Docieramy z powrotem do lasu. Tu już nie ma ścieżki, za to jest pełno błota, korzeni, teren podmokły, co kawałek jakaś strużka wody, jakieś liany wiszące. Nie, nie są potrzebne maczety, żeby przejść. Widać również, którędy należy iść.
Docieramy w końcu do celu. Sa Nam Phut. Spring pool aka Blue Pool. Źródło wszystkiego, czyli Jeziorka Szmaragdowego, a wraz z nim i Kryształowego. Czarny zbiornik, na środku którego znajduje się niesamowity błękit. Kontrast z czernią otoczenia niesamowity.
Klaszcząc w dłonie można sprawić, że źródełko będzie szybciej tryskać. Co widać po unoszących się i rozchodzących bąbelkach powietrza. Działa. Toć jak napisali, żeby klasnąć, to klaskaliśmy. A co
Marinik - była, była, inaczej być nie mogło. Tzn w szmaragdowym była, w pozostałych nie wolno
Antenka - zdecydowanie tak. Piękne miejsce. A mało kto tam dociera, bo większość zostaje przy Emerald Pond. Mnie dalej powiodła ciekawość i bardzo jestem jej za to wdzięczna
Postalim, popatrzylim, poklaskalim, pozachwycalim się Blue Pool. Aż żal było stamtąd odchodzić. Cisza i spokój. I to magiczne miejsce. Ale czas naglił, a i wskoczyć do Emerald Pond jeszcze chcieliśmy.
Sam pomysł kąpieli w Szmaragdowym Jeziorku jest super. Woda cieplutka, ale nie gorąca, żeby nie było. Można sobie popływać, pochlapać się, odświeżyć, zregenerować. Zwał jak zwał i co kto woli.
Natomiast samo wejście i wyjście. Ło matko, toż ja przeszczęśliwa jestem, że jeszcze żyję!
Kamienie, po których się wchodzi do wody są potwornie śliskie! Zero przyczepności. Jeszcze zejść, to i tak pół biedy. Padniesz na tyłek, zjedziesz do środka. No w każdym razie, jakby nie bolało, to już się jest w wodzie (lub pod wodą, jak ktoś źle trafi...).
Ale wyjście stamtąd to istny horror. Po takim wyjściu to chciałoby się z powrotem do wody, żeby się ochłodzić Gdzie się nogi nie postawi, to zjeżdża Śmiechu ile było przy tym wyłażeniu! Choć momentami nie wiedziałam, czy śmiać się czy płakać i czy w ogóle stamtąd wyjdę
Istnieje szansa, że z innych stron łatwiej się tam właziło i wyłaziło również.
Po wyjściu z Emerald Pond szybko się ubieramy i lecimy na miejsce zbiórki. Tam czeka już na nas lunch. Pyszny i duży. Każdy z nas dostał talerz z ryżem (jak komuś brakło, można było wziąć dokładkę), a oprócz tego na parę przypadały trzy półmiski z daniami. Jedno na pewno było bezmięsne. Wszystkie trzy przepyszne i w dużej, naprawdę dużej ilości. Na głowę butelka wody 0,6 litra. I na parę półmisek z arbuzem (możliwe, że był tam jeszcze ananas, ale głowy nie dam, nie pamiętam). Po powrocie z wycieczki gadaliśmy z Charliem i właśnie pytał, jak było z jedzeniem. Ponoć często można trafić na byle jaki lunch. Nam się trafił super
Docieramy z powrotem do lasu. Tu już nie ma ścieżki, za to jest pełno błota, korzeni, teren podmokły, co kawałek jakaś strużka wody, jakieś liany wiszące. Nie, nie są potrzebne maczety, żeby przejść. Widać również, którędy należy iść.
Docieramy w końcu do celu. Sa Nam Phut. Spring pool aka Blue Pool. Źródło wszystkiego, czyli Jeziorka Szmaragdowego, a wraz z nim i Kryształowego. Czarny zbiornik, na środku którego znajduje się niesamowity błękit. Kontrast z czernią otoczenia niesamowity.
Klaszcząc w dłonie można sprawić, że źródełko będzie szybciej tryskać. Co widać po unoszących się i rozchodzących bąbelkach powietrza. Działa. Toć jak napisali, żeby klasnąć, to klaskaliśmy. A co
Zródełko fajne ! tez sobie klasnęłam a co .. co prawda zza kompa, ale zawsze..
No trip no life
Nelcia - zadziałało? Widziałaś bąbelki?
bul, bul, bul robiło? 
Bąbelków jeszcze nie było
ale moze będą inne - wieczorkiem 
No trip no life
Kąpieli nie bylo?
Moje Pstrykanie i nie tylko
Blue Pool- bije pozostałe jeziorka pod względem urody na głowę
Nelcia - do takich bąbelków chętnie się przyłączę
Marinik - była, była, inaczej być nie mogło. Tzn w szmaragdowym była, w pozostałych nie wolno
Antenka - zdecydowanie tak. Piękne miejsce. A mało kto tam dociera, bo większość zostaje przy Emerald Pond. Mnie dalej powiodła ciekawość i bardzo jestem jej za to wdzięczna
Postalim, popatrzylim, poklaskalim, pozachwycalim się Blue Pool. Aż żal było stamtąd odchodzić. Cisza i spokój. I to magiczne miejsce. Ale czas naglił, a i wskoczyć do Emerald Pond jeszcze chcieliśmy.
Sam pomysł kąpieli w Szmaragdowym Jeziorku jest super. Woda cieplutka, ale nie gorąca, żeby nie było. Można sobie popływać, pochlapać się, odświeżyć, zregenerować. Zwał jak zwał i co kto woli.
Natomiast samo wejście i wyjście. Ło matko, toż ja przeszczęśliwa jestem, że jeszcze żyję!
Kamienie, po których się wchodzi do wody są potwornie śliskie! Zero przyczepności. Jeszcze zejść, to i tak pół biedy. Padniesz na tyłek, zjedziesz do środka. No w każdym razie, jakby nie bolało, to już się jest w wodzie (lub pod wodą, jak ktoś źle trafi...).
Ale wyjście stamtąd to istny horror. Po takim wyjściu to chciałoby się z powrotem do wody, żeby się ochłodzić
Gdzie się nogi nie postawi, to zjeżdża 
Śmiechu ile było przy tym wyłażeniu! Choć momentami nie wiedziałam, czy śmiać się czy płakać i czy w ogóle stamtąd wyjdę 
Istnieje szansa, że z innych stron łatwiej się tam właziło i wyłaziło również.
Po wyjściu z Emerald Pond szybko się ubieramy i lecimy na miejsce zbiórki. Tam czeka już na nas lunch. Pyszny i duży. Każdy z nas dostał talerz z ryżem (jak komuś brakło, można było wziąć dokładkę), a oprócz tego na parę przypadały trzy półmiski z daniami. Jedno na pewno było bezmięsne. Wszystkie trzy przepyszne i w dużej, naprawdę dużej ilości. Na głowę butelka wody 0,6 litra. I na parę półmisek z arbuzem (możliwe, że był tam jeszcze ananas, ale głowy nie dam, nie pamiętam). Po powrocie z wycieczki gadaliśmy z Charliem i właśnie pytał, jak było z jedzeniem. Ponoć często można trafić na byle jaki lunch. Nam się trafił super