--------------------

____________________

 

 

 



W krainie c(z)arów - moje podróże po Rosji

16 posts / 0 nowych
Ostatni wpis
Strony
achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 9 godzin 26 minut temu
Rejestracja: 01 cze 2020
W krainie c(z)arów - moje podróże po Rosji
Chodząc po Moskwie (Я шагаю по Москве)

Był taki film Georgija Danielii z 1963 roku i piosenka Andrieja Pietrowa pod takim samym tytułem. Piosenki o Moskwie śpiewało zresztą wielu: Jurij Wizbor, Bułat Okudżawa, Żanna Biczewska, Weronika Dolina, Igor Talkow i cała masa innych bardów. Ja po Moskwie głównie jeździłem. Metrem lub trolejbusem. Ale chodziłem też. Na Arbat, na Kreml, do muzeów i po prostu - tak bez celu. Nie chcę wspominać tu Galerii Tretiakowskiej, kremlowskich soborów, klasztoru Nowodziewiczego, Maneżu, Twerskiej, Arbatu i innych moskiewskich "highlightów" - wszyscy znamy to z filmów i przewodników. Z mniej znanych atrakcji chciałbym natomiast polecić wizytę na wystawie zbiorów Funduszu Diamentowego (Алмазный Фонд). Są one dostępne (podobno nie w każdy dzień) na Kremlu koło zbrojowni (Оружейная палата) i dają możliwość stanięcia oko w oko z kilkudziesięciokilogramowymi samorodkami złota i platyny oraz pięknymi okazami cennych kamieni szlachetnych. Do pomieszczeń wchodzi się przez "lotniskowe" bramki i nie można wnosić kamer, aparatów fotograficznych ani żadnych innych pakunków. Warto odwiedzić też Cmentarz Wagańkowski. Dla miłośników twórczości Wysockiego to wręcz obowiązek. Byłem tam w 1991 roku i wtedy ludzie przynosili w pobliże grobu poety połamane gitary, które płonęły w rozpalanym ognisku. Krakowski bard Leszek Wójtowicz napisał nawet o tym piosenkę ("Mówią mi, że tam w Moskwie..."). Czy ten zwyczaj przetrwał do dziś - nie wiem. Inna moskiewska osobliwość. Gdyby komuś zdarzyło się przesadzić z rosyjską wódką, polecam miłą kawiarenkę "Porucznik Rżewski" ("Поручик Ржевский") niedaleko Galerii Tretiakowskiej - jej specjalnością są tzw. "похмельные завтраки", czyli śniadania dla skacowanych. Serwują odpowiedni zestaw dań, pomagających ponoć dość szybko stanąć na nogi. Czy to działa - nie powiem, gdyż nie miałem potrzeby wypróbowania tego na własnej skórze. Ale, just in case... I jeszcze jedna rada: przed zamówieniem dań w moskiewskich restauracjach lepiej spojrzeć na ceny. Zdarzają się zupełnie przyzwoite knajpki, w których za normalne pieniądze można dobrze i smacznie zjeść, ale bywają i takie, w których kufel piwa kosztuje równowartość ponad 20 USD, a zjedzenie kolacji może poważnie nadszarpnąć budżet. Polecam niedrogą i serwującą smaczne dania kuchni rosyjskiej sieć restauracji "Jołki-pałki" ("Ёлки-полки").

Znającym rosyjski przypomnę tekst wspomnianej tytułowej piosenki Andrieja Pietrowa:

Бывает всё на свете хорошо
В чём дело сразу не поймёшь.
А просто летний дождь прошёл,
Нормальный летний дождь.
Мелькнёт в толпе знакомое лицо,
Весёлые глаза.
А в них блестит Садовое кольцо,
А в них бежит Садовое кольцо,
И летняя гроза.

А я иду, шагаю по Москве,
И я ещё пройти смогу
Солёный Тихий океан,
И тундру, и тайгу.

Над лодкой белый парус распущу,
Пока не знаю с кем.
А если я по дому загрущу,
Под снегом я фиалку отыщу
И вспомню о Москве...
И вспомню о Москве...

Piosenka miała bardzo wielu wykonawców, a jeśli ktoś chce sobie przypomnieć wersję ze wspomnianego filmu w wykonaniu Nikity Michałkowa-Konczałowskiego, to jest ona dostępna tu: https://www.youtube.com/watch?v=4wKXhKwuqrQ . Dodaję jeszcze jedną z nowszych wersji w wykonaniu Wiktora Dobronrawowa: http://www.youtube.com/watch?v=0KIfVTzuG_I oraz jeden z moskiewskich hitów wszechczasów: http://www.youtube.com/watch?v=KairmsARpyo.

-----

Plac Czerwony (Красная площадь) to najbardziej znany plac stolicy Rosji. Uważany jest za centralne miejsce zarówno Moskwy, jak i całej Rosji. Pierwotnie plac otaczała drewniana zabudowa, lecz usunięto ją na mocy edyktu wielkiego księcia moskiewskiego Iwana III Srogiego (1440-1505) z 1493 roku, z powodu niebezpieczeństwa pożaru. Nazwa "Plac Czerwony" nie ma komunistycznych odniesień - pochodzi od starosłowiańskiego przymiotnika "красьнъ" (piękny).

Wieża Zbawiciela (Спасская башня) ze słynnym zegarem. Rozbudowana w 1625 roku, obecnie liczy 71 m wysokości.


Cerkiew Wasyla Błogosławionego (Собо́р Васи́лия Блаже́нного), początkowo nazywana Soborem Pokrowskim. Zbudowana w latach 1555-1560 przez cara Iwana IV Groźnego (1530-1584), miała upamiętniać zwycięstwo w wojnie z Tatarami i zdobycie miasta Kazań. Legenda głosi, że po ukończeniu budowli Iwan Groźny rozkazał oślepić architektów, by nigdy więcej nie stworzyli takiego cudu. Jednakże nie wydaje się to prawdą, gdyż główny architekt, Postnik Jakowlew pracował później przy budowie kremla kazańskiego. Przed cerkwią wznosi się wykonany z brązu pomnik Kuźmy Minicza Minina (?-1616) i Dymitra Michajłowicza Pożarskiego (1577-1642), którzy pomogli Moskwie wyprzeć z miasta wojska polskie okupujące Kreml w latach 1610-1612.


Fragment kolejki do Mauzoleum Włodzimierza Iljicza Uljanowa - Lenina (1870-1924) w latach 80. XX wieku. Mauzoleum, widoczne na drugim zdjęciu, zostało wzniesione w pobliżu murów Kremla w latach 1929-1930. W latach 1953-1962 spoczywał w nim również następca Lenina - Józef Wissarionowicz Dżugaszwili - Stalin (1878-1953). Mauzoleum zbudowano wg projektu Aleksieja Wiktorowicza Szczusiewa (1873-1949) w stylu konstruktywistycznym. Pierwszy prowizoryczny budynek mauzoleum wzniesiono jeszcze w styczniu 1924 roku. Niewielka sosnowa budowla i dwie stróżówki warty honorowej ukończone zostały jeszcze przed pogrzebem Lenina, który odbył się 27 stycznia. Po zakończeniu uroczystości, profesor biochemii Borys Iljicz Zbarski (1885-1954) oraz profesor anatomii Władimir Iwanowicz Worobiow podjęli prace nad permanentną mumifikacją ciała przywódcy. Jeszcze w tym samym roku, na miejscu poprzedniego powstało drugie, większe mauzoleum, wzniesione z drewna dębowego o zbliżonym, choć znacznie bardziej rozbudowanym, projekcie architektonicznym. Szczusiewa zainspirowały plany piramidy schodkowej faraona Dżosera w Sakkarze z 2650 roku p.n.e. oraz grobowiec króla perskiego Cyrusa Wielkiego w Pasargade z VI wieku p.n.e. Ciało Lenina spoczęło wówczas w sarkofagu wykonanym wg projektu Konstantina Stiepanowicza Mielnikowa (1890-1974). W 1929 roku podjęto decyzje o budowie nowego, o wiele bardziej okazałego grobowca. Budowlę na planie prostokąta wzniesiono z porfiru, czerwonego i czarnego granitu, trzech rodzajów marmuru i dwóch rodzajów labradoru. Składa się ona z trzech zasadniczych elementów: wysokiej na ok. 3 m podstawy, umiejscowionej ponad nią galerii oraz schodkowego zakończenia. Reprezentacyjne wejście, zwieńczone nadprożem z ważącego 60 ton bloku skalnego, na którym inskrybowano przybrane nazwisko wodza rewolucji (Ленин), prowadzi do wyłożonej czerwonym oraz czarnym granitem i umieszczonej nieco poniżej poziomu placu sali sarkofagowej, gdzie na postumencie z bloku labradoru spoczywa kryształowy, pancerny sarkofag Włodzimierza Lenina. Mumia Lenina dodatkowo chroniona jest przez stalowe barierki, uniemożliwiające zwiedzającym bezpośrednie zbliżenie się do sarkofagu. W 1940 roku na polecenie Biura Politycznego mumia spoczęła w nowym sarkofagu. Sarkofag ten eksponowany był do 1973 roku, kiedy to zamieniono go na kolejny, wyposażony w szyby pancerne - jest on dziełem Nikołaja Wasiliewicza Tomskiego (1900-1984). Ciało wodza opuściło mauzoleum tylko jeden raz, podczas II wojny światowej w 1941 roku, gdy wywieziono je z zagrożonej niemieckim atakiem Moskwy do Tiumenia na Zachodniej Syberii.


Pomnik Józefa Wissarionowicza Dżugaszwili - Stalina pod murem Kremla. Swoją drogą, ciekawe jak świat zareagowałby na podobny, skromny pomnik Adolfa Hitlera stojący np. w Berlinie?

Państwowe Muzeum Historyczne (Государственный исторический музей), założone w 1872 roku. Obecny gmach muzeum został wzniesiony w latach 1875-1881 wg projektu Władimira Osipowicza Sherwooda (1832-1897) w tzw. rosyjskim stylu narodowym. Muzeum znajduje się na Placu Czerwonym, naprzeciw Soboru Wasyla Błogosławionego i jest jedną z głównych atrakcji Moskwy.



Mury Kremla widziane z placu za Soborem Wasyla Błogosławionego.

GUM (Главный Универсальный Магазин), niegdyś najbardziej znany moskiewski dom towarowy (obecnie mieści dziesiątki ekskluzywnych butików), oraz tzw. Łobnoje Miejsce (Лобное место), dawne miejsce publicznych egzekucji (po prawej stronie).



Sobór Kazańskiej Ikony Matki Bożej (Собо́р Каза́нской ико́ны Бо́жей Ма́тери) przy Placu Czerwonym. Pierwsza wzmianka o istnieniu cerkwi w tym miejscu pochodzi z roku 1625. Była ona zbudowana z drewna i ufundowana przez Dymitra Michajłowicza Pożarskiego, ponoć jako votum za wypędzenie z Moskwy Polaków. Spłonęła 10 lat później i na jej miejscu ze środków cara Michała I Fiodorowicza Romanowa (1596-1645) została wzniesiona nowa murowana świątynia. W roku 1801 obok cerkwi została wzniesiona dzwonnica, która została podwyższona kolejno w 1805 i w 1865 roku. W 1918 roku, w czasie nabożeństwa w budynku świątyni, patriarcha Tichon (1865-1925) poinformował wiernych o śmierci zdetronizowanego cara Mikołaja II Romanowa (1868-1918), jego żony i dzieci. W latach 1925-1930 cerkiew była remontowana pod kierownictwem architekta Piotra Dmitrijewicza Baranowskiego (1892-1984). W 1936 roku władze stalinowskie zdecydowały o zniszczeniu obiektu i wzniesieniu na jego miejscu publicznej toalety. Sobór został odbudowany dopiero po upadku ZSRR, w latach 1990-1993.


Sobór Zaśnięcia NMP (Успенский Собор) na Kremlu. Pierwszy sobór na tym miejscu został wybudowany przez księcia moskiewskiego Iwana I Kalitę (~1288-1340) ok. 1326 roku. Pod koniec XV wieku był on jednak już w tak złym stanie technicznym, że konieczna była rozbiórka i budowa nowej cerkwi. W roku 1472 jej budowę rozpoczęli architekci Krywcow i Myszkin. W dwa lata później, gdy nowy sobór był już niemal gotowy, nieoczekiwanie zawalił się na skutek trzęsienia ziemi. W tej sytuacji, wielki książę moskiewski Iwan III Srogi (1440-1505) zaprosił do wykonania nowej budowli bolońskiego architekta Ridolfo "Aristotele" Fioravantiego (1415~1486). W 1479 roku prace nad soborem były ukończone. Fioravanti połączył cechy architektury rosyjskiej z elementami renesansu włoskiego. W tym samym czasie wykonano dekorację wnętrza cerkwi. W roku 1547 w cerkwi został ukoronowany na cara moskiewskiego Iwan IV Groźny (1530-1584). Sobór był tradycyjnym miejscem intronizacji patriarchów Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego oraz ich pochówku, jak i miejscem koronacji carów od XVII wieku począwszy. W roku 1812 został splądrowany przez wojska Napoleona Bonapartego (1769-1821) okupujące Moskwę. Obiekt nieprzerwanie pełnił funkcje sakralne do momentu wprowadzenia się na Kreml pierwszej Rady Komisarzy Ludowych z Leninem na czele. Od tamtej pory, nabożeństwa w obiekcie odbywały się bardzo sporadycznie, a po II wojnie światowej urządzono w cerkwi muzeum, które do tej pory jest gospodarzem obiektu. Cerkiew zbudowana jest z białego wapienia i cegły. Jest przykryta pięcioma złoconymi kopułami. Zewnętrzna dekoracja obiektu, wyjąwszy rzędy płaskorzeźb w kształcie łuków łączonych pilastrami, jest skromna. Wnętrze świątyni wspiera sześć filarów. Jest ono bogato dekorowane ikonami i freskami, wykonanymi przez ikonopisarza Dionizego (~1450-1520) oraz freskami wykonanymi w XVII stuleciu. Wśród nich wyróżnia się monumentalne malowidło przedstawiające Wniebowzięcie. W czasach sowieckich część ikon została przeniesiona do moskiewskiej Galerii Tretiakowskiej. Wysoki na 16 m ikonostas cerkwi pochodzi z XIX wieku.


Sobór Zaśnięcia NMP - po prawej i Pałac Patriarchy z Soborem Wierchospasskim (Патриарший дворец и Верхоспасский собор) oraz Cerkwią Złożenia Szat (Церковь Ризоположения) na Kremlu.

Kopuły Soboru Wierchospasskiego.

Kremlowska Cerkiew Złożenia Szat. Została zbudowana na miejscu wcześniejszej świątyni z 1451 roku, zniszczonej w 1473 roku wskutek pożaru. Była budowana w latach 80. XV wieku przez architektów z Pskowa. Do XVII wieku pełniła funkcję prywatnej kaplicy patriarchów Moskwy, jednak w połowie tego stulecia została przejęta przez rodzinę carską i połączona z kompleksem pałaców Kremla. W roku 1737 poważnie ucierpiała w pożarze. Po przewrocie bolszewickim została zamknięta dla wiernych. Po II wojnie światowej została zmieniona w galerię drzeworytnictwa i rzeźby drewnianej z XV-XVII wieku. Tę funkcję pełni do dnia dzisiejszego.

Listopadowy dzień na Kremlu.

Na Kremlu. Po lewej stronie zdjęcia widoczny jest Sobór p.w. Michała Archanioła (Архангельский собор), w którym pochowanych jest 8 carów rosyjskich: Iwan IV Groźny (1530-1584), Fiodor I Rurykowicz (1557-1598), Michał I Fiodorowicz Romanow (1596-1645), Aleksy I Romanow (1629-1676), Wasyl IV Szujski (1552-1612), Iwan V Romanow (1666-1696), Fiodor III Romanow (1661-1682) i Piotr II Romanow (1715-1730). Do XVII wieku odbywały się tam uroczyste nabożeństwa po zwycięskich bitwach, koronacje, śluby i pogrzeby carów. Wzniesiona z cegły cerkiew pokryta jest dekoracyjnym białym kamieniem. Z zewnątrz dekoracja obiektu jest skromna, ograniczona do rzędów korynckich pilastrów i płaskorzeźb położonych poniżej poziomu dachu. Obiekt przykrywa pięć kopuł, we wnętrzu wyraźnie wydzielone są pomieszczenia dla rodziny carskiej. Pierwszy sobór w tym miejscu ufundował książę moskiewski Iwan I Kalita (~1288-1340) jako wotum dziękczynne za zakończenie klęski głodu, nękającej Moskwę w 1333 roku. Jest jednak możliwe, że już w drugiej połowie XIII wieku na miejscu dzisiejszej cerkwi znajdowała się drewniana budowla sakralna. Swój obecny kształt sobór zawdzięcza przede wszystkim gruntownej przebudowie z lat 1505-1508 pod kierownictwem przybyłego z Włoch Alewiza Nowego (utożsamianego przez badaczy z Wenecjaninem Alevisiem Lambertim da Montagnano, nie ma jednak w tej kwestii pewności). Cerkiew otrzymała wówczas nowy renesansowy kształt. W latach 1743-1883 sobór był siedzibą eparchii moskiewskiej, a na mocy ukazu Mikołaja II (1868-1918) na nowo służył wyłącznie dworowi carskiemu. Sobór jest bogato zdobiony freskami i ikonami, pochodzącymi w większości z lat 1652-1666, wykonanymi przez Jakowa z Kazania, Stiepana z Riazania i Osipa Władimirowa (~1642-1666). Bogata jest również dekoracja rzeźbiarska cerkwi, wykonana w stylu zdradzającym wpływy renesansu włoskiego. Ikonostas o wysokości 13 m pochodzi z XVII wieku, jednak wypełniają go późniejsze, XIX-wieczne ikony. Po prawej stronie zdjęcia widoczny jest Sobór Zwiastowania (Благовещенский собор). W przeszłości była to prywatna cerkiew carów, której kapłan był zarazem spowiednikiem rodziny panującego.

Sobór Zwiastowania (Благовещенский собор) na Kremlu. Obecna cerkiew została wzniesiona przez zespół architektów z Pskowa w latach 1484-1489 na miejscu XIV-wiecznej świątyni pod tym samym wezwaniem. W momencie oddania do użytku, była o wiele skromniej dekorowana i miała jedynie trzy z obecnych siedmiu kopuł. W latach 70. XVI wieku sobór został rozbudowany o dodatkowe kaplice i siedem złoconych kopuł. Inicjatorem tej przebudowy był Iwan IV Groźny. On też, nie mogąc po zawarciu czwartego małżeństwa wchodzić na teren cerkwi i uczestniczyć w nabożeństwach, rozkazał zbudować tylko dla siebie dodatkową kaplicę. Obiekt został utrzymany w stylu rosyjskim, z elementami włoskiego renesansu. W czasie rewolucji październikowej, gdy Kreml był ostrzeliwany, cerkiew poważnie ucierpiała. Po wprowadzeniu się na Kreml pierwszej Rady Komisarzy Ludowych z Leninem na czele, cerkiew została zamknięta. Dopiero po II wojnie światowej, podobnie jak inne sobory kremlowskie, i ta cerkiew została zmieniona w galerię sztuki sakralnej, którą to funkcję pełni do dziś.Podobnie jak inne sobory na Kremlu, również i ten został wzniesiony z cegły i białego wapienia. Z zewnątrz jest skromnie dekorowany płaskorzeźbami w kształcie łuków, zwłaszcza poniżej kopuł. Wnętrze cerkwi wyróżnia się bogactwem dekoracji, szerokim wykorzystaniem złota i obfitością fresków. Większość dekoracji malarskiej pochodzi z kolejnych remontów w XVII i XIX wieku. Można jednak znaleźć również fragmenty pierwszych malowideł wykonanych przez Teodozego w roku 1508, przedstawiających sceny biblijne oraz Trójcę Świętą. Filary soboru pokrywają wizerunki książąt moskiewskich. XVII-wieczny ikonostas wypełniają zarówno pierwsze cerkiewne ikony, przeniesione jeszcze z nieistniejącej cerkwi z XIV wieku, jak i dzieła reprezentujące późniejsze epoki. Wśród tych pierwszych znajdują się prace Andrieja Rublowa (~1360-1430) oraz Teofana Greka (1340/1350-1405/1415). Do dzisiaj widoczna jest galeria przeznaczona dla rodziny carskiej.

Działo "Car-Puszka" (Царь-пушка) na Kremlu to jedna z największych armat na świecie pod względem kalibru (900 mm). Odlana została z brązu na polecenie cara Fiodora I Rurykowicza w 1586 roku. Wbrew legendom, że działo "Car-Puszka" nie było w stanie strzelać, badania prowadzone w 1980 roku wykazały, że oddano z niego przynajmniej jeden strzał. Natomiast nigdy nie było użyte w działaniach bojowych.

Tzw. "Car-kołokoł" (Царь-колокол) na Kremlu to największy na świecie dzwon. Nigdy nie zadzwonił. Waży 160 ton (wg danych muzeum kremlowskiego - 202 tony), ma średnicę 6,6 m, wysokość (z uszami) 6,14 m. Został odlany z brązu przez mistrza ludwisarskiego Michała Iwanowicza Matorina (?-1750) 25 listopada 1735 roku na Kremlu w Moskwie. Prace przygotowawcze trwały 1,5 roku, a samo odlewanie 72 minuty. Późniejsze prace nad napisami i zdobieniami dzwonu ciągnęły się dwa lata. Kilku rzemieślników z Sankt Petersburga pod kierownictwem wykształconego we Włoszech Fiodora Medwiediewa wykonało wówczas portrety cara Aleksego I Romanowa - fundatora poprzednich wielkich dzwonów Kremla, oraz fundatorki obecnego dzwonu - carycy Anny Iwanowny Romanowej (1693-1740), pięć ikon, napisy i barokowe ornamenty. W maju 1737 roku w czasie pożaru Kremla ukończony, ale jeszcze nie wydobyty z dołu odlewniczego dzwon pękł wskutek zalania wodą rozgrzanego metalu przez gaszących pożar. Uszkodzony dzwon wraz z ułamanym kawałkiem ważącym 11,5 tony, wydobyto dopiero w 1836 roku i ustawiono na Kremlu na kamiennym postumencie autorstwa francuskiego rzeźbiarza i architekta Auguste'a de Montferranda (1786-1858).

Widok Kremla z Ogrodu Aleksandrowskiego (Александровский сад) i wieniec złożony przy znajdującym się tam Grobie Nieznanego Żołnierza (Могила Неизвестного солдата) - istniejącym od 1966 roku pomniku ku czci poległych żołnierzy Armii Czerwonej, walczących w II wojnie światowej. Inspiracją dla jego budowy był Grób Nieznanego Żołnierza w Warszawie. Prochy żołnierzy pochowanych w grobie trafiły do niego z mogiły pod Krukowem i należą do ofiar bitwy pod Moskwą w grudniu 1941 roku. Jego częścią są również urny zawierające ziemię z tych miast, które otrzymały tytuł miasta-bohatera wojny. Autorami projektu pomnika byli architekci Dymitr Iwanowicz Burdin (1914-1978), Władimir Aleksandrowicz Klimow (1933-2002), Jurij Romanowicz Rabajew (1927-1993), wykonawcą rzeźby - Nikołaj Wasiliewicz Tomski (1900-1984). Monument ma formę platformy z kilku płyt czerwonego granitu z tablicą z brązu. W 1975 roku na tablicy pojawiły się również wyrzeźbione z tego samego materiału gałąź laurowa i hełm. Przed nimi znajduje się tablica z rzeźbą pięcioramiennej gwiazdy i wiecznym ogniem. Napis na tablicy w języku rosyjskim brzmi "Имя твоё неизвестно, подвиг твой бессмертен", czyli "Twoje imię jest nieznane, twój czyn - nieśmiertelny".

Moskiewski Kreml. Po prawej stronie zdjęcia widoczna jest Dzwonnica Iwana Wielkiego (Колокольня Ивана Великого) - dzwonnica o wysokości 81 m, pełniąca funkcje wspólnej dzwonnicy soborów Archangielskiego (św. Michała Archanioła), Zaśnięcia NMP oraz Zwiastowania. Budowa tej najwyższej kremlowskiej wieży, nazywanej również dzwonnicą Iwana Groźnego została rozpoczęta w 1505 roku przez Marco Bono a zakończona w roku 1600.

Nabrzeże Kremlowskie (Кремлёвская набережная). Było to pierwsze kamienne nabrzeże w Moskwie. Na początku XVI wieku na nabrzeże wychodził mur obronny tzw. Białego Miasta (Белый город). W latach 1817-1823, po skierowaniu nurtu rzeczki Nieglinnej (Неглинная) rurami, nabrzeże zostało przedłużone do ulicy Leniwki (Ленивка). Swój dzisiejszy wygląd ulica uzyskała w 1936 roku. Większa część Nabrzeża Kremlowskiego przebiega wzdłuż murów Kremla, obok baszt: Wodowzwodnej, Błagowieszczeńskiej, Tajnickiej, 1 i 2 Bezimiennej, Pietrowskiej i Beklemiszewskiej (Moskworieckiej). Pomiędzy jezdnią i murem Kremla posadzone są lipy.

Ulica 25 Października (Улица 25 Октября) - tę nazwę nosiła w latach 1935-1990 ulica Nikolska (Никольская улица). Jest ona położona na miejscu zbudowanego w 1390 roku klasztoru  św. Mikołaja Starego, stąd jej dawna i obecna nazwa. Nazwa ulica 25 Października została nadana przez władze komunistyczne dla uczczenia przewrotu bolszewickiego z 1917 roku.

Cerkiew p.w. Wielebnego Szymona Słupnika (Храм преподобного Симеона столпника) znana była od 1625 roku jako cerkiew p.w. Wielebnego Szymona Słupnika za Bramą Arbacką. Obecny budynek świątyni pochodzi z roku 1679.

Gmach Ministerstwa Spraw Zagranicznych Federacji Rosyjskiej (Министерство иностранных дел Российской Федерации) u wylotu Arbatu. W okresie międzywojennym wyburzono większość okolicznych cerkwi, a u jednego z końców ulicy pojawił się widoczny na zdjęciu stalinowski wieżowiec Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

Arbat lub Stary Arbat (Арбат) to jedna z najbardziej znanych ulic Moskwy. Pochodzenie nazwy nie jest jasne, ale najczęściej przyjmuje się, że wywodzi się ona z języka tatarskiego, w którym słowo "arbad" oznacza "przedmieście". Pierwsze wzmianki o Arbacie pochodzą z 1493 roku, gdy stanowił on część drogi z Kremla do Smoleńska. Jako ulica funkcjonuje od 1592 roku. W XVIII wieku Arbat stał się jedną z najmodniejszych lokalizacji w mieście i de facto pozostaje nią do dziś. Większość wczesnych zabudowań spłonęła w czasie pożaru Moskwy w 1812 roku. Większość współczesnej zabudowy Arbatu pochodzi z początków XX wieku i stanowi ciekawe przykłady architektury secesyjnej oraz konstruktywistycznej. W drugiej połowie lat 80. XX wieku ulicę przebudowano, zamieniając ją w deptak, który stał się jedną z popularniejszych atrakcji turystycznych miasta. Od tego czasu Arbat gromadzi handlarzy pamiątkami oraz drobnych artystów i żebraków. Ulica opiewana jest przez pisarzy i poetów. Śpiewał o niej,  m. innymi, Bułat Okudżawa (1924-1997): https://www.youtube.com/watch?v=QjMptBsrmW0



Klasztor Nowodziewiczy (Новодевичий монастырь) wybudowany został w 1524 roku dla uczczenia zdobycia Smoleńska. Obok klasztoru znajduje się cmentarz, na którym pochowanych jest wielu znanych Rosjan. Na drugim zdjęciu widoczna jest nadbramna Cerkiew Przemienienia (Преображенская церковь), zbudowana w latach 1687-1689 w stylu moskiewskiego baroku, zaś na trzecim - Sobór Smoleński (Смоленский Собор), wzniesiony w latach 1524-1525 i wzorowany na kremlowskim soborze Zaśnięcia NMP (Успенский Собор).

Pomnik Lenina ustawiony przed Wszechroryjskim Centrum Wystawowym (Всероссийский выставочный центр), dawniej znanym pod nazwą WDNCh (ВДНХ). Zostało ono otwarte w roku 1939 i początkowo nosiło nazwę WSChW (ВСХВ - Всесоюзная сельскохозяйственная выставка) - Wszechzwiązkowej Wystawy Rolniczej. W roku 1954 ponownie otwarto kompleks po rekontrucji prowadzonej od 1950 roku, zaś w w roku 1959 kompleks został przemianowany na Wystawę Osiągnięć Gospodarki Narodowej ZSRR (ВДНХ СССР - Выставка достижений народного хозяйства СССР).

Kaprysy moskiewskiej pogody. Po upalnej końcówce kwietnia, 1-majowy ranek powitał nas taką scenerią.

-----

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 9 godzin 26 minut temu
Rejestracja: 01 cze 2020
----- Złoty Pierścień (По дороге в Загорск)   Żanna Biczewska śpiewała kiedyś balladę Aleksandra Podbołotowa "Droga do Zagorska" ("По дороге в Загорск"). Dziś Zagorsk nazywa się jak dawniej - Sergijew Posad i jak dawniej jest jednym z klejnotów Złotego Pierścienia, jak nazywają historyczne miasta otaczające Moskwę. Miałem okazję odwiedzić tylko trzy z nich: właśnie Sergijew Posad, Włodzimierz nad Klaźmą i Suzdal. Z nich, najbardziej do gustu przypadł mi ten ostatni. Bo był cichy, bardzo prowincjonalny, oszałamiająco piękny, no i była wspaniała pogoda.
Dla rosyjskojęzycznych załączam tekst wspomnianej ballady:   По дороге в Загорск понимаешь невольно, что осень
Затеряла июльскую удаль и августа пышную власть,
Что дороги больны, что темнеет не в десять, а в восемь,
Что пустеют поля и судьба не совсем удалась.
Что с рождением ребёнка теряется право на выбор,
И душе тяжело состоять при разладе таком,
Где семейный сонет заменил холостяцкий верлибр (vers libre)
И нельзя разлюбить и противно влюбляться тайком.
  По дороге в Загорск понимаешь невольно, что время
Не кафтан, и судьбы никому не дано перешить.
То ли водка сладка, то ли сделалось горьким враньё,
То ли осень для бедного сердца плохая опора.
И слова из романса "Мне некуда больше спешить..."
Так и хочется крикнуть в петлистое ухо шофёра.
И слова из романса "Мне некуда больше спешить..."
Так и хочется крикнуть в петлистое ухо шофёра.

Ten współczesny romans miał również wielu wykonawców, a chętnych do wysłuchania wersji Żanny Biczewskiej zapraszam tu: http://www.youtube.com/watch?v=I8YRUL8BZZk, załączam także dwa inne wykonania - Aleksandra Podbołotowa, kompozytora piosenki http://www.youtube.com/watch?v=ynqTxz0yvnY oraz Niny Szackiej (moje ulubione) http://www.youtube.com/watch?v=hkwNrQ0STO8.  

-----

Suzdal to piękne zabytkowe miasto położone nad rzeką Kamienką, dopływem Nerli, w odległości ok. 200 km na wschód od Moskwy. Należy do tzw. "Złotego Pierścienia Rosji". W czasie II wojny światowej w Suzdalu znajdował się obóz dla jeńców polskich. Na zdjęciu widoczna jest drewniana cerkiew p.w. Świętego Mikołaja, zbudowana w Głotowie w roku 1766. W 1960 roku została przeniesiona stamtąd do Suzdala jako część muzeum architektury drewnianej.

Elementy starej rosyjskiej architektury drewnianej w Suzdalu.

Żeński monaster Opieki Matki Bożej (Покровский женский монастырь) w Suzdalu wzniesiony został w 1364 roku. Jego główny element stanowi katedra Opieki Matki Bożej, wybudowana w roku 1518 przez nieznanego architekta. We jej wnętrzu nie ma żadnych malowideł, wszystkie ściany są białe.


Suzdal. Cerkiew Wjazdu Chrystusa do Jerozolimy (Входо-Иерусалимская церковь) - zbudowana w latach 1702-1707 (po prawej) oraz Cerkiew Piatnicka (Церковь Параскевы Пятницы) z 1772 roku (po lewej).

Sobór Przemienienia Pańskiego (Спасо-Преображенский собор) w Suzdalu, zbudowany w 1594 roku na miejscu wcześniejszej drewnianej cerkwi, która padła ofiarą pożaru.


Sobór Zaśnięcia Matki Bożej (Успенский собор) we Włodzimierzu nad Klaźmą. Powstał w latach 1158-1160 i zbudowany został przez mistrzów z Niemiec. Przebudowany został w latach 1185-1189, po wielkim pożarze z 1185 roku. Od tego czasu praktycznie nie doświadczył większych zmian. Fragmentarycznie zachowały się freski z XII-XIII wieku i znacznie bardziej kompletne freski najwybitniejszego artysty rosyjskiego średniowiecza Andrieja Rublowa z 1408 roku (m. innymi "Sąd Ostateczny"). W 1810 roku obok soboru postawiono nową dzwonnicę na miejscu starej, uszkodzonej przez piorun w 1806 roku. Od roku 1164 wszyscy wielcy książęta Rusi koronowali się w tej świątyni, dopiero książę Iwan III Srogi (1440-1505) w 1462 roku przeniósł ceremonię do Moskwy. W tym też okresie świątynia była miejscem spoczynku zwłok wielkich kniaziów oraz miejscem synodów Cerkwi Prawosławnej. Główną relikwią cerkwi była Włodzimierska Ikona Matki Bożej, która została przeniesiona w roku 1395 do Moskwy.

 

Sergijew Posad w czasach sowieckich nosił nazwę Zagorsk. Najważniejszą atrakcją turystyczną miasta jest kompleks ławry Troicko-Siergijewskiej (Свято-Тро́ицкая Се́ргиева Ла́вра), założonej przez świętego mnicha Siergieja Radoneżskiego (1314-1392). Była to twierdza, którą w latach 1608-1610 bezskutecznie oblegała 30-tysięczna armia polsko-litewska. W klasztorze pracowali słynni ikonopisarze Andriej Rublow (~1360-1430) i Danił Czarny (~1360-1430). Główną cerkwią kompleksu jest sobór p.w. Trójcy Świętej, w którym przechowywane są relikwie św. Sergiusza Radoneżskiego. Inne zabytkowe światynie miasta to: cerkiew Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni i św. Paraskiewy (z 1547 roku), cerkiew Wniebowstąpienia Pańskiego (z lat 1766-1799), cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej (z roku 1769), cerkiew św. Eliasza (z roku 1733). Do ważnych zabytków należą również hotel klasztorny z 1823 roku, zbudowany w stylu klasycystycznym, kramy kupieckie (z początku XX wieku) i studnia piatnicka z XVIII wieku. Miasto zalicza się do tzw. "Złotego Pierścienia Rosji".

-----

 
_Huragan_
Obrazek użytkownika _Huragan_
Offline
Ostatnio: 1 dzień 11 godzin temu
Rejestracja: 13 cze 2015

Moskwa i St.Petersburg to pewnie najchetniej odwiedzane przez turystow cele w Rosji,ale wielu twierdzi,ze prawdziwa Rosja zaczyna sie poza tymi duzymi miastami.Moim marzeniem jest Kamczatka,ale trudno tam trafic.Moze kiedys.

https://marzycielskapoczta.pl/

Napisz pocztowke ze swoich podrozy do chorych dzieci

Jorguś
Obrazek użytkownika Jorguś
Offline
Ostatnio: 21 godzin 18 minut temu
Rejestracja: 13 wrz 2013

Dzięki za przypomnienie. Byłem w Petersburgu, Moskwie i Pskowie.

Fascynujace, tak blisko... A człowiek tylko pod palmy (piszę nadal o sobie)  Biggrin

Jorguś

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 9 godzin 26 minut temu
Rejestracja: 01 cze 2020
SanktPetersburg (Прогулка по Невскому)
Wielu poetów opiewało miasto nad Newą. O Petersburgu, wówczas jeszcze Leningradzie śpiewali Mark Bernes, Aleksander Gorodnicki i Ałła Pugaczowa. Jednymi z najbardziej znanych współczesnych bardów są Aleksander Dolski, Oleg Mitiajew, Jelena Wajenfa, Oleg Gazmanow czy Aleksander Rozenbaum, którego piosenka "Spacer po Newskim" ("Прогулка по Невскому") i wiele innych ballad wystarczą za przewodnik po "Pitrze", jak Rosjanie nazywają Petersburg. Dałem się im prowadzić i ja...
A dla znających rosyjski zamieszczam w prezencie tekst wspomnianej pięknej ballady "Spacer po Newskim":

Я надеюсь, что Вы не откажете мне...
Ах, давайте пройдём в этот вечер прекрасный
Старым Невским моим, да по той стороне,
Что в обстреле была так темна и опасна.

Ничего, что нам здесь каждый камень знаком,
Ерунда, что к дождю мы никак не привыкнем,
И что, может быть, вдруг, нас увидев вдвоём,
Кто-нибудь из друзей мимоходом окликнет.

Вот и Аничков мост, где несчастных коней
По приказу царя так жестоко взнуздали...
Я хотел бы спросить этих сильных людей:
"Вы свободу держать под уздцы не устали?"

А напротив - гостей всех мастей полон Двор -
Вожделенная цель интуристовских сумок,
Но как предки мудры... И Казанский собор
От сует отлучён Государственной думой.

И венцом золотым устремляется ввысь
Гордость и красота всероссийского флота...
Это так хорошо, что мы здесь родились,
Здесь живём и умрём. Ах, спасибо Вам, Пётр!

Вот и всё. Закурю. Не найдётся ль огня?
Нам прощаться пора, и не благодарите.
Лишь прошу об одном: Вы найдите меня,
Если с Невским опять повстречаться решите.


A jeśli ktoś chce posłuchać tej ballady w autorskiej wersji, zapraszam tu:
http://www.youtube.com/watch?v=wV42w2IS3OQ. I jeszcze jedna piosenka o Petersburgu (a właściwie jeszcze o Leningradzie) w wykonaniu tego samego barda: http://www.youtube.com/watch?v=p_Qi9e1T3q8 oraz piękna petersburska ballada Olega Mitiajewa: http://www.youtube.com/watch?v=ZzQ6ow4KXrA


-----

 

Wejście do Ermitażu (Государственный Эрмитаж). Państwowe Muzeum Ermitażu mieści się w pięciu pałacach, znajdujących się nad brzegiem Newy. Nazwa muzeum pochodzi od skromnego pałacu zimowego Piotra I (1672-1725). Pałac w galerię sztuki zamieniła cesarzowa Katarzyna II (1729-1796). Głównym budynkiem Ermitażu jest barokowy Pałac Zimowy, wzniesiony dla carycy Elżbiety Piotrowny Romanowej (1709-1762) w latach 1754-1762 wg projektu Bartolomeo Rastrellego (1700-1771). W roku 1766 caryca Katarzyna II poprosiła francuskiego filozofa Denisa Diderota (1713-1784), by w jej imieniu kupował obrazy z kolekcji francuskich. W ten sposób do Sankt Petersburga trafiły płótna wielu znakomitych malarzy. W roku 1852 Mikołaj I (1796-1855) udostępnił zbiory publiczności i w tym celu zbudował ostatni pałac zespołu, zwany Nowym Ermitażem, który zaprojektował Leo von Klenze (1784-1864). W kolekcji Ermitażu znajduje się min. 26 obrazów Rembrandta van Rijn (1606-1669), 25 - Antoona van Dycka (1599-1641), 40 - Pietera Paula Rubensa (1577-1640), 12 - Nicolasa Poussina (1594-1665), 12 - Claude'a Lorraina (1600-1682), 12 - Jeana-Antoine'a Watteau (1684-1721), 9 - Giovanniego Battisty Tiepolo (1696-1770), 11 - Tycjana (1488/1490-1576), 15 - Eugène'a Henriego Paula Gauguina (1848-1903), 31 - Pabla Ruiza Picassa (1881-1973), 37 - Henriego Matisse'a (1869-1954), 8 - Oscara Claude'a Moneta (1840-1926), 12 rzeźb Antonio Canovy (1757-1822) i pokazywane od roku 1995, wywiezione z Niemiec 74 płótna impresjonistów (większość z nich skradziona została w 1945 roku przez Armię Czerwoną z prywatnych kolekcji niemieckich).

Pałac Zimowy (Зимний дворец) i budynki Senatu i Admiralicji. Plac przed Pałacem był miejscem tak zwanej "krwawej niedzieli", która stała się bezpośrednią przyczyną wybuchu rewolucji w styczniu 1905 roku. Tłum ok. 30.000 robotników zgromadził się przed Pałacem trzymając w rękach ikony i portrety cara. Na rozkaz cara wojsko otworzyło ogień, zabitych zostało ok. tysiąca osób, a kilka tysięcy zostało rannych.


Widok sprzed Pałacu Zimowego na gmachy Admiralicji (Адмиралтейство). Budynek stanowi jeden z najwybitniejszych zabytków stylu rosyjskiego empire w architekturze Sankt Petersburga. Wznoszony pierwotnie jako stocznia, stał się jednym z najbardziej reprezentacyjnych budynków dawnej stolicy Rosji. Budowę stoczni rozpoczęto w 1704 roku za panowania cara Piotra I. Ze względu na jej funkcję militarną, została ona w roku 1706 zaopatrzona w fortyfikacje - wały ziemne i pięć bastionów. W roku 1715 stocznia zatrudniała 10 tysięcy robotników. Ówczesny parterowy budynek był wzniesiony na planie podkowy, otwartej w stronę Newy. W budynku mieściły się magazyny, warsztaty, kuźnie i pomieszczenia administracji. W roku 1719 nad bramą stoczni umieszczono iglicę z modelem żaglowca. W latach 1732-1738 wzniesiono istniejący obecnie budynek wieży bramnej z iglicą, wg projektu Iwana Kuźmicza Korobowa (~1700-1747), oraz otaczające budynki. W latach 1806-1823 wg projektu Andrejana Dmitriewicza Zacharowa (1761-1811) przebudowano obiekt w monumentalnym surowym stylu rosyjskiego empire. Usunięto fortyfikacje i urządzenia stoczni, pozostawiając tylko wieżę-bramę z iglicą. Pozłacaną iglicę zwieńczono na wysokości 72 m modelem żaglowca. W roku 1886 model żaglowca zastąpiono kopią, a oryginał przekazano do muzeum marynarki wojennej.


Z prawej strony zdjęcia widoczny jest Pałac Zimowy, a na wprost tzw. Kolumny Rostralne (Ростральные колонны) na Wyspie Wasiliewskiej (Васильевский остров). Są to dawne latarnie morskie, o wysokości 32 m, które ułatwiały statkom wejście do portu w Petersburgu. Kolumny są ozdobione pełnoplastycznymi dziobami okrętów (łac. "rostra", stąd nazwa kolumn), dla upamiętnienia zwycięstw w bitwach morskich. Monumentalne postaci wokół baz symbolizują cztery wielkie rzeki: Newę, Wołgę, Dniepr i Wołchow. Kolumny rostralne zbudowano w latach 1805-1810. Ich projektantem był francuski architekt Jean-François Thomas de Thomon (1760-1813).

Panorama Sankt Petersburga z kopuły Soboru p.w. św. Izaaka. Na pierwszym planie widoczna jest iglica gmachu Admiralicji, dalej widoczna jest Twierdza Pietropawłowska (Петропавловская крепость).

Wyjście z Newskiego Prospektu (Невский проспект) przez ulicę Morską (Больша́я Морска́я у́лица) do Pałacu Zimowego. Ten barokowy pałac, wzorowany na francuskim Wersalu, budowany był w latach 1754-1762 wg projektu Francesco Bartolomeo Rastrellego dla cesarzowej Elżbiety Piotrowny Romanowej. Budowę ukończono już po jej śmierci. Jako pierwsza zamieszkała w nim cesarzowa Katarzyna II. Był to piąty z pałaców zimowych zbudowanych w Sankt Petersburgu. Do roku 1905 był on roku zimową rezydencją carów Rosji, po upadku caratu w lutym 1917 roku część pałacu zamieniono na szpital, a część zajmowała siedziba Rządu Tymczasowego. Zajęcie pałacu przez bolszewików podczas przewrotu 7 listopada 1917 roku jest jednym z symboli rewolucji październikowej. Warto jednak pamiętać, że pałacu broniła jedynie kompania kobieca i tzw. szturm Pałacu Zimowego jest jedynie szerzonym później przez bolszewików mitem.

Plac Pałacowy (Дворцовая площадь) i Pałac Zimowy nocą.

Gmach Wielkiego Sztabu, zbudowany w latach 20. XIX wieku. Autorem projektu był włoski architekt Carlo Rossi (1775-1849).

Plac Pałacowy położony jest w samym centrum Sankt Petersburga. Ma powierzchnię 59.964 m². Na samym środku placu stoi Kolumna Aleksandrowska (Александровская колонна), wzniesiona w latach 1830-1834z inicjatywy Mikołaja I Romanowa (1796-1855) dla uczczenia zwycięstwa jego brata, cesarza Aleksandra I Romanowa (1777-1825), i wojsk rosyjskich nad Wielką Armią Napoleona Bonaparte (1769-1821) w roku 1812. Autorem projektu i osobą odpowiedzialną za budowę monumentu był francuski architekt Auguste de Montferrand (1786-1858). Uroczyste odsłonięcie obelisku odbyło się 30 sierpnia 1834 roku. Kolumna jest największą tego typu budowlą na świecie. Ma 47,5 m wysokości, a jej masa całkowita wynosi ponad 600 ton. Na szczycie znajduje się posąg anioła, trzymającego w jednym ręku 6-metrowy krzyż, którym przygniata węża, podczas gdy drugą rękę unosi w geście zwycięstwa, symbolizując tym samym zwycięstwo dobra nad złem. Autorem tej rzeźby jest Borys Iwanowicz Orłowski (1793-1837). Godnym podkreślenia jest fakt, iż kolumna stanowi wykonany z czerwonego granitu monolit, a jej trzon nie jest przytwierdzony do piedestału, utrzymując równowagę dzięki solidnemu osadzeniu i imponującej wadze.

Sobór p.w. św. Trójcy (Свято-Троицкий Измайловский собор). Świątynia została wybudowana w latach 1828-1835 wg projektu Wasilija Pietrowicza Stasowa (1769-1848). Jest to klasycystyczny budynek z bliźniaczymi wieżami i kopułą. Wewnątrz znajduje się relikwiarz ze szczątkami Aleksandra Newskiego (1220-1263), którego w Rosji czci się jako świętego. Na dwóch przyklasztornych cmentarzach spoczywa wielu znanych twórców kultury rosyjskiej. Za czasów ZSRR budynek świątyni służył za magazyn. Został zwrócony Cerkwi Prawosławnej w 1990 roku.


Sobór p.w. św. Mikołaja (Морской собор Святителя Николая Чудотворца и Богоявления) jest świątynią zbudowaną w latach 1753-1762 wg. projektu Sawwy Iwanowicza Czewakińskiego (1709/1713-1772/1783) w stylu baroku rosyjskiego. Stojąca oddzielnie czteropoziomowa dzwonnica, zakończona spiczastą wieżą, została zbudowana w latach 1755-1758.


Z tyłu za mną widoczny jest historyczny hotel "Astoria", otwarty w 1912 roku, obecnie odnowiony. Jest to jeden z najlepszych hoteli Petersburga. Mieszkali w nim, między innymi: Michaił Afanasjewicz Bułhakow (1891-1940), George Walker Bush z żoną Laurą Lane Welch, Tony Blair, Pierre Cardin, Luciano Pavarotti (1935-2007), Jack Nicholson, Władimir Władimirowicz Putin i wiele innych znanych osobistości.


Pomnik Piotra I Wielkiego, tzw. "Jeżdziec Miedziany" (Медный всадник) na Placu Senackim (Сенатская площадь). Wraz z cokołem posąg ma ok. 13 m wysokości, z czego na brązowy odlew jeźdźca przypada około 6 m, a na cokół 7 m. Posąg jeźdźca umieszczony jest na ogromnym postumencie wykonanym z granitowego głazu narzutowego, znanego pod nazwą "Kamień Grzmotu". Głaz znaleziono ok. 6 km w głębi lądu w 1768 roku. Swoja nazwę postument zawdzięcza miejscowej legendzie, według której grzmot spowodował rozłamanie głazu na kawałki. Aby dokładnie przedstawić postać imperatora, twórca pomnika Étienne Maurice Falconet (1716-1791) posłużył się pośmiertna maską Piotra I, a za model jeźdźca posłużył jeden z rosyjskich generałów. Głowę cara pokrywa wieniec laurowy. Piotr Wielki ręką wskazuje w stronę Newy oraz gmachów Akademii Nauki i Twierdzy Pietropawłowskiej, co symbolizuje cele, do których dążył: rozwój handlu, nauki oraz wojska. Natomiast jego koń kopytami miażdży węża, który symbolizuje wrogów cara i reform. Według legendy pochodzącej z XIX wieku, panuje przekonanie, iż póki pomnik Jeźdźca Miedzianego będzie stał w centrum Sankt Petersburga, dopóty siły wroga nigdy nie zdołają zdobyć miasta. Statua ta jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli Sankt Petersburga. Pomysłodawczynią pomnika była niemiecka księżniczka Katarzyna (Zofia Fryderyka Augusta) von Anhalt-Zerbst, będąca żoną cara Piotra III Romanowa (1728-1762) - późniejsza caryca Katarzyna II (1729-1796). Już jako władczyni nakazała ona, by na ogromnym pomniku znalazła się inskrypcja w języku łacińskim: "Petro Primo Catharina Secunda MDCCLXXXII" i rosyjskim: "Петру перьвому Екатерина вторая, лѣта 1782" - "Piotrowi Pierwszemu Katarzyna Druga w roku 1782".


Budynek Senatu i Synodu (Здание Сената и Синода) na Placu Senackim. Jest to ostatnie większe dzieło architekta Carlo Rossiego. Siedzibę Senatu i Synodu w tym miejscu wzniesiono w latach 1828-1834, a pracami kierował Aleksander Jegorowicz Sztaubert (1780-1843). W latach 1925-2006 w gmachu mieściło się Rosyjskie Państwowe Archiwum Historyczne. Od 2008 roku mieszczą się tu główne wydziały Sądu Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej, zaś część pomieszczeń zajmuje Biblioteka Prezydencka im. Borysa Nikołajewicza Jelcyna (1931-2007).


Kunstkamera (Кунсткамера) - położona na Nabrzeżu Uniwersyteckim (Университетская набережная) Wyspy Wasiliewskiej i mieszcząca Muzeum Antropologii i Etnografii im. Piotra Wielkiego - jest najstarszą placówką muzealną Sankt Petersburga. Można tu obejrzeć, między innymi, słynną kolekcję anatomiczną Piotra I Wielkiego. Jest to zarazem najstarsze muzeum w Rosji, otwarte dla zwiedzających już w 1727 roku.


Zaczynają się białe noce. Zdjęcia zrobione w końcu maja ok. godziny 23.00 na Nabrzeżu Angielskim (Английская набережная) nad Newą.


Most Pałacowy (Дворцовый мост) na Newie. Prawdopodobnie jest to najsłynniejszy most Sankt Petersburga, co zawdzięcza swemu położeniu pomiędzy Pałacem Zimowym i Występem Wyspy Wasiliewskiej (Стрелка Васильевского острова). Ma długość 260 m i szerokość 27,8 m. Pięć stalowych przęseł mostu podtrzymywane jest przez wypełnione gruzem filary, oblicowane granitem. Most został otwarty w 1916 roku, ale prace wykończeniowe trwały do roku 1939, kiedy to ostatnie dekoracje - w tym piękne żeliwne barierki - zostały zamontowane. Projektantem mostu był Andriej Pawłowicz Pszenicki (1869-1941), a dekoracje opracował Roman Meltzer (1860-1943). W latach 1939-1944 most nosił nazwę Mostu Republikańskiego.


Jeden z licznych petersburskich mostów.

Nad Mojką (Мойка). Jest to mała (5 km długości) rzeka, przepływająca przez centrum Sankt Petersburga. Wypływa z rzeki Fontanka nieopodal Ogrodu Letniego, przepływa obok Pola Marsowego, przecina Newski Prospekt i Kanał Kriukowa, aby ostatecznie zakończyć swój bieg wpadając do Newy. W roku 1711 car Piotr I Wielki polecił umocnić brzegi rzeki, a w roku 1715 Kanał Kriukowa połączył Mojkę z Fontanką. Obecnie na rzece znajduje się 15 mostów. Większość z nich posiada dużą wartość historyczną i artystyczną. W bezpośrednim sąsiedztwie Mojki znajduje się wiele ważnych zabytków architektury z XVIII wieku.


Czasami jednak niedźwiedzie chodzą po ulicach.

Nad Newą.

Ławra Aleksandra Newskiego (Свя́то-Тро́ицкая Алекса́ндро-Не́вская ла́вра) to klasztor założony przez cara Piotra I Wielkiego na domniemanym miejscu bitwy, stoczonej w 1240 roku przez wojska księcia nowogrodzkiego Aleksandra (1220-1263) ze Szwedami. Oficjalną datą powstania klasztoru jest dzień poświęcenia pierwszej, drewnianej cerkwi p.w. Zwiastowania - 25 marca 1713 roku. Budowa świątyni murowanej wg projektu Dominika Trezziniego (1670-1734) rozpoczęła się w 1717 roku. W roku 1724 na rozkaz cara do klasztoru przeniesiono z Włodzimierza szczątki księcia Aleksandra Newskiego. W 1797 roku monastyr został podniesiony do godności ławry, co oznaczało bezpośrednie podporządkowanie go synodowi Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, w miejsce dotychczasowej podległości wobec Ławry Pieczerskiej i Ławry Troicko-Siergijewskiej. W skład zespołu klasztornego wchodzi barokowa cerkiew p.w. Zwiastowania i majestatyczny sobór p.w. Świętej Trójcy - klasycystyczna katedra wzniesiona w latach 1778-1790 wg projektu Iwana Jewgienijewicza Starowa (1745-1808).

Na terenach przyklasztornych Ławry Aleksandra Newskiego mieszczą się trzy cmentarze: Łazariewski, Tichwinski i Mikołajewski. Szczególnie na dwóch pierwszych znajduje się wiele grobów znanych uczonych, kompozytorów, architektów i innych osobistości, m.in. Leonharda Eulera (1707-1783), Michaiła Wasiljewicza Łomonosowa (1711-1765), Modesta Pietrowicza Musorgskiego (1839-1881), Piotra Iljicza Czajkowskiego (1840-1893), Nikołaja Andriejewicza Rimskiego-Korsakowa (1844-1908), Aleksandra Wasiljewicza Suworowa (1729-1800), Nikołaja Michajłowicza Karamzina (1766-1826). Na zdjęciach widoczny jest Cmentarz Tichwiński (Тихвинское кладбище).

Grób Aleksandra Porfirjewicza Borodina (1834-1887) na cmentarzu Tichwińskim.


Grób Modesta Pietrowicza Musorgskiego (1839-1881) na Cmentarzu Tichwińskim.

Grób Fiodora Michajłowicza Dostojewskiego (1821-1881) na cmentarzu Tichwińskim.

Grób Nikołaja Andriejewicza Rimskiego-Korsakowa (1844-1908) na cmentarzu Tichwińskim.

Sobór Kazański (Казанский собор) na Newskim Prospekcie - pomnik feldmarszałka Michaiła Iłłarionowicza Goleniszczewa-Kutuzowa (1745-1813), bohatera wojny z 1812 roku. Sobór jest poświęcony Kazańskiej Ikonie Matki Bożej. Został wybudowany w latach 1801-1811 pod kierownictwem Aleksandra Siergiejewicza Stroganowa (1733-1811), który zatrudnił głównego architekta i twórcę projektu świątyni - Andrieja Nikiforowicza Woronichina (1759-1814). Woronichin, tworząc plan, wzorował się na Bazylice św. Piotra w Watykanie. Monumentalna budowla utrzymana jest w stylu neoklasycznym. Uwagę przyciąga kolumnada złożona z 96 kolumn korynckich o wysokości 13 m. Po obu stronach portyku znajdują się posągi generałów - Michaiła Kutuzowa oraz Michaiła Barclaya de Tolly (1761-1818). Autorem projektu obydwu figur jest architekt Wasilij Pietrowicz Stasow, a wykonawcą - rzeźbiarz Borys Iwanowicz Orłowski.


Pomnik feldmarszałka Michaiła Bogdanowicza Barclaya de Tolly (1761-1818), rosyjskiego ministra wojny z czasów wyprawy Napoleona Bonapartego (1768-1831) na Rosję. Wywodził się on z rodziny szkockich imigrantów, którzy przybyli do Liwonii (Ryga) w XVII wieku. W latach 1788-1789 służył podczas wojny z Turcją, wyróżnił się m.in. zdobyciem Oczakowa i Akermanu. W 1790 roku uczestniczył w walkach ze Szwedami, a cztery lata później brał udział w tłumieniu powstania kościuszkowskiego w Polsce. Wyróżnił się w wojnie z Francją w latach 1806-1807. Uczestniczył w bitwie pod Pułtuskiem i pod Pruską Iławą, gdzie został ranny. W czasie ataku Napoleona na Rosję w 1812 roku dowodził 1. Armią Zachodnią, największą formacją rosyjską. Jako ministrowi, była mu podporządkowana także 2. Armia Zachodnia. W związku z przewagą wojsk francuskich, z sukcesem przeprowadził zorganizowane wycofanie dwóch armii. Tolly zastosował wówczas prostą, ale skuteczną taktykę spalonej ziemi. Car oraz podwładni zmusili go do wydania bitwy wojskom francuskim. Bitwa stoczona pod Smoleńskiem zakończyła się porażką Rosjan. Przeciwnicy Tolly'ego rozpętali wtedy wokół niego prawdziwą burzę i w końcu zmusili go do rezygnacji i do podporządkowania się nowemu głównodowodzącemu, którym został doświadczony weteran Michaił Iłłarionowicz Goleniszczew-Kutuzow. Po porażce Napoleona, Tolly zbierał wyrazy uznania za swoją strategię walki, mimo że początkowo nie był rozumiany.

Wierni i duchowni przed Soborem Kazańskim podczas uroczystego nabożeństwa. Po konfiskacie świątyni przez bolszewików w 1922 roku jej wnętrze zostało mocno zdewastowane. W 1932 roku nakazem władz sobór został zamknięty, a wewnątrz świątyni urządzono Muzeum Historii Religii i Ateizmu, które w 1990 roku zostało przemianowane na Muzeum Historii Religii. Rok później zostało ono przeniesione do nowej siedziby. Od 1991 roku rozpoczęto odprawianie mszy świętych. W 1994 roku na kopule świątyni został umieszczony krzyż. Pełna konsekracja miała miejsce w roku 1998. Była ona przeprowadzona pod przewodnictwem metropolity petersburskiego i ładoskiego biskupa Włodzimierza (Władimira Sawwicza Kotlarowa). W roku 2000 świątynia otrzymała status katedry eparchii petersburskiej i ładoskiej.

Kanał Gribojedowa (Канал Грибоедова) i Sobór Zmartwychwstania Pańskiego (Xрам Воскресения Христова). Kanał Gribojedowa zbudowany został w 1739 roku na bazie rzeczki Kriwusza. Kanał rozpoczyna swój bieg od rzeki Mojka nieopodal Pola Marsowego, aby ostatecznie znaleźć swoje ujście w rzece Fontanka. Jego długość wynosi ok. 5 km, a szerokość dochodzi do 32 m. W latach 1764-1790 kanał został pogłębiony, a jego brzegi wzmocnione i pokryte granitem. Przed rokiem 1923 był nazywany Kanałem Katarzyny (Екатерининский канал) na cześć Katarzyny II Wielkiej, podczas panowania której był pogłębiany. Władze komunistyczne zmieniły tę nazwę, nazywając kanał na cześć rosyjskiego dramatopisarza i dyplomaty Aleksandra Siergiejewicza Gribojedowa (1795-1829). Kanał przecina 21 mostów, głównie datowanych na początek XIX wieku. Sobór Zmartwychwstania Pańskiego wzniesiono wg projektu Alfreda Parlanda (1842-1919) i archimandryty Ignatija Małyszewa (1811-1897). Prace rozpoczął w 1883 roku Aleksander III Romanow (1845-1894) dla upamiętnienia swego ojca i trwały one do roku 1907. Świątynię wybudowano na miejscu, gdzie w 1881 roku został zamordowany car Aleksander II Romanow (1818-1881) i stąd właśnie pochodzi popularna nazwa cerkwi - Sobór Zbawiciela "na Krwi" (Храм Спаса на Крови). Zamachowcem był Polak - działacz "Narodnej Woli", Ignacy Hryniewiecki herbu Przeginia (1855-1881). Sobór wybudowano w tradycyjnym rosyjskim stylu, panującym w budownictwie sakralnym w XVI i XVII wieku i jest on bogato dekorowany. Z zewnątrz widoczne są płytki ceramiczne, mozaiki, szkliwione cegły, marmur, granit oraz różnorodne detale architektoniczne. Cebulaste kopuły są złocone i emaliowane. Wnętrze niemal całkowicie pokryte jest dekoracją mozaikową, którą zaprojektowali: Wiktor Michajłowicz Wasniecow (1848-1926), Michaił Wasiljewicz Niestierow (1862-1942) i Michaił Aleksandrowicz Wrubel (1856-1910). Mozaiki przedstawiają sceny z Nowego Testamentu i wizerunki świętych. W 1930 roku świątynia została zamknięta i planowano ją zburzyć, 26 lat później uzyskała status zabytku. Ponownie otwarto ją w 1997 roku.

Kościół katolicki p.w. św. Katarzyny Aleksandryjskiej (Католическая церковь святой Екатерины Александрийской) na Newskim Prospekcie. Parafia katolicka pod wezwaniem św. Katarzyny Aleksandryjskiej powstała w Petersburgu już w 1716 roku. W roku 1738 cesarzowa Anna Iwanowna (1693-1740) przydzieliła jej działkę w miejscu, gdzie dziś znajduje się kościół. Jego budowa trwała wiele lat i kierowana była przez zmieniających się architektów, którymi byli w kolejności Domenico Trezzini (~1670-1734) , Jean-Baptiste Michel Vallin de la Mothe (1729-1800) oraz Antonio Rinaldi (1710-1794). Świątynia została ostatecznie poświęcona w 1783 roku. W kościele został pochowany po swojej śmierci w Petersburgu ostatni król Polski - Stanisław August Poniatowski (1732-1798). W czasie likwidacji kościoła w roku 1938 jego sarkofag został przekazany Polsce i umieszczony w miejscu urodzenia króla - w Wołczynie. W 1938 roku kościół zamknięto, a jego majątek zniszczono i rozgrabiono. Zamieniony na magazyn, spłonął w 1947 roku. Na przełomie lat 70. i 80. XX wieku planowano urządzić w kościele salę do koncertów muzyki organowej, lecz plany te pokrzyżował kolejny pożar. W 1992 roku budynek został zwrócony Kościołowi Katolickiemu. Od tego czasu trwają pracochłonne i kosztowne prace restauracyjne. W kościele odprawiane są obecnie msze w językach rosyjskim, angielskim, polskim, francuskim i hiszpańskim. Posługę pełnią tam bracia dominikanie.

Pałac Biełosielskich-Biełozierskich (Дворе́ц Белосе́льских-Белозе́рских) na Newskim Prospekcie. Pierwszym właścicielem pałacu był książę Aleksander Michajłowicz Biełosielski-Biełozierski (1752-1809), potomek rodu wywodzącego się od książąt kijowskich i książąt Biełosielskich, którzy odznaczyli się, służąc Piotrowi I. W roku 1797 księżna Аnna Grigorjewna Bełosielska (1773-1846) nabyła od Iwana Aleksandrowicza Naryszkina (1761-1841) kamienicę na rogu Newskiego Prospektu i Nabrzeża Fontanki. Dom rozebrano i na jego miejscu zbudowano w końcu XVIII wieku pierwszy dwupiętrowy klasycystyczny pałac ze skromną fasadą, wg projektu Jeana-Françoisa Thomasa de Thomon i Fiodora Iwanowicza Demiercowa (1762-1823). Dzisiejszy wygląd pałac zawdzięcza przebudowie, dokonanej w latach 1847-1848 przez rosyjskiego architekta Аndrieja Iwanowicza Stackenschneidera (1802-1865). Istnieje pogląd, że pierwowzorem budynku był pałac hrabiego Aleksandra Grigorjewicza Stroganowa (1795-1891), zbudowany przez Francesco Bartolomeo Rastrellego (1700-1771). Przy wykończeniu rzeźbiarskim gmachu pracował Dawid Iwanowicz Jensen (1816-1902), którego dziełem są, między innymi, postaci kariatyd i atlantów. Nazwa Pałac Biełosielskich-Biełozierskich jest raczej symboliczna, gdyż książę Esper Aleksandrowicz Biełosielski-Biełozierski (1802-1846) zmarł przed ukończeniem przebudowy przez Stackenschneidera. Później właścicielami były inne rody. W czasie I wojny światowej w pałacu mieścił się brytyjsko-rosyjski szpital wojenny. Okres komunistyczny obszedł się z zabytkiem względnie łaskawie. Jedynie kolekcję obrazów przeniesiono w inne miejsca, głównie do Ermitażu, a sam pałac był siedzibą rejonowego komitetu WKP (b) i KPZR. Obecnie znajduje się tu Petersburskie Centrum Kulturalne.


Spojrzenie na Fontankę (Фонтанка). Jest to rzeka w Sankt Petersburgu o długości 6,7 km i szerokości dochodzącej do 70 m. Stanowi lewy dopływ Newy i przepływa przez całe centrum miasta. Nabrzeże Fontanki usiane jest byłymi rezydencjami szlachty rosyjskiej. Początkowo rzeka była nazywana Bezimiennym Potokiem (Безымянный ерик). W roku 1719 zaczęto używać obecnej nazwy, która miała związek z tym, iż dostarczała wodę do licznych fontann znajdujących się w Ogrodzie Letnim. Do połowy XVIII wieku Fontanka wyznaczała południowe granice miasta.

Most Aniczkowski (Ани́чков мост) nad Fontanką na Newskim Prospekcie. W 1716 roku zbudowano tu pierwszy drewniany most. Swą nazwę most zawdzięcza inżynierowi podpułkownikowi Michaiłowi Stiepanowiczowi Aniczkowowi, którego batalion pracował przy budowie przeprawy. W roku 1749 architekt Siemion Artiomowicz Wołkow (1717-?) zbudował nowy, również drewniany most. W latach 1783-1787 zbudowano kamienny most z basztami. Istnieje pogląd, że jego budowniczym mógł być Francuz Jean-Rodolphe Perronet (1708-1794), ale nie jest to udokumentowane. W latach 40. XIX wieku projekt przebudowy mostu opracował inżynier major Iwan Fiodorowicz Buttac (1809-1876) wraz z inżynierem Aleksandrem Christofowiczem Rederem (1809-1872). W roku 1841 stary most został rozebrany, a w 1842 roku otwarto nową przeprawę. Pracami przy budowie kierował generał-porucznik Andriej Daniłowicz Gotman (1790-1865). Po tej przebudowie most przybrał obecny wygląd. Most zdobią rzeźby "Poskromienie koni", autorstwa Piotra Karłowicza Klodta (Peter Clodt von Jürgensburg) rosyjskiego rzeźbiarza niemieckiego pochodzenia, żyjącego w latach 1805-1867. W późniejszych latach most był kilkakrotnie restaurowany.

Jedna ze słynnych rzeźb "Poskromienia koni", autorstwa Piotra Karłowicza Klodta na Moście Aniczkowskim na Newskim Prospekcie.

Nocą nad Kanałem Gribojedowa.

Newa nocą. Petersburg położony jest na ponad 40 wysepkach, spiętych ze sobą 396 mostami, z których 14 największych jest co noc zwodzonych, by umożliwić statkom przepłynięcie, m.in. do jeziora Ładoga. Na zdjęciu widoczny jest zwodzony Most Błagowieszczeński, zwany także od lat 30. XX wieku Mostem Lejtnanta Szmidta. Był on pierwszym w Sankt-Petersburgu stałym, zwodzonym mostem przez Newę. Zbudowany został w 1850 roku na podstawie projektu Stanisława Kierbedzia (1810-1899). Wówczas był to najdłuższy most w Europie, posiadający ponadto piękną oprawę architektoniczną. Most wygląda na bardzo lekki i przejrzysty, do czego w znacznej mierze przyczyniają się ażurowe poręcze, wykonane na podstawie rysunku wybitnego architekta rosyjskiego Aleksandra Pawłowicza Briułłowa (1798-1877). W związku z rozwojem żeglugi na Newie, został przebudowany na podstawie projektu Grigorija Piotrowicza Perederija (1871-1953), co istotnie zmieniło jego wygłąd architektoniczny. Nazwa Most Lejtnanta Szmidta nadana została na cześć rewolucyjnego działacza Piotra Piotrowicza Szmidta (1867-1906), jednego z przywódców tzw. powstania sewastopolskiego w czasie rewolucji 1905 roku.

Słynny krążownik "Aurora" (Крейсер "Аврора"), z którego oddano historyczny nieszczęsny wystrzał podczas bolszewickiego przewrotu w 1917 roku. Okręt pierwszy raz został użyty bojowo w wojnie rosyjsko-japońskiej w latach 1904-1905, gdzie brał udział w bitwie pod Cuszimą, otrzymując 18 trafień. Zginęło 16 ludzi, w tym dowódca. "Aurora" przetrwała bitwę i wraz z krążownikami "Oleg" i "Żemczug" zdołała dotrzeć do amerykańskiej bazy w Manili, gdzie została internowana do końca wojny. W 1906 "Aurora" została zwrócona Rosji i powróciła na Bałtyk, gdzie stała się okrętem szkolnym kadetów. W czasie I wojny światowej brak było ciekawszych epizodów w dziejach okrętu. W 1917 roku załoga "Aurory" aktywnie uczestniczyła w rewolucji lutowej. Na okręcie, wciąż przebywającym w Piotrogrodzie, powołano komitet rewolucyjny, podczas gdy w mieście trwały przygotowania do przewrotu bolszewickiego. 7 listopada 1917 roku o godzinie 21.40 z działa "Aurory" stojącej na Newie naprzeciw Pałacu Zimowego - siedziby Rządu Tymczasowego, oddano strzał ślepym nabojem. Strzał ten został po latach szeroko spopularyzowany w propagandzie komunistycznej jako umówiony sygnał do szturmu na Pałac Zimowy. Relacje uczestników zdarzenia jednak nie potwierdzają, żeby strzał "Aurory" miał być sygnałem do ataku, zwłaszcza, że już wcześniej strzelały działa Twierdzy Pietropawłowskiej. Sami marynarze "Aurory" w liście otwartym w gazecie "Prawda" dwa dni później zdementowali pogłoski, że okręt ostrzeliwał Pałac Zimowy.

Szkoła Morska - jeden z ładnie odnowionych budynków.

Sobór p.w. św. Izaaka Dalmatyńskiego (Исаакиевский собор) jest monumentalną świątynią prawosławną, zbudowaną w latach 1818-1858 przez francuskiego architekta Augusta de Monferranda. Może pomieścić 14.000 wiernych. Jest drugą, co do wielkości świątynią w Rosji. Budowla była wznoszona na podmokłym terenie, co wymagało postawienia konstrukcji na wbitych głęboko w ziemię drewnianych palach. Z czasem okazało się, że wznoszona budowla nie spełnia oczekiwań. Car nakazał wówczas korektę projektu przy jednoczesnym poszanowaniu, jeśli to możliwe, istniejących ścian i fundamentów. Ponadto, zobowiązał komisję do zachowania głównych cech konstrukcyjnych, zaplanowanych przez Montferranda. Poprawianiem projektu zajęli się - oprócz samego Montferranda - Awram Iwanowicz Mielnikow (1784-1854), Wasyl Piotrowicz Stasow, Aleksander Aleksiejewicz Michajłow Starszy (1770-1847) i inni. Efektem prac zespołu były nowinki architektoniczne: podwójne sklepienie soboru (konstrukcyjne i dekoracyjne) oraz składająca się z trzech części kopuła (jej wewnętrzna czasza ma kształt sfery, środkowa - stożka, a zewnętrzna - paraboli). Po rewolucji październikowej budynek został porzucony, a następnie przekształcony w muzeum ateizmu. Po upadku komunizmu, muzeum zostało zlikwidowane i zezwolono wiernym na udział w praktykach religijnych.

Rejs statkiem po kanałach Sankt Petersburga i Newie.

Jedna z Kolumn Rostralnych na Wyspie Wasiliewskiej. Widoczny jest także budynek Giełdy (Биржа). Decyzja o zabudowie terenu na cyplu Wyspy Wasiliewskiej została zatwierdzona w roku 1767. W latach 1783-1789, wg projektu Giacomo Quarenghiego (1744-1817), na brzegu Wielkiej Newy wzniesiono budynek Akademii Nauk, a także część budynku magazynowego. W ten sposób zabudowano okolice przyszłego budynku giełdy. W roku 1783 rozpoczęto budowę Giełdy wg projektu tego samego autora. W roku 1787 wstrzymano prace, gdyż realizowany projekt nie spełniał oczekiwań władz. Wykonanie nowego projektu powierzono francuskiemu architektowi Jean-François Thomasowi de Thomonowi. Nowy budynek, spełniający wymagania rozwijającej się gospodarki Rosji, wznoszono w latach 1805-1810, jednak ukończono go dopiero w roku 1816. Budynek Giełdy otoczony jest kolumnadą w porządku doryckim z kolumnami o gładkich trzonach. We fryzie między tryglifami znajdują się puste metopy. Na osi budynku, na kolumnadzie, ustawiono grupę rzeźbiarską z dominującą postacią Neptuna z trójzębem. Nad kolumnadę wystaje ściana szczytowa z półkolistym oknem, otoczonym promienistym obramowaniem. Architektura budynku wyróżnia się surowością, typową dla petersburskiej odmiany stylu empire. Od roku 1940 w budynku Giełdy mieszczą się zbiory Centralnego Muzeum Wojskowo-Morskiego.

Twierdza Pietropawłowska na Wyspie Zajęczej. Jest to niewielka wysepka (750 m x 400 m) w ujściu Newy, na której w maju 1703 roku rozpoczęto budowę twierdzy. W czasach kolonizacji szwedzkiej nosiła nazwę Lustholm (Wesoła Wyspa), później nazywana była Teuffelholm (Wyspa Diabelska). Po pokonaniu Szwedów i zdobyciu ujścia Newy, Piotr I chciał zabezpieczyć podbite ziemie. Postanowił więc wybudować twierdzę nad Newą, która miała bronić przed szwedzką inwazją. Twierdza Pietropawłowska jest najstarszą budowlą w mieście. Obok innych funkcji, do 1917 roku pełniła ona także rolę więzienia politycznego. Więziono tu, między innymi, Tadeusza Kościuszkę (1746-1817), Jana Kilińskiego (1760-1819), Seweryna Krzyżanowskiego (1787-1839), Juliana Ursyna Niemcewicza (1757-1841), Fiodora Dostojewskiego (1821-1881), Maksyma Gorkiego (1868-1936), Piotra Kropotkina (1842-1921), Lwa Trockiego (1879-1940) oraz Aleksandra Uljanowa (1866-1887), brata Włodzimierza Lenina (1870-1924). Dzięki swojej roli, twierdza zyskała nawet miano "rosyjskiej Bastylii". Funkcje militarne przestała pełnić w 1924 roku, kiedy to zamieniono ją na muzeum. Twierdza składała się z sześciu bastionów, dwóch rawelinów oraz baszty. W jej murach znajdują się dwie bramy: Brama Pietrowska oraz Brama Newska. Wewnątrz budowli znajduje się sobór p.w. św. św. Piotra i Pawła, wybudowany w latach 1712-1733 i zwieńczony 122-metrową iglicą.

Tzw. Brama Pietrowska (Петровские ворота) - jedno z dwóch wejść do Twierdzy Pietropawłowskiej.

Budynek mennicy (Монетный двор) wewnątrz Twierdzy Pietropawłowskiej. Powstała ona w 1724 roku na podstawie ukazu cara Piotra I. Widoczne na zdjęciu budynki wzniesiono w latach 1798-1806 w oparciu o projekt Antonia Porto. W mennicy bite były monety złote, platynowe, srebrne i miedziane wszystkich nominałów, będących w obiegu w Rosji. Część monet z lat 1833-1841 posiadała podwójne oznaczenie nominału (rosyjskie i polskie). W mennicy bito także monety zagraniczne: holenderskie dukaty (w latach 1768-1869) i tureckie piastry (w latach 1808-1809). Oprócz bicia monet, mennica wytwarzała także medale. Pracowali dla niej wybitni rosyjscy medalierzy: Samuel Judycz Judin (1730-1800), Тimofiej Iwanowicz Iwanow (1729-1803), Аleksiej Aleksiejewicz Klepikow (1801-1852), Аleksander Pawłowicz Lalin (1802-1862) i inni. Od 1922 roku mennica biła monety sowieckie. W 1941 roku, po rozpoczęciu wojny z Niemcami, większą część mennicy ewakuowano do Krasnokamska w obwodzie Permskim. Później - z uwagi na trudny dostęp do niemal otoczonego Leningradu - utworzono mennicę w Moskwie. Obecnie mennica w Petersburgu produkuje głównie monety okolicznościowe, medale i ordery.

Najbardziej charakterystyczną budowlą na terenie Twierdzy Pietropawłowskiej jest Sobór p.w. św.św. Piotra i Pawła (Петропавловский собор), zaprojektowany przez Domenico Trezziniego, pochodzącego ze Szwajcarii architekta - prywatnie przyjaciela Piotra I. Barokowa świątynia w niczym nie przypomina tradycyjnych rosyjskich cerkwi - takie było życzenie cara. Charakterystyczna dzwonnica z iglicą, zwieńczona figurą anioła aż do lat 60. XX wieku była najwyższym punktem miasta. W świątyni tej pochowani są niemal wszyscy carowie Rosji od Piotra I do Mikołaja II (1868-1918). Ten ostatni spoczął tu dopiero w 1998 roku. Pochowano tu także ostatniego potomka carskiej rodziny, który zmarł we Francji w 1992 roku.


Widok z Twierdzy Pietropawłowskiej na Pałac Zimowy, budynki Admiralicji i Sobór św. Izaaka Dalmatyńskiego.

Występ Wyspy Wasiliewskiej (tzw. Стрелка Васильевского острова) widziany z Twierdzy Pietropawłowskiej.

Na nabrzeżu Newy koło Twierdzy Pietropawłowskiej. Widać, że wędkarze pozwolili sobie na chwilę relaksu.

Pomnik Aleksandra Wasiliewicza Suworowa (1729-1800), księcia italskiego, księcia Sardynii, hrabiego Rymnika, hrabiego Świętego Cesarstwa Rzymskiego, rosyjskiego generalissimusa, marszałka polnego Austrii. Był słynnym dowódcą i teoretykiem wojskowym. W naszej historii nie zapisał się dobrze. To jego wojska dokonały tzw. "rzezi Pragi" w czasie insurekcji kościuszkowskiej. Pomnik został zbudowany na polecenie cara Pawła I Romanowa (1754-1801). Jego autorem jest rzeźbiarz Michaił Iwanowicz Kozłowski (1753-1802). Jest to pierwszy pomnik w Rosji, nie przedstawiający monarchy.

Ogród Letni (Ле́тний сад) to piękny park niedaleko od centrum. Został zaplanowany wg życzenia cara Piotra I w 1704 roku. Pierwszym budowniczym parku był Iwan Matwiejewicz Ugriumow, znany także jako Iwan Matwiejew (?-1707). Wytyczył on i rozplanował park, osuszył teren, przeprowadził prace melioracyjne, zasadził drzewa, urządził pierwsze fontanny i zbudował tamę na rzeczce Fontance, pozwalającą na suche przejście między Traktem Nowogrodzkim i siedzibą Admiralicji. Po śmierci Matwiejewa jego prace kontynuował Aleksander Wasiliewicz Kikin (1670-1718). Zbudowano wówczas letni pałac Piotra I wg projektu Domenico Trezziniego i oddzielono cały Ogród Letni od reszty wyspy Usadica (Остров Уса́дица) wykopanym Kanałem Łabędzim (Лебяжья канавка). W latach następnych nad budową ogrodu pracowali Holender Jan Roosen (1713-1774), Francuz Jean-Baptiste Alexandre Le Blond (1679-1719) i Rosjanin Michaił Grogoriewicz Ziemcow (1688-1743). Powstał ogród o regularnym kształcie w stylu francuskiego ogrodu barokowego. Nacisk położono na idealną symetrię i regularne rozmieszczenie wszystkich obiektów w ogrodzie, od drzew i krzewów po alejki i stawy. Alejki zostały także ozdobione ponad 250 marmurowymi rzeźbami, sprowadzonymi specjalnie dla cesarza z Włoch. W XX wieku, by lepiej zabezpieczyć te dzieła sztuki przed działaniami natury i potencjalnymi aktami wandalizmu, zostały one zastąpione kopiami. Przedstawiają one postaci mitologiczne, alegorie sił przyrody oraz znane postaci historyczne. Znajdują się tu także wywiezione po insurekcji kościuszkowskiej popiersia Jana III Sobieskiego (1629-1686) i królowej Marysieńki - Marii Kazimiery de La Grange d’Arquien (1641-1716). W ogrodzie odbywały się przyjęcia, bale oraz pokazy fajerwerków. Za panowania Piotra I ogrody pozostawały zamknięte dla mieszkańców miasta. Cesarzowa Elżbieta I (1709-1762) zdecydowała, że park może być udostępniany przyzwoicie ubranym zwiedzającym podczas jej nieobecności w stolicy. Za panowania Katarzyny II odnowiony park uzyskał formę ogrodu angielskiego. Na początku XIX wieku nad upiększaniem Ogrodu Letniego pracowali najwybitniejsi architekci, m.in. Carlo Rossi. W czasach Mikołaja II Ogród Letni - teraz już ogólnodostępny - stał się jednym z ulubionych miejsc odwiedzanych przez mieszkańców stolicy. W czasie II wojny światowej Ogród Letni poważnie ucierpiał wskutek działań wojennych.

Cerkiew Ikony Matki Bożej Miłosiernej (Церковь Ми́лующей иконы Божией Матери). Jest to kamienna świątynia zwieńczona pięcioma kopułami, zbudowana w stylu bizantyjskim. Centralna kopuła, sprawia wrażenie podpartej czterema mniejszymi kopułami, wystającymi ze ścian budynku tylko do połowy, niczym absydy. W dawnej architekturze bizantyjskiej kopuły takie nosiły nazwę konch. Wysokość świątyni wynosi 42 m. Cerkiew została wybudowana w latach 1889-1898 wg projektu Wasilija Antonowicza Kosiakowa (1862-1921) i inżyniera Dmitrija Konstantynowicza Prussaka (1859~1917) dla upamiętnienia koronacji Aleksandra III (1845-1894) i jego żony Marii Fiodorowny (1847-1928). W roku 1932 świątynię zamknięto, a w jej wnętrzu urządzono komorę ciśnieniową i basen do szkolenia nurków i ratowników podwodnych. W roku 2000 władze zaproponowały zwrot świątyni cerkwi, lecz prawosławna eparchia odmówiła, uznając szkolenie nurków-ratowników za zbożny cel. Obecnie część cerkwi spełnia funkcje sakralne, natomiast pozostała część jest wykorzystywana do wspomnianego wyżej szkolenia ratowników podwodnych.

Droga z lotniska Pułkowo do centrum. Na zdjęciu widoczny jest tzw. Moskiewski Łuk Triumfalny (Моско́вские Триумфа́льные воро́та), wzniesiony w latach 1834-1838 wg projektu Wasijija Pietrowicza Stasowa. Choć łuk był wzniesiony z okazji zwycięskiej wojny rosyjsko-tureckiej z lat 1828-1829, to budowla upamiętnia także stłumienie powstania listopadowego w Polsce. Łuk mieści się u zbiegu Prospektu Moskiewskiego (Моско́вский проспе́кт) i Prospektu Ligawskiego (Ли́говский проспект).

Dworzec Morski (Морской Вокзал) i jednocześnie hotel, w którym mieliśmy okazję mieszkać. Hotel mieści się na brzegu Zatoki Fińskiej, tuż obok kompleksu wystawienniczego "Lenexpo".

Sympatyczni goście na naszym stoisku targowym.

Zespół jazzu tracycyjnego koncertujący na Wyspie Wasiliewskiej.

Nasi tu byli... Polskie graffiti (nie do końca cenzuralne) w okolicach hotelu "Pribałtijskaja" ("Прибалтйская") na Wyspie Wasiliewskiej.

Wieczór na brzegu Zatoki Fińskiej na Wyspie Wasiliewskiej.

"Niemiecki" zachód słońca nad Zatoką Fińską.

Uliczni artyści w Carskim Siole.

Carskie Sioło (Царское Село), zwane od 1918 roku Dziecięcymm Siołem (Детское Село), a od roku 1937 Puszkinem (Пушкин), to jedna z najznakomitszych rezydencji w stylu rosyjskiego baroku. Potężny kompleks pałacowo-parkowy założony przez Katarzynę I Aleksiejewnę (1683/1684-1727), żonę Piotra I (1672-1725), położony jest 25 km na południe od Petersburga. Służył jako letnia rezydencja. Pałac Katarzyny II (Большой Екатерининский дворец) w Carskim Siole to dzieło architekta Francesco Bartolomeo Rastrellego (1700-1771). Pierwszy skromny pałacyk wzniesiono tu w latach 1717-1723. Potem rozbudowała go i upiększyła po śmierci Katarzyny I Aleksiejewny (1683/1684-1727) caryca Elżbieta Piotrowna (1709-1762), która poleciła założyć przed pałacem ogród w stylu francuskim. Niezliczone ilości zdobień, długie rzędy kolumn, dekoracyjność i przepych fasad pałacu zaprojektowanego przez Rastrellego są bardzo monumentalne, ale jednocześnie sprawiają wrażenie niesamowitej lekkości. W pałacu tym jest eksponowana zrekonstruowana słynna Bursztynowa Komnata. Zaginiona w czasie II wojny światowej, do dziś stanowi symbol wielkości dynastii Romanowów. W 1701 roku wielbiciel sztuki Fryderyk I Hohenzollern (1657-1713) rozkazał skonstruować komnatę, której ściany miały być w całości pokryte bursztynem. Zadania tego podjął się architekt Andreas Schlüter (1660-1714) z Gdańska. Sala ta miała zdobić Pałac Charlottenburg, jednak ukończono ją tuż przed śmiercią Fryderyka I. Jego następca Fryderyk Wilhelm I (1688-1740) niewiele miał wspólnego ze sztuką. Władca nakazał wysłać komnatę w prezencie carowi Piotrowi I (1672-1725) jako dar dyplomatyczny. Dopiero caryca Elżbieta Piotrowna (1709-1762) wykorzystała prezent i umieściła komnatę w Pałacu Zimowym, a następnie przeniesiono ją do Carskiego Sioła, gdzie pozostała do II wojny światowej. W 1941 roku Niemcy wywieźli komnatę, która po wojnie zaginęła. Dziś w pałacu znajduje się rekonstrukcja stworzona na trzechsetną rocznicę założenia Petersburga. Gdy władzę w Rosji objęła Katarzyna II, pałac przebudowano. Zatrudniono szkockiego architekta, Charlesa Camerona (1745-1812), aby w kompleksie dobudował nowe, klasycystyczne gmachy, rzeźby oraz inne szczegóły. Caryca Katarzyna poza przebudową samego pałacu zleciła też założenie, obok istniejącego już parku francuskiego, ogrodu w stylu angielskim - ze stawem, wyspą i kanałem. Carskie Sioło wiąże się również z carem Mikołajem II (1868-1918), który przebywał tu aresztowany po rewolucji lutowej przez Rząd Tymczasowy.

Pawilon "Grotto" w parku pałacowym w Carskim Siole.

Ogród Angielski to 70-hektarowy park krajobrazowy, założony przez Katarzynę II, zdobiony m.in. mnóstwem obelisków i łuków triumfalnych. Można na jego terenie podziwiać np. zaprojektowane przez Charlesa Camerona "rzymskie ruiny", chińską wioskę i wiele innych atrakcji, mających dodawać splendoru całemu kompleksowi pałacowemu. W ogrodzie wzniesiono także łaźnię turecką w formie meczetu, widoczną na zdjęciu.

Pałac w Pawłowsku. W 1777 roku dla uczczenia narodzin wnuka, caryca Katarzyna II podarowała ten majątek synowi, Wielkiemu Księciu Pawłowi, późniejszemu carowi Pawłowi I (1754-1801). Poleciła mu również swego ulubionego architekta Charlesa Camerona, aby zaprojektował park i pałac. Prace w Pawłowsku rozpoczęły się w 1780 roku i były kontynuowane przez Marię Fiodorownę (1759-1828) wdowę po Pawle I. W 1789 roku ulubiony architekt Pawła, Vincenzo Brenna (1741-1820) dobudował skrzydła pałacowe. Niemal wszystkie apartamenty pałacu są stosunkowo skromne, co sprawia, że pałac charakteryzuje raczej swoisty czar niż przepych.

Pałac w Pawłowsku otoczony jest przez angielski park pełen świątyń dumania, sztucznych ruin i altan. Znajduje się tam, między innymi, widoczna na zdjęciu dorycka Świątynia Przyjaźni (zbudowana w 1780 roku), w której po raz pierwszy w Rosji zastosowano greckie formy architektoniczne.

Wielki Pałac w Peterhofie (Большой Петергофский дворец) koło Sankt Petersburga. Kompleks pałacowo-parkowy, zaprojektowany w dużej mierze przez samego cara Piotra I, jest skarbem rosyjskiej i światowej architektury i sztuki. Nazywany jest również Pietrodworcem (Петродворец) lub "rosyjskim Wersalem". W przeszłości pełnił on funkcję letniej rezydencji rodziny carskiej. Składa się z pałacu, oraz 2 przedzielonych długim tarasem parków: Dolnego i Górnego. Peterhof nazywany jest również światową stolicą fontann, gdyż na jego terenie znajdują się 144 fontanny, mające 2.000 strumieni wodnych, oraz 4 zabytkowe kaskady. Zespół fontann potrafi wyrzucić łącznie 34 tys. litrów wody na sekundę. Ciekawostką jest fakt, iż fontanny pałacu funkcjonują bez specjalnych urządzeń czy też pomp. Dzieje się tak dlatego, iż w parku Peterhof wykorzystano nierówności w terenie oraz naturalne źródła wodne, położone wyżej nad poziomem morza niż sam park. Wielki Pałac w Petehofie zaprojektowany został przez Jeana Baptiste'a Alexandre'a Leblonda (1679-1719) i przebudowany za czasów carycy Elżbiety I Piotrowny (1709-1762) przez Francesco Bartolomeo Rastrellego. Na zdjęciu widoczna jest tzw. Kryształowa Kolumnada, czyli 14 basenów, tworzących kanał z towarzyszącymi im fontannami. Jej zwieńczeniem jest Wielka Kaskada - najchętniej fotografowana część Peterhofu, składająca się z 39 połyskujących złotem posągów w gwałtownych pozach i 64 strumieni wody, płynącej kaskadami po marmurowych schodach. Nad całością króluje odlany w brązie Człowiek Słońce - Samson walczący z dziką bestią.

Jedna z licznych fontann w parku pałacowym.

Kanał Morski (Морской канал) prowadzący od Wielkiego Pałacu do Zatoki Fińskiej.

Pałac Marly nad stawem w pobliżu Wielkiego Pałacu. Jest dziełem niemieckiego architekta Johanna Friedricha Braunsteina. Pierwotnie miał być budynkiem parterowym, lecz na polecenie Piotra I dobudowano piętro. Pałac posiada jedynie 12 niewielkich izb. Swą nazwę pałac wziął od rezydencji królów Francji w Marly-le-Roi pod Paryżem, którą odwiedził Piotr I.

Na brzegu Zatoki Fińskiej koło Peterhofu.

-----

 

   
Nel
Obrazek użytkownika Nel
Online
Ostatnio: 7 minut 36 sekund temu
admin
Rejestracja: 04 wrz 2013

Achernar, kolejna relacja i znowu super strzał Good Nie pamiętam nawet kiedy ktoś ostatnio coś pisał z tego kierunku..

Piosenkę oczywiście znam , podobnie jak nazwę GUM - jak się wszkole uczyłam rosyjskiego, to ten dom towarowy często pojawiał sie w tekstach.

Moskwę przez chwilę liznęłam.. u Lenina jednak nie byłam. Nawet nie było takiej kolejki jak pokazujesz,ale jakoś mnie nie ciągnęło..

Fajnie powspominać , dziekuję Yes 3

PS. Już sprawdziłam.. ostatnia relacja z Moskwy była nam pokazana przez Jorgusia i to był 2017 rok , więc dawno temu

Dla przypomnienia więc wrzucam link jak by ktoś chciał poczytać, jest tam też i Petersburg

http://trip4cheap.pl/forum/relacje-rosja/petersburg-i-moskwa-dwie-stolice

No trip no life

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 9 godzin 26 minut temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Nel. wyobraź sobie, że mimo że byłem w Moskwie z 6 razy, to też Lenina w mauzoleum nie widziałem. Też mnie tam nie ciągnęło. Pozdrawiam. Biggrin

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 9 godzin 26 minut temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Huragan, masz rację. Moskwa i Petersburg to bardzo turystyczne miasta, ale żeby zobaczyć prawdziwą Rosję trzeba wyjechać poza te metropolie. Mam nadzieję, że w kolejnych postach pokażę trochę prowincji. Ja chciałbym bardzo zobaczyć kiedyś Bajkał. Kamczatka też z pewnością ciekawa, tyle że to raczej kierunek raczej dla młodszych ode mnie (chociaż, nigdy nic nie wiadomo...). Pozdrawiam. Biggrin

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 9 godzin 26 minut temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Jorguś, palmy są niewątpliwie bardzo atrakcyjne i też je lubię. Ale czasami warto zobaczyć coś u naszych sąsiadów... Pozdrawiam. Biggrin

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 9 godzin 26 minut temu
Rejestracja: 01 cze 2020
Sołowki (Всё позади, и КПЗ и суд...)

 

"Всё позади - и КПЗ, и суд,
и прокурор, и даже судьи с адвокатом.
Теперь я жду, теперь я жду - куда, куда меня пошлют.
Куда пошлют меня работать за бесплатно"

"Wszystko już za mną - areszt śledczy, sąd,
I prokurator, nawet sędzia z adwokatem.
Teraz już czekam, teraz czekam dokąd mnie poślą stąd,
dokąd mnie poślą pracować bez wypłaty"

śpiewał w jednej ze swych "błatnych" pieśni Włodzimierz Wysocki. A posyłali na początku właśnie tu - na Wyspy Sołowieckie, zwane też Sołowkami. Niewielki archipelag na Morzu Białym stał się zaczątkiem Archipelagu Gułag, który w epoce stalinowskiej, niczym rak dał przerzuty na całą Rosję i inne republiki ZSRR. Ja trafiłem tu na szczęście już jako turysta kilkadziesiąt lat później, w okresie "pieriestrojki", przy okazji delegacji służbowej do Archangielska. W czasie tej podróży byliśmy z krótką wizytą również w Siewierodwińsku (niegdyś miasto zamknięte, bo tamtejsze stocznie produkowały atomowe okręty podwodne) i w interesującym skansenie budownictwa ludowego w Małych Koriełach. Ale najbardziej zapadły w pamięć Sołowki. Gdy przypłynęliśmy na wyspy, restaurowano tam właśnie straszliwie zapuszczony i zdewastowany miejscowy kreml z kompleksem pięknych cerkwi, które w latach 20-tych ubiegłego wieku, jeszcze za Lenina, przekształcono na miejsce odosobnienia dla więźniów tzw. SŁON - Sołowieckie Obozy Specjalne (Соловецкие лагеря особого назначения). Była już też zorganizowana wystawa upamiętniająca obozy. Przy wejściu wisiała oryginalna tablica z napisem: "Железной рукой приведём человечество к счастию" ("Żelazną ręką doprowadzimy ludzkość do szczęścia"), która niegdyś zdobiła bramę obozową. Ot taki rosyjski pierwowzór dla późniejszego "Arbeit macht frei"...


Znający twórczość Wysockiego na pewno chętnie przypomną sobie wzmiankowaną wyżej balladę:

"Всё позади - и КПЗ, и суд,
И прокурор, и даже судьи с адвокатом, -
Теперь я жду, теперь я жду - куда, куда меня пошлют,
Куда пошлют меня работать за бесплатно.Мать моя - давай рыдать,
Давай думать и гадать,
Куда, куда меня пошлют.
Мать моя - давай рыдать,
А мне ж ведь в общем наплевать,
Куда, куда меня пошлют.

До Воркуты идут посылки долго,
До Магадана - несколько скорей, -
Но там ведь все, но там ведь все такие падлы, суки, волки, -
Мне передач не видеть, как своих ушей.

Мать моя - давай рыдать,
Давай думать и гадать,
Куда, куда меня пошлют.
Мать моя - давай рыдать,
А мне ж ведь в общем наплевать,
Куда, куда меня пошлют.

И вот уж слышу я: за мной идут -
Открыли дверь и сонного подняли, -
И вот сейчас, вот прям сейчас меня куда-то повезут,
А вот куда - опять, паскуды, не сказали.

Мать моя - опять рыдать,
Опять думать и гадать,
Куда, куда меня пошлют.
Мать моя - опять рыдать,
А мне ж ведь в общем наплевать,
Куда, куда меня пошлют.

И вот на месте мы - вокзал и брань, -
Но, слава богу, хоть с махрой не остро.
И вот сказали нам, что нас везут туда - в Тьмутаракань -
Кудай-то там на Кольский полуостров.

Мать моя - опять рыдать,
Опять думать и гадать,
Куда, куда меня пошлют...
Мать моя, кончай рыдать,
Давай думать и гадать,
Когда меня обратно привезут!"

Choć balladę śpiewało potem wielu bardów, przypomnę oryginalne wykonanie Wysockiego: http://www.youtube.com/watch?v=ySXxHUhp-GY

                                

-----                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              

Archangielsk (Арха́нгельск) leży u ujścia Dźwiny do Morza Białego. Do roku 1613 miasto nosiło nazwę Nowochołmogory (Новохолмого́ры). Ma ok. 350 tys. mieszkańców i jest stolicą obwodu. Pierwsze ruskie osady na przylądku Nur-Nawołok zostały założone przez nowogrodzian jeszcze w XII wieku. Jednocześnie z nimi założono w tym miejscu monastyr św. Michała Archanioła, jednakże po raz pierwszy pojawia się on w latopisie dopiero w 1419 roku. W połowie XVI wieku angielski żeglarz Richard Chancellor (1520-1556) odkrył drogę przez Morze Białe do Archangielska. Od tego czasu zaczyna się handel z Anglikami i Holendrami. W związku z zagrożeniem ze strony Szwedów, car Iwan IV Groźny (1530-1584) nakazał moskiewskim wojewodom - Piotrowi Afanasjewiczowi Naszczokinowi-Złobinowi i Aleksiejowi Nikiforowiczowi Zaleszaninowi-Wołochowowi w najkrótszym możliwym czasie zbudować twierdzę i miasto, co nastąpiło w roku 1584, który uznaje się za datę założenia Archangielska. Osiedle, które powstało, otrzymało nazwę Nowych Chołmogorów i na półtora wieku stało się jedynym morskim portem Rosji. W roku 1596 nowe miasto nad Dźwiną po raz pierwszy zostało nazwane Miastem Archanielskim (Архангельский город) z powodu nazwy znajdującego się w nim monastyru, a od 1613 roku nazwa ta została potwierdzona w związku z oficjalnym ustanowieniem administracyjnej odrębności od Chołmogorów. Wzrost handlu towarzyszył rozwojowi miasta. Ciasna zabudowa była przyczyną licznych pożarów. W jednym z nich, w 1637 roku, spłonął monastyr, który ongiś dał nazwę miastu. Ale miasto odbudowywało się szybko. Jego centrum stał się port. W mieście pojawiły się zachodnie faktorie handlowe i budynki kościołów luterańskiego i reformatorskiego. Pod koniec XVII wieku i w kolejnym stuleciu miasto rosło dalej wzdłuż Dźwiny.


Pomnik cara Piotra I (1672-1725) na nabrzeżu Dźwiny. Monarcha, zamierzający stworzyć rosyjską flotę, przybył po raz pierwszy do Archangielska w 1693 roku. Na jego polecenie wybudowano na wyspie Sołombała pierwszą w Rosji państwową stocznię. Od połowy XVIII wieku stocznia ta zaczęła nazywać się Archangielską Admiralicją. Po zakończeniu wojny północnej stocznia została zamknięta, ale w 1733 roku budowa statków została wznowiona. Przez półtora wieku zbudowano w niej ok. 700 dużych i małych jednostek. W roku 1708 utworzono gubernię archangielską. Pierwszym gubernatorem został wojewoda dźwiński Piotr Aleksiejewicz Golicyn (1660-1722). Od 1713 roku car Piotr I zaczął ograniczać handel przez Archangielsk, poświęcając jego interesy na korzyść nowego portu bałtyckiego - Sankt Petersburga. Liczba statków przypływających do miasta gwałtownie spadła. W 1762 roku caryca Katarzyna II (1729-1796) zdjęła ograniczenia na handel zewnętrzny przez Archangielsk, ale miasto nie odzyskało już statusu głównego portu Rosji. Miasto w dalszym ciągu pozostawało dużym ośrodkiem budowy okrętów. Na przełomie XIX i XX wieku Archangielsk przeobraził się w największy w kraju ośrodek przemysłu i eksportu drzewnego. Służył także jako ważna baza dla opanowania Arktyki i uruchomienia żeglugi po północnym szlaku morskim. W czasie interwencji, w latach 1918-1919, Archangielsk był okupowany przez wojska brytyjskie, amerykańskie i francuskie. Został odbity w 1920 roku przez oddziały Armii Czerwonej. W czasie II wojny światowej do miasta przybywały północne konwoje i przywoziły ładunki w ramach Lend-Lease -Act. Od założenia w roku 1916 niezamarzającego portu w Murmańsku, dokąd z czasem zostały przeniesione zakłady przemysłu rybnego i remontu statków, Archangielsk powoli tracił swoje znaczenie jako port.

 

 

Dzisiejszy Archangielsk to duży ośrodek naukowy i przemysłowy północno-zachodniej Rosji. Region bogaty jest w zasoby naturalne - lasy, złoża diamentów, boksytów, apatytów, ropy naftowej. Tutaj skupione są przedsiębiorstwa przetwórstwa leśnego, rybnego, chemii, przemysłu celulozowo-papierniczego, budowy maszyn. Na terenie miasta znajduje się dworzec morsko-rzeczny, stacja kolejowa oraz dwa lotniska - Talagi i Waśkowo. Miasto jest ważnym ośrodkiem naukowym i kulturalnym. Znajduje się tu 5 wyższych uczelni, ok. 200 instytucji edukacyjnych, teatr, filharmonia, muzea i inne placówki kulturalne. Na zdjęciu widoczny jest jeden z budynków w centrum, tzw. "Wysotka" ("Высотка"). Mieści się w nim większość lokalnych stacji radiowych.

 

                                                                                                                                                                                    

Jorguś
Obrazek użytkownika Jorguś
Offline
Ostatnio: 21 godzin 18 minut temu
Rejestracja: 13 wrz 2013

achernar51swiat :

Jorguś, palmy są niewątpliwie bardzo atrakcyjne i też je lubię. Ale czasami warto zobaczyć coś u naszych sąsiadów... Pozdrawiam. Biggrin

  

Nie mogę tylko odżałować, że w Moskwie mieliśmy 3 godziny wolnego czasu. Powstał dylemat - czy zostać na Arbacie, czy pojechać z pielgrzymką na Cmentarz Wagańkowski do grobu Włodzimierza Wysockiego. Wybrałem Arbat i nie wiem, czy kiedyś nadrobię drugą część planu.

Jorguś

Strony

Wyszukaj w trip4cheap