Powsinoga w Tajlandii - od Bangkoku po Ko Lipe

Aga - przypływając od strony Pak Bara, płaci się za wstęp na wejściu, od razu na platformie. Przypływając od strony Langkawi - nie. Ale jak byliśmy na fakultecie, rangersi sprawdzali czy ma się bilety. Ci, co nie mieli, musieli dokupić. Jednakże, z tego wynika, że jeśli ktoś przypływa z Langkawi, ale na fakultety się nie wybiera, to i biletu mieć nie musi. Tak myślę, że to nowość. Jeżeli ta kasa pójdzie faktycznie na ochronę przyrody i walkę z zanieczyszczeniem archipelagu, to nie mam nic przeciwko. Bo widać, że sobie z tym nie radzą. To znaczy starają się jak mogą, ale to ich przerasta. Ilość osób na wyspie rośnie drastycznie, a możliwości ma jednak ograniczone. Termin, niestety, mieliśmy jaki mieliśmy. Z pełną tego świadomościa polecieliśmy do Taj. Na Lipe nie było źle, a wręcz bardzo dobrze, o czym napiszę już wkrótce. Widzę, że pojawiają Ci się takie same pytania i wątpliwości jak mi przed wyjazdem, to znaczy o bazę noclegową i ceny na (bądź co bądź, dość mocno odciętej, a malutkiej) wyspie oraz czy się nie zanudzę O konkretach już niedługo.

Antenka - mnie również bardzo miło. Teraz słonka już będzie trochę więcej

kasiakrotoszyn, Asisko -

Zanim przejdę do pokazywania Wam wyspy, kilka zdjęć z naszych "noclegowni"

 The Box (mąż nie jest w pakiecie ;P)

i widok na tył, na ogród:

Także, jak widać, zielono, ładnie, czysto, ale moim zdaniem, niewarte swojej ceny. I ta łazienka. A raczej brak jakiejkolwiek przegrody między łazienką a pokojem. Ale to pewnie taki urok. I jeszcze jeden problem. Ciężko było zakluczyć drzwi do pokoju. Czasem zamek zaskakiwał od razu. A innym razem można było klucz kręcić dziesiątki razy, a dopiero za "dziesiąt pierwszym" zaskoczył. Irytujące.

I Gecko Lipe. Jak czytałam opis na bookingu, to byłam przerażona. Widziałam podłe warunki, jaszczurki, pająki i inne robactwo włażące do domków. Ble i nie. A ostatecznie to tam spaliśmy. Z własnego wyboru, w pełni świadomego i po porównaniu z innymi miejscami. Brakuje luksusów, ale na takowe nie liczyliśmy. A wręcz ich brak miał swój urok

Łazienka:

Ganek (a raczej jego kawałek):

(nieostre, ale robione ostatniego wieczoru, bez statywu, bo już spakowany):

W pokoju były półki, więc można było się spokojnie rozpakować. Nie trzeba było żyć na walizkach Była też podwieszana półeczka przy łóżku. Na ganku stoliczek, dwa fotele i dwie poduchy, żeby sobie wygodnie na ziemi przysiąść. Co wieczór na ganku zapalali "ślimaka" antykomarowego.

Walking Street to główna... no właśnie, ciężko to nazwać ulicą... arteria komunikacyjna na wyspie W ciągu dnia jeżdżą po niej motorki, ledwo się na niej mieszcząc miejscami, o wyminięciu nie wspominając (nie wiem, jak sobie z tym radzili, chociaż nie raz widziałam). Po 18 staje się deptakiem. A raczej ciągiem pieszych wiecznie po niej sunących w równych kierunkach

I jeden z chyba najczęściej fotografowanych słupów:

Przebieramy się w stroje kąpielowe, pakujemy wodę i jakąś przekąskę (plus maski, rurki, ręczniki, jak wielbłądy normalnie wyglądamy) i śmigamy na podbój plaży. Na pierwszy ogień idzie Sunrise Beach, bo to o niej mówią, że najładniejsza. To przy niej zresztą wysiadaliśmy z taxi boat.

A tutaj w tle Ko Adang, którego pierwszego dnia nie było w ogóle widać! Wyobraźcie więc sobie mój szok, gdy się nam ukazał

Gdy się dokładnie przyjrzeć zdjęciu poniżej, widać na nim czarną linię wzdłuż załamania piachu (kiedy skośna plaża przechodzi we w miarę płaską). Ta czarna linia to śmieci wyrzucone przez morze...

Jak widać, na plaży tłum ludzi, aż ciężko sobie miejsce leżące znaleźć. Idziemy więc i idziemy, przeciskamy się między licznymi ręcznikami, parawanami Aż docieramy w miejsce, w które będziemy wracać codziennie. Najbardziej nam się spodobało. Na wprost Ko Adang. Cisza i spokój. Szum morza. I pełno rybek w wodzie, a krabów na lądzie

Pierwsze próby zdjęć pod wodą, żeby nie trenować w trakcie fakultetu na snurki:

Jest i Nemo