--------------------

____________________

 

 

 



Sous le ciel de Paris

5 posts / 0 nowych
Ostatni wpis
achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 11 godzin 47 minut temu
Rejestracja: 01 cze 2020
Sous le ciel de Paris

W Paryżu miałem okazję być kilkakrotnie na różnych targach. W niniejszej relacji przedstawię dwa moje pierwsze spotkania z tym miastem - wiosną jeszcze w latach 90. ubiegłego wieku, oraz późną jesienią w 2004 lub 2005 roku. Przepraszam za nienajlepszą jakość zdjęć, ale wszystkie pochodzą z epoki przedcyfrowej i są skanami zdjęć, wykonanych na kliszy.

 

-----

 

Paris au mois de mai

"J'aime Paris au mois de mai
Avec ses bouquinistes
Et ses aquarellistes
Que le printemps a ramenés
Comme chaque année le long des quais
J'aime Paris au mois de mai
La Seine qui l'arrose
Et mille petites choses
Que je ne pourrais expliquer
"

Tak o paryskiej wiośnie śpiewał w piosence "Paris au mois de mai" ("Paryż w maju") Charles Aznavour (1924-2018), artysta będący ikoną francuskiej piosenki: 

https://www.youtube.com/watch?v=fOrYWk5CwWc 

W wolnym tłumaczeniu, sens tego tekstu można by oddać słowami:

"Kocham Paryż, gdy w maju
Nad Sekwaną siadają
Bukiniści, malarze jak z baśni...
Kocham rzekę i słońce,
I drobiazgów tysiące,
Których nigdy nie mógłbym wyjaśnić."

Moje pierwsze, trzydniowe spotkanie z Paryżem miało miejsce właśnie w maju. Na szczęście, dni były długie, a pogoda sprzyjała spacerom, więc po spełnieniu obowiązków zawodowych mogłem całkiem sporo czasu przeznaczyć na poznawanie miasta. Oczywiście spotkałem opiewanych przez Aznavoura bukinistów i akwarelistów, rozkładających swoje kramiki na obu brzegach Sekwany w okolicach Île de la Cité, podziwiałem dostojną Notre Dame, mroczną Conciergerie, wysmukłą wieżę Eiffla, eleganckie sklepy na Champs-Élysées, zanurzyłem się w romantyczne zaułki Dzielnicy Łacińskiej (Quartier Latin) i Montmartre'u, które również opiewał Aznavour w innej ze swych znanych piosenek: https://www.youtube.com/watch?v=SOrvS6ha9VU.

-----

Conciergerie na wyspie Cité (Île de la Cité) jest południowym skrzydłem Pałacu Sprawiedliwości (Palais de Justice). Budynek o tej nazwie znajdował się w Paryżu od X wieku i pełnił równolegle funkcje sądownicze, jak i był siedzibą rodziny królewskiej. Zajmował on obszar dzisiejszego pałacu, jednak do dnia dzisiejszego zachowało się z niego jedynie skrzydło znane pod nazwą Conciergerie oraz Święta Kaplica (Sainte-Chapelle). Po opuszczeniu pałacu przez Karola V Mądrego (1338-1380) obiekt stał się już wyłącznie centrum sądownictwa. W roku 1776 w pożarze spłonęło środkowe skrzydło gmachu, które zostało odbudowane w latach 1783-1786. Conciergerie zdobyła złą sławę w czasie Wielkiej Rewolucji Francuskiej, kiedy zyskała potoczną nazwę "przedpokoju gilotyny". Wielka Sala mieściła Trybunał Rewolucyjny, natomiast piętra budynku przeznaczono dla więźniów. Z wewnętrznego dziedzińca, tzw. Cour de Mai (Dziedzińca Majowego) odjeżdżały wózki wiozące skazanych na gilotynę. W czasie restauracji Burbonów i monarchii lipcowej (1830-1848) pałac przeszedł generalną rozbudowę pod kierunkiem Jeana-Nicolasa Huyota (1780-1840), a po jego śmierci - Josepha-Louisa Duca (1802-1879) i Honoriusza Daumeta (1826-1911). Prace trwały także przez cały okres II cesarstwa i ostatecznie nigdy nie zostały ukończone. W czasie Komuny Paryskiej budowla została porzucona przez robotników, a następnie, w tzw. Krwawym Tygodniu w końcu maja 1871 roku, w kilku miejscach podpalona. Ostatecznie Daumet zakończył prace według nowego projektu w latach 1879-1883. Obecnie w budynku rezydują: najwyższy rangą sąd cywilny we Francji, Sąd Kasacyjny (Cour de Cassation), Sąd Apelacyjny i Okręgowy dla miasta Paryża, natomiast skrzydło przylegające do bulwaru Orfèvres zajmują najwyższe urzędy policji francuskiej. W architekturze obiektu można odnaleźć elementy neogotyku oraz neobaroku.

Wejście do Pałacu Sprawiedliwości na wyspie Cité.

Pont Neuf (Nowy Most) to - wbrew swej nazwie - najstarszy istniejący most w Paryżu. Powstał na przełomie XVI i XVII wieku, aby ułatwić komunikację pomiędzy Luwrem i benedyktyńskim opactwem Saint-Germain-des-Prés. Kamień węgielny pod jego budowę położył w 1578 roku król Henryk III Walezjusz (1551-1589) - wcześniej król Polski jako Henryk Walezy, budowę zakończył Henryk IV Bourbon (1553-1610) w roku 1604 lub 1607. Projekt mostu wykonał prawdopodobnie Jean-Baptiste Androuet du Cerceau (1544/1547-1590). Był to pierwszy paryski most nie zabudowany domami. Most składa się z 12 kamiennych przęseł o łącznej długości 278 m i wysokości 28 m. Jego konstrukcja nigdy nie została zmieniona, nawet drewniane słupy wspierające fundamenty są oryginalne.

Gotycka katedra p.w. NMP (Notre-Dame de Paris) na wyspie Cité. Została wzniesiona na miejscu dwóch wcześniejszych kościołów z IX wieku, a jej budowa trwała ponad 180 lat (od 1163 do 1345 roku). XII-wieczny biskup Paryża Maurice de Sully (?-1196), zainspirowany architekturą wzniesionej w Saint-Denis bazyliki p.w. św. Dionizego (Cathédrale royale de Saint-Denis), postanowił wybudować równie imponujący kościół w samym sercu Paryża. Wspierany finansowo przez monarchę biskup zatrudnił architekta (którego tożsamość nie jest nam dzisiaj znana) do zaprojektowania nowej katedry. Kamień węgielny został wmurowany w obecności samego papieża - Aleksandra III (~1100-1181) - w czerwcu 1163 roku. W 1240 roku, pierwszy znany architekt - Jean de Chelles (1200-1265) - ukończył budowę nawy, a później dwóch wież fasady zachodniej. Rozpoczęto prace nad elewacjami transeptu, które kontynuował jego następca Pierre de Montreuil (~1200-1267). To on nadzorował instalację nowych większych okien, włączając w to trzy rozety. Ostateczne poprawki wprowadzano pod okiem architekta Jeana Ravy'ego, pracującego przy budowie katedry w latach 1318-1344. Zaimplementował on kolejne gotyckie innowacje architektoniczne - rozbudowany system przypór, odciążających konstrukcję dachu i ścian. Pozwoliły one wyprowadzić siły powodowane przez wysokie sklepienie poza wewnętrzne ściany, zapewniając grację i lekkość budowli. Katedra Notre-Dame to przykład bazyliki z galeriami i z podwójnymi nawami bocznymi, przechodzącymi w podwójne obejście zwane ambitem. Nawa główna posiada sklepienie krzyżowo-żebrowe. Transept katedry znajduje się w jej centralnej części, prawie pośrodku między wieżami zachodniej fasady i wschodnią apsydą. Nieznacznie występuje on poza mury zewnętrzne naw bocznych. Katedra ma 130 m długości i 35 m wysokości w swoim najwyższym punkcie sklepienia. 15 kwietnia 2019 roku w świątyni wybuchł pożar, który spowodował ogromne zniszczenia, m.in. doszło do zawalenia się dachu oraz części sklepień, a także iglicy katedry.

Na Polach Elizejskich (Avenue des Champs-Élysées). Ta aleja łącząca Plac Zgody (Place de la Concorde) z Placem Charlesa de Gaulle'a to chyba najbardziej znana ulica Paryża. Pola Elizejskie rozciągają się na odcinku 1910 metrów. Znajduje się tu wiele teatrów, kin, restauracji i ekskluzywnych sklepów. Na miejscu obecnych Pól Elizejskich do roku 1616 były pola uprawne, przez które królowa Maria Medycejska (1575-1642), druga żona Henryka IV, poprowadziła drogę wysadzaną drzewami. W roku 1640 drogę tę przedłużono z Luwru do Ogrodu Tuileries, a w roku 1724 do Placu Gwiazdy (obecnego Placu Charlesade Gaulle'a). W XVII wieku aleja stała się modnym deptakiem spacerowym i miejscem spotkań arystokracji. Pola Elizejskie zostały wchłonięte przez aglomerację paryską dopiero w roku 1828. Aleja została zaopatrzona w tym czasie w chodniki, oświetlenie gazowe i fontanny. Później Aleja była wielokrotnie przebudowywana. "Aux Champs-Élysées, aux Champs-Élysées, au soleil, sous la pluie, à midi ou à minuit il y a tout ce que vous voulez aux Champs-Élysées." (Na Polach Elizejskich, czy w słońcu, czy w deszczu, czy w środku dnia, czy o północy, znajdziecie wszystko, co chcecie) głosił refren znanej przed laty piosenki...

Łuk Triumfalny (Arc de triomphe, Arc de triomphe de l’Étoile) zamykający Avenue des Champs-Élysées. Łuk został zbudowany dla uczczenia tych, którzy walczyli i polegli za Francję w czasie wojen rewolucji francuskiej i wojen napoleońskich. Budowę monumentu z białego wapienia rozpoczęto w roku 1806 na zlecenie Napoleona I Bonaparte (1769-1821) i z przerwami prowadzono ją do ukończenia w 1836 roku, za panowania Ludwika Filipa I (1773-1850). Projektantem łuku był Jean François-Thérèse Chalgrin (1739-1811), zaś dekorację rzeźbiarską wykonał François Rude (1784-1855). Łuk ma wysokość 51 m, szerokość 44,9 m, a na jego ścianach znajdują się reliefy przedstawiające chwałę armii francuskiej i sceny z wielu znanych bitew. Na łuku wyryto nazwiska 660 oficerów napoleońskich, w tym 7 Polaków: gen. Józefa Grzegorza Chłopickiego (1771-1854), gen. Jana Henryka Dąbrowskiego (1755-1818), gen. Karola Otto Kniaziewicza (1762-1842), gen. Józefa Feliksa Łazowskiego (1759-1812), gen. Józefa Zajączka (1752-1826), bryg. Józefa Sułkowskiego (1773-1798) i marsz. ks. Józefa Antoniego Poniatowskiego (1763-1813). Na pamiątkę napoleońskich zwycięstw wyryte są także nazwy pięciu obecnych polskich miast: Gdańska (Danzig), Ostrołęki, Pułtuska, Lidzbarka Warmińskiego (Heilsberg) i Wrocławia (Breslaw). Niestety, został tam również uhonorowany gen.Louis Marie Turreau (1756-1816), który wsławił się licznymi zbrodniami wojennymi, popełnionymi przez dowodzone przez niego tzw. "kolumny piekielne" (colonnes infernales) podczas tłumienia powstania w Wandei. Pod Łukiem Triumfalnym znajduje się Grób Nieznanego Żołnierza (Tombe du Soldat Inconnu), stanowiący hołd dla bezimiennych żołnierzy poległych w walkach I wojny światowej. Inicjatorem jego budowy był Fryderyk Simon - działacz i prezes licznych francuskich towarzystw patriotycznych. Stracił on w wojnie trzech synów, których ciał nigdy nie odnaleziono. W Grobie Nieznanego Żołnierza spoczywają losowo wybrane zwłoki jednego z żołnierzy poległych pod Verdun, uroczyście złożone w tym miejscu w styczniu 1921 roku. Grób przykrywa kamienna płyta z wyrytym napisem: "Ici repose un soldat français mort pour la Patrie 1914-1918" ("Tu spoczywa żołnierz francuski poległy za ojczyznę 1914-1918"). W 1922roku Wódz Naczelny Józef Piłsudski (1867-1935) nadał nieznanemu żołnierzowi francuskiemu, spoczywającemu pod Łukiem Triumfalnym, Order Virtuti Militari V. Klasy. Codziennie o godzinie 18.30 pod Łukiem Triumfalnym rozpalany jest tzw. Płomień Pamięci (Flamme du Souvenir).

Neorenesansowy ratusz (Hôtel de Ville) widziany z rue de Rivoli. Obecny budynek został wzniesiony w latach 1874-1882 jako rozbudowana rekonstrukcja XVII-wiecznego ratusza, który został spalony podczas Komuny Paryskiej. Został zbudowany wg projektu architektów Théodora Ballu (1817-1885) i Édouarda Deperthes'a (1833-1898). Jego fasada jest bogato zdobiona ornamentami, kolumnami, wieżyczkami i 136 rzeźbami najważniejszych paryskich osobistości.

Wieża Eiffla (Tour Eiffel), nazywana "Żelazną Damą", widziana z bulwarów biegnących wzdłuż Sekwany. Jest symbolem miasta i najwyższą budowlą w Paryżu, a w momencie powstania była najwyższą budowlą na świecie. Wieżę zbudowano specjalnie na paryską wystawę światową w 1889 roku. Miała upamiętnić setną rocznicę rewolucji francuskiej oraz zademonstrować poziom wiedzy inżynierskiej i możliwości techniczne epoki. Za konstruktora wieży uważany powszechnie jest Alexandre Gustave Eiffel (1832-1923), choć faktycznymi pomysłodawcami konstrukcji byli dwaj pracownicy jego biura: Maurice Koechlin (1856-1946) i Émile Nouguier (1840-1897). W 1884 roku Eiffel, Koechlin i Nouguier zgłosili patent zarejestrowany pod numerem 164364. Projekt został zaprezentowany publicznie. W tym samym roku Eiffel odkupił prawa autorskie od Koechlina i Nouguiera, wraz z prawami do własności intelektualnej projektu. Budową wieży od roku 1887 kierował Koechlin. Po 20 latach budowla miała być rozebrana, lecz Eiffel nie chciał do tego dopuścić i założył na wieży laboratorium aerodynamiczne i meteorologiczne. Jednak dopiero udane eksperymenty z umieszczonym na szczycie telegrafem bezprzewodowym ocaliły wieżę i odstąpiono od jej demontażu. Zachowana budowla z czasem stała się największą atrakcją turystyczną Paryża. Jest to ażurowa konstrukcja kratowa z kutej stali. Jej całkowita wysokość wynosi obecnie 324 m. Konstrukcja wsparta jest na czterech podstawach o boku 25 m każda. Na wysokościach 57,63 m, 115,73 m i 276,13 m znajdują się tarasy widokowe. Od momentu otwarcia, wieżę zwiedziło ponad 200 milionów osób.

Na Bulwarze Świętego Michała (Boulevard Saint Michel). Znajduje się on w słynnej Dzielnicy Łacińskiej (Quartier Latin). Jest to miejsce popularne wśrod studentów i mieszających się z nimi turystów, a także przechodniów odwiedzajacych tu tłumnie ksiegarnie, sklepy z ciuchami czy bary. Zdrobniale nazywa się go "Boul' Mich'" skrót od "Boulevard Michel", która to nazwa kiedyś została mu nadana przez antyklerykalnych studentów.

Eklektyczna bazylika Sacré-Cœur (Najświętszego Serca Jezusowego) wzniesiona na szczycie wzgórza Montmartre wg projektu Paula Abadie (1812-1884). Ponieważ Abadie zmarł wkrótce po położeniu fundamentów bazyliki, prace nad jej budową kontynuowało pięciu architektów: Pierre Jérôme Honoré Daumet (1826-1911), Jean-Charles Laisné (1819-1891), Henri-Pierre-Marie Rauline (1846-1915), Lucien Magne (1849-1916) i Jean-Louis Hulot (1871-1959). Budowana w latach 1876-1914 i konsekrowana w 1919 roku świątynia jest wotum dwóch przemysłowców francuskich za to, że podczas wojny francusko-pruskiej z lat 1870-1871 Paryż uniknął zniszczeń. Przy budowie bazyliki zastosowano na jej elewacjach trawertyn(nazywany również białym granitem), stąd potoczna nazwa - "Biała bazylika". Jej kopuły mają wysokość 79 m, a wieża północna 83 m. W wieży tej znajduje się najcięższy dzwon w Paryżu (19 ton), nazywany "Savoyarde". Bazylika usytuowana jest w najwyżej położonym punkcie Paryża. Ze wzgórza, na którym się znajduje, można podziwiać panoramę całego miasta oraz okolic w promieniu do 40 kilometrów. Przypuszcza się, że na wzgórzu, na którym wznosi się świątynia poniósł około roku 250 męczeńską śmierć pierwszy biskup Paryża, Święty Dionizy z dwoma towarzyszami Rustykiem i Eleuterem, stąd nazwa Mons Martyrorum (Wzgórze Męczenników), przekształcona później na francuskie "Montmartre".

Na uliczkach Montmartre'u. To tutaj na przełomie XIX i XX wieku mieszkała cała bohema artystyczna z malarzami i egzystencjalistami na czele.

Moulin Rouge (Czerwony Młyn) to słynny kabaret, zbudowany w roku 1889 przez mieszkającego w Paryżu katalońskiego przedsiębiorcę i impresaria Josepha Ollera (1839-1922). Położony jest w dzielnicy czerwonych latarni niedaleko Montmartre'u i Placu Pigalle. Kabaret od czasu powstania prezentuje przedstawienia taneczne, w których na scenie występują tancerze i tancerki ubrani w kolorowe, wymyślne stroje. Tancerki często prezentują się topless, ozdobione biżuterią lub barwnymi piórami. Na przestrzeni lat Moulin Rouge stało się słynne z wykonywanego tu kankana.

Gmach Zgromadzenia Narodowego (Assemblée Nationale) - tzw. Pałac Burbonów (Palais Bourbon) na Quai d'Orsay. Pałac został zbudowany przez córkę Ludwika XIV (1638-1715) i Madame de Montespan (1640-1707) - Louise-Françoise de Bourbon (1673-1743), która poślubiła księcia Ludwika III de Bourbon-Condé (1668-1710). Przy budowie pałacu pracowali architekci: Giardini, Pierre Cailleteau (1655-1724), Jean Aubert (~1680-1741) i Jacques V Gabriel (1667-1742), który ukończył prace w 1728 roku. Po śmierci księżnej, pałac został nabyty przez Ludwika XV (1710-1774), który w 1764 roku przekazał go księciu Ludwikowi V Józefowi de Bourbon-Condé (1736-1818). Pałac pozostawał własnością książąt de Bourbon-Condé do rewolucji francuskiej, a w okresie restauracji odzyskali oni część nieruchomości, tzw. Hôtel de Lassay. Zostali jednak zobowiązani do wynajmowania pałacu, przekształconego w salę obrad Izby Deputowanych. Państwo zostało ostatecznie właścicielem Pałacu Burbonów w 1827 roku, a Hôtel de Lassay - w 1843 roku.

Na Bulwarze Batignolles w pobliżu Placu Clichy.

Centrum Georges'a Pompidou (Centre Georges Pompidou) to budynek w dzielnicy Beaubourg, w którym mieści się Muzeum Sztuki Współczesnej (Musée National d’Art Moderne) oraz główna biblioteka publiczna stolicy Francji (Bibliothèque publique d’information). W roku 1969 nowo wybrany prezydent Francji Georges Pompidou (1911-1974) podjął decyzję o utworzeniu centrum kulturalnego na miejscu zwanym Plateau Beaubourg. Ogłoszono międzynarodowy konkurs architektoniczny, w którym zwyciężył postmodernistyczny projekt Renzo Piano i Richarda Rogersa. Budowę rozpoczęto w 1972 roku, a w roku 1977 otwarcia Centrum dokonał prezydent Valéry Giscard d'Estaing. W Centrum odbywają się cyklicznie wystawy rangi światowej. Wszystkie instalacje budynku zostały wyprowadzone na zewnątrz. Wielu zachwyca się architekturą Centrum, mnie nie powala ona na kolana.

-----

Les feuilles mortes

"Les feuilles mortes se ramassent à la pelle,
Les souvenirs et les regrets aussi
Et le vent du nord les emporte
Dans la nuit froide de l'oubli.
"

czyli:

"Szufla zbiera umarłe liście
Oraz nasze wspomnienia i żale,
A północny wiatr unosi je
W zimną noc zapomnienia.
"

Tak w swoim melancholijnym wierszu "Les feuilles mortes" ("Umarłe liście"), oddał nastrój jesieni poeta Jacques Prévert (1900-1977). Do wiersza, piękną muzykę napisał Joseph Kosma (1905-1969), a utwór stał się niekwestionowanym przebojem, wykonywanym do dziś przez wielu artystów, zarówno francuskich, jak i zagranicznych. We Francji śpiewali go choćby Yves Montand (1921-1991), Mireille Mathieu, czy Juliette Greco (1927-2020): http://www.youtube.com/watch?v=n9Sfx3c7fR0Kompozycję tę upodobali sobie zwłaszcza muzycy i wokaliści jazzowi. Może dlatego, większą popularność utwór ten zdobył w wersji anglojęzycznej jako "Autumn leaves" ("Jesienne liście"). Wykonywało go bardzo wielu artystów, m. in. Chick Corea (1941-2021), Chet Baker (1929-1988), Cannonball Adderley (1928-1975), Miles Davis (1926-1991), McCoy Tyner (1938-2020), Eric Clapton, Chet Atkins (1924-2001), trio: Bill Evans (1929-1980), Scott LaFaro (1936-1961) i Paul Motian (1931-2011) http://www.youtube.com/watch?v=D_Xbiwl4vWg, a także wielu innych znamienitych wykonawców, takich jak choćby Frank Sinatra (1915-1998), Nat King Cole (1919-1965), Andy Williams (1927-2012), czy Eva Cassidy (1963-1996) http://www.youtube.com/watch?v=jY9xmCfrhJY. 

Melodia ta mogłaby być leitmotivem mojego drugiego, prawie dwutygodniowego spotkania z Paryżem - późną, i na ogół mglistą jesienią. Ale zdarzały się i słoneczne dni. A Paryż był równie interesujący i piękny, jak wiosną. W czasie tej podróży również nie miałem zbyt wiele czasu na zwiedzanie, udało mi się jednak wpaść na nastrojowy cmentarz Père-Lachaise i obejrzeć miasto z Wieży Eiffla. Niestety, Louvre, Musée d'Orsay oraz Musée de Cluny musiały jeszcze poczekać na swój czas, który nadszedł w czasie trzeciej wizyty w Paryżu, kilka lat później - również jesienią. Z tego ostatniego spotkania z Paryżem nie mam, niestety, zdjęć lecz tylko wspomnienia i zapis na wideo. A na zakończenie paryska klasyka w wykonaniu belgijskiego muzyka jazzowego, gitarzysty i wirtuoza harmonijki ustnej - Tootsa Thielemansa (1922-2016): https://onlineradiobox.com/track/23068946/

-----

Pałac Garniera (Palais Garnier) to dawny gmach Opery, przeznaczony dla 2.200 osób, wybudowany w stylu eklektycznym w latach 1861-1874 wg projektu Charles'a Garniera (1825-1898). W latach 1875-1989 był siedzibą Opery Narodowej. W roku 1989 przeniosła się ona do nowego gmachu (zwanego Opéra Bastille) na Placu Bastylii. Na fasadzie Pałacu Garniera nadal widnieje stary napis Académie Nationale de Musique. Obecnie w budynku odbywają się jedynie przedstawienia baletu. Budowa Palais Garnier miała miejsce w czasie wielkiej przebudowy Paryża w epoce II Cesarstwa, za panowania cesarza Napoleona III Bonaparte (1808-1873). Budowę opóźniła wojna francusko-pruska w latach 1870-1871. Budynek łączy w sobie symetrię i niezwykłe bogactwo ozdób i ornamentów. Główna fasada podzielona jest przez siedem par jońskich kolumn oraz dwa łuki, łączące pary znajdujące się najbliżej krawędzi. Powyżej rzędu pilastrów znajduje się bogata sztukateria, zaś cały obiekt wieńczy kopuła oraz złote figury mitologicznych bohaterów. W podobnej konwencji utrzymane jest wnętrze, pełne złotych i marmurowych płaskorzeźb, sztukaterii, figur kompozytorów oraz postaci z mitologii greckiej, a także fresków.

Demonstracja związku zawodowego nauczycieli w okolicy Pałacu Garniera.

W okolicach Placu Vendôme, wytyczonego w 1702 roku dla upamiętnienia chwały armii Ludwika XIV (1638-1715). W domu pod numerem 12 przy Placu Vendôme w dniu 17 października 1849 roku zmarł Fryderyk Chopin. Na drugim zdjęciu lepiej widoczna jest 44-metrowa kolumna Vendôme z pomnikiem Napoleona I Bonaparte (1769-1821), stojąca pośrodku placu. Jest ona wzorowana na rzymskiej kolumnie Trajana. Została wzniesiona w latach 1805-1810 i odlana z dział zdobytych przez zwycięską armię napoleońską w bitwie pod Austerlitz. Bitwie tej poświęcone są ułożone spiralnie płaskorzeźby na kolumnie. Wykonał je zespół rzeźbiarzy pod kierunkiem Pierre'a-Nolasque Bergereta (1782-1863). Kolumna posiada wewnętrzne schody, które pozwalają na wejście na zwieńczającą ją platformę.

Na Placu Zgody (Place de la Concorde). Plac wytyczono w latach 1755-1775 wg projektu Ange-Jacques'a Gabriela (1698-1782). Na jego środku ustawiono pomnik Ludwika XV (1710-1774), a sam plac otrzymał jego imię (Place Louis XV). W czasach rewolucji francuskiej usunięto pomnik króla, przemianowując nazwę na Place de la Révolution, a na placu ustawiono gilotynę. Swoje stałe miejsce gilotyna znalazła przy wejściu do Ogrodów Tuileries. Tu pozbawiła życia ponad 1.300 osób. Między innymi, w 1793 roku ścięto tu króla Ludwika XVI (1754-1793) oraz królową Marię Antoninę (1755-1793). Współczesną nazwę nadano placowi po rewolucji, mając nadzieję, że czasy krwawego terroru nigdy nie wrócą. Widoczny na zdjęciu obelisk pochodzi ze świątyni w Luksorze. Został on podarowany królowi Francji Karolowi X Filipowi (1757-1836) przez kedywa (wicekróla) Egiptu Muhammada Alego (1769-1849). Ustawiono go tu w 1836 roku, a król Ludwik Filip I (1773-1850)postanowił, by obelisk stanął na Placu Zgody. Na drugim zdjęciu widoczne jest wejście do Ogrodów Tuileries. Nazwa ogrodów pochodzi od tego, że na ich terenach znajdowała się do połowy XVI wieku wytwórnia dachówek (tuiles).

Neoklasycystyczny kościół p.w. św. Magdaleny (Église de la Madeleine). Budowa kościoła trwała 85 lat, a początkowy projekt Pierre'a Contanta d'Ivry (1698-1777) modyfikowali kolejni architekci, m. in. Jean-Jacques Huvé (1742-1808) i Pierre-Alexandre Vignon (1763-1828). Ostatecznie, kościół został konsekrowany w 1842 roku przez arcybiskupa Paryża Denysa Auguste'a Affre (1793-1848). Z kościołem tym związały się pośmiertne losy dwóch wielkich Polaków. 30 października 1849 roku odbyła się tam msza żałobna po śmierci Fryderyka Chopina (1810-1849), zaś 21 stycznia 1856 roku na widok publiczny wystawiona została trumna z ciałem Adama Mickiewicza (1798-1855). W świątyni tej organistami byli m.in. wybitni kompozytorzy - Camille Saint-Saëns (1835-1921) i Gabriel Fauré (1845-1924).

Widok ze stopni Kościoła p.w. św. Magdaleny w kierunku Sekwany. Już po drugiej stronie rzeki widoczny jest gmach Zgromadzenia Narodowego a za nim Hôtel des Invalides. Na terenie tego kompleksu w Kościele Inwalidów (Dôme des Invalides) znajduje się grobowiec Napoleona I Bonaparte.

 

W drodze do jednego z najcenniejszych zabytków średniowiecznego Paryża - Sainte Chapelle. Mieści się ona w obrębie dziedzińca Pałacu Sprawiedliwości na wyspie Cité. Zbudowana została w XIII wieku z inicjatywy króla Ludwika IX Świętego (1214-1270). Kaplica jest dwukondygnacyjna - dolna część była przeznaczona dla członków dworu, górna - dla rodziny królewskiej. Górna część mieści wspaniałe barwne witraże.

Widok Pałacu Sprawiedliwości z placu przed katedrą Notre-Dame.

Fasada katedry Notre-Dame. Najniższą jej kondygnację stanowią trzy portale, zatopione w wysuniętej do przodu ścianie parteru. Środkowy, przedstawiający scenę Sądu Ostatecznego jest nieco wyższy i szerszy od pozostałych. Po prawej stronie znajduje się portal św. Anny, a po lewej - wpisany w trójkątny szczyt portal maryjny. Ponad nimi znajduje się galeria, charakterystyczna dla gotyckich katedr francuskich. Przedstawia ona 28 starotestamentowych królów Izraela. Zapisała się w świadomości Paryżan jako przedstawienie królów francuskich. Do 1284 roku pogłoski te urosły do rangi oficjalnej interpretacji, która trwała przez wieki. Spowodowało to negatywne skojarzenia w okresie rewolucji francuskiej, uchodząc za symbol monarchii i despotyzmu. Gdy w roku 1843 Eugène Emmanuel Viollet-le-Duc (1814-1879) rozpoczął renowację katedry, na fasadzie nie było już ani jednej rzeźby. W procesie ich rekonstrukcji znaczący udział miał rzeźbiarz Adolphe-Victor Geoffroy-Dechaume (1816-1892). Rozeta, o średnicy 9,6 m, stanowi aureolę, której centrum pokrywa się z głową sylwetki Maryi z Dzieciątkiem, stojącej w otoczeniu aniołów na galerii królów. Podczas, gdy oś fasady akcentowana jest figurami biblijnych postaci cechujących się cnotą i czystością, na osi zdwojonych okien po lewej i prawej stronie znajdują się posągi Adama i Ewy - pierwszych ludzi, skalanych grzechem pierworodnym. Powyżej rozety cięgnie się pas galerii maswerkowej, zaś najwyższy poziom tworzą szczyty wież. W niszach przypór, znajdujących się na wysokości portali, umieszczone są 4 figury. Nisza w przyporze północnej (lewej) skrywa figurę św. Szczepana. Po przeciwnej stronie fasady, w przyporze południowej znajduje się postać biskupa, najprawdopodobniej św. Dionizego - patrona Francji. Po bokach środkowego portalu umiejscowione są - alegoria Synagogi (po prawej) oraz Kościoła (po lewej). Na dalszych zdjęciach widoczny jest główny portal katedry Notre-Dame oraz cała świątynia.

Na rue de Richelieu w centrum Paryża.

Pomnik bohatera I wojny światowej, Ferdynanda Focha (1851-1929) - marszałka Francji, Wielkiej Brytanii i Polski. Pomnik na Placu Trocadéro został odsłonięty w 1951 roku. Jego autorami są rzeźbiarze Robert Wlérick (1882-1944) i Raymond Martin (1910-1992).

Pałac Chaillot (Palais de Chaillot). Ten modernistyczny budynek, powstały w wyniku częściowego wyburzenia i przebudowy dawnego XIX-wiecznego Pałacu Trocadéro, został otwarty w 1937 roku z okazji wystawy światowej. Obecnie mają tu swoje siedziby liczne placówki kulturalne. Jest tłumnie odwiedzany ze względu na wspaniały widok na wieżę Eiffla i fontanny. Autorami projektu byli architekci Louis-Hyppolyte Boileau (1878-1948), Jacques Carlu (1890-1976) i Léon Azéma (1888-1978). Budynki Palais de Chaillot ozdobione są cytatami francuskiego poety i filozofa Paula Valéry'ego (1871-1945) i rzeźbami Raymonda Delamarre'a (1890-1986), Charlesa Marie Louisa Josepha Sarrabezollesa (1888-1971), Alfreda-Alphonse'a Bottiau (1889-1951), Alexandre'a Descatoire'a (1874-1949), Marcela Antoine'a Gimonda (1894-1961), Luciena Brasseura (1878-1960), Roberta Couturiera (1905-2008), Paula Niclausse'a (1879-1958), Félixa-Alexandre'a Desruellesa (1865-1943) i innych artystów. Budynek mieści kilka muzeów. Na drugim zdjęciu - wieża Eiffla, widziana sprzed Pałacu Chaillot.

Widoki Paryża z wieży Eiffla.

Cmentarz Père-Lachaise to największy i najsławniejszy cmentarz paryski, założony w 1804 roku. Spoczywa na nim wielu sławnych ludzi, m. innymi Piotr Abelard (1079-1142) i Heloiza (~1098-1164), Guillaume Apollinaire (1880-1918), Honoriusz Balzac (1799-1850) i Ewelina Hańska (1801-1882), Vincenzo Bellini (1801-1835), Fryderyk Chopin (1810-1849), Georges Bizet (1838-1875), Isadora Duncan (1877-1927), Amadeo Modigliani (1884-1920), Oscar Wilde (1854-1900), Maria Callas (1923-1977), Yves Montand (1921-1991), Gilbert Bécaud (1927-2001), Marcel Marceau (1923-2007), Stéphane Grappelli (1908-1997), Jim Morrison (1943-1971) i inni. Na czwartym zdjęciu widoczny jest nagrobek Casimira Delavigne (1793-1843), poety znanego z przychylności Polsce i Polakom. Był autorem pieśni "La Varsovienne", która została przełożona przez Karola Sienkiewicza (1793-1860) i znana jako "Warszawianka 1831 roku". Na piątym - grób Honoriusza Balzaca i Eweliny Hańskiej, zaś na ostatnim - nagrobek Victora Noira (1848-1870), dziennikarza opozycyjnej gazety La Marseillaise, zastrzelonego podczas kłótni przez księcia Piotra Napoleona Bonaparte (1815-1881).

-----

Dziękuję za uwagę.

Nel
Obrazek użytkownika Nel
Online
Ostatnio: 1 godzina 53 minuty temu
admin
Rejestracja: 04 wrz 2013

Fajny spacer po Paryżu.. byłam kilka razy,ale czuje niedosyt. To miasto ma tyle do zaoferowania.

Czy w Czerwonym Młynie byłeś również na show ? bo ja nie..

Za to odwiedziłam Disneyland , choc to juz w sumie pod Paryżem

No trip no life

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 11 godzin 47 minut temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Nel, na show nie byłem, ani w Moulin Rouge, ani w Crazy Horse. Natomiast byliśmy na fajnej kolacji w małej klimatycznej knajpce w Dzielnicy Łacińskiej, gdzie występowała szansonistka, śpiewająca piosenki m. in. Charlesa Aznavoura, Edith Piaf, Mireille Mathhieu, Salvatore Adamo, Claude'a François i Joe Dassina. Pamiętam, że raz byłem w Paryżu w dniu, w którym odbywał się mecz z drużyną Algierii i patrząc na grupy kibiców na ulicach miałem wrażenie, że jestem po drugiej stronie Morza Śródziemnego... Pozdrawiam. Biggrin

Nel
Obrazek użytkownika Nel
Online
Ostatnio: 1 godzina 53 minuty temu
admin
Rejestracja: 04 wrz 2013

Na pewno knajpka z taką muzą w Paryzu to super sprawa.

A propos futbolu to ja byłam w Paryżu na Mistrzostwach swiata w 98 r. na kilku meczach , wraz z finałowym kiedy Francja pokonała Brazylię. Paryż ogarneło totalne szaleństwo, wszyscy bawili sie i tańczyli na ulicach ..atmosfera była niesamowita

No trip no life

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 11 godzin 47 minut temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Zapomniałem dodać, że mecz, o którym pisałem był spotkaniem pomiędzy reprezentacjami Algierii i Egiptu. Wygrała Algieria, ale z racji dużej liczby imigrantów algierskich żyjących w Paryżu, kibice algierscy fetowali to na ulicach miasta do późna w nocy. Było ich tylu, że rzeczywiście można się było poczuć jak w Algierze... Pozdrawiam. Biggrin

Wyszukaj w trip4cheap