--------------------

____________________

 

 

 



Olsztyn - stolica Warmii

3 wpisów / 0 nowych
Ostatni wpis
achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 8 godzin 36 minut temu
Rejestracja: 01 cze 2020
Olsztyn - stolica Warmii

Olsztyn wkracza na karty historii w roku 1334, kiedy to warmiński wójt krajowy Heinrich von Luter zakłada w zakolu Łyny (po staroprusku zwanej Alna, co oznacza "łanię") strażnicę puszczańską o nazwie Allenstein. 19 lat później Johannes von Leysen (1310-1388), znany także jako Jan z Łajs, uzyskuje od diecezjalnej kapituły warmińskiej przywilej lokacyjny i zostaje pierwszym burmistrzem nowo założonego miasta. W tym samym 1353 roku zostaje ukończona budowa warownego zamku, rozpoczęta jeszcze w 1347 roku. W drugiej połowie XIV wieku wzniesiony zostaje kościół p.w. św. Jakuba Apostoła, który uchodzi za jeden z najwybitniejszych przykładów gotyku ceglanego w Polsce. Do dnia dzisiejszego przetrwała wytyczona wtedy sieć ulic i część imponujących fortyfikacji. W 1414 roku, podczas wojny z Zakonem Krzyżackim, Olsztyn zostaje zniszczony przez wojska Władysława II Jagiełły (1352/1362-1434). W roku 1440 miasto przystępuje do antykrzyżackiego Związku Pruskiego, a w roku 1454 mieszczanie powstają przeciw władzy Zakonu i opanowują zamek, lecz już w następnym roku Krzyżacy odzyskują miasto. Postanowieniem II pokoju toruńskiego z 1466 roku, kończącego wojnę trzynastoletnią, Olsztyn wraz z całą Warmią przechodzi pod panowanie Polski. W czasie ostatniej wojny polsko-krzyżackiej rycerze zakonni podejmują próbę zajęcia Olsztyna. Skuteczną obronę zamku organizuje wówczas administrator dóbr kapituły warmińskiej, fromborski kanonik Mikołaj Kopernik (1473-1543).

Następne stulecie przynosi gospodarczy rozkwit miasta, zahamowany dopiero przez serię wojen w XVII i na początku XVIII wieku. Regres pogłębia dodatkowo kolejna klęska - wielka epidemia dżumy w latach 1708-1712, której ofiarą pada duża część mieszkańców Olsztyna. Wojny napoleońskie przynoszą kolejne zniszczenia. W czasie ich trwania, w roku 1807, do Olsztyna przybywa na krótko sam Cesarz Francuzów - Napoleon I Bonaparte (1769-1821). Po 1818 roku Olsztyn staje się siedzibą powiatu, a zabudowa miejska wykracza poza Stare Miasto. W II połowie XIX wieku miasto rozwija się bardzo dynamicznie. Przez Olsztyn zostaje poprowadzona linia kolejowa z Torunia do Królewca (Königsberg), powstaje szpital i gimnazjum. Miasto staje się też ośrodkiem polskiego ruchu narodowego na Warmii. Od 1886 do 1939 roku w mieście wydawana jest polskojęzyczna "Gazeta Olsztyńska", działa Towarzystwo Ludowe "Zgoda", a polscy działacze wystawiają swoich przedstawicieli w wyborach do sejmu pruskiego. U schyłku XIX i na początku XX wieku dokonywane są liczne inwestycje w infrastrukturę miasta. Powstaje sieć gazowa i telefoniczna, nowoczesny wodociąg i instalacja elektryczna, wznoszone są nowe gmachy publiczne (m. innymi nowy ratusz w stylu holenderskiego renesansu), kościoły i osiedla mieszkaniowe, powstaje komunikacja publiczna (tramwaje) i lotnisko. Po wybuchu I wojny światowej Olsztyn zostaje na krótko zajęty przez Rosjan, którzy wycofują się z miasta po porażce armii generałów Aleksandra Samsonowa (1859-1914) i Paula von Rennenkampfa (1854-1918) w bitwie pod Tannenbergiem. Po zakończeniu wojny, na Warmii i Mazurach odbywa się plebiscyt, który decyduje o przynależności większości tych ziem do Niemiec. W samym Olsztynie za Niemcami opowiada się blisko 98% mieszkańców. W okresie międzywojennym miasto nadal rozwija się, a jego ludność wzrasta do 50.000.

W styczniu 1945 roku Olsztyn zajmują oddziały Armii Czerwonej, której żołnierze podpalają miasto i niszczą prawie 40% zabudowy. W dwa miesiące później, Olsztyn zostaje przekazany administracji polskiej. Ludność niemiecka zostaje wysiedlona, a na jej miejsce sprowadzeni zostają polscy osadnicy. Olsztyn zostaje stolicą województwa, a władze i ludność podejmują usuwanie zniszczeń wojennych. W latach powojennych miasto przeżywa intensywny rozwój. Budowane są liczne zakłady przemysłowe (w tym Olsztyńskie Zakłady Opon Samochodowych - dziś zakłady "Michelin", zakłady przemysłu drzewnego, spożywczego i inne), powstają szkoły, placówki kulturalne i wyższe uczelnie (w 1999 roku z połączenia trzech z nich powstaje Uniwersytet Warmińsko-Mazurski), do miasta przeniesiona zostaje z Fromborka siedziba kurii diecezjalnej (od 1992 - archidiecezjalnej), rozwija się budownictwo mieszkaniowe a ludność Olsztyna wzrasta do blisko 200.000.

Piękne otoczenie (przez miasto przepływają 3 rzeki: Łyna, Wadąg i Kortówka, a w jego granicach leży 15 jezior), wspaniale odrestaurowane zabytki i niezła infrastruktura turystyczna sprawiają, że Olsztyn przyciąga wielu gości z całego kraju i zza granicy. Warto wybrać się na spacer urokliwymi uliczkami, zwiedzić zamek, katedrę p.w. św. Jakuba Apostoła, wypić kawę w którejś ze staromiejskich kafejek lub kufelek zimnego piwa w jednym ze stylowych pubów, posłuchać często organizowanych w mieście koncertów, odpocząć w którymś z olsztyńskich parków lub nad brzegami jednego z licznych jezior, wpaść na seans do planetarium, czy zafundować sobie widokowy lot nad miastem i okolicami. Możliwości spędzenia wolnego czasu jest wiele.

Więcej informacji o zabytkach Olsztyna podaję w opisach zdjęć.

-----

Budynek Rejencji przy ulicy Emilii Plater. Wybudowany został w latach 1908-1911 na potrzeby ówczesnej władzy Rejencji, tzw. Regierungsbezirk. W 1920 roku w gmachu tym pracowała aliancka komisja nadzorująca przebieg plebiscytu na Warmii i Mazurach, a jej przewodniczący Ernest Renine miał tu swoją siedzibę. W czasach III Rzeszy mieściło się tu olsztyńskie Gestapo. Podczas II wojny światowej budynek nie uległ wielkiemu zniszczeniu. Obecnie jest siedzibą Urzędu Marszałkowskiego Województwa Warmińsko-Mazurskiego oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

 

 

 

Budynek aresztu śledczego, znajdującego się w samym centrum miasta przy Alei Marszałka Jozefa Piłsudskiego. Pamiętam, że w latach 90. XX wieku funkcjonował w jego sąsiedztwie bar "Przy Kiciu".


 

Dom przy ulicy Dąbrowszczaków w centrum miasta. W ramach dekomunizacji patronem ulicy został Erwin Kruk (1941-2017) - pisarz, poeta, dziennikarz i polityk, jednakże w 2018 roku Naczelny Sąd Administracyjny przywrócił ulicy poprzednią nazwę.

Pomnik żołnierzy Armii Krajowej u zbiegu ulicy Dąbrowszczaków i Alei Piłsudskiego. 7-metrowa konstrukcja została zaprojektowana przez olsztyńskiego artystę Janusza Wierzyńskiego. Monument odsłonięto w 2014 roku.


 

Budynek Nowego Ratusza przy Placu Jana Pawła II. Został on wzniesiony w stylu neorenesansu holenderskiego w latach 1912-1915 na miejscu rozebranego w 1806 roku kościoła p.w. Świętego Krzyża. Jego projektantem był Max Boldt. Ostateczny kształt budynku osiągnięto w połowie lat 20. XX wieku, po dobudowaniu skrzydła południowo-zachodniego. Obecnie gmach jest siedzibą prezydenta Olsztyna, a także miejscem, gdzie odbywają się sesje Rady Miejskiej. Historia placu, przy którym wznosi się Nowy Ratusz sięga XIX wieku, kiedy zaczęto jego budowę. Wraz z budową Nowego Ratusza ranga placu podniosła się. Po dojściu Adolfa Hitlera (1889-1945) do władzy w 1933 roku, nazwę placu zmieniono na Adolf-Hitler-Platz. Podczas II wojny światowej ratusz i sam plac uległy zniszczeniu. W latach 1945-1998 plac nosił nazwę Placu Wolności.


 

 

Turyści zwiedzający stolicę Warmii i Mazur mogą sobie zafundować lot takim samolocikiem nad miastem i okolicą.


 

Wysoka Brama, zwana też Bramą Górną (dawniej Hochtor, Obertor), widziana od strony Placu Jedności Słowiańskiej. A swoją drogą, ciekawa nazwa placu. Bo jak dobrze się zastanowić i prześledzić dzieje, to nigdy nie istniała tzw. "jedność słowiańska". Przed wojną plac ten nosił nazwę Belianplatz, upamiętniającą burmistrza Olsztyna Oskara Beliana (1832-1918), pełniącego urząd w latach 1877-1908. Na trzecim zdjęciu widoczny jest Plac Jedności Słowiańskiej i gmach Nowego Ratusza, widziane sprzed Wysokiej Bramy. Na kolejnych zdjęciach - różne widoki Wysokiej Bramy. Jest ona jedyną zachowaną do dziś bramą z trzech, które znajdowały się w murach obronnych otaczających miasto. Usytuowana jest w północno-wschodniej części zespołu staromiejskiego, na osi wylotu głównego traktu komunikacyjnego. Brama powstała po wytyczeniu północnych granic miasta w drugim akcie lokacyjnym z 1378 roku. W roku 2012 prace archeologiczne odsłoniły pierwotne kamienne fundamenty bramy z XIV wieku, tuż na północ od jej obecnego położenia. Miała ona formę postać barbakanu. Budowa bramy w obecnej formie i miejscu, podobnie jak modernizacja reszty murów obronnych, nastąpiła najprawdopodobniej pod koniec XV wieku, gdy miasto otrząsało się po zniszczeniach z czasów wojny trzynastoletniej (1454-1466) i tzw. wojny popiej (1478). W 1788 roku Wysoką Bramę wyremontowano i zaadaptowano na zbrojownię, w 1858 przebudowano ją na więzienie, zaś w 1898 roku przekazano ją miejskiemu komisariatowi policji. Dokonywano w niej wielu przeróbek (m.in. nadano odmienny kształt otworom okiennym i szczytowi budowli, przebito przejście dla pieszych). W 1863 roku przetrzymywano tu Wojciecha Kętrzyńskiego (1838-1918), obwinionego o przemyt broni dla powstania styczniowego. W 2003 roku brama została odrestaurowana. W jej blendzie pojawił się wizerunek MB Królowej Pokoju, podarowany Olsztynowi przez Jana Pawła II. Dzieło zostało wykonane techniką szklanej mozaiki w jednej z rzymskich pracowni. Ostatnie dwa zdjęcia przedstawiają widok ulicy Staromiejskiej i Wysokiej Bramy w 1981 roku.


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pod Wysoką Bramą przechodzimy na ulicę Staromiejską. Jest to jedna z głównych ulic Starego Miasta. Do roku 1945 ulica nosiła nazwę Ober-Straße. Rozciąga się od Wysokiej Bramy po północno-wschodnią część Rynku Starego Miasta. Na ulicy tej znajdują się liczne kamienice, w części odnowione i zrekonstruowane, a także restauracje oraz ekskluzywne sklepy.

 

 

 

 

 

 

 

Targ Rybny. Plac powstał w miejscu wolnej przestrzeni graniczącej z murami miejskimi, po powiększeniu miasta o dzielnicę północną w drugiej lokacji w 1378 roku. Stanowił drugie, po Rynku Starego Miasta, miejsce targowe w Olsztynie. Pierwotnie znany był jako Targ Świński (Schweine-Markt), którą to nazwę nosił do 1892 roku. W latach 1892-1945 nosił nazwę Targu Rybnego (Fisch-Markt), zaś w latach 1945-1990 - Placu gen. Karola Świerczewskiego. Budynki przy placu odbudowano w pierwszych latach XXI wieku. Oddano je do użytku z końcem 2002 roku, wraz z nowymi budynkami na wschodniej pierzei od ulicy Staromiejskiej i na południowo-zachodniej części targu. Wraz z odbudową placu postanowiono podkreślić charakter Targu Rybnego. W tym celu z kostek brukowych ułożono kilka wzorów ryb. Podczas remontu ustawiono nowe ławki i lampy. Na zdjęciu widoczny jest także neogotycki kościół ewangelicko-augsburski p.w. Chrystusa Zbawiciela. Przy placu mieszczą się też liczne puby i restauracje. Stoi tu też pomnik św. Jakuba - patrona miasta.

 

 

 

 

 

Dom "Gazety Olsztyńskiej", znajdujący się na Targu Rybnym na Starym Mieście. W latach 1920-1939 w budynku mieściła się redakcja i drukarnia „Gazety Olsztyńskiej” oraz ksiegarnia. W listopadzie 1939 roku budynek został zrównany z ziemią. Po zrekonstruowaniu i odbudowie, budynek został ponownie oddany do użytku 1 września 1989 roku. Obecnie mieści się tu oddział Muzeum Warmii i Mazur. W zasobach muzeum znajdują się zbiory i ekspozycje, dotyczące przede wszystkim historii Olsztyna.


 

 

 

"Bajkowy Ogród" rzeźb lodowych na Targu Rybnym.

 

 

 

 

 

Kościół ewangelicko-augsburski p.w. Chrystusa Zbawiciela przy ulicy Zamkowej (dawniej Schloß-Straße). Wieża świątyni ma wysokość 43 m, a na niej umieszczone są zegary. Społeczność ewangelicka Warmii przez ponad sto lat nie miała w Olsztynie własnego kościoła. Za zgodą władz, w 1773 roku przyznano ewangelikom salę refektarza na zamku olsztyńskim z przeznaczeniem na nabożeństwa, a w północnym skrzydle zamku wyznaczono dwa dalsze pomieszczenia - jedną izbę na przyszłą szkołę, a drugą na mieszkanie dla rektora. W roku 1828 ewangelicy podjęli starania o budowę własnego kościoła. Projekt opracował inspektor budowlany Schwinck, dostosowując go ściśle do wzoru, jaki wskazał Olsztynowi słynny architekt Karl Friedrich Schinkel (1781-1841). Budowa kościoła, mniejszego od pierwotnych projektów, ruszyła jednak dopiero wiosną 1876 roku. Na wieży umieszczone zostały trzy dzwony, odlane w firmie Petit & Edelbrock z Gescher w Westfalii. Ważą one: 250, 180 i 125 kilogramów. Na największym z nich znajduje się napis: "Ehre sei Gott in der Höhe und Friede auf Erden und den Menschen ein Wohlgefallen" - "Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli". Drugi dzwon nosi inskrypcję: "Lobe den Herrn meine Selle" - "Uwielbiaj duszo moja Pana", a trzeci - "Ich bete, ich rufe, ich weine" - "Modlę się, wołam, płaczę". Miedzianą kopułę na szczycie wieży wykonał członek tutejszej parafii, mistrz blacharski Stark. Kuty żelazny krzyż na wieży, a także krzyż na wschodnim szczycie, został wykonany przez innego parafianina, mistrza kowalskiego Calla-seniora. Na trzecim zdjęciu widoczne jest wnętrze kościoła. Neogotycka świątynia poświęcona została w 1877 roku i przebudowywana na przełomie XIX i XX wieku. Do wewnętrznego wystroju kościoła przyczynili się wierni, przekazując na ten cel datki. Dzięki temu, wnętrze zostało wyposażone w trzy okna ołtarzowe z witrażami, z których środkowe przedstawia błogosławiącego Chrystusa w naturalnej postaci. Prace te wykonała fabryka witraży dra Gidtmanna w Linnich. W kościele zawieszono dwa żyrandole, a także dwa trzyramienne lichtarze ścienne z brązu. Dębowe podstawy masywnego ołtarza, ambony i chrzcielnicy wykonał warsztat stolarski Fr. Baeslacka z Pruskiej Iławki. Do kościoła trafiły też dwa obrazy, które umieszczono w zakrystii: "Chusta Weroniki" oraz portret Marcina Lutra. Ze starych pomieszczeń na zamku przeniesiono drewniany korpus krzyża ołtarzowego. Organy kościelne są dziełem znanej firmy Terletzkiego z Królewca. Kościół, po dzień dzisiejszy służy parafii ewangelickiej.


 

 

 

Tzw. "Ławeczka z Kopernikiem" - pomnik znajdujący się przy zbiegu ulic Zamkowej i Okopowej (dawniej Schanzen-Straße) na Starym Mieście, przed zamkiem i przy kościele ewangelicko-augsburskim p.w. Chrystusa Zbawiciela. Pomnik powstał w 2003 roku, a jego autorką jest Urszula Szmyt.

 

 

 

Na ulicy Okopowej. Ulica znajduje się w pobliżu olsztyńskiego amfiteatru im. Czesława Niemena, popularnie zwanego przez mieszkańców miasta fosą. Łączy ulicę Zamkową z ulicą Kołłątaja. Przy ulicy Okopowej znajduje się Polsko-Niemieckie Centrum Młodzieży, widoczne na drugim zdjęciu.

 

 

 

Ulica Zamkowa. Przed rokiem 1945 ulica nosiła tę samą nazwę co dziś, tyle, że w języku niemieckim (Schloß-Straße). Ulica znajduje się na zachodzie Starego Miasta i odchodzi od północno-zachodniej części Rynku Starego Miasta. Pozwala ona dotrzeć z centralnej części Starego Miasta do zamku kapituły warmińskiej.

 

Rynek Starego Miasta (dawniej Markt), noszący oficjalną nazwę ulicy Stare Miasto, to główny plac tej części Olsztyna. Przy Rynku znajdują się kamienice, które w większości zostały zniszczone przez żołnierzy Armii Czerwonej w lutym 1945 roku po zdobyciu miasta. Dziś w odbudowanych kamieniczkach mieszczą się liczne sklepy i restauracje. Na środku rynku znajduje się Stary Ratusz, w którym mieści się dziś Wojewódzka Biblioteka Publiczna, która przeszła również generalny remont wraz z Rynkiem otaczającym Stary Ratusz. Początki Rynku sięgają XIV wieku. Zawsze pełnił on rolę miejsca handlu w Olsztynie. Do lat 20. XX wieku, na terenie Rynku znajdował się browar, który został rozebrany w celu powiększenia Starego Ratusza. Nazwę ulica Stare Miasto nadano w późnych latach 40. XX wieku. Rynek został odbudowany w latach 50. XX wieku, ale nie został odtworzony w przedwojennym kształcie. Zniszczone w 1945 roku eklektyczne kamienice z końca XIX i początku XX wieku zastąpiły kamienice stylizowane na budynki renesansowe i barokowe, zdobione sgraffito i wyrzeźbionymi wizerunkami osób walczących o polskość na terenach Warmii i Mazur. Ten wystrój kamienic przetrwał na większości budynków przy Rynku. W trakcie remontu elewacji Starego Ratusza w 2003 roku odkryto pod tynkiem fragmenty gotyckiej elewacji z cegły i zdobień tzw. "oślich grzbietów", w związku z czym podjęto decyzję o ich wyeksponowaniu i częściowej rekonstrukcji średniowiecznych otworów okiennych. Wraz z generalnym remontem Starego Ratusza i nawierzchni Rynku, postawiono ustawić fontannę w stylu nowoczesnym w północno-wschodniej stronie Rynku oraz wybudowano miejsce na scenę na tle biblioteki. Na ostatnim zdjęciu widoczny jest Rynek Staromiejski w końcu lat 80. ubiegłego wieku. Ruch samochodowy - jak widać, a i pojazdy też dość jednolite.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Most prowadzący od strony miasta na zamek kapituły warmińskiej. W roku 1758 doprowadzono do zamku dojazd od strony miasta i zbudowano z tej strony skrzydło pałacowe, jednocześnie likwidując podgrodzie i część murów. W 1779 roku zatrzymywał się tutaj Ignacy Krasicki (1735-1801). Po zaborze Warmii w 1772 roku zamek przeszedł na własność zarządu państwowych majątków ziemskich. W roku 1845 most nad fosą zastąpiono groblą łączącą zamek z miastem, fosę zaś osuszono. Dawniej dojście do zamku, otoczonego pasem murów obronnych i fosą, prowadziło od strony Łyny mostem zwodzonym.

 

 

 

 

W okolicach i na zamku kapituły warmińskiej. Zamek wybudowany został w latach 1347-1353 w stylu gotyckim. Należał do kapituły warmińskiej, która, wraz z biskupem warmińskim, do 1454 roku podlegała wojskowej opiece Zakonu Krzyżackiego. Z tego względu, odegrał sporą rolę podczas wojen polsko-krzyżackich. W roku 1410 po bitwie pod Grunwaldem poddał się bez walki Polakom, zaś w 1414 roku zdobyli go oni po kilkudniowym oblężeniu. W czasie wojny trzynastoletniej (1454-1466) przechodził z rąk do rąk. Krzyżacy zagrozili zamkowi i miastu jeszcze w 1521 roku, obrona jednak była tak skuteczna, że poprzestali na jednym, nieudanym szturmie. Zamek stanowił siedzibę administratora dóbr ziemskich kapituły warmińskiej. Najsławniejszym administratorem, pełniącym te obowiązki w latach 1516-1521, był Mikołaj Kopernik (1473-1543). Mieszkał on w północno-wschodnim skrzydle zamku w dużej komnacie, z której dwóch okien rozciągał się widok na Łynę i młyn zamkowy, a z trzeciego - na dziedziniec, jedne drzwi zaś prowadziły na krużganek, a drugie do komnaty urzędowej. Obie komnaty otrzymały na początku XVI wieku piękne kryształowe sklepienie, były jednak dość niskie i dopiero cztery wieki później podwyższono je przez obniżenie podłogi. Kopernik napisał tu swą rozprawę o monecie, tu dokonywał obserwacji ruchu planet, a na krużganku sporządził tablicę, umożliwiającą mu śledzenie wiosennych i jesiennych zrównań dnia z nocą. Tablica ta jest po dziś dzień zachowaną pamiątką po Koperniku. Kopernik przebywał jeszcze na zamku w latach 1524, 1531, 1535 i 1538 jako wizytator. Od 16 marca do 21 maja 2010 roku na zamku przebywał sarkofag z doczesnymi szczątkami astronoma, który następnie został przeniesiony do Fromborka. W XVI wieku na zamku gościli też dwaj biskupi warmińscy, a zarazem wielcy pisarze: w latach 1538 i 1541 - Jan Dantyszek (1485-1548), "pierwszy poeta sarmacki", obdarzony cesarskim wawrzynem za "pieśni łacińskie", zaś w 1580 roku - Marcin Kromer (1512-1589), z równą swobodą tworzący po łacinie i po polsku dzieła naukowe i literackie. Kromer poświęcił wówczas kaplicę św. Anny, zbudowaną w południowo-zachodnim skrzydle zamku i obdarzoną misternym siatkowym sklepieniem. Wieżę z połowy XIV wieku, położoną w zachodnim narożniku dziedzińca, przebudowano na początku XVI wieku, nadając jej kształt okrągły na czworokątnej podstawie i wysokość 40 m. Jednocześnie, zamkowe mury obronne podwyższono do wysokości 12 m i uzupełniono drugim pasem niższych murów, wzmocnionych basztami. System zamkowych murów połączono częściowo z murami miejskimi, przez co zamek stał się potężnym bastionem wysuniętym poza miasto i broniącym do niego dostępu. Obecnie w zamku mieści się Muzeum Warmii i Mazur. Największa sala ekspozycyjna zamku to dawny refektarz z finezyjnym sklepieniem kryształowym z ok. 1520 roku. Na ostatnich dwóch zdjęciach widoczny jest zamek kapituły warmińskiej w 1981 roku.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tablica upamiętniająca bojowników o polskość Warmii i Mazur, umieszczona przy bramie wejściowej zamku kapituły warmińskiej w 1966 roku.

 

 

Na drugim brzegu Łyny, w pobliżu zamku, stoi drugi pomnik Mikołaja Kopernika. Jest on dziełem berlińskiego rzeźbiarza Johannesa Götza (1865-1934) z 1914 roku. Uroczystość odsłonięcia odbyła się w listopadzie 1916 roku. Popiersie Kopernika umieszczone było na cokole pod architektonicznym baldachimem w stylu neogotyckim. Ostrołukowe arkady były wsparte na masywnych filarach. Zwieńczenie całości stanowił czterospadowy dach z analogicznymi wieżyczkami w czterech rogach. Popiersie ustawiono przed olsztyńskim zamkiem, na rogu obecnych ulic Zamkowej i Okopowej. Przed wkroczeniem Armii Czerwonej pomnik zdemontowano i ukryto w piwnicy zamku. W maju 1945 roku to samo popiersie umieszczono na cokole z drugiej strony zamku, na skwerze (znajduje się tam ono obecnie). Zdjęto napis niemiecki i umieszczono napis: "Obrońcy grodu olsztyńskiego przed najeźdźcą krzyżackim. Wielkiemu Polakowi Mikołajowi Kopernikowi - wdzięczni rodacy".

 

 

Kościół garnizonowy p.w. MB Królowej Polski. Zbudowany został w latach 1913-1914. Pierwotnym jego właścicielem było ewangelicko-augsburskie duszpasterstwo wojskowe. Po II wojnie światowej został przejęty przez katolickie duszpasterstwo Wojska Polskiego. Kościół posiada trzy nawy, transept oraz wyodrębnione, prosto zamknięte prezbiterium. Jednowieżowa fasada wyposażona jest w podwójny hełm. Projektantem owej neogotyckiej świątyni był Ludwig Dihm (1849-1928). Wewnętrzne ściany kościoła bogate są w neogotycką polichromię.

 

 

Łyna płynąca u podnóża zamku.

 

 

 

Ulica Hugona Kołłątaja. Dawniej ulica nosiła nazwę Krzywej (Krumm-Straße). Znajduje się ona w zachodniej części Starego Miasta. Przy ulicy tej wznosi się szereg dobrze zachowanych zabytkowych kamieniczek, pochodzących prawdopodobnie jeszcze z XVIII wieku. Na rogu ulic Kołłątaja i Okopowej znajdowała się synagoga, którą zbudowano w roku 1835 i rozebrano w roku 1992, a następnie odbudowano zachowując stylistykę. Przy wschodniej strony ulicy umiejscowiony jest Zaułek "Stawki większej niż życie" i tablica upamiętniająca nagrywanie niektórych odcinków tego serialu, odsłonięta w 2003 roku. Przy ulicy Kołłątaja znajdują się liczne cukiernie, lodziarnie, kawiarnie, restauracje i sklepy. Część ulicy jest zamknięta dla ruchu kołowego i zastawiona licznymi ogródkami kawiarnianymi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Figura św. Jana Nepomucena z 1869 roku, autorstwa rzeźbiarza Wilhelma Jansena z Kolonii, stojąca na Moście św. Jana nad Łyną. Figura zaginęła w czasie II wojny światowej. W 1996 roku, staraniem Towarzystwa Miłośników Olsztyna, ustawiono wykonaną w brązie jej replikę. Pierwotne tablice z cienkiej blachy miedzianej zostały uszkodzone. Obecna nowa tablica z napisem jest granitowa. Most św. Jana (dawniej Johannesbrücke) jest najstarszym i najsłynniejszym mostem w Olsztynie. Znajduje się on w południowej części Starego Miasta w historycznej dzielnicy "Dolnego Przedmieścia" (dawniej Unterstadt), nieopodal dawnej Bramy Dolnej (dawniej Untertor, Niedertor), rozebranej w XIX wieku, po której nie ma dziś już śladów.

 

 

Kamienica na rogu ulic Prostej (dawniej Richt-Straße) i Grunwaldzkiej (dawniej Liebstädter-Straße i Mohrungen-Straße) widziana z Mostu św. Jana. Przy dzisiejszej ulicy Grunwaldzkiej znajdowała się synagoga z 1877 roku, wokół której mieściły się domy społeczności żydowskiej. Przy skrzyżowaniu dzisiejszych ulic Grunwaldzkiej i Zyndrama z Maszkowic znajdował się cmentarz żydowski.

 

 

 

Na ulicy Prostej. Ulica znajduje się na południu Starego Miasta. Po II wojnie światowej jej nazwę zmieniono na ulicę Juliana Marchlewskiego. W pierwszych latach 90. XX wieku, przywrócono pierwotną nazwę. Ulica łączy skrzyżowanie ulic Mochnackiego, Grunwaldzkiej i Alei Warszawskiej z południowo-wschodnią częścią Rynku Starego Miasta. W ciągu ulicy znajduje się Most św. Jana.

 

 

 

 

 

Stary Ratusz na Rynku Staromiejskim. Gmach został zbudowany w drugiej połowie XIV wieku, tuż po uzyskaniu przez Olsztyn praw miejskich. Do 1915 roku stanowił siedzibę władz miasta. Początkowo, budynek ratusza składał się tylko z jednego skrzydła, umiejscowionego w południowo-zachodniej stronie Rynku. W 1620 roku uległ spaleniu, podobnie jak większa część miasta. Cztery lata później został odbudowany. Jego oblicze zmieniło się wówczas całkowicie. Władze miasta zajmowały wówczas całe piętro budynku, podczas gdy parter przeznaczony był dla celów handlowych. W 1945 roku Stary Ratusz został spalony po raz drugi. Odbudowany został w latach 1946-1949, a odremontowany w 2003 roku. Największą wartość zabytkową posiadają średniowieczne piwnice, umiejscowione w południowo-zachodnim skrzydle, ale nie są one udostępnione turystom. Obecnie budynek Starego Ratusza jest siedzibą Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na olsztyńskich ulicach. Na ostatnim zdjęciu widoczny jest jeden z olsztyńskich sklepów jesienią 1981 roku.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tablica na domu przy ulicy św. Barbary (dawniej Oberkirchen-Straße), upamiętniająca wybitnego niemieckiego architekta modernistycznego Ericha Mendelsohna (1887-1953), który urodził się i przez pewien czas mieszkał w Olsztynie. Na następnych zdjęciach widoczna jest ulica św. Barbary prowadząca od ulicy Staromiejskiej do konkatedry p.w. św. Jakuba.

 

 

 

 

Bazylika konkatedralna p.w. św. Jakuba Apostoła to kościół zbudowany w II połowie XIV wieku. Co najmniej od 1565 roku wygłaszano tu kazania po polsku. W 1721 roku przebudował go Piotr Olchowski z Reszla. W 1864 roku kościół groził ruiną i musiano go zamknąć. Oddano go do użytku po generalnym remoncie z lat 1866-1868, ale prace nad restauracją wnętrza i nadaniem mu neogotyckiego poloru trwały jeszcze kilkanaście lat. W ciągu wieków odwiedzali olsztyński kościół i modlili się w nim wybitni Polacy: Jan Dantyszek (1485-1548), Marcin Kromer (1512-1589) i Ignacy Krasicki (1735-1801), wszyscy trzej piastujący godność biskupów warmińskich, a także król Władysław IV Waza (1595-1648). W latach 1898-1900 organistą był tu Feliks Nowowiejski (1877-1946), kompozytor "Roty" i "Legendy Bałtyku", a w latach 1979-1981 biskup Józef Glemp (1929-2013) zarządzał stąd diecezją warmińską. W jednej z blend na fasadzie umieszczono herb papieski i napis upamiętniający nadanie świątyni tytułu bazyliki mniejszej przez papieża Jana Pawła II w 2004 roku. Na kolejnych zdjęciach widoczna jest wieża konkatedry. W 1596 roku częściowo drewnianą wieżę kościoła zastąpiono nową, mierzącą 63 m wysokości, gotycką wieżą murowaną.


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bazylika konkatedralna p.w. św. Jakuba Apostoła - główne drzwi wejściowe, wyrzeźbione przez Kazimierza Gustawa Zemłę. Spiżowe wrota pokryte są kwaterami z płaskorzeźbami, przedstawiającymi sceny związane z życiem i działalnością apostolską Ojca Świętego Jana Pawła II (1920-2005). Drzwi stanowią pomnik pontyfikatu papieża Polaka.

 

 

W porównaniu z bogactwem swej architektury, kościół konkatedralny ma znacznie skromniejsze wyposażenie wnętrza. W roku 1807, podczas wojen napoleońskich, Francuzi zamknęli w nim półtora tysiąca jeńców rosyjskich, a ci, broniąc się przed ostrym mrozem, spalili tu wszystko, co mógł strawić ogień. Obecny wystrój pochodzi z innych kościołów - można tu zobaczyć XV-wieczne figury św. Andrzeja i św. Jakuba, gotyckie tabernakulum, tryptyk i rzeźby z XVI-XVII wieku. W prezbiterium znajduje się ołtarz główny, wykonany w 1896 roku przez firmę Rottermund z Norymbergi, flankowany na filarach przez zachowane z pożaru barokowe figury świętych: Jakuba Starszego i Andrzeja. Pod nimi we wnękach umieszczono tabernakulum z gotycką kratą i renesansowym malowidłem Chrystusa Boleściwego, a po drugiej stronie - relikwiarz św. Wojciecha. Na czwartym zdjęciu widoczna jest ambona z 1913 roku, wykonana przez warsztat Splietha z Elbląga i ozdobiona rzeźbionymi wizerunkami Chrystusa i czterech ewangelistów. Godne uwagi są zachowane gotyckie sklepienia - sieciowe w nawie głównej i kryształowe w nawach bocznych. Na emporze widoczne są odrestaurowane w latach 2006-2008 organy Siegfrieda Sauera z Hoexter.

 

 

 

 

 

 

 

Placyk przed bazyliką konkatedralną p.w. św. Jakuba Apostoła i zabudowania kurii diecezjalnej.

 

 

Pałac Archiprezbitera obok bazyliki konkatedralnej p.w. św. Jakuba Apostoła. Został wybudowany w stylu neobarokowym w latach 1771- 1772, prawdopodobnie przez architekta Muntera z Kalnika, jako siedziba archiprezbiteratu olsztyńskiego. Później był wielokrotnie przebudowywany. W 1907 roku nadano mu charakter, obowiązującego wówczas w Królestwie Prus, stylu secesyjnego z bogatymi zdobieniami. Jest to dwukondygnacyjna, a na osi - trójkondygnacyjna budowla, nakryta dwuspadowym dachem. W centralnej części elewacji frontowej znajduje się ryzalit, w którego osi środkowej umieszczone jest główne wejście do budynku, a nad nim kartusz herbowy. Trójkątny szczyt ryzalitu zwieńczony jest wstawką z dekoracją sztukatorską, a pod trzema jego oknami znajduje się dekoracyjny fryz z motywem roślinnym.

 

 

Na ulicy Bolesława Chrobrego. Do roku 1945 nazwa ulicy brzmiała Mauer-Straße (ulica Murowa). Ulica znajduje się na południu Starego Miasta i łączy ulicę Staszica (dawniej Unterkirchen-Straße) z ulicą Piastowską.

 

 

 

 

 

 

Skrzyżowanie ulic św. Barbary i Piastowskiej (dawniej Linien-Straße) przy bazylice konkatedralnej p.w. św. Jakuba Apostoła.

 

 

Ulica Piastowska.

 

 

Dawny spichlerz przy ulicy Marii Rodziewiczówny - dziś mieści się tu galeria Miejskiego Ośrodka Kultury. Do roku 1945 nazwa ulicy brzmiała Speicher-Straße (ulica Spichlerzowa). Jest to krótka uliczka równoległa do ulicy Staszica i łącząca ulicę Chrobrego z ulicą Piastowską.

 

 

Aleja Marszałka Józefa Piłsudskiego. Po prawej stronie pierwszego i na dalszych zdjęciach widoczne jest nowoczesne centrum handlowe "Alfa". Aleja jest jedną z głównych ulic Olsztyna. Rozciąga się od Placu Jana Pawła II do wschodnich granic administracyjnych miasta. W czasach Prus Wschodnich nosiła nazwę Kleeberger-Straße (ulica Klebarska), ponieważ prowadziła w kierunku wsi Klebark Mały. W czasach PRL-u nosiła nazwę Alei Zwycięstwa.

 

 

 

 

 

 

 

Gmach Urzędu Wojewódzkiego przy Alei Marszałka Józefa Piłsudskiego.

 

 

Pomnik Wyzwolenia Ziemi Warmińskiej i Mazurskiej, pierwotnie nazwany Pomnikiem Wdzięczności Armii Czerwonej, a potocznie nazywany "Szubienicami". Znajduje się w centrum Olsztyna, na placu Xawerego Dunikowskiego niedaleko Alei Marszałka Piłsudskiego. Pomnik odsłonięto w 1954 roku. Składa się z dwóch szarych charakterystycznych pylonów, mających symbolizować niezamknięty łuk triumfalny. Projekt pomnika wykonał Xawery Dunikowski (1875-1964). Monument został wykonany z elementów kamiennych pochodzących z pomnika bitwy pod Tannenbergiem (Tannenberg-Denkmal), przekształconego później na mauzoleum Paula von Hindenburga (1847-1934) i znajdującego się niegdyś w Sudwie pod Olsztynkiem. Na pomniku wykuto typowe sceny z walk podczas drugiej wojny światowej, czołg, sylwetkę żołnierza oraz sceny odnoszące się do socrealizmu: pracy na roli i w przemyśle oraz sierp i młot - godło ZSRR.

 

 

Planetarium przy Alei Marszałka Józefa Piłsudskiego. Jest to drugie pod względem wielkości (po Planetarium Śląskim w Chorzowie) planetarium w Polsce. Zostało otwarte 19 lutego 1973 roku, w pięćsetną rocznicę urodzin Mikołaja Kopernika, pod nazwą "Planetarium Lotów Kosmicznych". Gmach zaprojektował Ludomir Gosławski. Kolorową kompozycję, składającą się z 205 płytek, znajdującą się na wschodniej ścianie atrium oraz portret Mikołaja Kopernika wiszący w hallu wykonał Stefan Knapp (1921-1996) z Londynu. Ponadto w hallu znajduje się malowidło ścienne Zygmunta Drońskiego, przedstawiające ciemny obłok pyłowy Koński Łeb z gwiazdozbioru Oriona. Średnica kopuły planetarium wynosi 15 m. Ilość miejsc na widowni - 200. Aparatura projekcyjna Spacemaster RFP pozwala odtworzyć obrazy nieba, widzianego z dowolnego miejsca na Ziemi.

 

 

Plac gen. Józefa Bema. W czasach Prus Wschodnich, plac nosił nazwę Kopernikusplatz (Plac Kopernika). W roku 1900 wybudowano tu pierwsze kamienice. Na przełomie XIX i XX wieku znajdowały się tu instytucje wojskowe. Pośrodku skweru w 1923 roku odsłonięto i poświęcono pomnik ku czci żołnierzy I Warmińskiego Pułku Piechoty Nr 150, poległych podczas I wojny światowej. Z II wojny światowej większość kamienic wyszła bez zniszczeń. Po zakończeniu wojny, plac nosił dawną nazwę, lecz oczywiście już w języku polskim - Plac Mikołaja Kopernika. W 1947 roku jego nazwa została zmieniona na Plac Armii Czerwonej. Przy placu planowano ustawić pomnik Wzdzięczności Armii Czerwonej, ale zmieniono plany i ustawiono go przy ówczesnej Alei Zwycięstwa (dzisiejszej Alei Piłsudskiego). W roku 1956 podczas powstania węgierskiego ludzie zbierali się na placu, aby protestować i domagać się wycofania wojsk Układu Warszawskiego z Węgier. Na wniosek studentów Wyższej Szkoły Rolniczej nazwę placu zmieniono na Plac Powstańców Węgierskich. Jednak już rok później plac nazwano imieniem bohatera polsko-węgierskiego - generała Józefa Zachariasza Bema (1794-1850). W roku 2006, w 50. rocznicę powstania węgierskiego, wiaduktowi, znajdującemu się nieopodal placu nadano nazwę Wiaduktu Powstańców Węgierskich 1956 Roku. Na drugim zdjęciu widoczna jest kamienica przy Placu Bema 3. Jest to jeden z trzech najpiękniejszych - obok budynku dawnego seminarium duchownego i sąsiedniej Villi Martha, wyróżniającej się charakterystycznymi wieżyczkami i zdobieniami na elewacji - budynków w tym miejscu. Ciekawym elementem dekoracyjnym wspomnianej kamienicy jest występujący na jej elewacji kilkakrotnie motyw Gwiazdy Dawida,widoczny na trzecim zdjęciu. Nie udało mi się znaleźć jednak informacji, czy budynek miał coś wspólnego z dawną społecznością żydowską Olsztyna. Na czwartym zdjęciu widoczna jest tzw. Villa Martha. Budynek wzniesiono w 1908 roku niedaleko od powstałej kilka lat wcześniej kamienicy wzniesionej przez Roberta Mrzyka, widocznej na następnych zdjęciach. Wbrew swojej nazwie kamienica została wzniesiona jako budynek czynszowy, przeznaczony na wynajem mieszkań, nie zaś jako mieszkalne kwatery prywatne. Oryginalny styl architektoniczny, wystrój budynku oraz indywidualna nazwa miały pełnić funkcje marketingową i przyciągać konkretną grupę najemców o wysokim statusie społecznym. Kamienica stanowi przykład zróżnicowania form i odmian nurtu secesyjnego w architekturze Olsztyna I dekady XX wieku. Bryła, fasada oraz detale budynku zostały skomponowane w duchu eklektyzmu, łączącego oryginalne cechy secesji z elementami gotyku, neogotyku i neobaroku. Jej charakter określany jest jako stylowo "przejściowy". Fasada budynku została udekorowana motywami roślinnymi. Villa Martha pełniła w latach 1905-1911 funkcję siedziby rejencji olsztyńskiej. Po II wojnie światowej w Villi Martha siedzibę znalazł Obwód Lecznictwa Kolejowego oraz Fundacja Zdrowia Kolejarzy.

 

 

 

 

 

Zabytkowa kamienica przy Placu Józefa Bema. Została zbudowana w 1905 roku przez Roberta Mrzyka - przedsiębiorcę budowlanego i radnego olsztyńskiego. Przed I wojną światową zamieszkiwali w niej prezydenci rejencji i gen. Friedrich von Scholtz (1851-1927). W okresie międzywojennym budynek stał się typową czynszową kamienicą z wieloma mieszkaniami o zróżnicowanym standardzie. W roku 1924 należał on do Richarda Fuchsa, właściciela firmy ogrodniczej. Trzy lata później był już własnością wdowy Erny Schroeder, prowadzącej restaurację na Dworcu Głównym. Była ona właścicielką przez kolejnych 10 lat, być może nawet dłużej - do roku 1945. Lokatorzy kamienicy reprezentowali pełen przekrój społeczny międzywojennego Olsztyna (byli wśród nich m. in. nauczyciele, wojskowi, kupcy, rzemieślnicy, lekarze i urzędnicy). Po wojnie, jako własność poniemiecką, budynek przejął Skarb Państwa. Obiekt pełnić zaczął funkcję biurowca. Miały tu siedzibę państwowe urzędy: Brygada Ochrony Skarbowej, Okręgowy Urząd Likwidacyjny, Urząd Akcyzowy. W latach 1949-1953 budynek awansował na siedzibę Komitetu Wojewódzkiego nowo utworzonej PZPR. Stanowił w tym okresie faktyczny ośrodek władzy w Olsztynie i jako taki nazywany był przez mieszkańców miasta "Białym Domem". Mieściła się w nim także Wojewódzka Szkoła Partyjna. W 1953 roku kamienica nie od razu przestała pełnić funkcję biurowca. Zajęły ją początkowo różne instytucje, m.in. Wojewódzkie Biuro Projektów. Dopiero we wrześniu 1958 roku w budynku ulokowano internat oraz część sal lekcyjnych Państwowej Szkoły Pielęgniarskiej. Zajmowała ona budynek przez kolejne cztery lata. Obiekt przejęło następnie Wyższe Warmińskie Seminarium Duchowne "Hosianum", któremu kamienica przekazana została w zamian za użytkowany dotąd budynek przy ulicy Mariańskiej. W roku 1991 seminarium przeniosło się do nowych obiektów. Dom kupiły firmy ubezpieczeniowe, które upadły. Lśniąca jeszcze kilkanaście lat temu elewacja traciła dawny kolor, w oknach ubywało szyb, tynki zaczęły się sypać. Kamienica w 2006 roku trafiła w ręce właścicieli biura podróży Pok-Turist, które także zbankrutowało. W 2012 roku kamienicę kupiła firma Fortlofty, a rok później rozpoczęto skomplikowany i pracochłonny proces konserwatorski. Dzisiaj kamienica przeznaczona jest na biura o wysokim standardzie.


 

Zabytkowy budynek dawnego młyna zbożowego przy ulicy Partyzantów widziany z Placu Józefa Bema. Powstał w latach 1934-1936. Jest budynkiem ośmiokondygnacyjnym, wzniesionym na konstrukcji szkieletowej. W okresie powojennym był kilkakrotnie remontowany i modernizowany. Ulica Partyzantów to jedna z czterech ulic umożliwiających dojazd do Dworca Głównego PKP. Za czasów Prus Wschodnich ulica nosiła nazwę Dworcowej (Bahnhof-Straße).

 

 

 

Ulica 11 Listopada w śródmieściu Olsztyna. Biegnie od Placu Jana Pawła II do skrzyżowania z Placem Jedności Słowiańskiej. Do 1910 roku nazwa ulicy brzmiała Oberrohstadt (Górne Przedmieście), zaś w latach 1910-1945 nosiła nazwę Zeppelin-Straße, na cześć Ferdynanda Grafa von Zeppelina (1838-1917), niemieckiego konstruktora sterowców. Podczas II wojny światowej część kamienic stojących przy ulicy uległo zniszczeniu. Powstała luka została zabudowana w latach 60. XX wieku parterowymi budynkami. Po wojnie nazwę ulicy zmienino na 22 Lipca, a wraz ze zmianami ustrojowymi w Polsce, nazwę zmieniono na 11 Listopada.

 

 

 

Zabytkowy neogotycki budynek Poczty Głównej z bogatą dekoracją zewnętrzną z glazurowanej cegły. Został wzniesiony w 1887 roku. W 1907 roku został rozbudowany o dodatkowe skrzydło, przeznaczone wyłącznie do obsługi paczek nadsyłanych do żołnierzy służących w garnizonie w Olsztynie. Kolejne skrzydło zostało dostawione do gmachu w 1928 roku w celu obsługi usług telekomunikacyjnych. Nowy element budynku nie został wzniesiony w stylu neogotyckim, jednak wyraźnie nawiązywał do architektury starszych części obiektu układem okien i wysokością. Gmach poczty przetrwał II wojnę światową bez większych strat, a po jej zakończeniu został wyremontowany. Nadal pełni pierwotne funkcje. Budynek stoi przy ulicy Seweryna Pieniężnego - jednej z głównych ulic olsztyńskiego Śródmieścia, która do 1945 roku nosiła nazwę. Wilhelmstraße, upamiętniającą cesarza Wilhelma I Hohenzollerna (1797-1888). Na trzecim i czwartym zdjęciu widoczne są kamienice przy ulicy Pieniężnego.

 

 

 

 

 

Ciekawa tablica z nazwą ulicy. W polskich miastach widziałem już ulice K. Wielkiego i B. Chrobrego, więc do kolekcji dołączam ulicę M.C. Skłodowskiej. Może kiedyś trafię na podobne "kwiatki" (np. K.P. Tetmajera, E.R. Śmigłego, czy T.D. Mostowicza)...


-----

Dziękuję za uwagę.

Nel
Obrazek użytkownika Nel
Offline
Ostatnio: 11 godzin 27 minut temu
admin
Rejestracja: 04 wrz 2013

Piękne miasto i kawał ciekawej, mocno poplątanej historii. 

Nie wiedziałam ,że Kopernik był tak związany z tym miastem Biggrin

Olsztyn jest tez  ważnym okolicznym ośrodkiem akademickim , więc sporo tu młodziezy w roku szkolnym..

No trip no life

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 8 godzin 36 minut temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Nel :

Piękne miasto i kawał ciekawej, mocno poplątanej historii. 

Nie wiedziałam ,że Kopernik był tak związany z tym miastem Biggrin

Olsztyn jest tez  ważnym okolicznym ośrodkiem akademickim , więc sporo tu młodziezy w roku szkolnym..

Był związany, choć - oczywiście nie tak bardzo jak z Fromborkiem i Toruniem. Co ciekawe, Kopernik przebywał też krótko w Lubawie - mieście, w którym obecnie mieszkam.  Pozdrawiam. Biggrin

Wyszukaj w trip4cheap