Przyszła pora na Azora....

Na Azory wybierałam się już od bardzo dawna… tylko nie wiedziałam, że wybieram się tam teraz!   ; (to najświeższy „owoc”  kombinatorskiej działalności mojej przyjaciółki która co „pięć minut” zmieniała pomysły i kierunki wyjazdu :);

Azory… to kierunek który „siedział mi w głowie” od wielu już lat…; kiedyś dawno temu Itaka wprowadziła do swojej oferty wyjazdy na wyspę Sao Miguel z wygodnym, bezpośrednim lotem czarterowym z Warszawy; pamiętam, że skusiliśmy się wtedy od razu ale nasza ówczesna zarezerwowana wycieczka nie doszła niestety do skutku ; Itaka zmieniała terminy, kombinowała jakieś łączenie grup, itd…a  zaproponowany nam inny termin nie pasował nam  urlopowo i wówczas zamieniliśmy tą niedoszłą azorską rezerwację na naszą pierwszą Maderę   i od tamtego czasu rozpoczęła się moja „miłość” do tej wyspy, ale przez cały ten czas – te Azory gdzieś tam pozostały „w ukryciu” z tyłu mojej głowy…:)  ; bo wielokrotnie potem kombinowałam jakiś wyjazd w tym kierunku…, ale zawsze coś stawało mi na przeszkodzie , głównie te ceny! ; aż w końcu jak już wszystko co tam latało - przestało latać bezpośrednio z Polski   a podróż na te wyspy stała się mniej wygodna, dłuższa  i bardziej skomplikowana, bo z międzylądowaniem i kolejnym lotem  via Lizbona , a taniej wcale się nie stało, to się wreszcie wyjazd jakimś cudem zmaterializował  

Wyjazd ten zupełnie nie był w planach, ani moich ani tym bardziej mojego małża; zwłaszcza, że świeżo powróceni z Madery nr 4 oboje nie specjalnie zatęskniliśmy jeszcze za jakimkolwiek kolejnym wyjazdem:)  , ale moja spragniona wyjazdu przyjaciółka „upomniała się”  o jakąś szwendaczkę, bo strasznie się już stęskniła:) , wszak od naszej wspólnej wrześniowej Bułgarii nigdzie nie była no i tak po nitce do kłębka…. zaczęła drążyć temat, kombinować, namawiać mnie, a potem wymyślać kierunki , zmieniać na co i raz to coś innego; już rezerwowała Indie, już za chwilę Katar, itd… ; ale po konsultacjach telefonicznych ze mną nieco ochłonęła:) Indie nie bo nie (wiadomo! ja z Indiami wciąż jestem „na bakier”:)  , Katar? – zwariowałaś! tam jest za gorąco?  zresztą  co my tam będziemy oglądać na tej pustyni?  no to może WZP?

Początkowo jej knucia padły więc na południowe wyspy Makaronezji czyli Cabo Verde (ps. hej Papuas, a tak przy okazji zapytam Cię,  dlaczego uważasz, że Cabo Verde „nie pasują do mnie”? , bo tak doczytałam, że coś  takiego napisałeś? Hmm… dziwne, bo na Wyspy Zielonego Przylądka akurat jak najbardziej chciałabym kiedyś dotrzeć i o mały włos były by właśnie teraz:) jednak po sprawdzeniu prognozy pogody (over 30C!) zrezygnowałyśmy; a że tam prawie zawsze jest tak gorąco, więc powstały duże wątpliwości czy kiedykolwiek się tam wybiorę? ; ale do rzeczy….

No i w końcu ja sama zasugerowałam przyjaciółce czy mogłaby wymyśleć coś z bardziej umiarkowaną , wiosenną pogodą?  i w ten oto sposób nieoczekiwanie „urodził nam się” nowy pomysł na Azory ….;

Do głowy by mi nawet nie przyszło wracając z Madery, że za miesiąc polecę jeszcze na Azory; pamiętam nawet niedawne komentarze pod moją relacją z Madery nr 3 jak pisaliśmy sobie z Achernarem o Azorach, że on tak bardzo poleca te piękne wyspy, a ja bardzo chciałabym kiedyś tam dotrzeć, ale że tam  jest drogo, że pogoda płata figle,  itd… pisząc to wtedy nie miałam jednak bladego pojęcia, że tak szybko nastąpi nieoczekiwany „zwrot akcji”   he he  ; życie to jednak potrafi nas czasami mocno zaskoczyć ! bo los sam płata nam takie nagłe, tajemnicze niespodzianki  

choć dylematy były... bo jednak początek marca to końcówka zimy na tych wyspach, wiec mogą trafić w nas deszcze i zimno no i o tej porze roku zastaniemy wyspę bez jej słynnych , barwnych  hortensji... wiec może jednak cos innego?   he he moja przyjaciółka zaczęła już prawie warczeć na mnie:);  że za gorąco, a to za zimno a to za mokro, a to że hortensji nie będzie  ! i że sama nie wiem czego chcę:))  

No to Witajcie na Azorach  

Zanim tam jednak doleciałyśmy, nie obyło się bez przygód:)  i to jakich!    ;

lot z Warszawy do Lizbony spokojny liniami rejsowymi TAP przy pieknej pogodzie, a Lizbona z lotu ptaka zachwyca....

czas oczekiwania na lotnisku w Lizbonie na lot do Ponta Delgada 6 godzin !!! - masakrycznie się nam dłużył, zwłaszcza że bez możliwości wyjścia na zewnątrz ; były wprawdzie posiadywanka na kawkę jedną potem drugą, na jakies lotniskowe jedzonko i łażenie po sklepikach itd. , ale jednak człowiek w takim „bezruchu” oczekiwania strasznie się męczy....  

kolejny lot na Sao Miguel (tymi samymi liniami TAP)  trwa normalnie blisko 2 godziny (nasz trwał dłużej:) ale o tym za chwilę....) , więc nie jest długi, ale samo lądowanie było jak dla mnie przeżyciem które na baaaardzo długo zapamiętam :(; pogoda w środku nocy jak zniżyliśmy się do lądowania była fatalna; potwornie wiało i rzucało nami , z nieba lał się wodospad wody ; tuż przed lądowaniem na nad pasem lotniska w Ponta Delgada (byliśmy naprawdę już bardzo nisko, dosłownie kilka metrów od dotknięcia kołami pasa, a siedziałam przy oknie więc wszystko dobrze obserwowałam) , aż tu nagle zaczęło nami rzucać we wszystkie strony (wiał straszliwie silny wiatr)  i nagle zamarłam…..huk w uszach i  pełna moc silników!!! ; pilot podniósł maszynę tuż z nad ziemi nieomalże pionowo! startowaliśmy ponownie w górę chyba w takiej pozycji jak leci rakieta w kosmos!!!  nigdy jeszcze czegoś takiego nie przeżyłam   !  wzbiliśmy się ku górze z taką prędkością że wbiło mnie dosłownie w fotel z przechyłem „na placy” , a telefon który miałam schowany za siatką w fotelu poprzedzającym wyleciał na mnie ! ; no i się zaczęło… takich turbulencji nie przeżyłam jeszcze nigdy w życiu  (a mam za sobą ponad 90 lotów samolotem!) ; to majtanie samolotem we wszystkie strony , te jego spadki i wzrywy były tak silnie odczuwalne, że naprawdę poczułam co to znaczy paniczny strach w oczach   ; niektórzy ludzie wpadli w panikę; ktoś szlochał  , ktoś inny krzyczał, a bezbożnicy zaczęli się modlić  ;  było naprawdę gorąco ze strachu… majtanie samolotem nie ustawało, a wręcz się nasilało; zdałam sobie sprawę, że wesoło nie jest a nasza dalsza ziemska egzystencja leży już tylko w rękach tego człowieka schowanego w kokpicie….

Pilot w końcu podał komunikat, że zrobimy drugie podejście  , ale jest tak silny huraganowy wiatr, że jak się nie uda za drugim razem, nie będzie ryzykował po raz trzeci i wrócimy do Lizbony   ;  (co oznaczało skróconą o 1 dzień wycieczkę na Azorach, ale uwierzcie mi, że w tamtej chwili wycieczka „poszła” na nieistotny plan dalszy   )

kolejne zejście z pułapu było już dla mnie istnym horrorem, przechył samolotu spowodował otwarcie się luków i wypadanie co niektórych bagaży (na szczęście bez ofiar:)) ; lądowaliśmy w strasznych turbulencjach; a cisza była taka…., że słychać było walące serca pasażerów   ; nie wiem jakim cudem udało się pilotowi trafić w pas przy tym huraganie… ale skoro to piszę, to wiecie już że żyjemy  

 fotka cyknięta jeszcze "w ruchu" tuz przed uderzeniem kołami o beton pasa (a lotnisko w Ponta Delagada nosi imię Jana Pawła II ) 

(psiapsiółka mnie zrugała: My tu prawie nie umarliśmy a Ty zdjecia robisz w takiej chwili!  

; takich owacji jakie ludzie klaskali w ręce po wylądowaniu to nie pamiętam! To nie były jakieś tam  oklaski „w podziękowaniu” jak to się kiedyś klaskało klap-klap-klap :); to był istny huk owacji!!! słychać było tygiel wszelkich głosów i odgłosów z płaczem włącznie!  niektórzy (Ci sercowi)  szukali po torbach leków kardiologicznych  !  … oj  trudno będzie mi coś takiego zapomnieć…. i o ile nigdy nie bałam się latać a nawet zawsze bardzo lubiłam z dozą ekscytacji , to od teraz trauma latania długo mnie chyba nie opuści… 

Tak oto ( z takimi przygodami) przywitały nas Azory    

nie ma co... Witajcie w Raju!  

ale co się źle zaczyna..... to wiadomo jak się kończy