Małe Antyle - czyli inwentaryzacja palemek na Barbadosie, Gwadelupie i Martynice

woda nie dość, że czyściutka i szmaragdowa, to jeszcze cieplutka, bo wchodzę... aż do zamoczenia cycków... czyli musi być powyżej 28stC i tak siedzimy aż do pomarszczenia...

Żelek :

Matko Bosko....Mika...ale napięcie  gęsiej skórki dostałam ...ale u Gasiorów to normalka  dawaj ta plaze z tymi palemkami bo zaraz na zawał zejde  

A co do sniadania i wogóle jedzenia to ja tez z tych co sie do wszystkiego dostosuja i w danych okolcznościach wszystko jest git  no ale musza byc okoliczności  

No i jeszcze jedno podobienstwo w blizniakach wyczaiłam-macie po jednym okularniku 

Kasiu uwielbiam Cię, napiszę tylko tyle...

Wieczorem idziemy na rekonesans miasteczka Sainte Anne. Od naszego hotelu mamy 20-to minutowy, przyjemny spacer. W centrum wchodzimy najpierw na bazarek z ciuchami, pamiątkami i innym rękodziełem, ale nic szczególnego nie widzimy, więc nie kupujemy i idziemy dalej na bulwar nadmorski. Tu mamy targ owocowo-pamiątkowy. Kupujemy pięknie wyglądające owoce i siadamy w nadmorskiej knajpce na piwku. Jest zachód słońca. Plaża zalana złotym słoneczkiem, jest cudownie. Znów ładujemy nasze bateryjki i nie możemy nacieszyć oczu…

Bardzo mało zauważamy knajp. Nie bardzo jest gdzie zjeść, łatwiej napić się piwa, niż znaleźć bar z jedzonkiem. Znajdujemy w końcu coś i siadamy.  

Zadziwiające było to, że mimo że Sainte Anne to chyba największy kurort wyspy, to  nie było za bardzo gdzie zjeść wieczorami… naprawdę!!!!! W Azji w takim miasteczku turystycznym byłoby z 50 barów, albo i więcej!!!! a tu kilka zaledwie i … jedzenie hmmm… nie za bardzo. Ryby z grila… znowu spalone na czarno mięsko, że tylko gorycz czulismy!!!… jak na Barbadosie.... oj znów zatęsknilismy do Azjii… (Wietnamu, Kambodży, Tajlandii, Filipin czy Indonezji).  

.

to samo centrum Sainte Anne

cdn

Dzień 4

Nasze cabrio już się nastało na parkingu całą dobę, więc trzeba mu zafundować przejażdżkę po wyspie, bo zasłużyło… Od rana chmury kłębiące się na niebie nie wróżą dobrze, więc zniechęceni, zamiast jechać do portu i promem płynąć na pobliskie wyspy, typowo plażowe, to postanawiamy zrobić wycieczkę lądową, po Basse Terre czyli „drugim skrzydle motyla” znaczy - patrząc na mapę Guadeloupy, to pojechaliśmy na tą drugą – zachodnią część wyspy.

Ogólnie droga do stolicy dość zatłoczona, dopiero dalej robi się luźniej. Wjeżdżamy na przepiękną, widokową, zieleniutką Chemin de la Retretaite (czyli drogę emerytów, bo „retraite” to emerytura po francusku). Sama trasa robi niesamowite wrażenie, bowiem zieleń, która tu jest wszędzie zauważalna jest niesamowicie bujna! Dominują palmy i bananowce, czyli piękny egzotyczny mega duet – jak dla mnie, nie może być lepiej! W dodatku w tle wzgórza, porośnięte szczyty wulkanów, ponieważ Guadeloupa to typowa wulkaniczna wyspa.

Najpierw zatrzymujemy się przy niewielkim wodospadzie, a potem jedziemy dalej - do parku ssaków (Parque des mamelles). Mieszkają tu nie tylko ssaki, bo spotykamy różne zwierzęta, od mangust, szopów praczy, które przy nas urządziły sobie namiętne bzykanko, przez  różne kolorowe papugi, małpy i  koty od kapucynek po jaguary… Można przejść trasę zawieszoną wśród koron drzew na 20m wysokości  i podziwiać park z góry.  Jest tu rześko, chłodno i te odgłosy zwierząt… bardzo uspokajające… Od czasu do czasu czujemy drobny deszczyk, jest mżawka, jak na taki bujny las deszczowy przystało. Stąd ta zieleń! Tu codziennie pada, jak się później dowiadujemy!

Ogólnie jest bardzo zielono, egzotycznie, przyjemnie i barwnie. Pełen relaks i sama przyjemność te 2 godzinki spaceru.

mangusta - często spotykana przy drodze, na dziko, nie w parku

czarny jaguar

i bzykanko szopów praczy

cd miłosnych uniesień futrzaków

a potem każdy w swoją stronę...

przeurocza kapucynka (chyba najpiękniejsza z małpek)

tzw green monkey (mają faktycznie zielone zabarwienie futerka)

Jedziemy dalej podziwiając tą wulkaniczno koralową,  zieloną wyspę. Dalej cały Czas podziwiamy bujne lasy tropikalne.

W tej części nie ma białych rajskich plaż. Te które mijamy są raczej szaro-czarne, typowo wulkaniczne, jak charakter tej części – tego „skrzydła” wyspy. Stwierdzamy, że „Nasza” Caravelle jest naprawdę przepiękna, ale mimo wszystko oglądamy plażyczki napotkane po drodze. Ta częśc jest bardziej pusta, Mało tu ludzi spotykamy po drodze, zdecydowanie u nas jest więcej tłumu.

Jedzenie w południe w napotkanej sympatycznej kanjpce, z pieknym widokiem takie sobie, bez szału. Znowy jakieś rybki, ale znów bardziej spalone niż upieczone… czy oni tu nie umieją grillować???

Już się powaznie nad tym zastanawiamy, bo to kolejny raz takie jedzenie, które zapowiadało się spektakularnie, ze zdjeć, nazwy i opisów, a w realu rozczarowywało…

Cały dzień nam schodzi na zwiedzaniu tego zachodniego skrzydła. Oj warto było!!!! Wspaniały dzień, jakże inny od wczorajszego!

i natykamy sie na zjawiskową alejkę palmową, niczym wyjętą z Kaliforni albo z Beverly Hills...

Wieczorem, po powrocie do „naszej Sainte Anne” znów maszerujemy do miasta na średnio-smaczną kolację. Nie ma tu czego opisywać, jak trafimy w końcu na coś smacznego, wartego uwagi to podzielę się emocjami

cdn