Portugalia od deski do deski z RT i 3 dni na skuterku po Algarve

Dzięki, że jesteście. A piszę też dlatego, że to dla mnie świetna powtórka i sposób na uporządkowanie wielu informacji, których nie sposób zapamiętać podczas takiej wycieczki. Nie pozwala na to tempo i ilość, a także natłok wrażeń i no i czasem miłe towarzystwo 

Jutro pomęczę Was Nazare i Aveiro *wink3*

Z Alcobaca udajemy się do Nazare- najsłynniejszej portugalskiej wioski rybackiej, niegdyś osady, której istnienie datowano już 3 lat temu. Obecnie miasteczko liczy około 15 tysięcy mieszkańców i jest znane z przepieknej, szerokiej piaszczystej plaży położonej w spokojnej zatoce oraz niezwyklej starówki O Sitio, położonej na 100 metrowym klifie. Z klifu rozciąga się niesamowity widok na dolną część miasteczka, plażę, ocean i niżej położona część miasta.

Największą budowlą jest IGREJA de NOSSA SENHORA da NAZARÉ, kościół pierwotnie wzniesiony jako gotycki w 1377 roku, w XVIII wieku gruntownie przebudowany w stylu barokowym. 
Jest to budowla jednonawowa z kopułą, zwieńczoną latarnią oraz dwoma dzwonnicami. Kościół szczyci się pięknymi azulejos w transepcie z 1708 roku. 
Rangę świątyni jako lokalnego sanktuarium ugruntowała mieszcząca się w ołtarzu głównym figura Matki Bożej Karmiącej, która według miejscowej tradycji została wyrzeźbiona przez samego św. Józefa i przywieziona z Nazaretu w IV wieku n.e. 

W dali, za autokarem znajduje się taras widokowy na klifie, z którego możemy podziwiać dolną część miasteczka ze wspomnianą plażą, oceanem, wąskimi, brukowanymi uliczkami i deptakiem z wieloma uroczymi restauracjami serwującymi przepyszne owoce morza.

wspomniany kościółek

i jego wnętrze

Klif

Następnie zjeżdżamy do dolnej części miasteczka- my autokarem, ale obecnie dostępna jest już kolejka, którą można zjechać z klifu lub wjechać pod górę.

Klif widoczny już z dołu i piękna plaża

widoczna kolejka na klifie

przy deptaku liczne knajpki z widokiem na plażę, serwujące owoce morza. Na pierwszym planie Adega Oceano, podobno jedna z najlepszych. Jedliśmy tam przepyszną cataplanę

i jeszcze parę uliczek

Z Nazare łączy się też ciekawa historia, legenda. Ponieważ mężczyźni zajmowali się tu głównie rybołóstwem, wypływali na dalekie wody Atlantyku, to kobiety oczywiście same zajmowały się domem i wyczekiwały swoich mężów powracających z połowu. By przybliżyć sobie czas powrotu męża do domu, nakładały jednocześnie siedem kolorowych flanelowych spódnic i każdego dnia jedną zdejmowały tak, by kiedy wróci stęskniony, została już tylko jedna    . (taką wersję przedstawiła nam pilotka, którą bardzo cenię ale w internecie znalazłam odwrotną wersję). Do tej pory mozna jeszcze spotkać, choć niestety rzadko, tak ubrane kobiety sprzedające orzeszki, suszone owoce czy pestki. Mężczyźni zaś nosili flanelowe koszule, które z racji częstych "poprawek krawieckich", nieustannego łatania, były bardzo kolorowe. Trzeba pamiętać, że osada ta żyła kiedys głównie z rybołóstwa, ludziom żyło się więc bardzo skromnie. Ubranie to był wydatek pochłaniający dwutygodniowe zarobki rybaka, dlatego z taką pieczołowitością je naprawiano. 

Do dziś zachowała się w Nazare tradycja żałobna. Kobieta, której mąż umiera, do końca życia chodzi w czerni. Zazwyczaj nie wychodzi drugi raz za mąż, gdyż tradycja sprzeciwia się temu. Wdowcy także ubierają się w czarne stroje, jednak im, po okresie żałoby, wolno ponownie się żenić.

Tego samego dnia udajemy się do AVEIRO- miasta nie bez powodu zwanego "portugalską Wenecją", gdyż przecinają go kanały, którymi można wybrać się na przyjemną przejażdżkę na łodziach zwanych moliceiros.

To niegdyś bogate portowe miasto, leżące nad ujściem rzeki Voga do Laguny Aveirodo, czerpało kiedyś zyski z salin, połowu dorszy i zbiorów wodorostów. Niestety, gigantyczna burza w 1575 roku spowodowała zamknięcie ujścia rzeki i odcięła dostęp do oceanu. Port stał się więc zbędny, a liczne rozlewiska spowodowały epidemię różnych chorób- m. in. malarii.

W 1808 roku postanowiono jednak wykopać kanał, który ponownie połączył miasto z oceanem. 

Aveiro słynie również z uroczych kamieniczek wyłożonych oczywiście płytkami azulejos.

 I dalej szaleństwo ceramiki

podczas rejsu podziwiamy takie cuda

i taki trochę holenderski styl zabudowy

a tak studenci rozpoczynają rok akademicki (załapalismy się na piwo)

Łódeczki przedstawiające bożyszcze tłumów

albo takie tam... scenki   

pod takimi mostkami wiedzie trasa

i pieczone kasztany

Dzieje tego miasteczka przypominają nieco historię naszego Gniezna. Obydwa miasta były pierwszymi stolicami, które nigdy później nie odzyskały dawnego znaczenia i pozostały niewielkimi ośrodkami. To tutaj urodził się i wychował hrabia Alfons Henriques, znany jako Alfons I Zdobywca - pierwszy król Portugalii.

Historyczne centrum tej kolebki Portugalii – wpisane w 2001 roku na listę światowego dziedzictwa UNESCO – to skupisko placów i wąskich, brukowanych uliczek. Znajduje się tu wiele średniowiecznych kościołów i klasztorów – m.in. Kościół Matki Boskiej Oliwnej (Igreja de Nossa Senhora da Oliviera) oraz pełniący dziś także funkcję ratusza Klasztor św. Klary (Convento de Santa Clara). Na północnych obrzeżach Starego Miasta wznosi się zamek z X wieku.

Zamek był pierwotnie twierdzą, chroniącą mieszkańców miasta przed atakami Maurów i Normanów. W XII wieku – po rozbudowie przez Alfonsa I Zdobywcę – stał się pierwszą siedzibą portugalskich królów. Poniżej zamku znajduje się Kaplica św. Michała (Capela de São Miguel) oraz pałac książęcy Paço dos Duques de Bragança z XV wieku - dawna siedziba rodu Braganca.

kilka fotek twierdzy

Widok z ruin twierdzy na Pałac Hrabiów Braganca i miasteczko w tle

Pałac Hrabiów Braganca (Paço dos Duques de Bragança)

i wnętrza 

Warto zwrócić uwagę na wyposażeniepałacu nawiązujące do czasów wielkich odkryć geograficznych dokonywanych przez Portugalię: gobeliny przedstawiające podbicie Afryki, meble oraz kolekcję porcelany z Kompanii Indyjskiej. 

I miasteczko

Praça da Oliveira. 

fragment placu

i kamieniczki