KILIMANDŻARO –tak, tak, tak!!!!!!! COCA –COLA – nie, nie, nie!!!!!

połowę postu 15 zrobiłam jeszcze raz teraz część zdjęć widać?

bo jak wklejam to adres podkresla mi się na czerwono

zapomniałam wam powiedzieć ,że jak podchodziliśmy do obozu na 4700 spotkaliśmy dwóch polaków,weszli ale powiedzieli żeby wspinać się w nocy bo jakbyśmy w dzień widziel to na co się porywali to byśmy rezygnowali

-

-

-

a na niebie cały czas księżyc  i to pełnia ,już chciałam wyć do tego księżyca żeby pozwolił już wyjść słońcu

-

-

-

-

-

gdzieś tam u góry słyszymy krzyki

-

-

-

a u nas na dole mozolna wspinaczka 

-

-

raz nas inne grupy wyprzedzają,potem my ich ,mimo naszych postojów jesteśmy w czołówce,ja ty bardziej jestem dumna z siebie ,że mijamy młodsze grupy

-

-

-

chyba tak jak przewidział Richard koło 6 osiągneliśmy punkt gilisms 

boże jaka ulga

-

-

czyli jakieś zaświadczenie że tu byliśmy będziemy mieli

-

-

siedzimy i Richard się pyta czy chcemy iść dalej??

-

-

my już na ostatnicch dechach,wyobrażacie sobie że nawet nie chciałam zrobić zdjęcia i to nawet nie aparatem ,bo za dużo wysiłku z wyiąganiem ,ale nawet komórki tata nie ma siły wyciagać, a ja to samo .tak więc żadnego zdjęcia

-

-

no więc pytanie -umieramy tutaj czy za godzinę*help*

-

-

-tatę non stop boli głowa ,Richard aplikuje mu dwie tabletki

-

-

widzę że nie czuje się dobrze

-

-

szlak by to trafił,w końcu tyle wysiłku i to naprawdę trudno opisać słowami te 6 godzin!!!!!

-

-

-

patrzę na tę tablicę 5685m,

główny szczyt to uhuru peak 5895m

-

-

no i ????

-

-

-

kurde,tu być i nie osiągnąć celu?????

-

-

tata patrzy na mnie ...... Ruszamy dupska ,idziemy 

-

-

BOZE ,MYŚLAŁAM ŻE TO TYLKO PROSTA DROGA POD GÓRĘ!!!!

-

-

ale byłam głupia.to tak jakby ona mówiła -  a kto ci powiedział że mnie tak łatwo zdobyć??????

-

-

-

znów ,między skałami kluczenie i raz w górę ,raz w dół -NO ILEŻ MOŻNA

-

-

-

na filmiku mamy nakręcone jak idziemy na 4700 ,wierzcie tam szliśmy dwa razy wolniej

-

-

tatę już bierze choroba-widzę że jest mu ciężko,patrzymy a tam w oddali widać charakterystychna tabliczki i przy nich ludzie

-

-

noo,już myślałam że widzę szczyt no i dupa- to jeszcze nie szcyt tylko stella punk 

-

-

to że widzę ,to jeszcze nie myślcie że jest blsko.przed nami góry i .....nie doliny tylko jeszcze bardziej góry

-

-

w końcu docieramy do stella punk i pytanie czy idziemy dalej na uhuru???

-

-

aparatu fotograficznego nie wyciągam a właściwie nie biorę od Richarda, bo w między czasie bierze mój plecak i aparatchwilę później Tomas -asystent Richarda bierze plecak taty

-

-

-

widoki przepiękne!!!!!!!!!

-

-

-

komórek nie mamy siły wyciągać/a są w kieszeniach kurtek/

-

za duży wysiłek

-

w końcu w oddali widzę to co chcemy zdobyć

-

-

-

prawdę mówiąc nawet nie wiediałam ,że doszłamgłowa spuszczona i zasuwam jak żółw -tylko jeszcze wolniej.

-

-

podchodzi do mnie Rihard i mi gratuluje ,oczywiście się rozbeczałam

/nawet teraz jak to wam przepisuję "pocą"mi się oczy/

-

-

UDAŁO SIĘ!!!!

po raz pierwszy wzięłam aparat porobiłam parę zdjęć krajobrazu

póżniej kolejka do zdjęć -widzę izraelczyków przed nami -czyli niezgorzej nam poszło .a zdjęcia muszą iść szybko ,bo jak najszybciej trzeba schodzić na dół 

-

-

teraz sprawdzam czas ,u góry byliśmy o 8

-

-

obiecuję z płaczem tacie że już nigdy takiego czegoś nie wymyślę 

-

chowam aparat ,oddaję go Richardowi i na dół

-

-

czy wiecie że droga powrotna jest równie trudna i wyczerpująca jak w górę???

-

-

widzę takie widoki!!!!!! ale je kicham,będę je pamiętać bo nie dam rady robić zdjęć

-

-

umiecie sobie wyobrazić że schodząc w dół musiałam odpoczywać

-

-

mijamy punk glims, macham ręką -mam te najważnejsze zdjęcie

-

-

tata coraz gorzej się czuje ,dalej boli go głowa i ma zawroty

-

-po giliam znów schodzenie po skałach

w czasie krótkiego odpoczynkuwidzimy jak dwóch porterów trzyma i idzie ze słaniającą się izraelką , położyli ją na kamieniach koło nas  i zaproponowałam tlen w aerozolu / w takie ustrojstwo też się zaopatrzyłam/,trochę jej pomogło,ale sama nie dawała rady się utrzymać

-

jak dotarliśmy do obozu na 4700 mieliśmy 1,5 h odpoczynku ,a później musimy zejść do obozu na 3700.tak jak przedtem Darek chciał zaraz schodzić do tego obozu tak teraz stwierdził że się stąd  nie rusza

-niestety po 1,5h leżenia-,nawet ne chce się nam wyciągnąć spiworów ,przykrywamy się kurtkami, mnie sie nie chce ściągac butów -za duży wysiłek

-,bo spać nie szło trzeba było zrobic miejsce innym niespełna rozumu ludziom

--

wołają nas na obiad ,ale my tylko chcemy zupy i niech nam dają swięty spokój

-

musimy się zbierać ,do pokonania 7km ...

jesteśmy na 3700., tata już kaszle na całego*ireful3*-

Richard widząc tataę w takim stanie próbuje załatwic karetkę ,ale na razie nic z tego

meldujemy sie i do domku

kładziemy sie do łóżek ,Richard z Tomasem przychodzą badać tatę ,mierzą ciśnienie i saturację -to jest w porządku ,ale ten kaszel!!!!

wychodzą,próbujemy spać,znów pukanie -kolacja,ale my chcemy nic ew.mogą przynieść wodę z imbirem i herbatę.

kładę się do łóżka,znów ktoś puka 

-

do cholery ile razy idzie otwierać te drzwi???

-no więc idzie jeszcze parę razy*ireful3**ireful3*

-