--------------------

____________________

 

 

 



Portugalia 2015 (4) - Alentejo i Algarve

8 posts / 0 nowych
Ostatni wpis
achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Online
Ostatnio: 21 minut 35 sekund temu
Rejestracja: 01 cze 2020
Portugalia 2015 (4) - Alentejo i Algarve

W drodze do Évory

W drodze do Évory i potem z Évory do Algarve przemierzyliśmy sporą część historycznego regionu Alentejo. Alentejo (dosł. "za Tejo", czyli Tagiem) wyróżnia się na tle innych portugalskich regionów charakterem i pięknem. Dęby korkowe i drzewa oliwne, porastające tutejsze równiny, latem przybierają barwę palonej ochry. Stanowią one jedyne źródło cienia dla stad owiec i bydła. Okolice te nazywane są "terra de pão" ("ziemia chleba"), ponieważ uprawia się tu przede wszystkim zboża - pszenicę i owies. Poza zbożem, na tych rozległych równinach uzyskuje się korek z kory dębów korkowych, a także zbiera oliwki. W winnicach uprawia się także winorośl i produkuje różne gatunki wina. Region słynie także z rozmaitych rzemiosł.

Wypalone słońcem Alentejo zajmuje prawie 1/3 powierzchni Portugalii. Turystów przyciągają tu rozległe, pofałdowane niziny, złociste od łanów pszenicy i mieniące się srebrem listków drzewek oliwnych, a także pobielone wiejskie domy, megality i zamki, ale przede wszystkim - spokój i przestrzeń. Alentejo jest największym i zarazem najbardziej płaskim regionem Portugalii. Rozciąga się od wybrzeża na zachodzie do granicy z Hiszpanią na wschodzie, oddzielając położone na północy regiony Ribatejo i Beira Baixa od położonego na południu Algarve. Z geograficznego punktu widzenia kraina dzieli się na dwie części - Górne (Alto) i Dolne (Baixo) Alentejo. Stolicą pierwszej jest Évora, drugiej - Beja.

 

-----

 

Na polach Alentejo.

 

 

 

 

W drodze do Evory, już w Alentejo, minęliśmy ładnie prezentujące się miasto Portalegre. Zostało ono założone w 1259 roku za czasów króla Alfonsa III (1210-1279) i przekazane jego synowi infantowi Alfonsowi (1263-1312). Foral (dekret) króla Dionizego I (1261-1325) z roku 1299 ustalał, że miasto będzie wlasnością królewską, przekazywaną następcowi tronu. Prawa miejskie nadał Portalegre w 1550 roku król Jan III Pobożny (1502-1557). Dziś miasto liczy ok. 16 tys. mieszkańców.

 

 

Kamienne kręgi, dolmeny i inne ślady cywilizacji epoki kamienia są charakterystycznym elementem równinnego pejzażu Alentejo, zwłaszcza w okolicach Évory.

 

 

Ciekawy znak na przydrożnym parkingu - do granicy stąd było dobre 70 km.

 

 

-----

 

 

Évora

 

 

Évora jest stolicą regionu Alentejo, liczącą ok. 57 tys. mieszkańców. Ze względu na dobrze zachowane historyczne centrum i liczne zabytki z różnych epok, miasto wpisane jest na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO. A histora Évory liczy ponad 2.000 lat...

 

W czasach celtyckich osada nazywana Eborą była stolicą regionalnej konfederacji plemiennej. Nazwa ta pochodzi prawdopodobnie od staroceltyckiego słowa "eburos", oznaczającego drzewa cisowe. Warto zauważyć, że w czasach rzymskich obecny York - od tego samego słowa - nazywany był "Eburacum". Inne, ale mniej prawdopodobne hipotezy wywodzą nazwę miasta od rzymskich kopalni złota (aurum) lub rzemieślników, obrabiających kość słoniową (dentes eburneos).

 

Rzymianie podbili osadę w roku 57 p.n.e., rozbudowali ją i otoczyli murami. Pozostałości budowli z tego okresu - mury miejskie i ruiny łaźni - zachowały się do dziś. Gajusz Juliusz Cezar (100-44 p.n.e.) nazwał ją "Liberalitas Iulia". Miasto nabrało w czasach rzymskiech znaczenia, gdyż leżało na skrzyżowaniu ważnych dróg. Podczas swych podróży po Galii i Luzytanii odwiedził je Pliniusz Starszy (23-79), a w swojej "Historii naturalnej" określił je mianem Ebora cerealis ze względu na liczne okoliczne pola pszenicy. W IV wieku miasto miało już swojego biskupa o imieniu Quintianus. Po upadku Cesarstwa i okresie najazdów barbarzyńców, Évora dostała się w roku 584 pod wladzę wizygockiego króla Leovigilda (~519-586). Mimo, że miasto zostało podniesione do rangi miasta katedralnego, był to jednak czas stagnacji i zachowało się bardzo niewiele artefaktów z tego okresu. W roku 715 miasto podbił arabski wódz Tariq ibn-Ziyad (?-720), który nazwał je Yaburah.

 

Panowanie Maurów zakończyło się w roku 1165, gdy w niespodziewanym ataku odzyskał je Gerald Nieustraszony (?-1173). Wizerunek tego rycerza widnieje w herbie Évory, a jego imię nosi główny plac miasta. Od roku 1166 Évora znalazła się pod panowaniem króla Portugalii Alfonsa I Zdobywcy (1109-1185) i rozkwitła jako jedno z najbardziej dynamicznych miast w Królestwie Portugalii, zwłaszcza za panowania dynastii Aviz (w latach 1385-1580). Stała się wówczas jednym z głównych ośrodków nauki i sztuki. Działali tu m.in. humanista, teolog i archeolog André de Resende (1498-1573), rzeźbiarz Nicolas de Chanterenne (1485-1551), malarze Cristóvão de Figueiredo (?~1543) i Gregório Lopes (~1490-1550), kompozytorzy Manuel Cardoso (1566-1650) i Duarte Lobo (1565-1646), kronikarz Duarte Galvão (1446-1517), czy ojciec dramatu portugalskiego Gil Vicente (1465-1536). W roku 1540 Évora została siedzibą arcybiskupstwa, zaś w roku 1559 jezuici założyli uniwersytet. W XVIII wieku szerzący oświatę jezuici zostali wydaleni z Portugalii, uniwersytet został w roku 1759 zamknięty przez Sebastião José de Carvalho e Melo (1699-1782), znanego szerzej jako Markiz de Pombal, a Évora zaczęła tracić zdobyte uprzednio znaczenie i prestiż. Uczelnia została ponownie otwarta dopiero w roku 1973.

 

W czasie inwazji napoleońskiej pod Évorą doszło do bitwy połączonych sił hiszpańsko-portugalskich z liczniejszymi oddziałami francuskimi, którymi dowodził generał Louis Henri Loison (1771-1816). Zwycięscy Francuzi zajęli miasto, w którym dopuścili się licznych mordów, gwałtów i rabunków. W 1834 pod Évorą podpisano pokój, kończący portugalską wojnę domową pomiędzy dążącym do absolutyzmu królem Miguelem I (1802-1866) i zwolennikami liberalnych reform. Król został zmuszony do przyjęcia konstytucji i abdykacji.

 

Liczne pomniki i zabytki przeszłości, wznoszone przez renomowanych artystów z różnych epok, stanowią dziś bogate dziedzictwo historyczne i kulturowe Évory. Różnorodność stylów architektonicznych, pałace, kościoły zatopione w malowniczym labiryncie placów i wąskich uliczek centrum sprawiają, że wizyta w tym mieście zadowoli najwybredniejszego turystę.

 

-----

 

Nasz hotel w Évorze.

 

 

 

Kaplica p.w. św. Błażeja (Capela de São Brás) zbudowana ok. 1480 roku jest dobrym przykładem połączenia gotyku i stylu mudéjar. Uwagę wzracają cylindryczne przypory. Choć światynię mieliśmy dosłownie pod nosem (nasz hotel znajdował się vis-à-vis), nie udało się nam zajrzeć do wnętrza, gdyż otwarte jest ono jedynie w czasie mszy i nabożeństw.

 

 

 

Pomnik poległych w czasie I wojny światowej (Monumento aos Motros de Grande Guerra). Monument powstał z inicjatywy komitetu, w skład którego weszli przedstawiciele władz cywilnych i wojska. Autorem pomnika, odsłoniętego w 1933 roku, jest João da Silva (1880-1960).

 

 

Budynki sądów (Tribunal da Relaçao de Évora) przy Largo da República.

 

 

Kościół p.w. św. Franciszka (Igreja de São Francisco). Ta ogromna gotycka świątynia (z pewnymi wpływami stylu manuelińskiego) została zbudowana w latach 1475-1550 wg projektu Martima Lourenço, zastępując wcześniejszy romański kościół z 1226 roku. Niestety, kościół był w remoncie i jego wnętrze - poza słynną Kaplicą Kości (Capela dos Ossos) - nie było dostępne. W Kaplicy Kości ściany wyłożone są ludzkimi kośćmi i czaszkami. Kaplicę zbudowali w XVI wieku franciszkanie, a jej wystrój ma pobudzać do kontemplacji i refleksji o przemijaniu i tymczasowości ziemskiego żywota. Podkreśla to napis nad wejściem: "Nós ossos que aqui estamos pelos vossos esperamos" ("My kości, które tu jesteśmy czekamy na wasze"). Do wystroju kaplicy użyto kości ok. 5.000 mnichów, pochowanych na różnych cmentarzach.

 

 

 

Rua da República w historycznym centrum miasta.

 

 

Kościół p.w. MB Łaskawej (Igreja de Nossa Senhora da Graça) i klasztor zbudowany w 1511 roku dla augustianów wg projektu Miguela de Arrudy (?-1563) to ważne zabytki epoki renesansu. W architekturze świątyni widoczne są wpływy włoskie. Nad palladiańską fasadą widnieją rzeźby czterech muskularnych postaci, podpierających globy. Noszą one wdzięczną nazwę "Os Meninos" ("Chłopcy"). Zgodnie z miejscową legendą, rzeźby przedstawiają pierwsze ofiary inkwizycji w Évorze z 1543 roku. W roku 1834 po kasacie zakonów, klasztor przy kościele został przejęty przez państwo i zamieniony na koszary. Własnością armii jest do dziś. W zabudowaniach poklasztornych mieści się hotel oficerski.

 

 

Gęsta siatka ulic i urokliwych zaułków, okraszona ciekawymi zabytkami architektury, sprawia, że spacer po historycznej części miasta to prawdziwa przyjemność.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Praça do Giraldo jest głównym placem Évory i aż trudno uwierzyć, że to spokojne i przyjemne miejsce było w przeszłości sceną krwawych wydarzeń. Tu odbywały się organizowane przez inkwizycję ceremonie "auto-da-fé". Tu odbyła się też publiczna egzekucja Ferdynanda II (1430-1483), 3. księcia Bragançy, oskarżonego o zdradę przez króla Jana II Doskonałego (1455-1495). Dziś uroczy Praça do Giraldo jest popularnym miejscem uczęszczanym przez turystów, których kuszą liczne okoliczne restauracje, kafejki i sklepy. Pierwotny XIII-wieczny plac znajdował się poza murami miejskimi i był przeznaczony na miejsce cotygodniowego targu. Gdy miasto rozrosło się, plac został włączony w obręb jego murów, a obecny kształt uzyskał z grubsza w latach 1570-1573. Na Praça do Giraldo warto zwrócić uwagę na fontannę Henriquina zbudowaną w 1570 roku i wyrzucającą osiem strumieni wody, symbolizujących ulice prowadzące na plac. Wodę fontanna czerpała z Aqueduto da Prata - akweduktu, zbudowanego w latach 1531-1537. Fontanna została zbudowana na miejscu stojącego tu wcześniej łuku triumfalnego, który został rozebrany. Jest ona zwieńczona koroną. Powiadają, że król Hiszpanii Filip III Habsburg (1578-1621), panujący w Portugalii jako Filip II, w roku 1619 stwierdził, że fontanna ta zasługuje na ukoronowanie.

 

 

 

 

 

Północną stronę Praça do Giraldo zamyka bryła późnorenesansowego kościoła p.w. św. Antoniego (Igreja de Santo Antão). Kościół został zbudowany na zlecenie arcybiskupa Évory i zarazem króla Portugalii Henryka I Kardynała (1512-1580) w miejscu, gdzie stała średniowieczna kaplica pod tym samym wezwaniem. Przy okazji budowy kościoła w latach 1557-1563 rozebrano rzymski łuk triumfalny, by nie zasłaniał świątyni. Główna fasada podzielona jest na trzy części prostokątnymi oknami i pilastrami. W rogach znajdują się dwie kwadratowe wieże. Projekt kościoła wykonał mistrz Afonso Álvares pod kierunkiem Manuela Piresa. Architektura świadczy o inspiracji renesansowymi kościołami halowymi w innych krajach Europy (mimo, że wnętrze zachowuje podział na trzy nawy), a także pracami architekta Miguela de Arrudy.

 

 

 

 

 

 

Wschodnią stronę Praça do Giraldo zamyka ciąg kamieniczek z podcieniami w mauretańskim stylu.

 

 

Jeden z popularnych w Portugalii sklepów sieci Ale-Hop, której symbolem jest ta sympatyczna krowa. Można w nich kupić w zasadzie wszystko, ale głównie pamiątki.

 

 

Ulica św. Jana Bożego (Rua João de Deus) jest jedną z głównych staromiejskich ulic Évory. Odchodzi z Praça do Giraldo w kierunku północnym.

 

 

Skrzyżowanie Ulicy Zbawiciela (Rua do Salvador) z Zaułkiem Zakonnic (Travessa das Nunes). Niektóre uliczki Évory noszą bardzo oryginalne nazwy, np. Ulica Krawca Hrabiny (Rua Alfaiate da Condessa), czy też Aleja Nieogolonych Mężczyzn (Beco dos Homens Não Barbeados).

 

Okno na piętrze jednej ze staromiejskich kamienic, w mieszkaniu zajmowanym najwidoczniej przez miłośnika kanarków.

 

 

Kościół p.w. św. Mameda (Igreja de São Mamede) przy Largo Dr. Evaristo Cutileiro na Starym Mieście. Powstał w XIV wieku za czasów króla Dionizego I jako świątynia gotycka. W XVI wieku został przebudowany, uzyskując obecny wygląd. Przed wejściem do kościoła znajduje się marmurowy portyk. Żebrowane sklepienie nawy ma wyraźny renesansowy charakter. Wnętrze nawy i kaplicy Bractwa Najświętszego Sakramentu zdobią XVII-wieczne polichromowane azulejos. Klasycystyczny marmurowy ołtarz główny pochodzi z końca XVIII wieku.

 

 

 

 

Placyk przed kościołem p.w. św. Mameda nosi imię pochodzącego z Évory chirurga i republikańskiego działacza politycznego doktora Evaristo José Cutileiro (1864-1913).

 

 

Pałac Książąt Cadaval (Paço dos Duques de Cadaval) - XVII-wieczny pałac zbudowany na pozostałościach dawnego zamku, spalonego w 1384 roku. Służył później jako siedziba gubernatorów i jako rezydencja królewska. Pałac posiada wcześniejsze elementy architektoniczne w stylu mauretańskim, gotyckim i manuelińskim, włącznie z widoczną na zdjęciu Wieżą Pięciu Tarcz (Torre de Cinco Quinas), którą zbudował szlachcic w służbie króla Jana I Dobrego (1357-1433), Martim Afonso de Melo (1360-1432). Dziś wieża ta pełni funkcje muzealne.

 

 

Herb książąt Cadaval. Ów tytuł książęcy został ustanowiony w roku 1648 przez króla Jana IV Odnowiciela (1604-1656), pierwszego władcę z rodzimej dynastii Bragança. W uznaniu zasług ojca dla przywróceniu krajowi niepodległości po okresie panowania hiszpańskiego, tytułem tym król uhonorował Nuno Álvaresa Pereirę de Melo (1638-1727), syna Francisco de Melo (1588-1645).

 

 

Pozostałości świątyni rzymskiej (Templo romano), nazywanej często błędnie Świątynią Diany. W rzeczywistości była ona poświęcona kultowi cesarza Oktawiana Augusta (63 p.n.e.-14. n.e.).Świątynia została zbudowana prawdopodobnie w I wieku na głównym placu (forum) ówczesnego miasta, noszącego nazwę Liberalitas Iulia. Budowla została zniszczona podczas jednego z najazdów germańskich w V wieku. Zanim w 1870 roku została uznana za zabytek, służyła kolejno jako zbrojownia, teatr i rzeźnia. W XVII wieku ksiądz Manuel Fialho zaczął nazywać szacowne rzymskie ruiny Świątynią Diany i - aczkolwiek nie było to oparte na żadnych świadectwach archeologicznych - nazwa ta zyskała popularność i jest używana do dziś. Pierwsze prace rekonstrukcyjne w światyni przeprowadził w roku 1789 James Murphy. W roku 1840 Joaquim Heliodoro da Cunha Rivara (1809-1879), późniejszy dyrektor biblioteki w Évorze, uzyskał prawa do budynków przylegających do antycznej budowli. Zostały one rozebrane i rozpoczęto pierwsze badania archeologiczne. Przed rokiem 1869 Augusto Filipe Simões (1835-1884) zaproponował - w celu ochrony świątyni - rozebranie późniejszych, dobudowanych do niej konstrukcji. Trzy lata później prace przeprowadził włoski architekt Giuseppe Luigi Cinatti (1808-1879). Oryginalna światynia miała prawdopodobnie wygląd zbliżony do Maison Carrée w Nîmes we Francji. Do dziś zachowała się pełna podstawa (lub podium) z nieregularnych bloków granitowych, zrujnowane schody i nienaruszona kolumnada od strony północnej (6 kolumn) oraz część kolumn ze wschodniej i zachodniej fasady. Korynckie kolumny są posadowione na podstawach z marmuru z Estremoz.

 

 

 

 

 

 

Naprzeciw świątyni rzymskiej znajduje się XV-wieczny klasztor Lóios i kościół p.w. św. Jana Ewangelisty, Są to budowle gotyckie z elementami stylu manuelińskiego. W roku 1965 w budynkach klasztornych urządzono stylową "posadę", w której goście śpią w dawnych celach zakonników i spożywają posiłki w krużgankach. Wnętrze kościoła p.w. św. Jana Ewangelisty (Igreja de São João Evangelista / Igreja dos Lóios) zdobią piękne azulejos z 1771 roku, których autorem jest António de Oliveira Bernardes (1686/1687-1732). Świątynia wzniesiona w 1485 roku łączyła elementy romańskie i gotyckie. Została gruntownie przebudowana po trzęsieniu ziemi z 1755 roku i jedynie portal zachował pierwotny wygląd.

 

 

 

 

 

Budynki biblioteki i Muzeum Miejskiego (Museu de Évora) na Largo do Conde de Vila Flor. W głębi widoczna jest jedna z wież katedry.

 

 

Granitowa katedra (Sé de Évora) p.w. NMP, której budowę rozpoczęto w 1186 roku, została konsekrowana w 1204 roku. Ten pierwszy skromny budynek został przebudowany w latach 1280-1340 w stylu wczesnogotyckim. W późniejszych czasach do katedry dobudowano gotyckie krużganki, manuelińską i barokową kaplicę oraz XVI-wieczne wieże. Jest to największa ze średniowiecznych katedr w Portugalii. Uważa się, że flagi floty Vasco da Gamy (~1460/1469-1524), wyruszającej w pierwszą podróż do Indii, były poświęcone tutaj w 1497 roku. W XVI i XVII wieku katedra była siedzibą tzw. Szkoły Polifonii z Évory, która odegrała ważną rolę w historii muzyki portugalskiej. Z katedrą związani byli kompozytorzy Mateus de Aranda (~1495~1548) i Manuel Mendes (~1547-1605) oraz ich uczniowie - Duarte Lobo (~1565-1646) i Filipe de Magalhães (~1571-1652). Główna fasada katedry zbudowana jest z granitu o lekko różowej barwie i przypomina nieco katedrę w Lizbonie. Jej dwie masywne wieże, ukończone w XVI wieku, flankują narteks (kryty przedsionek) w którym znajduje się główny portal. Nad narteksem umieszczone jest ogromne maswerkowe okno, oświetlające wnętrze świątyni. Ostrołukowy portal główny jest arcydziełem portugalskiego gotyku. Na jego marmurowych kolumnach umieszczono duże posągi Apostołów. Posągi Apostołów wyrzeźbione zostały w latach 30. XIV wieku, być może przez pochodzącego z Aragonii Mistrza Pero i Telo Garcię, także artystę pochodzącego z Hiszpanii. Jest to najlepszy przykład tego typu rzeźby w Portugalii. Katedrę zbudowano na planie krzyża łacińskiego. Jest to kościół z transeptem, posiadający nawę główną ze sklepieniem kolebkowym, dwie nawy boczne, triforium oraz absydę z trzema kaplicami. Skrzyżowanie transeptu i nawy jest zwieńczona kopułą i ośmioboczną latarnią. Wewnątrz godne uwagi są m.in. renesansowe organy i stalle w prezbiterium z ok. 1566 roku. XVIII-wieczny ołtarz główny i wyłożone marmurem prezbiterium są dziełem Johanna Friedricha Ludwiga (1673-1752), architekta klasztoru w Mafrze. Podobnie jak inne portugalskie kościoły z epoki, zewnętrzne ściany katedry ozdobione są blankami.

 

 

 

 

 

 

Rua de Serpa Pinto wychodząca na Praça do Giraldo i kościół p.w. św. Antoniego. Przy ulicy tej, w tym lub sąsiednim budynku, mieści się Muzeum Zegarów (Museu do Relógio) - jedyne na Półwyspie Iberyjskim - które posiada kolekcję ok. 2.400 zegarów mechanicznych od roku 1630 do czasów współczesnych. Przy ulicy tej mieści się także kościół i klasztor p.w. św. Klary (Convento de Santa Clara). Ten klasztor klarysek został założony w 1452 roku wieku przez ówczesnego biskupa Évory, Vasco Perdigão (?-1463). Dzisiejszy kościół p.w. św. Klary ma barokowy wystrój (złocone drewno i płytki azulejos z XVIII wieku) i zdobią go piękne malowidła u góry nawy. Po likwidacji zakonów w 1834 roku i śmierci ostatniej z tutejszych klarysek siostry Marii Ludoviny do Carmo w 1903 roku, obiekt został przejęty przez państwo. W latach 1911-1936 w budynkach klasztoru św. Klary mieściły się koszary piechoty, a następnie szkoła. Obecnie mieści się tu tymczasowo jeden z oddziałów Muzeum Miejskiego (Museu de Évora).

 

 

 

 

 

Jedna z baszt w dawnych murach obronnych okalających miasto.

 

 

Oryginalna dekoracja na jednej z ulic Évory.

 

 

Akwedukt Prata (Aqueduto da Prata) został zbudowany w latach 1531-1537 za panowania króla Jana III Pobożnego (1502-1557). Jego architektem był Fancisco de Arruda (?-1547), który wcześniej zaprojektował lizbońską Wieżę Bélem (Torre de Bélem). Akwedukt dostarczał wogę do centrum miasta ze źródeł w Graça do Divor, odległych o kilkanaście kilometrów, a kończył się na Praça do Giraldo. O akwedukcie tym pisze m.in. Luis Vaz de Camões (~1524-1580) w swoim epickim poemacie "Luzjady" ("Os Lusíadas"). Do dziś zachował się 9-kilometrowy odcinek budowli.

 

 

Klasztor i kościół karmelitów bosych p.w. MB Wspomożycielki (Convento de Nossa Senhora dos Remédios) założony w 1606 roku przez arcybiskupa Évory, Teotónio Bragançę (1530-1602). Na fasadzie, obok herbu fundatora, znajduje się marmurowy posąg Patronki. Wnetrze kościoła ma bogaty wystrój barokowo-rokokowy. W 1839 roku na terenie klasztoru urządzono cmentarz. Przy wejściu zachował się imponujący portal z 1537 roku przypisywany Nicolasowi de Cantarenne (~1470-1551). Dziś w budynkach klasztornych mieści się miejscowe konserwatorium.

 

 

Umocnienia, które chroniły Évorę w ciągu wieków, tworzą dwa niepełne koncentryczne okręgi. Wewnętrzny pierścień, z którego pozostały jedynie niewielkie fragmenty, pochodzi z czasów rzymskich (przypuszczalnie z I wieku) i ma dobudówki arabskie i średniowieczne. Nowe mury wzniesiono w XIV wieku. Budowę murów rozpoczęto na rozkaz króla Alfonsa IV (1291-1357), a ukończono za panowania Ferdynanda I Burgundzkiego (1345-1383). Otoczyły one miasto i znajdowało się w nich 40 wież i 10 bram. Kiedy w 1640 roku Portugalia odzyskała niezależność, a królem ogłoszono Jana IV Odnowiciela z rodzimej dynastii Bragança, zewnętrzny pierścień - w obawie przed atakami hiszpańskimi - wzmocniono i właśnie te XVII-wieczne mury są dziś najlepiej widoczne. Okazało się, że obawy były uzasadnione - mury wytrzymały oblężenie Hiszpanów w 1663 roku. Kwadratowa wieża w murach, widoczna na jednym ze zdjęć położona jest pomiędzy Bramą Alconchel i Bramą Lagoa. Druga z wież w murach obronnych, widoczna na jednym ze zdjęć to pełniąca zarazem funkcję bramy Porta de Alconchel. Na kolejnym zdjęciu widoczna jest okrągła wieża w murach obronnych położona między Bramą Rajmunda (Porta do Raimundo) i Bramą Alconchel (Porta de Alconchel). W XVII wieku mury obronne umocniono dobudowanymi wysuniętymi przed linię murów niewielkimi bastionami tzw. beluardami. Na ostatnim zdjęciu widoczna jest tzw. Beluarda Książęca (Baluarte do Principe).

 

 

 

 

 

 

 

Jedna z kafejek w pobliżu naszego hotelu.

 

 

-----

 

Po dwóch dniach spędzonych w Évorze pojechaliśmy na kilka dni do Algarve - regionu położonego na południowym krańcu Portugalii. Odwiedziliśmy tam m.in. Lagos, Portimão, Albufeirę i Faro oraz piękne okolice tych miast.

 

 

 

Lagos

 

 

Lagos to miejscowość leżąca w dystrykcie Faro u ujścia rzeki Bensafrim do Oceanu Atlantyckiego. Liczy ok. 31 tys. mieszkańców.

 

Osada została założona w I tysiącleciu p.n.e. przez Celtów (pierwsza nazwa Laccobriga tłumaczona jest jako połączenie dwu celtyckich słów - lacco - mokradła i briga - ufortyfikowane wzgórze) lub Kartagińczyków, dowodzonych przez Bohodesa. Ze względu na istniejący ważny port została skolonizowana przez Rzymian i włączona do prowincji Lusitania. W I połowie I wieku p.n.e., zbuntowana przeciw Rzymianom, była oblegana przez generała Quintusa Caeciliusa Metellusa Piusa (~130-63 p.n.e.), którego pomógł Luzytanom pokonać generał Quintus Sertorius (~123-72 p.n.e.), który wystąpił przeciw Rzymowi. Po upadku Cesarstwa, została w VI wieku włączona do wizygockiego Królestwa Toledo, a później zajęta przez Bizancjum. W VIII wieku dostała się pod władzę Maurów i w tym okresie nosiła nazwę Zawaia. Weszła w skład nadbrzeżnego regionu al-Gharb (od którego pochodzi późniejsza nazwa Algarve). W X wieku za panowania kalifa Kordoby Abd ar-Rahmana III (889-961) zbudowane zostały mury miejskie. W roku 1174 lokalny zarządca wydał zgodę na budowę kościoła p.w. św. Jana Chrzciciela poza murami miasta. Jest to najstarszy kościół w Algarve.

 

W roku 1241 Lagos zostało na krótko zdobyte przez chrześcijańskie wojska króla Portugalii Alfonsa III (1210-1279), a ostatecznie przeszło pod jego władzę w 1249 roku. Od tego czasu władcy portugalscy używali tytułu "królów Portugalii i Algarve", podkreślając odrębność regionu od reszty kraju. W roku 1415 flota króla Jana I Dobrego (1357-1433) wypłynęła z Lagos, by zdobyć północnoafrykańską Ceutę. Wyprawa ta zapoczątkowała epokę wielkich odkryć, dokonywanych przez żeglarzy portugalskich. W XV wieku Lagos stało się głównym ośrodkiem, z którego wyruszały wyprawy morskie eksplorujące brzegi Afryki w poszukiwaniu drogi do Indii. Książę infant Henryk Żeglarz (1394-1460) spędził większość swego życia właśnie w Lagos, skąd kierował tymi wyprawami. Z Lagos pochodził też słynny eksplorator wybrzeży Afryki Gil Eanes (~1395-1445), który w 1434 roku jako pierwszy wypłynął poza przylądek Bojador w dzisiejszej Mauretanii. Lagos stało się wkrótce miejscem, do którego przywożono afrykańskich niewolników, a w roku 1444 otwarto tu słynny Targ Niewolników (Mercado de Escravos), skąd byli oni sprzedawani w różne miejsca Europy. Proceder ten przynosił ogromne zyski koronie i organizatorom wypraw. Książę Henryk otrzymywał np. 20% ceny, którą uzyskano za każdego niewolnika. Po śmierci Henryka Żeglarza znaczenie portu w Lagos zaczęło się zmniejszać, gdyż większość dostaw z kolonii (Azorów, Madery, a następnie i Brazylii) kierowała się bezpośrednio do Lizbony.

 

Król Sebastian I (1554-1578), planując wielką krucjatę przeciwko Królestwu Fez, zgromadził ogromną flotę w Lagos w 1578 roku. Podczas tej niefortunnej wyprawy zarówno on jak i duża część portugalskiej szlachty zginęła w bitwie o Ksar El Kebir w Maroku. Spowodowało to kryzys sukcesyjny, który ostatecznie doprowadził do Unii Iberyjskiej pod berłem hiszpańskich Habsburgów. Gdy Portugalia przeszła pod panowanie hiszpańskie, jej wybrzeże stało się celem ataków floty angielskiej. Lagos, położone blisko hiszpańskiej bazy morskiej w Kadyksie było w końcu lat 80. XVI wieku atakowane przez Francisa Drake'a (~1540-1596), ale odparło ataki, co nie udało się Faro. Wybrzeże było także celem regularnych ataków innych piratów i korsarzy, a także Hiszpanów, którzy podczas wojny, toczonej w latach 1640-1668 po odzyskaniu przez Portugalię niepodległości ostrzeliwali Algarve, Zbudowano wówczas szereg umocnień na wybrzeżu, m.in. fort Ponta da Bandeira w Lagos, który został wzniesiony w latach 1679-1690. Od roku 1576 do roku 1755 Lagos było stolicą Algarve. W roku 1755 miasto zostało zniszczone w wyniku trzęsienia ziemi i tsunami wywołanego tym trzęsieniem i utraciło ten status na rzecz Faro.

 

-----

 

Rua Infante de Sagres, przy której mieszkalismy.

 

 

Dobrze zachowany fragment murów obronnych miasta.

 

 

Na jednej z uliczek, wiodących do centrum Lagos. Podobnie, jak w niemal wszystkich miastach Portugalii, obok zdobiących ściany domów azulejos chodniki pokrywa tzw. "calçada portuguesa", czyli kostka brukowa ułożona w efektowne, często wymyślne wzory.

 

 

Mimo, że miasto jest pełne turystów, to nawet i tu można znaleźć spokojne zakątki. Ponieważ Lagos doznało rozległych zniszczeń spowodowanych trzęsieniem ziemi w 1755 roku, w centrum przeważają ładne gmachy z końca XVIII i z XIX wieku.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na Praça Luís de Camões w centrum Lagos. Na placu stoi pomnik poległych w I wojnie światowej (Monumento aos Mortos da Grande Guerra).

 

 

 

 

Pomnik króla Sebastiana I (1554-1578) został ustawiony na Praça Gil Eanes w centrum miasta w 1973 roku. Król ten podniół Lagos do rangi miasta w 1573 roku.  Autorem pomnika jest João Cutileiro.

 

 

Jedno z oryginalnych "ubranek", w jakie odziane było wiele drzew w centrum miasta.

 

 

Kwitnące drzewo jacarandy.

 

 

Rua Silva Lopes i kościół p.w. św. Antoniego (Igreja de Santo António). Ten XVIII-wieczny kościół jest jednym z klejnotów Algarve. Powszechnie uważa się, że świątynia posiada najciekawsze wnętrze ze wszystkich kościołów w Lagos. Niestety, obowiązuje w nim zakaz fotografowania. Kościół został zbudowany w roku 1707. Po zniszczeniach, jakich doznał w wyniku trzęsienia ziemi w 1755 roku, został odbudowany w 1769 roku. Przyziemie kościoła pokrywają biało-niebieskie azulejos, a pozostałe partie zdobi złocona i polichromowana dekoracja snycerska. Putta, zwierzęta, kwiaty, sceny polowań i łowienia ryb otaczają osiem obrazów ołtarzowych, ukazujących cuda św. Antoniego. Autorem obrazów jest José Joaquim Rasquinho (1736-1822). Drewniane sklepienie ozdobione jest bogatą polichromią. W ołtarzu umieszczona jest figura św. Antoniego z Dzieciątkiem Jezus, zasiadającego na tronie. W kościele znajduje się również rzadka statua św. Eliasza - patrona złotników.

 

 

 

 

Kościół p.w. św. Marii (Igreja de Santa Maria) został zbudowany na przełomie XV i XVI wieku i początkowo znany był jako Kościół Miłosierdzia (Igreja da Misericórdia). Po zniszczeniach, których doznał w wyniku trzęsienia ziemi w 1755 roku oraz późniejszym pożarze, został odrestaurowany w XIX wieku. Budynek w obecnej postaci jest doskonałym przykładem architektury klasycystycznej. Świątynia posiada jedną nawę, trzy kaplice boczne i zakrystię z lewej strony fasady. Fasada kościoła ma bardzo symetryczną kompozycję. Zachował się w niej XVI-wieczny renesansowy portal. Wewnątrz najcenniejsze są XVIII-wieczne drewniane figury świętych w tym patrona miasta - św. Gonçalo. Warto też zwrócić uwagę na niesamowity mural za ołtarzem, przedstawiający walkę między pomarańczowymi i fioletowymi aniołami i XVIII-wieczne obrazy. Kościół stoi na Praça Infante Dom Henrique w centrum miasta, w sąsiedztwie dawnego Targu Niewolników (Mercado de Escravos). W kościele tym w roku 1460 został pochowany książę infant Henryk Żeglarz, zanim jego szczątki zostały przeniesione do Kaplicy Fundatora w klasztorze w Batalha. XV-wieczne odkrycia, inspirowane przez księcia infanta Henryka Żeglarza, przekształciły Lagos w ważne centrum morskie. W tym też czasie rozpoczęto handel niewolnikami. Nuno Tristão (?-1446?), jeden z żeglarzy-odkrywców, przywiózł niewolników z Sahary w 1441 roku, a miejsce pierwszego targu żywym towarem w Europie upamiętnia dziś tablica pod arkadami przy Rua da Senhora da Graça, niedaleko tego miejsca.

 

 

 

 

Dawny Magazyn Pułkowy (Armazém Regimental) przy Praça Infante Dom Henrique jest przykładem XVII-wiecznej architektury militarnej. Był wykorzystywany do przechowywania towarów, przywożonych statkami do Lagos. Posiada dwoje drewnianych drzwi z herbem Królestwa Algarve. Zwieńczony jest barokowym frontonem, pomalowanym na kolory żółty i pomarańczowy.

 

 

Aleja Odkryć (Avenida dos Descobrimentos) jest szeroką aleją, ciągnącą się wzdłuż portu i mariny. Aleja jest także popularną promenadą, uczęszczaną przez turystów, w jej części ulokowało się mnóstwo straganów z pamiątkami.

 

 

 

Port jachtowy we wschodniej części miasta jest pierwszą bezpieczną przystanią dla żeglarzy, przypływających z Atlantyku na południowe wybrzeże Portugalii.

 

 

Na domach w Algarve często spotykamy takie kominy.

 

 

 

Zamek Gubernatorów (Castelo dos Governadores), zbudowany w XVII wieku na miejscu wcześniejszych fortyfikacji.

 

 

Na wybrzeżu stoi XVII-wieczna twierdza Forte da Ponta da Bandeira, która niegdyś broniła wejścia do portu. Z jej okazałych murów roztacza się rozległy widok na miasto i zatokę. Jest ona znana także jako Forte do Pau da Bandeira, Forte de Nossa Senhora da Penha de França lub Forte do Registo. Ten przysadzisty, prostokątny fort, strzegący wejścia do portu, dostępny jest przez mały most zwodzony. Wewnątrz znajduje się mała kaplica, ozdobiona XVII-wiecznymi płytkami azulejos. Niemal do końca XX wieku fort był wykorzystywany jako magazyn wojskowy i punkt usługowy związany z działalnością morską i sportami wodnymi. Odrestaurowany został w latach 1958-1960, a oficjalnie przejęty przez miasto w 1983 roku. Obecnie Forte da Ponta da Bandeira mieści sale wystawowe, prezentujące historię wypraw morskich, astrolabia i inne dawne przyrządy nawigacyjne, a także modele dawnych karawel. Warto pamiętać, że niedaleko Lagos miały miejsce dwie znane bitwy morskie, co związane było ze strategicznym położeniem portu. W roku 1693 francuska flotylla pokonała połączone siły angielsko-holenderskie, zaś w roku 1759 angielskie okręty pokonały flotyllę francuską.

 

 

 

 

 

 

Pomnik patrona Lagos św. Gonçalo (1360-1422). Był on synem miejscowego rybaka. Po wstąpieniu do zakonu augustianów w Lizbonie, zasłynął jako kaznodzieja i kompozytor muzyki religijnej. Został beatyfikowany przez papieża Piusa VI w 1798 roku. Autorem pomnika jest miejscowy artysta Tolentino Abegoaria.

 

 

Domek, który skojarzył mi się z zabudową, spotykaną w dawnych koloniach.

 

 

Praia da Batata jest plażą położoną najbliżej centrum Lagos - tuż obok Forte Ponta da Bandeira. Zamknięta między dwoma skalistymi klifami plaża jest znana również z tego, że latem odbywają się na niej festiwale muzyczne oraz zawody w siatkówce plażowej. Choć Praia da Batata jest stosunkowo niewielka, do dyspozycji odwiedzających ją plażowiczów jest tu bar, wypożyczalnia kajaków, leżaki, łodzie kursujące do pobliskich grot, toalety i przebieralnie. Z racji bliskości miasta, na Praia da Batata trudno jednak szukać samotności. Plaża jest często odwiedzana przez rodziny z dziećmi. Łagodne wejście do wody, niewielkie fale i brak prądów morskich sprawiają, że jest ona bezpiecznym miejscem dla najmłodszych. Plażę otaczają ładne, malownicze klify. Oddzielają one Praia da Batata od następnych plaż - Praia dos Estudiantes i Praia do Pinhão.

 

 

 

 

 

 

 

 

Brama w średniowiecznych murach miejskich i pomnik z herbem Lagos w Ogrodzie Konstytucji (Jardim da Constituição) przy dawnych murach obronnych, wzniesiony wg projektu miejscowego artysty José Arvelosa.

 

 

 

Takim samochodzikiem jeździliśmy po kontynentalnej Portugalii, aż do Faro, gdzie musieliśmy zmienić go na nowy. Ale o tym nieco później...

 

 

-----

 

 

Klifowe wybrzeże koło Lagos

 

 

Region Algarve słynie z przepięknych piaszczystych plaż i niewielkich zatoczek, wtłoczonych między żółto-brązowe, stromo opadające ku morzu klify. Nawet w pobliżu gwarnych miasteczek i kurortów, takich jak Lagos, Portimão, Albufeira, czy Faro można znaleźć ustronne zakątki i odpocząć od tłumów. Z pewnością, warto się wybrać przynajmniej na krótki rejs wzdłuż okolicznego poszarpanego wybrzeża.

 

-----

 

Łodzie zabierające chętnych na rejs wzdłuż wybrzeża odpływają z mariny przy Avenida dos Descobrimentos, ale bilety można kupić w wielu punktach miasta. Za ponad godzinną wycieczkę zapłaciliśmy po 10 € od osoby. Na łodzi byliśmy tylko my i wiozący nas kapitan. Początkowo płynęliśmy portowym kanałem wzdłuż wybrzeża, więc mogliśmy przyglądać się wpływającym i wypływającym łodziom i stateczkom. Pierwsze klify napotkaliśmy tuż po wyjściu z portu, a w miarę posuwania się naprzód było ich coraz więcej, a wybrzeże stało się bardzo urozmaicone. Spotykaliśmy coraz więcej urokliwych skał, często o fantazyjnych kształtach. Od czasu do czasu mijaliśmy bardziej uczęszczane plaże - Praia da Batata, Praia do Pinhão, Praia Dona Ana, Praia do Camilo, czy Praia dos Pinheiros, a także skalne ostańce, wynurzające się wprost z morza.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Przepływając pod skalnymi łukami skierowaliśmy się w głąb wcinających się w ląd zacisznych zatoczek. W miarę oddalania się od miasta zatoczki i plaże były coraz mniej uczęszczane. Lawirując wśród skalnych filarów, łuków i mostów odkrywaliśmy bajeczne zakątki, dostępne tylko od strony morza.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Czasami spotykaliśmy rozbawione towarzystwo, bądź samotne łódki ...

 

 

 

 

... ale zasadniczo byliśmy sam na sam z tzw. "pięknymi okolicznościami przyrody".

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Po ok. 40 minutach dopłynęliśmy do stojącej na klifie latarni morskiej koło przylądka Ponta da Piedade i rozpoczęliśmy powrót do Lagos.

 

 

 

 

 

 

Muito obrigado, senhor capitão!

 

 

-----

 

 

Portimão

 

 

Portimão jest nadmorskim miastem w dystrykcie Faro w regionie Algarve. Liczy blisko 56 tys. mieszkańców. Miejscowość wcześniej znana była jako Vila Nova de Portimão. Od roku 1924, po uzyskaniu formalnych praw miejskich, nosi nazwę Portimão. Choć w przeszłości była głównie osadą rybacką, to w duży ośrodek miejski rozwinęła się dzięki turystyce. Dziś jest drugim co do wielkości miastem regionu.

 

Okolice dzisiejszego miasta zostały zasiedlone już w epoce prehistorycznej, o czym świadczą odkryte miejsc pochówków z czasów neolitu. W późniejszych wiekach ujście rzeki Arade stało się ważnym naturalnym schronieniem i miejscem, w którym powstał mały port handlowy użytkowany przez Fenicjan, Greków i Kartagińczyków. To właśnie Kartagińczycy założyli tu ok. roku 550 p.n.e. osadę Portis Hanibalis, której znaczenie wzrosło w czasach rzymskich dzięki doskonałemu portowi. Po upadku Cesarstwa, aż do inwazji Maurów w VIII wieku, Algarve było rządzone przez Wizygotów. Za czasów panowania arabskiego, dzisiejsze Portimão nosiło nazwę Burj Munt i było ośrodkiem rybołówstwa. W roku 1249 - wraz z innymi miejscowościami regionu - Portimão zostało zdobyte przez rycerzy Zakonu Świętego Jakuba (Zakonu Santiago) i włączone do państwa króla Alfonsa III Dzielnego (1210-1279). Korzystne położenie i rozwój gospodarczy sprawiły, że w roku 1435 Portimão uzyskało status osady. Aby zabezpieczyć się przed najazdami i atakami piratów, miejscowość otoczono murami, a później (w XVI-XVIII wieku) zbudowano dalsze umocnienia - Forte de São João do Arade i Forte de Santa Catarina. W roku 1463 król Alfons V Afrykańczyk (1432-1481) zezwolił na budowę nowej osady, która stała się później centrum Portimão, zaś w roku 1476 miejscowość Vila Nova de Portimão została podarowana przez króla swemu inspektorowi finansowemu Gonçalo Vaz de Castelo Branco, i pozostała w rękach tej rodziny aż do XVII wieku.

 

Szkutnictwo odegrało ważną rolę w rozwoju Portimão. O budowie statków wspomina dokument króla Sebastiana I (1554-1578), a sam król odwiedził Portimão w 1573 roku. Dużą rolę w gospodarce odgrywał też handel. Z Portimão eksportowano wiele lokalnych produktów, takich jak figi, oliwki, oliwa, wino i ryby, podczas gdy płody rolne i inne produkty z kolonii afrykańskich i Brazylii, a także niewolników, sprowadzano tędy do Portugalii. Jednakże w XVII i XVIII wieku tempo rozwoju wyraźnie się osłabiło. Wielu mieszkańców wyjechało, a trzęsienie ziemi w 1755 roku i spowodowane nim zniszczenia doprowadziło do dalszej degradacji osady. Zniszczeniu uległa też duża część fortyfikacji. Fort św. Katarzyny został w latach 1792-1794, odbudowany przez księcia Val de Reys, Nuno José de Mendonça e Moura (1733-1799). W latach 70. XVIII wieku premier i pierwszy doradca króla Józefa I Reformatora (1714-1777) Sebastião José de Carvalho e Melo (1699-1782), znany bardziej jako markiz de Pombal, chciał utworzyć w Portimão biskupstwo i podnieść formalnie osadę do rangi miasta, lecz plany te napotkały na sprzeciw królowej Marii I Franciszki Pobożnej (1734-1816). Ostatecznie, formalny status miasta nadał Portimão w 1924 roku, pochodzący stąd prezydent Portugalii, Manuel Teixeira Gomes (1860-1941).

 

W XIX i na początku XX wieku Portimão stało się jednym z największych ośrodków rybołówstwa i przemysłu rybnego w Algarve. W XX wieku coraz większą rolę zaczęła odgrywać turystyka i dziś jest to główna dziedzina gospodarki miasta.

 

-----

 

Na Praça Manuel Teixeira Gomes w pobliżu nabrzeża rzeki Arade.

 

 

Na ulicach Portimão.

 

 

 

 

 

 

Kogut z Barcelos - nieoficjalny symbol Portugalii - umieszczony na kominie domu, typowym dla regionu Algarve. Legendę o tym kogucie przedstawiłem w swojej relacji z Óbidos.

 

 

Dawne Kolegium Jezuickie (Colégio dos Jesuitas) na Praça da República w centrum miasta jest jednym z najważniejszych obiektów sakralnych Portimão. Fasada Kolegium jest podzielona na trzy części, z których najwyższą jest część odpowiadająca budynkowi kościoła. Jego fundatorem był tutejszy szlachcic Diogo Gonçalves. Spoczywa on w marmurowym grobowcu wewnątrz świątyni. Architektoniczny projekt kościoła opracował Joao Nunes Tinoco (1641-1689). Kościół został wzniesiony w XVII wieku i konsekrowany w 1707 roku, lecz po katastrofalnym trzęsieniu ziemi w 1755 roku przeszedł gruntowną odbudowę. W nawie znajduje się XVIII-wieczny barokowy ołtarz główny z renesansowym obrazem z XVI wieku, przedstawiającym Madonnę z Dzieciątkiem. Po obu jego stronach znajdują się dwa ołtarze z obrazami MB Miłosierdzia oraz Pana Cudów (ukrzyżowanego Chrystusa).

 

 

 

 

Ołtarz główny jest bogato zdobiony polichromowaną i złoconą snycerką w ciemnym drewnie.

 

 

Ozdobna dekoracja snycerska kaplicy MB Wspomożycielki (Capela de Nossa Senhora da Remédios) w kościele Kolegium Jezuickiego została wykonana w XVIII wieku przez mistrza Manuela Martinsa. W ołtarzu znajdują się trzy drewniane rzeźby: św. Antoniego (z XVIII wieku), MB Nadziei (z XVI wieku) i św. Rity z Cassia (z XVII wieku).

 

 

W kaplicy św, Mikołaja (Capela de São Nicolau) można podziwiać barokowy ołtarz z ozdobną złoconą i polichromowaną snycerką, wykonany w roku 1718 także przez Manuela Martinsa. Jest on podzielony na trzy części z niszami i XX-wiecznymi obrazami, przedstawiającymi NMP z Lourdes, św. Ambożego i św. Wincentego à Paulo.

 

 

Widoczny na zdjęciach kościół p.w. NMP Niepokalanie Poczętej (Igreja Matriz da Nossa Senhora da Conceição) został zbudowany w 1476 roku z inicjatywy Gonçalo Vaz de Castelo Branco i przebudowany w XVIII wieku. Z pierwotnej konstrukcji kościoła zachował się piękny gotycki portal ozdobiony kapitelami i garculcami. Najbardziej rzucającym się w oczy elementem konstrukcji jest barokowa dzwonnica, widoczna z różnych punktów miasta. Kościół jest świątynią o wnętrzu prostokątnym, trójnawowym. Barokowy ołtarz główny posiada bogatą, pozłacaną dekorację rzeźbiarską z XVI i XVII wieku, w tym rzeźbę Piotra Apostoła, 4 krucyfiksy z kości słoniowej, manuelińskie kropielnice, a także cokół dekorowany płytkami ceramicznymi.

 

 

 

 

 

 

Zaledwie 3 km od centrum Portimão leży piękna Praia da Rocha - ciąg piaszczystych plaż i niewielkich zatoczek pośród sterczących skał koloru ochry i czerwieni. Jest to jedna z najbardziej znanych plaż Algarve. Gdy jedziemy samochodem, częściej spotkamy drogowskazy kierujące nas do Praia da Rocha, niż do Portimão, którego częścią jest plaża. Na Praia da Rocha można wynająć leżaki i parasole, rowery i narty wodne. U podnóża klifów można znaleźć też liczne restauracje i bary. Plaża stała się centrum turystycznym pod koniec XIX wieku, kiedy to była ulubionym letniskiem rodzin z Algarve i Andaluzji, a zimą przyjeżdżali tu angielscy goście. Plaża leży u stóp pięknych urwistych piaskowcowych klifów, a z oceanu wynurzają się liczne skalne ostańce.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jest tu bardzo ładnie. Wysokie, piaskowcowe klify, mięciutki piasek i ciepła woda. Plaża jest długa i szeroka. Czego chcieć więcej? Gdy mamy dość leżenia na plaży i opalania się, możemy pójść na spacer wzdłuż brzegu, rozkoszując się spokojem i pięknymi widokami. Idąc na spacer, warto udać się w przeciwną stronę, niż miasto. Unikniemy tłumów i będziemy mogli cieszyć się tylko słońcem, ciepłym morzem i ciszą, którą zakłoci tylko lekki szum fal. Plaża jest długa, jest więc ona doskonałym miejscem na popołudniowe lub wieczorne spacery. Szczególny urok ma Praia da Rocha o zachodzie słońca.

 

 

 

 

 

 

Gdy pójdziemy w stronę Portimão, to w miarę zbliżania się do miasta spotkamy coraz więcej plażowiczów. Przyznam się, że nie rozumiem tych, którzy ograniczają się do tej części plaży, podczas gdy 10-minutowy spacer pozwala cieszyć się ciszą, spokojem i niemal samotnością...

 

 

 

 

 

W pobliżu Portimão, nad malowniczą rozległą plażą u stóp wysokich i stromych klifów, górują wysokie hotele i apartamentowce. Od 2005 roku na Praia da Rocha odbywa się corocznie międzynarodowy turniej plażowej piłki nożnej "Mundialito de Futebol de Praia”. Na Avenida Tomás Cabreira, która biegnie wzdłuż górnej części plaży, znajduje się wiele restauracji, kawiarni i sklepów, barów i nocnych klubów. Na końcu alei znajduje się zbudowana w XVII i XVIII wieku twierdza - Forte de Santa Catarina de Ribamar. Spacer tą nadmorską promenadą umilają piękne, kolorowe kwiaty.

 

 

 

 

-----

 

 

Albufeira

 

 

Albufeira dziś jest całkiem sporym miastem. Liczy niespełna 41 tys. mieszkańców. Z biegiem lat, z rybackiej osady zmieniła się w miejscowość wypoczynkową. Jest też znaczącym ośrodkiem kulturalnym regionu Algarve.

 

Istniejąca od czasów prehistorycznych prymitywna osada rybacka została zajęta przez Rzymian, którzy nazwali ją Baltum, a w jej okolicach rozwinęli rolnictwo i handel. Zbudowali też akwedukty, drogi i mosty, których pozostałości zachowały się do dziś. Dzisiejsza nazwa Albufeira pochodzi z czasów panowania arabskiego. W języku arabskim "al-Buhera" lub "al-Buhayra" oznaczała odpowiednio "zamek nad morzem" lub "lagunę". W czasie kilku wieków swego panowania Arabowie zbudowali silne umocnienia obronne i rozwinęli rolnictwo - wprowadzając nowe narzędzia, techniki uprawy i gatunki roślin, zakładając sady i prowadząc prace irygacyjne. Chrześcijańska rekonkwista regionu Algarve miała miejsce w XII wieku i praktycznie zakończyła się za panowania króla Alfonsa III (1210-1279). Choć rekonkwistę wspierali aktywnie templariusze i joannici, którzy odebrali Arabom wiele ziem, to jednak nie udało im się zdobyć Albufeiry. Twierdza poddała się dopiero po długim oblężeniu i po upadku Faro, gdy obrońcy nie mogli już liczyć na odsiecz. Miało to miejsce w roku 1249. W następnym roku król Alfons III podarował te ziemie rycerskiemu Zakonowi Aviz. W roku 1503 król Manuel I Szczęśliwy (1469-1521) nadał miejscowości status osady miejskiej. 

Albufeira była jednym z miast Algarve najbardziej doświadczanym przez klęski żywiołowe, lecz najbardzie katastrofalne skutki miało trzęsienie ziemi z 1755 roku i wywołane przez nie tsunami. Kataklizm przetrwało w ścisłym centrum miasta zaledwie 27 domów mieszkalnych, ale i one były poważnie uszkodzone. Kościół parafialny, w którym schroniło się wielu mieszkańców, zawalił się, grzebiąc pod gruzami 227 ofiar. Przez wiele następnych miesięcy Albufeira doświadczała także wstrząsów wtórnych. Ostatecznie, miasto zostało odbudowane pod kierownictwem biskupa Francisco Gomesa de Avelar (1739-1816). W roku 1833 miasto doznało też zniszczeń podczas wojny domowej z rąk oddziałów popierającego absolutystów José Joaquima de Sousy Reisa (1796-1838), znanego jako Remexido.

W następnych latach los uśmiechnął sie jednak do mieszkańców Albufeiry. Rozwój turystyki sprawił, żę miejscowość stała się jednym z najważniejszych jej ośrodków w Algarve. I tak jest do dziś...

 

-----

 

Nowa zabudowa miasta w pobliżu ratusza (Câmara Municipal de Albufeira).

 

 

Albufeira przede wszystkim kojarzy się z białymi budynkami, błękitnymi wodami Atlantyku, otoczonymi skałami zatoczkami, pięknymi widokami i piaszczystymi plażami. W miejscowości są dwie główne plaże - widoczna na drugim zdjęciu Praia dos Pescadores i przylegająca do niej Praia do Tunel. Przy obu znajdziemy wiele restauracji, które zawsze kuszą zapachem smakowitych potraw. Na Praia dos Pescadores (Plażę Rybaków) można wygodnie dojechać schodami ruchomymi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na ulicach Albufeiry. Centralny plac, obsadzony drzewami, otaczają kawiarnie, restauracje i sklepy. Odchodzi od niego wiele krętych wąskich brukowanych uliczek, przy których znajdziemy mnóstwo restauracji, barów i sklepów z odzieżą, wyrobami skórzanymi i pamiątkami. Wiele restauracji serwuje świeże ryby i owoce morza. Większość z tych ulic przekształcono w deptaki. Po zachodzie słońca uliczki i place, restauracje, bary i kluby Albufeiry zapełniają się tysiącami turystów i czasami trudno znaleźć w nich wolne miejsce. W ciągu dnia nie z tym żadnych problemów. Oczywiście główną atrakcją Albufeiry są wspaniałe plaże, ale warto też odwiedzić Stare Miasto z wąskimi, brukowanymi uliczkami, tradycyjnymi domkami, tawernami i barami i interesującymi kościołami. Spacer uliczkami i zaułkami Starego Miasta z dala od tłumów turystów to prawdziwa przyjemność.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kościół farny p.w. NMP Niepokalanie Poczętej (Igreja Matriz de Nossa Senhora da Conceição) znajdujący się przy Rua da Igreja Nova pochodzi z 1782 roku. Został konsekrowany 15 lipca 1800 roku przez ówczesnego biskupa Algarve, Francisco Gomesa de Avelara (1739-1816) i zastąpił starą parafialną świątynię, zniszczoną przez trzęsienie ziemi w 1755 roku. Ten neoklasyczny kościół posiada jedną nawę, cztery boczne kaplice i kaplicę chrzcielną. Atrakcją tej świątyni jest obraz NMP Niepokalanie Poczętej - Patronki kościoła i zarazem Patronki Albufeiry, którego autorem jest miejscowy artysta Samora Barros. Nad głównym łukiem triumfalnym umieszczony jest krzyż rycerskiego Zakonu Aviz, związanego z Albufeirą od czasów rekonkwisty. Niestety, choć zajrzeliśmy do wnętrza kościoła, to nie mogliśmy go zwiedzić, gdyż odbywał się w nim ślub. Para młoda przyjechała zabytkowym samochodem widocznym na trzecim zdjęciu. Byli to chyba Irlandczycy, bo katolicki ślub odbywał się w języku angielskim.

 

 

 

 

Kościół p.w. św. Sebastiana (Igreja de São Sebastião) został zbudowany na początku XVIII wieku. Posiada pónomanueliński portal boczny i barokowy portal główny. W jednonawowym wnętrzu znajduje się ozdobiony polichromowaną snycerką ołtarz główny, w którym umieszczono XVII i XVIII-wieczne rzeźby oraz rzeźbę MB Miłosierdzia, pochodzącą być może z XVI wieku. Kościół mieści dziś zbiory Muzeum Sztuki Sakralnej.

 

 

 

Wieża Zegarowa (Torre do Relógio) wznosząca się przy Rua Bernardino de Sousa uważana jest za symbol Albufeiry. Została zbudowana w XIX wieku. Jest zwieńczona żelazną koroną, a każda godzina obwieszczana jest biciem dzwonu. W święta wieża jest iluminowana.

 

 

Jedna z wielu knajpek. Latem w różnych miejscach Starego Miasta możemy posłuchać występów na żywo, a muzyka jest stale obecna na głównym placu.

 

 

Strażnicy domowego ogniska...

 

 

-----

 

 

Faro

 

 

Faro to największe miasto i stolica regionu Algarve, licząca ok. 58 tys. mieszkańców.

 

Najstarsze ślady osadnictwa w jego okolicach datowane są na epokę neolitu. W IV wieku p.n.e. w tej części Półwyspu Iberyjskiego kolonie swe tworzyli Fenicjanie, zaś w czasach rzymskich istniała tu spora osada o nazwie Ossonoba. Począszy od III wieku, a po upadku Cesarstwa za czasów Wizygotów, była ona siedzibą biskupa. Wraz z nadejściem panowania Maurów w 713 roku, Ossonoba utrzymała swój status najważniejszej osady miejskiej w południowo-zachodniej części Półwyspu Iberyjskiego. W IX wieku miejscowość na krótko stała się stolicą księstwa i została otoczona pierścieniem murów obronnych. W następnym stuleciu zaczęto miejscowość nazywać Santa Maria (Shantamariyyat al-Gharb - po arabsku). Jedną z historycznych arabskich nazw Faro jest także Uḫšūnubaḧ. Ponad 500-letnie panowanie Maurów zakończyło się w roku 1249, gdy wojska króla Alfonsa III (1210-1279) zdobyły Faro i szereg innych miast Algarve. Faro, nazywane wówczas Santa Maria de Faaron lub Santa Maria de Faaram zostało administracyjnym centrum regionu. W następnych wiekach miejscowość stała się dobrze prosperującym ośrodkiem ze względu na swoje położenie geograficzne, bezpieczny port oraz handel solą i produktami rolnymi. W wieku XIV i XV spore znaczenie w mieście zdobyła społeczność żydowska, skupiająca wielu rzemieślników i przedsiębiorców. Trwało to do 1496 roku, gdy król Manuel I Szczęśliwy (1469-1521) wydał edykt o wydaleniu z Portugalii tych Żydów, którzy nie dokonali konwersji na katolicyzm. Na terenie ówczesnej dzielnicy żydowskiej na obecnym Starym Mieście (Vila Adentro) pod patronatem żony Manuela I, królowej Eleonory Habsburg (1498-1558), zbudowano klasztor NMP Wniebowziętej (Convento de Nossa Senhora da Assunção). W czasach Manuela I rozbudowano też miasto, wzniesiono szpital, kościół p.w. Ducha Świętego (Igreja do Espírito Santo) i inne gmachy użyteczności publicznej. W 1540 roku Król Jan III Pobożny (1502-1557) nadał Faro formalne prawa miejskie, a w roku 1577 roku siedziba biskupa Algarve została przeniesiona z Silves do Faro. Funkcje administracyjnej stolicy regionu przejęło jednak Lagos, które pełniło je do 1756 roku.

 

W roku 1596 Robert Devereux (1565-1601), 2. hrabia Essex splądrował miasto i wywiózł do Anglii bibliotekę biskupa Faro. Księgozbiór trafił później do biblioteki Uniwersytetu w Oksfordzie. Jedną ze zrabowanych wówczas książek był pierwszy egzemplarz książki wydrukowanej w Portugalii - była to Tora w lokalnym języku żydowskim (ladino), wydana przez Samuela Gacona w Faro. Następne stulecie i pierwsza połowa XVIII wieku były okresem pomyślnego rozwoju i rozbudowy miasta. Katastrofalne trzęsienie ziemi w 1755 roku i wywołane nim tsunami zniszczyło większość miast na wybrzeżu Algarve. Choć również i Faro doznało sporych zniszczeń, to na tle innych miast były one wyraźnie mniejsze. Po tym kataklizmie, Faro zostało siedzibą władz regionu. W XIX wieku miasto pozostało w poprzednich granicach. Jego rozbudowa nabrała większego tempa w ostatnich dziesięcioleciach, w związku z rozwojem turystyki. Dzisiejsze Faro posiada uniwersytet, międzynarodowe lotnisko, port morski, marinę, połączenia kolejowe i autobusowe z resztą kraju. Jest też wielkim centrum turystycznym.

 

Program naszej wizyty w Faro zakłócił trochę incydent, który miał miejsce jeszcze w Albufeirze. Gdy po kilkugodzinnym zwiedzaniu miasta wróciliśmy na parking stwierdziliśmy, że ktoś nadłamał lusterko w naszym samochodzie opierając się o nie lub zawadzając jakimś pakunkiem. Po przyjeździe do Faro zadzwoniliśmy z hotelu do wypożyczalni w Lizbonie, która skierowała nas do swego oddziału w Faro, aby wymienić pojazd. Zajęło to trochę czasu i w efekcie - mimo tego, że w Faro nocowalismy - zobaczyliśmy w Faro znacznie mniej, niż zamierzaliśmy.

 

-----

 

Kościół p.w. św. Piotra (Igreja de São Pedro). Pierwotną kaplicę wznieśli w tym miejscu miejscowi żeglarze. W wieku XVI została ona całkowicie przebudowana. Zniszczona w 1755 roku przez trzęsienie ziemi światynia została odbudowana. Po obu stronach wejścia znajdują się dwie pary kolumn jońskich, a nad nim gzyms zwieńczony niszą z figurą św. Piotra. Wnętrze jest trójnawowe i posiada barokowy wystrój.

 

 

 

Konsulat brazylijski na Rua Alexandre Herculano w historycznej części Faro.

 

 

 

Pałac Belmarço (Palacete Belmarço) przy Largo D. Marcelino Franco i ulicach São Francisco i José Maria Brandeiro. Jest to okazały budynek mieszkalny, zbudowany na zlecenie bogatego kupca Manuela de Jesus Belmarço (1857-1918), który zbił majątek na handlu kawą i zbożem, sprowadzanymi z Brazylii. Autorem projektu, opracowanego w 1912 roku, był Manuel Joaquim Norte Júnior (1878-1962). W ostatnich latach w budynku mieściła się siedziba Sądu Pracy w Faro. Faro upodobały sobie bociany, których jest tu rzeczywiście mnóstwo. Często urządzają sobie gniazda na miejskich budynkach. Ten widoczny na drugim zdjęciu upodobał sobie właśnie Pałac Belmarço.

 

 

 

Uważa się, że pierwsze mury obronne Faro wzniesiono jeszcze przed rzymską inwazją. Zostały one dwukrotnie przebudowane podczas panowania Maurów - w IX i XII wieku, a po rekonkwiście fortyfikacje umocniono. Za panowania Jana III Pobożnego dokonano kolejnej naprawy murów w 1541 roku. Zostały one potem mocno uszkodzone podczas inwazji angielskiej w 1596 roku. Po tym wydarzeniu przystąpiono do kolejnej naprawy. Trzęsienie ziemi w 1755 roku spowodowało także znaczne uszkodzenia. W wieku XIX mury straciły znaczenie militarne. Zostały one odnowione jako zabytek w ostatnich dekadach XX wieku.

 

 

Zamek został zbudowany prawdopodobnie wkrótce po 1249 roku na fundamentach fortecy muzułmańskiej i stał się bastionem systemu obronnego starego miasta. Umocnienia zostały uszkodzone podczas inwazji hrabiego Essex, Roberta Devereux w 1596 roku. Po ich naprawie zamek zyskał dodatkowy rawelin. W roku 1644 zamek i mury zostały odnowione. W XVIII wieku w zamku mieściły się koszary pułku artylerii. Pod koniec XIX wieku budowla przestała pełnić funkcje militarne. Od roku 1931 mieści się tu browar (Companhia Produtora de Malte e Cerveja Portugália). W roku 1999 część budynku nabyło miasto Faro.

 

 

Na ulicach Faro. Na ostatnim zdjęciu widzimy azulejos, przedstawiające nadanie statutu miejscowości Santa Maria de Faro przez króla Alfonsa III.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Klasztor NMP Wniebowziętej (Convento de Nossa Senhora da Assumpção) został zbudowany w latach 1519-1550 na miejscu starej dzielnicy żydowskiej. Budowę wspierała królowa Eleonora Habsburg, żona króla Manuela I Szczęśliwego, a później królowa Katarzyna Habsburg, żona króla Jana III Pobożnego. W pracach nad wykończeniem aktywnie uczestniczył w latach 1561-1564 architekt Alfons Pires. Klasztor jest budowlą w stylu renesansowym, z manuelińskim kościołem i barokową kopułą. Obecnie w budynkach klasztornych mieści się biblioteka i Muzeum Miejskie (Museu Municipal de Faro).

 

 

Pomnik piątego króla Portugalii Alfonsa III, za panowania którego Faro zostało odbite z rąk Maurów w 1249 roku. Pomnik stoi przed Muzeum Miejskim, mieszczącym się w zabudowaniach Klasztoru MB Wnibowziętej.

 

 

Ratusz (Câmara Municipal) przy Placu Katedralnym (Largo da Sé).

 

 

Katedra (Sé do Faro). Zgodnie z tradycją, kościół p.w. NMP został zbudowany na fundamentach wczesnochrześcijańskiej bazyliki i meczetu. Wiadomo, że budowę obecnej światyni rozpoczął w 1251 roku arcybiskup Bragi João Viegas. W 1271 roku została ona przekazana Zakonowi Świętego Jakuba. Została powiększona i ponownie przebudowana w XV wieku. W 1577 roku biskup Jerónimo Osório da Fonseca (1506-1580) przeniósł tu swą siedzibę z Silves. W roku 1596 katedra została splądrowana przez Anglików. Odbudowano ją przy wsparciu króla Filipa I (1527-1598). W późniejszych latach była wielokrotnie przebudowywana.

 

 

Dom José Marii Assisa usytuowany na Starym Mieście (tzw. Vila Adentro). Jego właścicielem był José Maria Assis, pielęgniarz włoskiego lekarza Constantino Cúmano (1811-1866). Jest to XIX-wieczny dwupiętrowy budynek. Był przebudowany w XIX i XX wieku. Przy domu urządzono ogród, do którego prowadzi monumentalna brama, widoczna na drugim zdjęciu. Obecnie obiekt jest pod opieką Muzeum Miejskiego w Faro.

 

 

 

Kościół Trzeciego Zakonu NMP z Góry Karmel (Igreja da Ordem Terceira de Nossa Senhora do Monte do Carmo), zwany też Kościołem Karmelitów (Igreja do Carmo) jest jednym z najważniejszych barokowych zabytków w Faro i w całym regionie Algarve. Kościół został ufundowany w 1713 roku przez António Pereirę da Silva (1647-1715), który pełnił godność biskupa w latach 1704-1715 i zakupił grunt pod budowę. W roku 1719 kościół został otwarty. Autorem pierwotnego projektu był lizboński karmelita ojciec Manuel da Conceicão Frei. W połowie XVIII wieku kościół przeszedł gruntowny remont i przebudowę, które zmieniły oryginalną fasadę. Nowy układ został zaprojektowany przez mistrza Diogo Gonçalvesa w 1747 roku. Prace trwały do 1878 roku (w szczególności budowa wież przylegających do fasady). Ważnym elementem dekoracji wnętrza Kościoła Karmelitów są złocenia. Wszystkie woluty i wiele innych elementów pokrywają listki złota z Brazylii. Większość dekoracji rzeźbiarskich jest dziełem mistrza Manuela Martensa i powstała w latach 1735-1739. Godne uwagi są też barokowe organy, wystrój zakrystii oraz przylegająca do świątyni Kaplica Kości (Capela dos Ossos) z 1816 roku. Jej ściany, wyłożone czaszkami i kośćmi wydobytymi z zakonnego cmentarza, przypominają o przemijaniu.

 

 

 

 

 

 

Faro było ostatnim etapem naszego pobytu w Algarve. Po zwiedzeniu kościoła karmelitów pojechaliśmy do Setúbal koło Lizbony, gdzie przenocowaliśmy, a ostatnie dni urlopu poświęciliśmy na zwiedzanie portugalskiej stolicy i jej okolic. Ale na to zapraszam do ostatniej odsłony naszej podróży...

 

Nel
Obrazek użytkownika Nel
Offline
Ostatnio: 3 godziny 39 minut temu
admin
Rejestracja: 04 wrz 2013

Kaplica kości robi wrażenie !! niezbyt dobre,ale robi Biggrin 

Napis na wejściu też jakoś nie napawa optymizmem, ale rozumiem,że taki był cel

Hm.. nie wiem czy bym weszła, spać bym potem nie mogła

No trip no life

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Online
Ostatnio: 21 minut 35 sekund temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Nel, podobne kaplice z czaszkami spotyka się i w innych krajach, także w Polsce (np. słynna kaplica w Czermnej). Myślę, że dałabyś radę to przeżyć... Pozdrawiam. Biggrin

Nel
Obrazek użytkownika Nel
Offline
Ostatnio: 3 godziny 39 minut temu
admin
Rejestracja: 04 wrz 2013

achernar51swiat :

Nel, podobne kaplice z czaszkami spotyka się i w innych krajach, także w Polsce (np. słynna kaplica w Czermnej). Myślę, że dałabyś radę to przeżyć... Pozdrawiam. Biggrin

Wiem, widziałam kilka ,ale trochę w innej formie  ..np na Sycylii,ale były takie bardziej "ludzkie" bo ubrane 

No trip no life

Nel
Obrazek użytkownika Nel
Offline
Ostatnio: 3 godziny 39 minut temu
admin
Rejestracja: 04 wrz 2013

Klifowe wybrzeże cudne ! Te formacje skalne są przepiękne. Miasteczka tez bardzo klimatyczne 

Achernar, może kolejne opisy w relacji wrzucaj do kilku kolejnych postów ?a nie wszystko w jednym poście ?  jak otwierasz nowy post to wtedy relacja wskakuje na górę forum i pojawia sie przy nim na żółto jedynka  co oznacza, że jest nowy post do przeczytania. łatwiej nam wtedy zlokalizowac twoje nowe opisy i zdjęcia 

No trip no life

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Online
Ostatnio: 21 minut 35 sekund temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Nel, spróbuję tak zrobić od następnych podróży. Tę portugalską A.D. 2015 dokończę jeszcze w "stary" sposób, by zachować jednolitość. Pozdrawiam. Biggrin

mabro
Obrazek użytkownika mabro
Online
Ostatnio: 1 godzina 47 minut temu
Rejestracja: 26 wrz 2013

Z przyjemnością powspominałam bo w Portugalii byłam dwukrotnie. W Evorze byłam dość dawno ale bardzo dobrze zapamiętałam nieco upiorną Kaplicę Czaszek. Na ścianach oprócz czaszek i kości są też powieszone zmumifikowane zwłoki 2 dzieci Shok Shok Shok

Na wybrzeżu byłam całkiem niedawno - plaże Algarve są niezwykłe i chętnie kiedyś tam wrócę. Szczególnie warto odwiedzić je poza sezonem by uniknąć tłumów Biggrin

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Online
Ostatnio: 21 minut 35 sekund temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Mabro, zgadzam się, że Algarve trzeba odwiedzać raczej poza sezonem. My byliśmy tam w pierwszej połowie lipca i w niektórych miejscach (Albufeira, Lagos) zaczynało być tłoczno. My też w Portugalii byliśmy dwukrotnie - w 2015 i 2016 roku. Ten drugi pobyt to była głównie Madera i Lizbona + tydzień w hiszpańskiej Andaluzji. Pozdrawiam. Biggrin

Wyszukaj w trip4cheap