Sudnickiego, namiestnika Konwentu Panien Brygidek. Niedaleko od wejścia zobaczyliśmy grób Elizy Orzeszkowej zwieńczony wysokim, czarnym, kamiennym krzyżem. Pisarka spoczywa w grobie ze swoim drugim mężem - grodzieńskim adwokatem Stanisławem Nahorskim. Na tym cmentarzu spoczywa również wiele innych ważnych osobistości Grodna (głównie Polaków). Po nawiedzeniu cmentarza ruszyliśmy już do hotelu „Turysta” w Grodnie. Dotarliśmy do niego o 16::43 i się w nim zakwaterowaliśmy. Potem mieliśmy już czas wolny. Ja wybrałem się m.in. na zakupy spożywcze do pobliskiego hipermarketu. Wpłaciłem też pilotowi 30 EUR na wycieczkę fakultatywną po Kanale Augustowskim, która miała się odbyć następnego dnia.

Dokumentację fotograficzną z tego dnia zaczynamy od zwiedzania Twierdzy Brzeskiej